Η «δύναμη» των ΜΜΕ και της πένας ενός δημοσιογράφου ήταν ανέκαθεν μεγάλη καθώς είχαν -και έχουν ακόμα- τη δυνατότητα να επηρεάσουν αλλά και να καθοδηγήσουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Και όχι πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Τα παραδείγματα πολλά. Μέγιστο παράδειγμα οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια τις αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και προσπαθούν να περάσουν στο κοινό τη «σωστή» γραμμή που πρέπει να ακολουθήσουν. Πριν πολλά χρόνια η ενημέρωση γίνονταν με τις εφημερίδες, αργότερα μπήκε στη ζωή μας το ραδιόφωνο και η τηλεόραση και σήμερα υπάρχει και το διαδίκτυο. Κατά τη γνώμη μου το διαδίκτυο είναι μάλλον η πιο γρήγορη μορφή ενημέρωσης σήμερα λόγω των πολλών blogs που προσφέρουν άμεση ενημέρωση. Όλα αυτά φαντάζουν υπέροχα. Ποιες είναι όμως οι παγίδες που κρύβουν οι σελίδες αυτές;
Η δημιουργία διαδικτυακών εφημερίδων και περιοδικών έφερε στην επιφάνεια και ένα άλλο επάγγελμα… Αυτό του παντογνώστη. Είναι αυτοί που εκτελούν χρέη «δημοσιογράφου» και χωρίς να έχουν καμία γνώση για τα θέματα που γράφουν -πολλές φορές μάλιστα δεν είναι εκεί όταν συμβαίνουν-, εξυμνούν ηθοποιούς ή τραγουδιστές μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στο fun club τους. Η μόνη σχέση που μπορεί να έχουν είναι μια φωτογραφία που έχουν βγάλει με το «είδωλό» τους και την περιφέρουν με καμάρι όπου βρεθούν και σταθούν. Έτσι λοιπόν βλέπουμε αποτυχημένες παραστάσεις ή συναυλίες να έχουν τεράστια επιτυχία (!!!) και καλλιτέχνες να έχουν το αλάθητο του Πάπα σε ότι πουν και ότι κάνουν.
Πολλοί ίσως αναρωτηθούν που είναι το κακό. Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα της άποψής του και μπορεί να την εκφράζει με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό άλλωστε είναι και το προτέρημα της δημοκρατίας. Η παγίδα λοιπόν είναι ότι αυτά τα περιοδικά διαβάζονται από πολύ κόσμο και όταν δεις ένα κατά τα άλλα σοβαρό άρθρο π.χ για μια πετυχημένη συναυλία και από κάτω 500 σχόλια να δοξάζουν τον δημιουργό σίγουρα θα πιστέψεις ότι ήταν μια υπέροχη βραδιά. Η «απάτη» είναι ότι το άτομο που γράφει αυτό το άρθρο ίσως να μην ήτανε στο χώρο της συναυλίας, ακόμα όμως και να ήτανε η άποψή του δεν μπορεί να είναι αντικειμενική γιατί στα μάτια του έβλεπε τον κύριο τέλειο να άδει και στη φωτογραφική του είχε φεύγοντας τις πόζες που θα ποστάριζε αμέσως μετά στο facebook όλο καμάρι…
Έχει τύχει να διαβάσω απίστευτα πράγματα σε διάφορα διαδικτυακά περιοδικά και σε κάποια από αυτά έτυχε να είμαι παρών αλλά όπως τελικά γράφτηκαν τα γεγονότα εκ των υστέρων, μάλλον ήμουνα σε άλλη εκδήλωση. Ένα διαδικτυακό περιοδικό πρέπει να διαλέγει σωστά τους συνεργάτες του, εάν βέβαια θέλει να θεωρείται έγκυρο γιατί ένα άρθρο αναδημοσιεύεται σε πολλές σελίδες και διαβάζεται από κόσμο που νομίζει σωστή την πληροφορία. Μα θα μου πείτε το ίδιο κάνουν και οι εφημερίδες και τα κανάλια. Αυτό είναι σωστό με τη διαφορά ότι εκεί γράφουν άνθρωποι που κατά κάποιο τρόπο ανήκουν σε κάποιο χώρο και είναι γνωστοί. Δεν γράφει οποιοσδήποτε που ούτε καν τον γνωρίζεις και δεν ξέρεις με ποια γνώση αναφέρεται σε γεγονότα.
Δεν αρκεί να σου αρέσει το θέατρο ή η μουσική για να γίνεις κριτής των καλλιτεχνών και της τέχνης γενικότερα. Δεν αρκεί να έχεις φωτογραφηθεί με τον σταρ που θαυμάζεις για να εξυμνείς τη δουλειά του και να καπελώνεις κάποιον άλλο που θεωρείς «ανταγωνιστή». Πρέπει να είσαι πρώτα από όλα αντικειμενικός και να κατέχεις το αντικείμενο στο οποίο αναφέρεσαι από τη στιγμή που δεν εκφράζεις απλά άποψη αλλά παραθέτεις γεγονότα και πληροφορίες. Τέλος ίσως κάποιοι θα έπρεπε να βγάλουν τις παρωπίδες και να βλέπουν τα γεγονότα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλανε αυτοί να είναι.
Προσοχή λοιπόν από πού και από… ποιόν ενημερώνεστε… γιατί μεταξύ αξιόλογων και σπουδαίων γράφει και «η κουτσή Μαρία».
Τα παραδείγματα πολλά. Μέγιστο παράδειγμα οι φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια τις αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και προσπαθούν να περάσουν στο κοινό τη «σωστή» γραμμή που πρέπει να ακολουθήσουν. Πριν πολλά χρόνια η ενημέρωση γίνονταν με τις εφημερίδες, αργότερα μπήκε στη ζωή μας το ραδιόφωνο και η τηλεόραση και σήμερα υπάρχει και το διαδίκτυο. Κατά τη γνώμη μου το διαδίκτυο είναι μάλλον η πιο γρήγορη μορφή ενημέρωσης σήμερα λόγω των πολλών blogs που προσφέρουν άμεση ενημέρωση. Όλα αυτά φαντάζουν υπέροχα. Ποιες είναι όμως οι παγίδες που κρύβουν οι σελίδες αυτές;
Η δημιουργία διαδικτυακών εφημερίδων και περιοδικών έφερε στην επιφάνεια και ένα άλλο επάγγελμα… Αυτό του παντογνώστη. Είναι αυτοί που εκτελούν χρέη «δημοσιογράφου» και χωρίς να έχουν καμία γνώση για τα θέματα που γράφουν -πολλές φορές μάλιστα δεν είναι εκεί όταν συμβαίνουν-, εξυμνούν ηθοποιούς ή τραγουδιστές μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στο fun club τους. Η μόνη σχέση που μπορεί να έχουν είναι μια φωτογραφία που έχουν βγάλει με το «είδωλό» τους και την περιφέρουν με καμάρι όπου βρεθούν και σταθούν. Έτσι λοιπόν βλέπουμε αποτυχημένες παραστάσεις ή συναυλίες να έχουν τεράστια επιτυχία (!!!) και καλλιτέχνες να έχουν το αλάθητο του Πάπα σε ότι πουν και ότι κάνουν.
Πολλοί ίσως αναρωτηθούν που είναι το κακό. Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα της άποψής του και μπορεί να την εκφράζει με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό άλλωστε είναι και το προτέρημα της δημοκρατίας. Η παγίδα λοιπόν είναι ότι αυτά τα περιοδικά διαβάζονται από πολύ κόσμο και όταν δεις ένα κατά τα άλλα σοβαρό άρθρο π.χ για μια πετυχημένη συναυλία και από κάτω 500 σχόλια να δοξάζουν τον δημιουργό σίγουρα θα πιστέψεις ότι ήταν μια υπέροχη βραδιά. Η «απάτη» είναι ότι το άτομο που γράφει αυτό το άρθρο ίσως να μην ήτανε στο χώρο της συναυλίας, ακόμα όμως και να ήτανε η άποψή του δεν μπορεί να είναι αντικειμενική γιατί στα μάτια του έβλεπε τον κύριο τέλειο να άδει και στη φωτογραφική του είχε φεύγοντας τις πόζες που θα ποστάριζε αμέσως μετά στο facebook όλο καμάρι…
Έχει τύχει να διαβάσω απίστευτα πράγματα σε διάφορα διαδικτυακά περιοδικά και σε κάποια από αυτά έτυχε να είμαι παρών αλλά όπως τελικά γράφτηκαν τα γεγονότα εκ των υστέρων, μάλλον ήμουνα σε άλλη εκδήλωση. Ένα διαδικτυακό περιοδικό πρέπει να διαλέγει σωστά τους συνεργάτες του, εάν βέβαια θέλει να θεωρείται έγκυρο γιατί ένα άρθρο αναδημοσιεύεται σε πολλές σελίδες και διαβάζεται από κόσμο που νομίζει σωστή την πληροφορία. Μα θα μου πείτε το ίδιο κάνουν και οι εφημερίδες και τα κανάλια. Αυτό είναι σωστό με τη διαφορά ότι εκεί γράφουν άνθρωποι που κατά κάποιο τρόπο ανήκουν σε κάποιο χώρο και είναι γνωστοί. Δεν γράφει οποιοσδήποτε που ούτε καν τον γνωρίζεις και δεν ξέρεις με ποια γνώση αναφέρεται σε γεγονότα.
Δεν αρκεί να σου αρέσει το θέατρο ή η μουσική για να γίνεις κριτής των καλλιτεχνών και της τέχνης γενικότερα. Δεν αρκεί να έχεις φωτογραφηθεί με τον σταρ που θαυμάζεις για να εξυμνείς τη δουλειά του και να καπελώνεις κάποιον άλλο που θεωρείς «ανταγωνιστή». Πρέπει να είσαι πρώτα από όλα αντικειμενικός και να κατέχεις το αντικείμενο στο οποίο αναφέρεσαι από τη στιγμή που δεν εκφράζεις απλά άποψη αλλά παραθέτεις γεγονότα και πληροφορίες. Τέλος ίσως κάποιοι θα έπρεπε να βγάλουν τις παρωπίδες και να βλέπουν τα γεγονότα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλανε αυτοί να είναι.
Προσοχή λοιπόν από πού και από… ποιόν ενημερώνεστε… γιατί μεταξύ αξιόλογων και σπουδαίων γράφει και «η κουτσή Μαρία».
