Πριν λίγες μέρες αποδόθηκε δικαιοσύνη, το μόνο που ήταν εφικτό να γίνει, μιας και ο Γιώργος δεν μπορεί να είναι πια μαζί μας… Iσόβια κάθειρξη και 25 χρόνια ήταν η ποινή που επιβλήθηκε στον 26χρονο δολοφόνο, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης του παρέμεινε ανέκφραστος, ατάραχος, μ’ ένα ψυχρό κι απαθέστατο βλέμμα, που αποτυπώθηκε μέσω μιας χαρακτηριστικής φράσης που ψέλλισε σαν απολογήθηκε: «δε βαριέσαι…»
Πέρασαν 3 χρόνια από εκείνο το μαύρο πρωινό κι ακόμα νιώθω έντονα το πρώτο συναίσθημα που με συγκλόνισε σαν κατάλαβα τι έχει συμβεί… Σαν να έπεσε πάνω μου μια λαιμητόμος κι έκοψε τις ρίζες της ανέμελης κι άδολης εφηβικής μου ηλικίας. Ένιωσα ακαριαία το μέγεθος της απώλειας, αφού κάθε σκέψη και αναφορά σ’ αυτά τα χρόνια της ζωής μου δε θα μπορούσε πια να περιέχει χαρά, χαμόγελο, ευτυχία, αλλά μια κυνική και στυγνή εικόνα αναμνήσεων που πάντοτε θα καταλήγει να καλύπτεται από το κενό χρώμα της απουσίας, που πάντοτε θα τη σκέφτομαι σαν να είναι ψέμα το πρόσωπο που λείπει, σαν να μη μίσεψε, σαν να μη το σκότωσαν… Ήταν τόσο δυνατή η φιλία μας, τόσο έντονη η θετική παρουσία του Γιώργου στις ζωές μας που για τον Κώστα, το Νίκο, το Στέφανο, το Μιχάλη, το Δημήτρη, τον Ηλία, το Γιάννη, εμένα και τόσων άλλων, σαν να σκοτώθηκαν μαζί του όλα τα φοιτητικά μας χρόνια που περάσαμε μαζί του στο Ρέθυμνο.
Ο «ψηλός» ήταν ο ΦΙΛΟΣ, ο άνθρωπος μας, το στήριγμα μας, η ψυχή της παρέας, ο πιο καλός απ’ όλους μας… Ο Γιώργος έδινε και την ψυχή του για να βοηθήσει με κάθε τρόπο, όποιον αγαπούσε, όποιον είχε μες την καρδιά του… Ο 1,95 «αγαθός γίγαντας» δεν είχε «καταφέρει» να γίνει ποτέ αντιπαθητικός. Όποιος τον είχε γνωρίσει είχε να λέει για την καλοσύνη του, το καθαρό του βλέμμα, το χαμόγελο του, τη θετική του σκέψη, τη δικαιοσύνη που τον χαρακτήριζε, τη λεβεντιά του… Αφοσιωνόταν σ’ ότι ένιωθε πως αξίζει, ενώ αν το ένστικτο του τον απογοήτευε ή ακόμα και τον πρόδιδε θα τον άκουγες να σου λέει πάντοτε: «δεν πειράζει, να’ ναι καλά…»
Αγαπούσε πολύ τον αθλητισμό και το μπάσκετ, γι’ αυτό και ασχολήθηκε ενεργά τόσο σαν φοιτητής στις ομάδες του Ρεθύμνου, αλλά και αργότερα με το σύλλογο της καρδιάς του, τη Λυκόβρυση, όπου μάλιστα όταν σταμάτησε την ενεργό δράση, συνέχισε να συνεισφέρει προσφέροντας αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του ως προπονητής στα τμήματα υποδομής και μετέπειτα συμμετέχοντας στη διοίκηση της.
Ο «ψηλός» περισσότερο απ’ όλα αγαπούσε την οικογένεια του, την Ελευθερία του που ήταν μαζί της από τα φοιτητικά τους χρόνια και… πρόλαβε για 3 χρόνια να την παντρευτεί και να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις αγάπες του, το Χριστινάκι τους που… πρόλαβε να δει τον μπαμπά της για 22 μήνες… Αγαπούσε πολύ τους γονείς του, τον κυρ Κώστα και την κυρά Χριστίνα οι οποίοι τον προίκισαν με όλα εκείνα τα «ακριβά» ιδανικά, τον ανθρωπισμό, την ειλικρίνεια, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, τη σεμνότητα, την άδολη και δίχως ανταλλάγματα φιλία, την εντιμότητα τη μόρφωση και καλλιέργεια του πνεύματος, την αντιμετώπιση των υλικών αγαθών με φειδώ και κριτικό πνεύμα… Ήταν δε ο πιο μικρός από τ’ αδέρφια του, τον Αλέξη και την Όλγα, όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων όλοι τον ένιωθαν ως τη «στέρεη βάση» της οικογένειας, πάνω στην οποία μπορούσαν να στηριχτούν, να ακουμπήσουν, να εμπιστευτούν, να νιώσουν σιγουριά, ασφάλεια…
Για τους φίλους του ο Γιώργος ήταν σαν αδερφός! Δινόταν εξολοκλήρου, σχεδόν με αυταπάρνηση στους ανθρώπους της καρδιάς του και προσπαθούσε πάντοτε να τους κάνει να σκέφτονται θετικά, να μην το βάζουν κάτω, να προσπαθούν για το καλύτερο, για ότι αξίζει αληθινά, να αντιμετωπίζουν τη ζωή με χιούμορ και αισιοδοξία.
Αυτός ο Άγγελος εδώ και τρία χρόνια δεν είναι κοντά μας… Δύο απάνθρωποι, στυγνοί εγκληματίες αφαίρεσαν τη ζωή του με τρόπο πολεμικό… ενώ τον είχαν ήδη πυροβολήσει και τραυματίσει, ενώ τον είχαν ήδη ρίξει κάτω, ο φονιάς Olsi Kalemi, τον εκτέλεσε από πάνω του, εν ψυχρώ με καλάσνικοφ… Ο δολοφόνος για ενάμιση χρόνο έμεινε ασύλληπτος, αφού κατόρθωσε να «το σκάσει» στην Αλβανία, όπου με περίσσιο θράσος και απάθεια οργάνωνε την επιστροφή του στην Ελλάδα για να συνεχίσει το εγκληματικό του έργο. Συνελήφθη (τι ειρωνεία!) ανήμερα των γενεθλίων του Γιώργου στις 8/12 του 2012 και πριν 25 μέρες καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και 25 χρόνια φυλάκιση. Ο συνεργός του παραμένει ελεύθερος…
Κάποτε θυμάμαι πηγαινοερχόμουν μόνος μου τ’ απογεύματα στο φροντιστήριο, στην πλατεία Κάνιγγος, με το λεωφορείο νιώθοντας ασφάλεια… Μπορεί να πέρασαν 20 χρόνια από τότε, μπορεί να άλλαξαν οι κοινωνικές συνθήκες, οι νόμοι, μπορεί να εισήλθαν ανεξέλεγκτα μετανάστες από υποανάπτυκτες κι εμπόλεμες χώρες και πολλοί σεσημασμένοι κακοποιοί να αποφυλακίστηκαν ή απλά ν’ αφέθηκαν ελεύθεροι λόγω αδυναμιών της ελληνικής νομοθεσίας και των σωφρονιστικών κέντρων… Η ανθρώπινη ζωή μπορεί να βρίσκεται πλέον σε διαρκή κίνδυνο εξαιτίας της ολοένα και αυξανόμενης εγκληματικότητας και της κοινωνικής εξαθλίωσης, όμως για τίποτα στον κόσμο δεν «ανταλλάσσεται» η αξία της και ο σεβασμός της που είναι και πρέπει να αποτελούν ιδανικά θεμελιώδη κι αδιαπραγμάτευτα… Ο Γιώργος ήταν το πιο άδικο θύμα αυτού του ακήρυκτου «πολέμου» που ζούμε. Ίσως γιατί η μεγαλύτερη αξία του ως άνθρωπος ήταν αυτή της δικαιοσύνης.
Καλό παράδεισο αδερφέ μου, εύχομαι εκεί ψηλά να συνεχίζεις να χαμογελάς και ν’ ακούς τα σολαρίσματα του αγαπημένου σου Rory και το November Rain του Axl… Σ’ αγαπάμε και μας λείπεις πολύ!
Πέρασαν 3 χρόνια από εκείνο το μαύρο πρωινό κι ακόμα νιώθω έντονα το πρώτο συναίσθημα που με συγκλόνισε σαν κατάλαβα τι έχει συμβεί… Σαν να έπεσε πάνω μου μια λαιμητόμος κι έκοψε τις ρίζες της ανέμελης κι άδολης εφηβικής μου ηλικίας. Ένιωσα ακαριαία το μέγεθος της απώλειας, αφού κάθε σκέψη και αναφορά σ’ αυτά τα χρόνια της ζωής μου δε θα μπορούσε πια να περιέχει χαρά, χαμόγελο, ευτυχία, αλλά μια κυνική και στυγνή εικόνα αναμνήσεων που πάντοτε θα καταλήγει να καλύπτεται από το κενό χρώμα της απουσίας, που πάντοτε θα τη σκέφτομαι σαν να είναι ψέμα το πρόσωπο που λείπει, σαν να μη μίσεψε, σαν να μη το σκότωσαν… Ήταν τόσο δυνατή η φιλία μας, τόσο έντονη η θετική παρουσία του Γιώργου στις ζωές μας που για τον Κώστα, το Νίκο, το Στέφανο, το Μιχάλη, το Δημήτρη, τον Ηλία, το Γιάννη, εμένα και τόσων άλλων, σαν να σκοτώθηκαν μαζί του όλα τα φοιτητικά μας χρόνια που περάσαμε μαζί του στο Ρέθυμνο.
Ο «ψηλός» ήταν ο ΦΙΛΟΣ, ο άνθρωπος μας, το στήριγμα μας, η ψυχή της παρέας, ο πιο καλός απ’ όλους μας… Ο Γιώργος έδινε και την ψυχή του για να βοηθήσει με κάθε τρόπο, όποιον αγαπούσε, όποιον είχε μες την καρδιά του… Ο 1,95 «αγαθός γίγαντας» δεν είχε «καταφέρει» να γίνει ποτέ αντιπαθητικός. Όποιος τον είχε γνωρίσει είχε να λέει για την καλοσύνη του, το καθαρό του βλέμμα, το χαμόγελο του, τη θετική του σκέψη, τη δικαιοσύνη που τον χαρακτήριζε, τη λεβεντιά του… Αφοσιωνόταν σ’ ότι ένιωθε πως αξίζει, ενώ αν το ένστικτο του τον απογοήτευε ή ακόμα και τον πρόδιδε θα τον άκουγες να σου λέει πάντοτε: «δεν πειράζει, να’ ναι καλά…»
Αγαπούσε πολύ τον αθλητισμό και το μπάσκετ, γι’ αυτό και ασχολήθηκε ενεργά τόσο σαν φοιτητής στις ομάδες του Ρεθύμνου, αλλά και αργότερα με το σύλλογο της καρδιάς του, τη Λυκόβρυση, όπου μάλιστα όταν σταμάτησε την ενεργό δράση, συνέχισε να συνεισφέρει προσφέροντας αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του ως προπονητής στα τμήματα υποδομής και μετέπειτα συμμετέχοντας στη διοίκηση της.
Ο «ψηλός» περισσότερο απ’ όλα αγαπούσε την οικογένεια του, την Ελευθερία του που ήταν μαζί της από τα φοιτητικά τους χρόνια και… πρόλαβε για 3 χρόνια να την παντρευτεί και να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις αγάπες του, το Χριστινάκι τους που… πρόλαβε να δει τον μπαμπά της για 22 μήνες… Αγαπούσε πολύ τους γονείς του, τον κυρ Κώστα και την κυρά Χριστίνα οι οποίοι τον προίκισαν με όλα εκείνα τα «ακριβά» ιδανικά, τον ανθρωπισμό, την ειλικρίνεια, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, τη σεμνότητα, την άδολη και δίχως ανταλλάγματα φιλία, την εντιμότητα τη μόρφωση και καλλιέργεια του πνεύματος, την αντιμετώπιση των υλικών αγαθών με φειδώ και κριτικό πνεύμα… Ήταν δε ο πιο μικρός από τ’ αδέρφια του, τον Αλέξη και την Όλγα, όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων όλοι τον ένιωθαν ως τη «στέρεη βάση» της οικογένειας, πάνω στην οποία μπορούσαν να στηριχτούν, να ακουμπήσουν, να εμπιστευτούν, να νιώσουν σιγουριά, ασφάλεια…
Για τους φίλους του ο Γιώργος ήταν σαν αδερφός! Δινόταν εξολοκλήρου, σχεδόν με αυταπάρνηση στους ανθρώπους της καρδιάς του και προσπαθούσε πάντοτε να τους κάνει να σκέφτονται θετικά, να μην το βάζουν κάτω, να προσπαθούν για το καλύτερο, για ότι αξίζει αληθινά, να αντιμετωπίζουν τη ζωή με χιούμορ και αισιοδοξία.
Αυτός ο Άγγελος εδώ και τρία χρόνια δεν είναι κοντά μας… Δύο απάνθρωποι, στυγνοί εγκληματίες αφαίρεσαν τη ζωή του με τρόπο πολεμικό… ενώ τον είχαν ήδη πυροβολήσει και τραυματίσει, ενώ τον είχαν ήδη ρίξει κάτω, ο φονιάς Olsi Kalemi, τον εκτέλεσε από πάνω του, εν ψυχρώ με καλάσνικοφ… Ο δολοφόνος για ενάμιση χρόνο έμεινε ασύλληπτος, αφού κατόρθωσε να «το σκάσει» στην Αλβανία, όπου με περίσσιο θράσος και απάθεια οργάνωνε την επιστροφή του στην Ελλάδα για να συνεχίσει το εγκληματικό του έργο. Συνελήφθη (τι ειρωνεία!) ανήμερα των γενεθλίων του Γιώργου στις 8/12 του 2012 και πριν 25 μέρες καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και 25 χρόνια φυλάκιση. Ο συνεργός του παραμένει ελεύθερος…
Κάποτε θυμάμαι πηγαινοερχόμουν μόνος μου τ’ απογεύματα στο φροντιστήριο, στην πλατεία Κάνιγγος, με το λεωφορείο νιώθοντας ασφάλεια… Μπορεί να πέρασαν 20 χρόνια από τότε, μπορεί να άλλαξαν οι κοινωνικές συνθήκες, οι νόμοι, μπορεί να εισήλθαν ανεξέλεγκτα μετανάστες από υποανάπτυκτες κι εμπόλεμες χώρες και πολλοί σεσημασμένοι κακοποιοί να αποφυλακίστηκαν ή απλά ν’ αφέθηκαν ελεύθεροι λόγω αδυναμιών της ελληνικής νομοθεσίας και των σωφρονιστικών κέντρων… Η ανθρώπινη ζωή μπορεί να βρίσκεται πλέον σε διαρκή κίνδυνο εξαιτίας της ολοένα και αυξανόμενης εγκληματικότητας και της κοινωνικής εξαθλίωσης, όμως για τίποτα στον κόσμο δεν «ανταλλάσσεται» η αξία της και ο σεβασμός της που είναι και πρέπει να αποτελούν ιδανικά θεμελιώδη κι αδιαπραγμάτευτα… Ο Γιώργος ήταν το πιο άδικο θύμα αυτού του ακήρυκτου «πολέμου» που ζούμε. Ίσως γιατί η μεγαλύτερη αξία του ως άνθρωπος ήταν αυτή της δικαιοσύνης.
Καλό παράδεισο αδερφέ μου, εύχομαι εκεί ψηλά να συνεχίζεις να χαμογελάς και ν’ ακούς τα σολαρίσματα του αγαπημένου σου Rory και το November Rain του Axl… Σ’ αγαπάμε και μας λείπεις πολύ!
