εξώφυλλο και τις σελίδες του περιοδικού Όασις όπου αρθρογραφούσα σε τακτική -τότε- βάση. Τη συνέντευξη επιμελούνταν ο διευθυντής του περιοδικού, συγγραφέας και μουσικός παραγωγός – και νυν διευθυντής σύνταξης στο ogdoo.gr - Κώστας Μπαλαχούτης και τη φωτογράφηση ο σπουδαίος επαγγελματίας φωτογράφος και σκηνοθέτης Θωμάς Χρυσοχοΐδης. Ο τελευταίος είχε μαζί του και την ομάδα του, τεχνικούς, μακιγιέρ και ενδυματολόγους αλλά τελικά μόνο οι πρώτοι χρειάστηκαν… Όταν ο Μπαλαχούτης μου είπε πως με ήθελε «κοντά» του στο γεγονός, χάρηκα γιατί μέχρι τότε δεν είχα την ευκαιρία να συναντήσω από κοντά το Σφακιανάκη… Ο Νότης επέμενε η φωτογράφηση να γίνει στο «Ωδείον» (πρώην Έναστρον) στην Πειραιώς, το μαγαζί όπου θα ξεκινούσε τις εμφανίσεις του. Είχε προηγηθεί περιοδεία του σε Αμερική και Αυστραλία και η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου -Κοινωνικόν- της τριλογίας «Ματωμένο Δάκρυ».
«Θέλω να είστε φιλοξενούμενοι στο χώρο μου» είχε πει στον Μπαλαχούτη χαρακτηριστικά. Κάτι ανάλογο είχαν κάνει στον ίδιο χώρο και για το ίδιο έντυπο και το Νοέμβρη του 2008 με αποτέλεσμα μια εξαιρετική δουλειά που συνοδεύτηκε από υψηλές πωλήσεις. Με τον Κώστα είχαν -και διατηρούν ακόμα απ’ όσο ξέρω- δεσμούς αλληλοεκτίμησης παρά τις όποιες «διαφωνίες» τους. Θυμάμαι λίγο πριν ξεκινήσει η συνέντευξη που μιλήσαν λίγο για το τραγούδι «Πόσο σ’ αγάπησα» σε μουσική Τάκη Σούκα και στίχους του Μπαλαχούτη που θα έμπαινε στην ενότητα «Ερωτικόν» της σειράς.
Στην αρχή ο Νότης μου φάνηκε λίγο απόμακρός και «αυστηρός». Γρήγορα όμως διαισθάνθηκα ότι είχα να κάνω με έναν απόλυτο μεν στις απόψεις του, αλλά ντόμπρο και καθαρό άνθρωπο. Υπερασπιζόταν τη δουλειά του, τον τρόπο που κινούνταν σε αυτήν και τις επιλογές του. Όσο κι αν τον «στρίμωχνε» με τις ερωτήσεις του ο Κώστας εκείνος ήταν ξεκάθαρος στις απαντήσεις του. Δεν κρυβόταν, δεν υποκρίνονταν, ούτε μασούσε τα λόγια του. Όσο η κουβέντα τους προχωρούσε ο Σφακιανάκης αποκάλυπτε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό τις απόψεις του για το τραγούδι, την κοινωνία, την πολιτική. Τα «έχωνε» στα κακώς κείμενα… Παρ’ όλο που είχα το ελεύθερο απ’ τον Κώστα να συμμετέχω στη συζήτηση δεν το έκανα. Σεβάστηκα την «ιεροτελεστία» τους και την ειδική τους -απ’ όσο κατάλαβα- σχέση.
Το ίδιο συνέβη και με το Θωμά Χρυσοχοΐδη. Δεν γνωριζόντουσαν. Στην αρχή λίγο «παιδεύτηκαν» μέχρι να τα «βρούνε», ίσως να ευθύνεται και η εύλογη καχυποψία του Νότη μέχρι να καταλάβει με ποιον έχει να κάνει. Όταν αντιλήφθηκε ότι συνεργάζεται με έναν καλλιτέχνη με «κοπή» σαν τη δική του, δηλαδή έντονη προσωπικότητα και χαρακτήρα, «λύθηκε» και το αποτέλεσμα είναι αυτές οι εκπληκτικές λήψεις που έχετε την ευκαιρία να δείτε. Η παράσταση του Νότη λεγόταν «Έκπτωτοι Άγγελοι» γι’ αυτό και το κεντρικό φωτογραφικό θέμα ήταν ανάλογο. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός, ότι ο Σφακιανάκης ήξερε όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν το φωτισμό, τις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, το ύψος του βατήρα κ.λπ. Έτσι όταν ο Χρυσχοΐδης ζητούσε περισσότερο φως ο Νότης γυρνούσε στους ανθρώπους του μαγαζιού και τους έλεγε ποια φώτα, με όνομα και αριθμό, έπρεπε να ανάψουν ή να στρέψουν και μάλιστα με συγκεκριμένες συντεταγμένες π.χ. 45 μοίρες, μέση ένταση και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά.
Το ενδιέφερε όλη η λειτουργία του χώρου και γνώριζε κάθε λεπτομέρεια που αφορούσε τη λειτουργία του. Απ’ τα τραπέζια και το σέρβις, μέχρι και τις… τουαλέτες. Επέβλεπε τα πάντα. Κυριολεκτικά δοσμένος στη δουλειά του. Μάλιστα όπως μας εξομολογήθηκε είχε μέρες να κοιμηθεί καλά… απ’ το άγχος, την ευθύνη που αισθανόταν απέναντι στους καλεσμένους του–το κοινό καθώς ήθελε-θέλει όλα να «κυλάνε ρολόι». Όταν τελειώσαμε και τη φωτογράφηση, γευμάτισε ελαφρά και στη συνέχεια άρχισε την «πρόβα». Παρακάλεσα να μείνω και μου έκανε το χατίρι. Και στο τραγούδι και τη σχέση του με τους μουσικούς αποδείχτηκε μεγάλος γνώστης, απαιτητικός αλλά διορατικός και στο φινάλε ευγενής και δίκαιος.. Ήξερε τι ζητούσε και πώς θα το επιτύχει. Τελείωσε αργά τα ξημερώματα. Στο «Ωδείο» είχαμε βρεθεί από νωρίς το απόγευμα. Σχεδόν μια μέρα με το Νότη.
Ευχαριστούμε το Θωμά Χρυσοχοΐδη για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.
