Ήταν μια συγκινητική στιγμή όταν μετά την κούραση του Vinyl Is Back όπου τυγχάνω ο «πανταχού παρών της βινυλιο-γιορτής» όπως έγραψε ένας συνάδελφος στο ρεπορτάζ του στην EnetPress, όταν χτύπησε το κουδούνι κι ήταν ο ταχυδρόμος που μου έφερε το ολοκαίνουργιο βινύλιο της Δήμητρας Γαλάνη «Το Βαλς των Χαμένων Μετά»! Είναι η πρώτη φορά που μετά από πολλά χρόνια ως μουσικός δημοσιογράφος παραλαμβάνω από μια μεγάλη δισκογραφική εταιρία, όπως η Minos Emi ένα πρόμο σε βινύλιο.
Τα τελευταία χρόνια πολλά συγκροτήματα και μουσικοί μου έστελναν τη νέα δουλειά τους σε βινύλιο σε κυκλοφορίες ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών, αλλά μια μεγάλη εταιρία πρώτη φορά. Και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς το θεωρώ σημάδι καλό για να μπουν και οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες στην παραγωγή νέων κυκλοφοριών σε βινύλιο κάτι που σταμάτησαν να κάνουν το 1992 όταν εμφάνισαν ένα νέο format, το cd.
Ήταν η εποχή που είχα απολυθεί από φαντάρος (Μάιος 1991) και είχα αρχίσει να δραστηριοποιούμε ως μουσικός συντάκτης εγκαταλείποντας την αθλητική δημοσιογραφία. Έτσι έζησα όλη την εποχή του cd και όλα τα πρόμο ήταν σε αυτή τη μορφή.
Η δραστηριοποίησή μου μέσα από το Vinyl Is Back για την επανάκαμψη του βινυλίου, καθώς δεν σταμάτησα ούτε στιγμή ν’ αγοράζω βινύλια πιστεύοντας στην ποιότητα ήχου και στην επιστροφή του στην σωστή ακρόαση, έκανε την παραλαβή του δίσκου της Γαλάνη, συμβολική, και με χαροποίησε ιδιαίτερα. Αμέσως έβαλα το δίσκο στο πικάπ διαβάζοντας ταυτόχρονα τις πληροφορίες στο ένθετο που συνοδεύει το δίσκο. Η διαχρονική φωνή της έφτανε ατόφια στ’ αυτιά και η συνεργασία της με τον νέο τραγουδοποιό Ευστάθιο Δράκο και τον στιχουργό Θανάση Μωραΐτη με τίτλο «Το Βαλς των Χαμένων Μετά» όσο συνεχιζόταν η ακρόαση γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Στην εποχή του cd, το 1999, η Δήμητρα Γαλάνη είχε κυκλοφορήσει ένα διπλό ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ μαζί με τον Κώστα Μακεδόνα «Να Μείνουν Μόνο Τα Τραγούδια» στο οποίο χωρίς να το ξέρω μέχρι που το είδα ξαφνικά μπροστά, μου έκανε την τιμή να συμπεριλάβει μόνο τη δική μου γνώμη για εκείνη σε μια σελίδα του ενθέτου με τη φωτογραφίας της, κάτι που είχα γράψει για εκείνη στη εφημερίδα που δούλευα τότε, τη «Βραδυνή»:
«Δήμητρα Γαλάνη ένα αληθινό φαινόμενο του ελληνικού πενταγράμμου. Τόσα διαφορετικά είδη τραγουδιού πέρασαν από το φίλτρο της φωνής της φωνής της. Μια ερμηνεύτρια που δηλώνει μουσικός και συνεχίζει να έχει κάθε χρόνο νέες μουσικές προτάσεις, χωρίς να επαναπαύεται στις δάφνες της. Αγωνιά για το επόμενο καλλιτεχνικό της βήμα όσο και το κοινό της που αποτελεί πηγή έμπνευσης για την ίδια…» (10.1.99).
Τα ίδια ισχύουν για τη Δήμητρα Γαλάνη και τώρα σχεδόν 20 χρόνια μετά… Η διαχρονικότητά της είναι εμφανής στο νέο της δίσκο. Εμπνέει και εμπνέεται από τους νεώτερους καλλιτέχνες και δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Η φωνή της πάντα βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Ταιριαστή με τον Ευστάθιο Δράκο τον οποίο ουσιαστικά συστήνει στη δισκογραφία. Όσο για τον στιχουργό Νίκο Μωραΐτη είναι γνωστή η δυναμική του στο ελληνικό τραγούδι. Μια κλασσικά καλή Γαλάνη που ξέρει να εκπλήσσει ευχάριστα.
Γενικά είναι ένας δίσκος που ο χαμένος τα παίρνει όλα, αλλά χορεύει κι ένα παθιασμένο βαλς κοιτώντας μπροστά και ο ακροατής μέσα από την ιεροτελεστία της ακρόασης του βινυλίου θα χαρεί που θα έχει αποκτήσει αυτό το δίσκο του οποίου οι μίξεις έγιναν στο στούντιο BigTime από τον Γιώργο Ανδρέου. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Noisebox studio και οι φωνές γράφτηκαν στο Sierra.
Όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου που συνοδεύει την αποστολή του δίσκου «Το βινύλιο κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος και στη χώρα μας. Σηματοδοτεί την ανάγκη του ακροατή να επιστρέψει σε παραδοσιακούς δρόμους ακρόασης που προσφέρουν ποιότητα και σεβασμό στη μουσική»
Το «Βαλς των Χαμένων Μετά» περιέχει κι ένα υπέροχο ινστρουμένταλ κομμάτι που κλείνει την πρώτη πλευρά το «ΚΟΡΘΙ» και συνολικά 9 τραγούδια. Ο δίσκος τελείωσε και πάω να αλλάξω πλευρά στο πικάπ!
Τα τελευταία χρόνια πολλά συγκροτήματα και μουσικοί μου έστελναν τη νέα δουλειά τους σε βινύλιο σε κυκλοφορίες ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών, αλλά μια μεγάλη εταιρία πρώτη φορά. Και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς το θεωρώ σημάδι καλό για να μπουν και οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες στην παραγωγή νέων κυκλοφοριών σε βινύλιο κάτι που σταμάτησαν να κάνουν το 1992 όταν εμφάνισαν ένα νέο format, το cd.
Ήταν η εποχή που είχα απολυθεί από φαντάρος (Μάιος 1991) και είχα αρχίσει να δραστηριοποιούμε ως μουσικός συντάκτης εγκαταλείποντας την αθλητική δημοσιογραφία. Έτσι έζησα όλη την εποχή του cd και όλα τα πρόμο ήταν σε αυτή τη μορφή.
Η δραστηριοποίησή μου μέσα από το Vinyl Is Back για την επανάκαμψη του βινυλίου, καθώς δεν σταμάτησα ούτε στιγμή ν’ αγοράζω βινύλια πιστεύοντας στην ποιότητα ήχου και στην επιστροφή του στην σωστή ακρόαση, έκανε την παραλαβή του δίσκου της Γαλάνη, συμβολική, και με χαροποίησε ιδιαίτερα. Αμέσως έβαλα το δίσκο στο πικάπ διαβάζοντας ταυτόχρονα τις πληροφορίες στο ένθετο που συνοδεύει το δίσκο. Η διαχρονική φωνή της έφτανε ατόφια στ’ αυτιά και η συνεργασία της με τον νέο τραγουδοποιό Ευστάθιο Δράκο και τον στιχουργό Θανάση Μωραΐτη με τίτλο «Το Βαλς των Χαμένων Μετά» όσο συνεχιζόταν η ακρόαση γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Στην εποχή του cd, το 1999, η Δήμητρα Γαλάνη είχε κυκλοφορήσει ένα διπλό ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ μαζί με τον Κώστα Μακεδόνα «Να Μείνουν Μόνο Τα Τραγούδια» στο οποίο χωρίς να το ξέρω μέχρι που το είδα ξαφνικά μπροστά, μου έκανε την τιμή να συμπεριλάβει μόνο τη δική μου γνώμη για εκείνη σε μια σελίδα του ενθέτου με τη φωτογραφίας της, κάτι που είχα γράψει για εκείνη στη εφημερίδα που δούλευα τότε, τη «Βραδυνή»:
«Δήμητρα Γαλάνη ένα αληθινό φαινόμενο του ελληνικού πενταγράμμου. Τόσα διαφορετικά είδη τραγουδιού πέρασαν από το φίλτρο της φωνής της φωνής της. Μια ερμηνεύτρια που δηλώνει μουσικός και συνεχίζει να έχει κάθε χρόνο νέες μουσικές προτάσεις, χωρίς να επαναπαύεται στις δάφνες της. Αγωνιά για το επόμενο καλλιτεχνικό της βήμα όσο και το κοινό της που αποτελεί πηγή έμπνευσης για την ίδια…» (10.1.99).
Τα ίδια ισχύουν για τη Δήμητρα Γαλάνη και τώρα σχεδόν 20 χρόνια μετά… Η διαχρονικότητά της είναι εμφανής στο νέο της δίσκο. Εμπνέει και εμπνέεται από τους νεώτερους καλλιτέχνες και δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Η φωνή της πάντα βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Ταιριαστή με τον Ευστάθιο Δράκο τον οποίο ουσιαστικά συστήνει στη δισκογραφία. Όσο για τον στιχουργό Νίκο Μωραΐτη είναι γνωστή η δυναμική του στο ελληνικό τραγούδι. Μια κλασσικά καλή Γαλάνη που ξέρει να εκπλήσσει ευχάριστα.
Γενικά είναι ένας δίσκος που ο χαμένος τα παίρνει όλα, αλλά χορεύει κι ένα παθιασμένο βαλς κοιτώντας μπροστά και ο ακροατής μέσα από την ιεροτελεστία της ακρόασης του βινυλίου θα χαρεί που θα έχει αποκτήσει αυτό το δίσκο του οποίου οι μίξεις έγιναν στο στούντιο BigTime από τον Γιώργο Ανδρέου. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Noisebox studio και οι φωνές γράφτηκαν στο Sierra.
Όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου που συνοδεύει την αποστολή του δίσκου «Το βινύλιο κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος και στη χώρα μας. Σηματοδοτεί την ανάγκη του ακροατή να επιστρέψει σε παραδοσιακούς δρόμους ακρόασης που προσφέρουν ποιότητα και σεβασμό στη μουσική»
Το «Βαλς των Χαμένων Μετά» περιέχει κι ένα υπέροχο ινστρουμένταλ κομμάτι που κλείνει την πρώτη πλευρά το «ΚΟΡΘΙ» και συνολικά 9 τραγούδια. Ο δίσκος τελείωσε και πάω να αλλάξω πλευρά στο πικάπ!
