μουσική παντού (σωστό), πολύ περισσότερο από σένα που μεγάλωσες με πικάπ και βινύλια (κι αυτό σωστό), κατεβάζω ό,τι θέλω από το ιντερνέτ (κι αυτό …σωστότερο), κάνω τζάμπα ανταλλαγές με κολλητούς κι εσύ θέλεις να πληρώνω! Γιατί; Εσείς, ας πούμε, οι σημερινοί πενηντάρηδες ή εξηντάρηδες, δεν κόψατε σε ποσοστό πάνω από 50% την εφημερίδα, αφού έχετε τηλεόραση, ραδιόφωνο και ιντερνέτ;
Τι πάθαμε λοιπόν; Τι συνέβη στη ναρκωμένη μουσική βιομηχανία; Γιατί δεν κατάλαβε ότι αυτό που μπορεί να πουλήσει πλέον είναι το μοναδικό, το αναντικατάστατο, δηλαδή οι ζωντανές εμφανίσεις των καλλιτεχνών και το μισητό downloading; Γιατί προσπαθεί να πουλήσει κάτι που παρέχεται δωρεάν; Γιατί προσπαθεί να στηρίξει σουξέ σε «αστέρια» που επικοινωνούν με (παράνομες) αφίσες στις κολώνες και σε κάνουν να κόβεις φλέβες από την ανία;
Μια φωνή, μια κιθάρα, μια webcam κι ο επίδοξος καλλιτέχνης αρχίζει την καριέρα του στο YouTube, χωρίς να χρειαστεί να υποχρεωθεί σε κανέναν! Μετά, κάνει ένα link στο facebook και το Twitter, οι κολλητοί του κάνουν share κι από like σε like έχουν δει τον καλλιτέχνη “live” πολλοί περισσότεροι απ’ όσους θα μπορούσε να φανταστεί, χωρίς να ξοδευτεί ούτε ένα ευρώ. Κάπως έτσι κάνει καριέρα στην Αγγλία και όλο τον κόσμο η Αθηνά Ανδρεάδη, την οποία η SONY-BMG προσέγγισε για δίσκο μετά τη σαρωτική επιτυχία της στο ιντερνέτ, η Μόνικα, η φοιτήτρια μαθηματικού στην Πάτρα, και πολλοί πολλοί άλλοι.
Αυτός είναι σήμερα ο δρόμος. Καλύτερος; Χειρότερος; Ποιος ήταν ο παλιός; Ο καλλιτέχνης έλιωνε δεκάδες ζευγάρια παπούτσια (αν είχε…) και φίλαγε κατουρημένες ποδιές, μήπως και ευαρεστηθεί κάποιος βαρύγδουπος και μακροσκελώς αγράμματος να τον ακούσει ή να μην πετάξει στα σκουπίδια το demo που με τόσο κόπο έφτιαξε ο επίδοξος καλλιτέχνης. Στη συνέχεια, αν πρόκειται για επίδοξη όμορφη κοπέλα-τραγουδιάρα, θα δει λεπτομερώς αρκετά …ταβάνια σε ξενοδοχεία, γκαρσονιέρες και γραφεία, πριν κατορθώσει να παίξει τρίτο όνομα κάπου, κάπως, κάποτε, συνήθως ποτέ και πουθενά. Το διαδίκτυο, το ιντερνέτ αν προτιμάτε, έσπασε με τη μια τις πόρτες και τα παράθυρα και γκρέμισε τους τοίχους της μουσικής δικτατορίας, εγκαθιστώντας το πιο ξέφρενο καρναβάλι δημοκρατίας που έζησε ποτέ ο άνθρωπας (που θα έλεγε και ο Σταρόβας) .
Οι «γίγαντες» του χτες, σήμερα αγοράζουν τα CD τους οι ίδιοι, μεταμφιεσμένοι σε καλόγριες ή πλανόδιους μικροπωλητές πιροσκί, για να μην ξεφτιλιστούν. Όποιος πουλάει 500 δίσκους γίνεται χρυσός κι όποιος πουλάει 1.000 παθαίνει εγκεφαλικό από τη χαρά.
Ήρθε λοιπόν η ώρα του Όγδοου! Να αρχίσει να φιλοξενεί βιντεάκια νέων καλλιτεχνών και να τα υποβάλλει σε ψηφοφορία. Και μια φορά το χρόνο, να ανακοινώνονται οι νικητές. Και ποιος ξέρει, ίσως να καταλάβουν και οι εταιρείες ότι η μουσική πλέον σημαίνει συναυλίες, μικρά σχήματα, πολλοί χώροι, πολύ ταλέντο και πολύ διαδίκτυο.
Τίποτα άλλο...
