Το Μανώλη Ρασούλη τον γνώρισα το 1988. Τότε που ήμουν ο μικρότερος σε ηλικία εκδότης περιοδικού που κρεμιόταν στα περίπτερα όλης της χώρας.
Μιλώ για το «Μουσική και Μουσικοί». Του είχα κάνει μία συνέντευξη. Από κει και πέρα τα λέγαμε. Όχι πολύ συχνά αλλά τα λέγαμε.
Στην πρώτη-πρώτη μας συνάντηση, θυμάμαι τι μου είχε πει. Ως γνωστό έχω μνήμη ελέφαντα. Μου είχε πει λοιπόν πως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, καταλάβαιναν ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους πολιτικά όντα και ότι η οργανωμένη κοινωνία χρειάζεται κάποιου είδους πολιτική δραστηριότητα.
Το 2000, όταν του ζήτησα να έρθει κοντά στο Δίφωνο, θυμάμαι πως με ρώτησε αν ξέρω πώς γεννήθηκαν τα περιοδικά. Δεν του απάντησα γιατί ήθελα τη δική του απάντηση.
Τα περιοδικά, μου είπε, είναι ένα χωνευτήρι πολιτικών διεργασιών που προσκαλούν το κοινό να συμμετάσχει στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή του. Και «κοίτα», μου λέει «τώρα που θα ασχοληθείς ξανά με τη μουσικογραφία, λέω να σου χαρίσω ένα σχετικό βιβλίο», το οποίο και τελικά μου χάρισε λίγες μέρες μετά.
Διαβάζοντας το, κατάλαβα πως είναι τελικά πιο χρήσιμο και ρεαλιστικό να αντιλαμβανόμαστε τη δημοσιογραφική αλήθεια σαν μία διαδικασία- ή ένα συνεχές ταξίδι προς αυτήν- η οποία αρχίζει με ιστορίες της πρώτης μέρας και οικοδομείται σταδιακά.
Κάποια στιγμή του Μανώλη του καρφώθηκε να κάνουμε ένα δίσκο στη Ναταλία, αφού όμως είχε φάει χυλόπιτα από τον Αγγελάκα. «Ρε, Κουμπότρυπα, εσύ που έκανες τα “Σύμβολα”, που είσαι ο πατριάρχης του ελληνικού punk, πάρε αυτούς τους στίχους. Εσύ, μπορείς να τους κάνεις καλύτερους από τον Αγγελάκα».
«Άσε μας ρε Μανώλη», του είπα, «σου είπε όχι ο κολλητός σου, που σ’ έκανε να κάνεις τη Θεσσαλονίκη δεύτερη πατρίδα σου, κι έρχεσαι μετά από αυτόν σε μένα.» Χαζοεγωισμοί. Κρίμα, γιατί εν τέλει η Ναταλία είναι απίστευτα καλή τραγουδίστρια. Τότε δεν μπήκα καν στον κόπο να την ακούσω.
Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στον Ιανό. Και είναι αυτή που έχει τώρα σημασία για όλους όσοι αγαπήσαμε το Μανώλη Ρασούλη.
«Ρε Κουμπότρυπα», μου λέει «τώρα που είσαι στο Badminton, θέλω να μου κάνεις μία συναυλία». «Γιατί όχι»; του λέω. «Χαρά μου». Ήθελε όμως να είναι μαζί επί σκηνής ο Νικολόπουλος, ο Ξυδάκης, ο Βαγιόπουλος, ο Μάλαμας, ο Περίδης… να του διαβάσει κάτι η Βάσω, ο Γιώργος να κάνει το δελτίο τύπου και να πει καλά λόγια για τον αδελφό του. «Στην Αλεξίου», μου λέει, «να μην της το πούμε. Θα πει όχι και δεν θα τ’ αντέξω».
«Και τι θα γίνει ρε Μανώλη σ’ αυτήν τη συναυλία;» τον ρώτησα κάποια στιγμή «η πρώτη τους ερώτηση μετά το ναι, θα είναι το “τι θα πούμε;”».
«Εντάξει», μου λέει, «πήγαινε μια βόλτα και πέρνα σε μια ώρα να σου δώσω τη σειρά με όλες τις λεπτομέρειες. «Η συναυλία θ’ αρχίσει με το καλύτερο μου τραγούδι “Τα μαλλιά σου είναι μια πατρίδα”, με τη φωνή μου και θα χορέψει και θα το χορογραφήσει μία φίλη μου, Ινδοκινέζα, που είναι shadowdancer. Τι διάβολο, συναυλία στο Badminton θα κάνουμε…»
Τα υπόλοιπα μάγκες, τη Δευτέρα.
