συμβούλους χρηματιστηρίων, διευθύνοντες διευθυντές διευθύνσεων, όλοι σχετικοί, όλοι ξερόλες. Γεμίσαμε από ανεπιτήδευτους επιτήδειους που μέχρι χθες φορούσαν κουστούμι, γραβάτα, χρυσά μανικετόκουμπα και κοίταζαν αριθμούς. Έπαιζαν προεδρικό τραπεζικό τζόγο και έπαιρναν ύφος χιλίων καρδιναλίων κι ας πάτωσαν την τράπεζα, που διοικούσαν. Και τί έγινε;;; Θα πάνε στην επόμενη, θα γίνουν κι εκεί διοικητές, θα πάρουν “golden boy” μεταγραφή κι ας έχουν να επιδείξουν τον αέρα και το χαρτοπόλεμο ως διαπιστευτήρια τους. Α, ξέχασα! Ίσως τ’ ότι σπούδασαν στο Yale, στο London School of Economics, στο Barclay στηριζόμενοι στον πλούτο των οικογενειών τους, τους χρήζει αυτόματα επιτυχημένους. Επιτυχημένους κηφήνες... Μιας και ο πλούτος των οικογενειών τους, ήταν και πάλι το “διαβατήριο” για να γίνουν μεγαλοστελέχη τραπεζών, διευθυντές, περιφερειάρχες και γοργά διοικητές. Έτσι απλά και άκοπα... Ξέρεις κάτι όμως μωρέ “καταϊδρωμένε” πανσπούδαστε τεμπέλη; Μείνε στις τράπεζες, μείνε στα χρηματιστήρια, μείνε εκεί που το ψέμα σου, το γλείψιμο και η εξαπάτηση των πελατών σου ζει και βασιλεύει. Άσε τη διοίκηση του ραδιόφωνου και της τηλεόρασης στην ησυχία τους... Άσε την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση στην ησυχία της... Άσε την ΕΡΤ στην ησυχία της...
Τί ξέρεις εσύ από Ελύτη, Ρίτσο, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Σεφέρη, Λειβαδίτη, Λοΐζο, Ξαρχάκο, Καλδάρα, Κουγιουμτζή, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Βρεττάκο, Καβάφη, Καρούζο, Μούτση, Μαρκόπουλο, Νικολόπουλο, Θ. Μικρούτσικο; Τί ξέρεις εσύ από Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Βέμπο, Νίνου, Γκρέυ, Μπέλλου, Μοσχολιού, Νταλάρα, Ξ υλούρη, Αλεξίου, Φαραντούρη, Μ. Δημητριάδη, Γλυκερία, Μητροπάνο, Σαββόπουλο, Μητσιά, Β. Παπακωνσταντίνου, Μάλαμα, Παπάζογλου, Γαλάνη, Σκουλά, Κατσιμιχαίους; Τί ξέρεις εσύ από Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα, Χριστοδούλου, Δομάζο, Παπαϊωάννου, Δεληκάρη, Αντωνιάδη, Δήμα, Πατουλίδου, Μαύρο, Σαραβάκο, Χατζηπαναγή, Αναστόπουλο, Κυράστα, Αμερικάνο, Κολοκυθά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Καραγκούνη, Χαριστέα, Ζαγοράκη; Τί ξέρεις εσύ από Ζυλ Ντασέν, Αγγελόπουλο, Γαβρά, Κουν, Λ. Βογιατζή, Αυλωνίτη, Βέγγο, Φωτόπουλο, Παπαγιαννόπουλο, Καρέζη, Βλαχοπούλου; Τί ξέρεις εσύ από Νίκο Καζαντζάκη; Τί ξέρεις εσύ από Γιαννούλη Χαλεπά; Τί ξέρεις εσύ από Μελίνα Μερκούρη; Τί ξέρεις εσύ από Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ; Tί ξέρεις εσύ από Μανόλη Ανδρόνικο; Τί ξέρεις εσύ από Λευτέρη Παπαδόπουλο; Τί ξέρεις εσύ από Μάνο Ελευθερίου; Τί ξέρεις εσύ από Πάνο Γεραμάνη; Τί ξέρεις εσύ από τέχνες, από θέατρο, από μουσική, από κινηματογράφο, από αθλητισμό; Τί ξέρεις εσύ από πολιτισμό; Τί ξέρεις εσύ από ΕΡΤ;
Ξέχασα... Εσύ ο άλλος, που δήλωσες ότι τελείωσε “η ΕΡΤ του Κουτσόγιωργα” ξέρεις από “Bravissimo”, μιας και ήσουν κάποιο φεγγάρι με την Κορομηλά... Μέγιστη τέχνη αυτή η θητεία... Και μέγιστη δημοσιογραφική εμπειρία. Εσύ συνάδελφε δημοσιογράφε, που σπούδασες χημικός μηχανικός και πήγες μετά (ώ, τί σχετικό!) στο CNN! Και που δούλεψες στην ΕΡΤ τη δεκαετία του ’90, την περίοδο δηλαδή, που ως είπες, πρέπει να σβηστεί οριστικά από το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό χάρτη... Πού είναι η συναδελφική σου αλληλεγγύη, συνάδελφε δημοσιογράφε; Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε! Εσύ ο άλλος... Πες μας τί έγινε το ’93; Πες μας τί έκανες με το άνοιγμα των ελληνικών συνόρων... Πες μας, γιατί τα αποποιείσαι όλα... Θες να ξεχάσουμε... 'Ελα όμως που ακόμα ευτυχώς θυμόμαστε... Μήπως να ξεχάσουμε και την Πολιτική Άνοιξη; Kαι την πολιτική σου εξαφάνιση για μια δεκαπενταετία; Εξού και προσποιείσαι τον “αμέτοχο του πολιτικού παρελθόντος”.
Ξέρω όμως! Είσαι κι εσύ πετυχημένος όμως και σχετικός, σαν τους παραπάνω. Σχετικός με τις τέχνες και τον πολιτισμό, αφού εγκαινίασες το Μουσείο της Ακρόπολης ως υπουργός Πολιτισμού... Που τη θεμελίωση του τη χρωστάμε στη Μελίνα Μερκούρη και τον Ανδρέα Παπανδρέου... Αλλά σημασία έχει ποιός κόβει την κορδέλα, ε; Ποια ιστορική μνήμη τώρα; Εδώ ξεχάσαμε σε τί Θεό πιστεύουμε πια... Ξέρετε κάτι; Δεν είμαστε αγνώμονες... Θυμόμαστε, γνωρίζουμε, βλέπουμε... Ξέρουμε ποιοί είστε και από που προέρχεστε... Αν και στη ζωή μου συνάντησα πολλούς τραπεζικούς που δεν είχαν πάρει καν πτυχίο και κρυμμένοι στη μυστικοπάθεια και τη συνομωσιολογία της τράπεζας που εργάζονταν, ήταν οι καλύτεροι επαίτες μα και οι “φρονιμότεροι” υπάλληλοι που αργότερα θα γίνονταν διευθυντάδες… Γεμίσαμε λοιπόν από εσάς... Managers, διευθύνοντες, διοικητές, διαχειριστές, συμβούλους... Οι περισσότεροι αποτυχημένοι, που συμμετείχατε στις φούσκες, τα δομημένα ομόλογα, τα κραχ του χρηματιστηρίου... Ο δικός σας “τύπος” δήθεν επιστημόνων οικονομολόγων, βούλιαξε και βουλιάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, συγγνώμη Ευρωπαϊκή Έκτρωση... αφού τα παιδιά που τη γέννησαν πάει να τα σκοτώσει με ταχείς ρυθμούς... Μιας και ξαφνικά ανακαλύφθηκε “Ελληνικό πρόβλημα”, “Ισπανικό πρόβλημα”, “Ιταλικό πρόβλημα”, “Πορτογαλικό πρόβλημα”, “Κυπριακό πρόβλημα” κι έπεται συνέχεια... Πάει να τα σκοτώσει εφαρμόζοντας την πιο αποτυχημένη επιστημονικά οικονομική συνταγή, την εγκληματική εφαρμογή της οποίας γνωρίζει και ο πρωτοετής φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου, πόσο αποτυχημένη είναι... Εσείς λοιπόν αποτυχημένοι του κονωνικοοικονομικοπολιτικού συστήματος, κατεβάσατε τους πομπούς της ΕΡΤ... Ωσάν παλαιοί δικτάτορες... Ωσάν νέοι δικτάτορες... Εσείς ονομάσατε τους υπαλλήλους της ΕΡΤ “νοσηρό κομματικό χθες”... Εσείς, που δεν προέρχεστε άραγε από το ΧΘΕΣ; Εσείς, σε παγκόσμια πρωτοτυπία, μαυρίσατε την εικόνα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης” ύστερα από 47 χρόνια λειτουργίας... Ή καλύτερα ύστερα από 68 χρόνια, μιας και το ΕΙΡ, ιδρύθηκε το 1945... Λίγο μετά δηλαδή το εθνικό εμβατήριο “Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά”... Μας μαυρίσατε την ψυχή... Ως πότε;
Kαι μιας και τουλάχιστον ελληνικά γνωρίζετε, διαβάστε τους στίχους του Μιχάλη Γκανά “Γι’αυτόν τον τόπο” και μιας κι έχετε ακόμα ελπίζω κι αυτιά, ακούστε το κατόπιν... Σας βαρεθήκαμε πια.
Σ’ αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το Νότο
να ξέρω από πού φυσάει
ούτε τη Δύση σαν θεία να με νουθετήσει
τα ‘χω χαμένα και στροβιλίζομαι σα σβούρα
μες το κενό και τη θολούρα,
σ’ αυτό τον τόπο...
Σ’ αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα τον τρόπο
να πω το ναι να προχωρήσω
γιατί το όχι έχει μακρύτερη απόχη
και παραπαίω ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο
με ένα ίσως επενδύω, σ’ αυτόν τον τόπο...
Σ’ αυτό τον τόπο πιάνεις πιο εύκολα το λόττο
από τη σκέψη του πλησίον
γιατί ο άλλος, έγινε πρόσφατα μεγάλος
και δεν ακούει παρά μονάχα ό,τι θέλει
μ’ όλα τα δάχτυλα στο μέλι
σ’ αυτό τον τόπο...
Σ’ αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το στόχο
να πιάσω κέντρο επιτέλους
γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο
μετακινείται, αλλάζει θέση κάθε λίγο
και προσπαθώ να τ’ αποφύγω,
σ’ αυτό τον τόπο που όλα γίνονται με κόπο
και πάντα κάποιος άλλος φταίει
έχω προσέξει όσοι ξυπνάν από τις έξι δεν έχουν λόγο
μόνο αυτιά να μας ακούνε και χέρια να χειροκροτούνε,
σ’ αυτό τον τόπο μα κάποτε θα βαρεθούνε
και θα μας γράψουν στα παλιά τους
εκτός κι αν έχουν λερωμένη με κάποιο τρόπο τη φωλιά τους
με κάποιο τρόπο, σ’ αυτό τον τόπο.......
