Την τελευταία δεκαετία πολλοί είναι οι μουσικοί που λόγω των δυσκολιών στράφηκαν σε δεύτερη πρωινή δουλειά, όχι για “συμπλήρωμα’’ του μισθού τους αλλά καθαρά για επιβίωση. Ακόμη περισσότεροι εγκατέλειψαν εντελώς τη μουσική.
Πολλοί ίσως παραξενευτούν διαβάζοντας αυτά τα λόγια ίσως γιατί έχουν συνδέσει τα μεροκάματα των μουσικών με αυτά των τραγουδιστών. Η αλήθεια είναι ότι τα μεροκάματα των μουσικών, ακόμα και τις χρυσές εποχές των κέντρων διασκέδασης, δεν έφταναν ούτε το 1/10 της αμοιβής των “πρώτων’’ ονομάτων του τραγουδιού. Το μόνο που τους κρατούσε στο να ζουν αξιοπρεπώς και να καταφέρουν, κάποιοι έστω, να αγοράσουν ένα σπίτι είναι το γεγονός ότι δουλεύανε 7 μέρες την εβδομάδα χωρίς ρεπό.
Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Οι μέρες εργασίας έγιναν μετά βίας 2. Το μεροκάματο-όταν πληρώνονται-δε φτάνει ούτε για την βενζίνη της εβδομάδας. Η επιβίωση ενός επαγγελματία μουσικού σήμερα φαντάζει άπιαστο όνειρο.
Τι φταίει όμως και οδηγήθηκε στην καταστροφή ο κλάδος; Σαφώς μεγάλο ρόλο έχει παίξει η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει πολλά επαγγέλματα. Κατά τη γνώμη μου όμως το κακό έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Πρώτα απ’ όλα ποτέ δεν υπήρξε κατοχυρωμένο επάγγελμα. Άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος έβγαζε και βγάζει ο οποιοσδήποτε υπογράφοντας απλά μια αίτηση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του!!!... Και αυτό γιατί το Ελληνικό κράτος και οι Υπουργοί “Πολιτισμού’’ που πέρασαν, πότε δεν το αναγνώρισαν σαν επάγγελμα παρά τις όποιες πιέσεις. Φανταστείτε το σαν να πηγαίνει κάποιος να δηλώνει γιατρός και να ανοίγει μετά ιατρείο.
Βέβαια το φταίξιμο δεν είναι μόνο του κράτους αλλά και των ίδιων των μουσικών. Πότε δεν υπήρξανε οργανωμένοι όπως άλλοι κλάδοι. Ο σύλλογος των μουσικών δυστυχώς, υπήρξε πρώτα κομματικός σύλλογος και μετά μουσικός. Φταίνε και οι μουσικοί που η δουλειά έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι και όποιος θέλει ανεβαίνει στο πατάρι και παίζει. Πολλοί που κάνουν άλλες δουλειές και θέλουν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους ή να κάνουν το ψώνιο τους βρίσκονται να παίζουν σε ορχήστρες, με εξευτελιστικά μικρό μεροκάματο, κατεβάζοντας έτσι και άλλο τα ήδη χαμηλά στάνταρ του επαγγέλματος και στερώντας τις ελάχιστες θέσεις εργασίας από έναν επαγγελματία μουσικό που απλά προσπαθεί να ζήσει από αυτή τη δουλειά και που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη και στα ωδεία.
Αυτό είναι γεγονός τα τελευταία χρόνια μιας και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων προτιμούν τους φθηνότερους, χωρίς να τους νοιάζει η ποιότητα, αφού όλα μεταφράζονται σε αριθμούς. Κι ενώ τα μεγάλα μαγαζιά κρατάνε ακόμα ένα υψηλό επίπεδο στις ορχήστρες τους, σε μικρότερα μαγαζιά η κατάσταση είναι τραγελαφική.
Δυστυχώς το θέμα έχει πολλές διαστάσεις και δεν είναι εύκολο να αναλυθούν μέσα σε λίγες γραμμές. Είναι όμως μία μικρή γεύση από τα σοβαρά και χρόνια προβλήματα ενός κλάδου. Ίσως όμως η κρίση που διανύουμε είναι και μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσει λίγο το μουσικό τοπίο….. Σε κάθε περίπτωση πάντως το σημαντικό είναι ένα… ενότητα!!!
Πολλοί ίσως παραξενευτούν διαβάζοντας αυτά τα λόγια ίσως γιατί έχουν συνδέσει τα μεροκάματα των μουσικών με αυτά των τραγουδιστών. Η αλήθεια είναι ότι τα μεροκάματα των μουσικών, ακόμα και τις χρυσές εποχές των κέντρων διασκέδασης, δεν έφταναν ούτε το 1/10 της αμοιβής των “πρώτων’’ ονομάτων του τραγουδιού. Το μόνο που τους κρατούσε στο να ζουν αξιοπρεπώς και να καταφέρουν, κάποιοι έστω, να αγοράσουν ένα σπίτι είναι το γεγονός ότι δουλεύανε 7 μέρες την εβδομάδα χωρίς ρεπό.
Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Οι μέρες εργασίας έγιναν μετά βίας 2. Το μεροκάματο-όταν πληρώνονται-δε φτάνει ούτε για την βενζίνη της εβδομάδας. Η επιβίωση ενός επαγγελματία μουσικού σήμερα φαντάζει άπιαστο όνειρο.
Τι φταίει όμως και οδηγήθηκε στην καταστροφή ο κλάδος; Σαφώς μεγάλο ρόλο έχει παίξει η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει πολλά επαγγέλματα. Κατά τη γνώμη μου όμως το κακό έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Πρώτα απ’ όλα ποτέ δεν υπήρξε κατοχυρωμένο επάγγελμα. Άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος έβγαζε και βγάζει ο οποιοσδήποτε υπογράφοντας απλά μια αίτηση στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του!!!... Και αυτό γιατί το Ελληνικό κράτος και οι Υπουργοί “Πολιτισμού’’ που πέρασαν, πότε δεν το αναγνώρισαν σαν επάγγελμα παρά τις όποιες πιέσεις. Φανταστείτε το σαν να πηγαίνει κάποιος να δηλώνει γιατρός και να ανοίγει μετά ιατρείο.
Βέβαια το φταίξιμο δεν είναι μόνο του κράτους αλλά και των ίδιων των μουσικών. Πότε δεν υπήρξανε οργανωμένοι όπως άλλοι κλάδοι. Ο σύλλογος των μουσικών δυστυχώς, υπήρξε πρώτα κομματικός σύλλογος και μετά μουσικός. Φταίνε και οι μουσικοί που η δουλειά έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι και όποιος θέλει ανεβαίνει στο πατάρι και παίζει. Πολλοί που κάνουν άλλες δουλειές και θέλουν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους ή να κάνουν το ψώνιο τους βρίσκονται να παίζουν σε ορχήστρες, με εξευτελιστικά μικρό μεροκάματο, κατεβάζοντας έτσι και άλλο τα ήδη χαμηλά στάνταρ του επαγγέλματος και στερώντας τις ελάχιστες θέσεις εργασίας από έναν επαγγελματία μουσικό που απλά προσπαθεί να ζήσει από αυτή τη δουλειά και που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη και στα ωδεία.
Αυτό είναι γεγονός τα τελευταία χρόνια μιας και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων προτιμούν τους φθηνότερους, χωρίς να τους νοιάζει η ποιότητα, αφού όλα μεταφράζονται σε αριθμούς. Κι ενώ τα μεγάλα μαγαζιά κρατάνε ακόμα ένα υψηλό επίπεδο στις ορχήστρες τους, σε μικρότερα μαγαζιά η κατάσταση είναι τραγελαφική.
Δυστυχώς το θέμα έχει πολλές διαστάσεις και δεν είναι εύκολο να αναλυθούν μέσα σε λίγες γραμμές. Είναι όμως μία μικρή γεύση από τα σοβαρά και χρόνια προβλήματα ενός κλάδου. Ίσως όμως η κρίση που διανύουμε είναι και μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσει λίγο το μουσικό τοπίο….. Σε κάθε περίπτωση πάντως το σημαντικό είναι ένα… ενότητα!!!
