Έχω όμως μια ανείπωτη ανάγκη να ξαλαφρώσω την ψυχή μου εκθέτοντας στον κόσμο, απλά και απέριττα, μια σειρά κοινότατα γεγονότα. Σε πολλούς θα φανούν περίεργα, μα ίσως να βρεθεί κάποιο μυαλό πιο ήρεμο, πιο λογικό και πολύ λιγότερο ευέξαπτο από το δικό μου, που δε θα δει τίποτα περισσότερο από μια συνηθισμένη φυσική διαδοχή των πραγμάτων και θα μεταβάλει τα φαντάσματά μου σε κοινοτοπίες.
Η μουσική είναι μια τεράστια αχαρτογράφητη περιοχή, η οποία περιμένει να βρει εξερευνητές και να καταγράψουν κάθε σπιθαμή της. Είναι σαν ένας τεράστιος ωκεανός κι εμείς όλοι ναυτικοί που γυρνάμε από θάλασσα σε θάλασσα, από κόλπο σε κόλπο κι από λιμάνι σε λιμάνι, προκειμένου να βρούμε και να εξερευνήσουμε το ατελείωτο εσωτερικό της. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι άνθρωποι, απολαμβάνουν την ασφάλεια του λιμανιού και της στεριάς και μόλις βρούνε καταφύγιο σε ένα απάγκιο λιμάνι, μένουν εκεί, ήσυχοι και άπραγοι, απολαμβάνοντας τα ήδη γνωστά και ακίνδυνα προϊόντα του μουσικού ωκεανού.
Μια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα του φετινού καλοκαιριού, έγινε ένα πάρτι στο σπίτι του κυρίου Κώστα. Εγώ κι η φίλη μου είχαμε μεθύσει αρκετά μέχρι να τελειώσει και προτίμησα να μοιραστώ το κρεβάτι της παρά να επιστρέψω σπίτι. Εκείνη αποκοιμήθηκε, όπως νόμισα, πολύ ήσυχα. Θα πρέπει να είχε περάσει κάπου μισή ώρα από τη στιγμή που πέσαμε στο κρεβάτι, όταν ξαφνικά πετάχτηκε επάνω και διακήρυξε με στόμφο ότι δε θα έμενε να κοιμηθεί όταν φυσούσε μια τέτοια λαμπρή αύρα από τα δυτικά. Ποτέ δεν είχα μείνει τόσο εμβρόντητος στη ζωή μου, δεν ήξερα τι εννοούσε και νόμιζα πως το κρασί και τα ποτά που είχε πιεί την είχαν φέρει ολότελα εκτός εαυτού. Συνέχισε να μιλά λέγοντας ότι ήξερε πως την περνούσα για μεθυσμένη, αλλά ότι εκείνη ποτέ δεν ήταν πιο νηφάλια στη ζωή της. Είχε βαρεθεί απλώς να μένει ξαπλωμένη στο κρεβάτι μια τέτοια υπέροχη νύχτα. Δε θα μπορούσα να εξηγήσω τι με έπιασε, μα προτού προλάβουν να ξεπηδήσουν τα λόγια της από το στόμα της, ένιωσα να με διατρέχει ένα ρίγος της μεγαλύτερης συγκίνησης και ευχαρίστησης, και ξάφνου η τρελή της ιδέα φάνηκε ως το πιο μαγευτικό και λογικό πράγμα στον κόσμο.
Βάλαμε τα ρούχα μας και χωρίς να χάσουμε καιρό φύγαμε τρέχοντας. Ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς την πόρτα του σπιτιού, η φίλη μου έστριψε γρήγορα στην πόρτα του σαλονιού και πήγε και κάθισε με προσοχή μπροστά στο στερεοφωνικό των γονιών της. Την ακολούθησα πιστά και έκατσα ήρεμα στο πλάι της προσπαθώντας να κατανοήσω τι ακριβώς θέλει να κάνει. Άνοιξε με ευλάβεια το δεύτερο συρτάρι του επίπλου και έβγαλε από μέσα στοργικά ένα κίτρινο CD. Αυτό, μου είπε, θα είναι η βάρκα μας για σήμερα το βράδυ.
Στολισμένο με ένα υπέροχο μουντό και μελαγχολικό εξώφυλλο, που αναπαριστά τη μάνα γη και θέλοντας να δηλώσει ότι ολόκληρη η γη είναι μια απέραντη αγκαλιά που κλείνει όλους μας μέσα της, βρισκόμουν μπροστά στην πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά ενός μουσικού από τη Δράμα με το όνομα Δημήτρης Σίντος και με τίτλο «Απ΄ της Γης το μαξιλάρι…». Το έβγαλε ήρεμα από τη θήκη, το τοποθέτησε με προσοχή στο μηχάνημα και πάτησε το Play. Την κοίταξα με εντατική προσοχή και ολόκληρη η αλήθεια άστραψε τότε μπροστά στα μάτια μου.
Είχα ως διά μαγείας βρεθεί σε μια σε πλαγιά της ορεινής Μακεδονίας, σε ένα απομονωμένο χωριό, μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο λαουτιέρηδες οι οποίοι γλεντοκοπούσαν και χόρευαν. Το στόμα μου ήταν ανοιχτό και δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Δεν πρόλαβα να κινηθώ και το πλοιάριο άλλαξε ρότα. Μονομιάς βρέθηκα σε ένα ψαροχώρι στη Τζαμάικα, τέλη του 1960, κυκλωμένος από μουσικούς που έπαιζαν ρέγκε και έγερναν απαλά στο ρυθμό της μουσικής, «… άιντε θα ‘ρθω απ’ την πίσω πόρτα, να σε κλέψω γι’ άλλη μία βόλτα…». Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε, τη βόλτα στην οποία συμμετείχα.
Το καράβι με τον Καπετάν – Δημήτρη είχε ξεκινήσει και έκανε ενορχηστρωτικές στάσεις σε όλο τον κόσμο. Με έναν μαγικό τρόπο, τα βιώματα και το άρωμα της δημοτικής Μακεδονικής γης έγιναν άμεσα προσιτά και παγκόσμια. Ο Βώλακας αγγίζει ήρεμα και μαγικά τις Αυστριακές Άλπεις και τα πολυφωνικά αγκαλιάζονται με το βαλς. Οι ερωτικές εμπειρίες ζευγαρώνουν με τη στοργική μητρική αγκαλιά σε ένα παιχνίδι γεμάτο με παύσεις, σολιστικά ηχοχρώματα και μεθυστικές διαθέσεις. Το αμπάρι ήταν γεμάτο με όλες τις απαραίτητες προμήθειες για ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι, από ούτια και κανονάκια μέχρι ακορντεόν και κιθάρες και από βιολιά και γκάιντες μέχρι τρομπέτες και τρομπόνια. Οι ναύτες που χρησιμοποιούσαν και κατένεμαν τις προμήθειες, εξαιρετικοί μουσικοί, διαλεγμένοι ένας κι ένας από τον ίδιο τον καπετάνιο. Με δύο πρώτους μηχανικούς τον Βασίλη Προδρόμου και την Αναστασία Χατζηαποστολίδου, το καράβι έπλεε με ασφάλεια. Αλλά και με εξαίρετες πρώτες ύλες για τους θερμαστές, τη μουσική του Δημήτρη και τους στίχους της Αναστασίας Χατζηαποστολίδου, της Κικής Πέιου, της Σταματίας Μίρκου και του ίδιου του Δημήτρη.
Το ταξίδι στις θαλάσσιες συνθέσεις και φρέσκιες ενορχηστρωτικές ιδέες του Δημήτρη κράτησε σχεδόν μία ώρα, με άφησε αποκαμωμένο και εξάντλησε σχεδόν όλες μου τις αισθήσεις. Ο ελληνικός μουσικός ωκεανός τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά ωκεανό θυμίζει. Έχει μεταμορφωθεί σε βάλτο γεμάτο κουνούπια και με άμεσο τον κίνδυνο της ελονοσίας, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ατελείωτες συμφορές που έλαβαν χώρα όλα αυτά τα χρόνια και μικροί ή μεγάλοι σκόπελοι που συνάντησα στη ρότα μου, σκότωσαν το πάθος μου για τη μουσική θάλασσα. Αντιθέτως, έπειτα από αυτή τη θαυμαστή μου μουσική περιπέτεια, δεν είχα δοκιμάσει πιο φλογερή λαχτάρα για τις άγριες περιπέτειες της ζωής ενός μουσικού θαλασσοπόρου. Η μνήμη μου με τρόπο μαγικό εξάλειφε τις σκιές και πρόβαλλε με λαμπρό φωτισμό όλα τα ευχάριστα και διεγερτικά χρώματα κάθε επικίνδυνου περιστατικού. Προσωπικά είναι το καλύτερο ελληνικό μουσικό ταξίδι που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια και θα πρότεινα σε όλους τους επίδοξους θαλασσοπόρους να ναυλώσουν τον καπετάν – Δημήτρη και να περάσουν μια υπέροχη μουσική περιπέτεια από αυτές που δύσκολα συναντάς.
Βίντεο από την παράσταση του Κωνσταντίνου Πλούσιου στο Ρυθμός Stage 11/02/2014 όπου ο Δημήτρης Σίντος τραγουδάει μαζί με την Ασπασία Στρατηγού το «Κρίνο μου και μέλι».
«Έρωτας Τάχα»
«Έρωτας που βγαίνει» αν και πιο φτωχό ενορχηστρωτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια είναι ακόμα ένα υπέροχο δείγμα της δουλειάς του Δημήτρη.
«Αγκάθινα φιλιά»
Φωτο: Με τους Ντάσο Κούρτι, Βασίλη Προδρόμου, Γιώργο Γεωργόπουλο και Θάνο Τσελεμπή.
Η μουσική είναι μια τεράστια αχαρτογράφητη περιοχή, η οποία περιμένει να βρει εξερευνητές και να καταγράψουν κάθε σπιθαμή της. Είναι σαν ένας τεράστιος ωκεανός κι εμείς όλοι ναυτικοί που γυρνάμε από θάλασσα σε θάλασσα, από κόλπο σε κόλπο κι από λιμάνι σε λιμάνι, προκειμένου να βρούμε και να εξερευνήσουμε το ατελείωτο εσωτερικό της. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι άνθρωποι, απολαμβάνουν την ασφάλεια του λιμανιού και της στεριάς και μόλις βρούνε καταφύγιο σε ένα απάγκιο λιμάνι, μένουν εκεί, ήσυχοι και άπραγοι, απολαμβάνοντας τα ήδη γνωστά και ακίνδυνα προϊόντα του μουσικού ωκεανού.
Μια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα του φετινού καλοκαιριού, έγινε ένα πάρτι στο σπίτι του κυρίου Κώστα. Εγώ κι η φίλη μου είχαμε μεθύσει αρκετά μέχρι να τελειώσει και προτίμησα να μοιραστώ το κρεβάτι της παρά να επιστρέψω σπίτι. Εκείνη αποκοιμήθηκε, όπως νόμισα, πολύ ήσυχα. Θα πρέπει να είχε περάσει κάπου μισή ώρα από τη στιγμή που πέσαμε στο κρεβάτι, όταν ξαφνικά πετάχτηκε επάνω και διακήρυξε με στόμφο ότι δε θα έμενε να κοιμηθεί όταν φυσούσε μια τέτοια λαμπρή αύρα από τα δυτικά. Ποτέ δεν είχα μείνει τόσο εμβρόντητος στη ζωή μου, δεν ήξερα τι εννοούσε και νόμιζα πως το κρασί και τα ποτά που είχε πιεί την είχαν φέρει ολότελα εκτός εαυτού. Συνέχισε να μιλά λέγοντας ότι ήξερε πως την περνούσα για μεθυσμένη, αλλά ότι εκείνη ποτέ δεν ήταν πιο νηφάλια στη ζωή της. Είχε βαρεθεί απλώς να μένει ξαπλωμένη στο κρεβάτι μια τέτοια υπέροχη νύχτα. Δε θα μπορούσα να εξηγήσω τι με έπιασε, μα προτού προλάβουν να ξεπηδήσουν τα λόγια της από το στόμα της, ένιωσα να με διατρέχει ένα ρίγος της μεγαλύτερης συγκίνησης και ευχαρίστησης, και ξάφνου η τρελή της ιδέα φάνηκε ως το πιο μαγευτικό και λογικό πράγμα στον κόσμο.
Βάλαμε τα ρούχα μας και χωρίς να χάσουμε καιρό φύγαμε τρέχοντας. Ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς την πόρτα του σπιτιού, η φίλη μου έστριψε γρήγορα στην πόρτα του σαλονιού και πήγε και κάθισε με προσοχή μπροστά στο στερεοφωνικό των γονιών της. Την ακολούθησα πιστά και έκατσα ήρεμα στο πλάι της προσπαθώντας να κατανοήσω τι ακριβώς θέλει να κάνει. Άνοιξε με ευλάβεια το δεύτερο συρτάρι του επίπλου και έβγαλε από μέσα στοργικά ένα κίτρινο CD. Αυτό, μου είπε, θα είναι η βάρκα μας για σήμερα το βράδυ.
Στολισμένο με ένα υπέροχο μουντό και μελαγχολικό εξώφυλλο, που αναπαριστά τη μάνα γη και θέλοντας να δηλώσει ότι ολόκληρη η γη είναι μια απέραντη αγκαλιά που κλείνει όλους μας μέσα της, βρισκόμουν μπροστά στην πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά ενός μουσικού από τη Δράμα με το όνομα Δημήτρης Σίντος και με τίτλο «Απ΄ της Γης το μαξιλάρι…». Το έβγαλε ήρεμα από τη θήκη, το τοποθέτησε με προσοχή στο μηχάνημα και πάτησε το Play. Την κοίταξα με εντατική προσοχή και ολόκληρη η αλήθεια άστραψε τότε μπροστά στα μάτια μου.
Είχα ως διά μαγείας βρεθεί σε μια σε πλαγιά της ορεινής Μακεδονίας, σε ένα απομονωμένο χωριό, μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο λαουτιέρηδες οι οποίοι γλεντοκοπούσαν και χόρευαν. Το στόμα μου ήταν ανοιχτό και δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Δεν πρόλαβα να κινηθώ και το πλοιάριο άλλαξε ρότα. Μονομιάς βρέθηκα σε ένα ψαροχώρι στη Τζαμάικα, τέλη του 1960, κυκλωμένος από μουσικούς που έπαιζαν ρέγκε και έγερναν απαλά στο ρυθμό της μουσικής, «… άιντε θα ‘ρθω απ’ την πίσω πόρτα, να σε κλέψω γι’ άλλη μία βόλτα…». Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε, τη βόλτα στην οποία συμμετείχα.
Το καράβι με τον Καπετάν – Δημήτρη είχε ξεκινήσει και έκανε ενορχηστρωτικές στάσεις σε όλο τον κόσμο. Με έναν μαγικό τρόπο, τα βιώματα και το άρωμα της δημοτικής Μακεδονικής γης έγιναν άμεσα προσιτά και παγκόσμια. Ο Βώλακας αγγίζει ήρεμα και μαγικά τις Αυστριακές Άλπεις και τα πολυφωνικά αγκαλιάζονται με το βαλς. Οι ερωτικές εμπειρίες ζευγαρώνουν με τη στοργική μητρική αγκαλιά σε ένα παιχνίδι γεμάτο με παύσεις, σολιστικά ηχοχρώματα και μεθυστικές διαθέσεις. Το αμπάρι ήταν γεμάτο με όλες τις απαραίτητες προμήθειες για ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι, από ούτια και κανονάκια μέχρι ακορντεόν και κιθάρες και από βιολιά και γκάιντες μέχρι τρομπέτες και τρομπόνια. Οι ναύτες που χρησιμοποιούσαν και κατένεμαν τις προμήθειες, εξαιρετικοί μουσικοί, διαλεγμένοι ένας κι ένας από τον ίδιο τον καπετάνιο. Με δύο πρώτους μηχανικούς τον Βασίλη Προδρόμου και την Αναστασία Χατζηαποστολίδου, το καράβι έπλεε με ασφάλεια. Αλλά και με εξαίρετες πρώτες ύλες για τους θερμαστές, τη μουσική του Δημήτρη και τους στίχους της Αναστασίας Χατζηαποστολίδου, της Κικής Πέιου, της Σταματίας Μίρκου και του ίδιου του Δημήτρη.
Το ταξίδι στις θαλάσσιες συνθέσεις και φρέσκιες ενορχηστρωτικές ιδέες του Δημήτρη κράτησε σχεδόν μία ώρα, με άφησε αποκαμωμένο και εξάντλησε σχεδόν όλες μου τις αισθήσεις. Ο ελληνικός μουσικός ωκεανός τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά ωκεανό θυμίζει. Έχει μεταμορφωθεί σε βάλτο γεμάτο κουνούπια και με άμεσο τον κίνδυνο της ελονοσίας, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ατελείωτες συμφορές που έλαβαν χώρα όλα αυτά τα χρόνια και μικροί ή μεγάλοι σκόπελοι που συνάντησα στη ρότα μου, σκότωσαν το πάθος μου για τη μουσική θάλασσα. Αντιθέτως, έπειτα από αυτή τη θαυμαστή μου μουσική περιπέτεια, δεν είχα δοκιμάσει πιο φλογερή λαχτάρα για τις άγριες περιπέτειες της ζωής ενός μουσικού θαλασσοπόρου. Η μνήμη μου με τρόπο μαγικό εξάλειφε τις σκιές και πρόβαλλε με λαμπρό φωτισμό όλα τα ευχάριστα και διεγερτικά χρώματα κάθε επικίνδυνου περιστατικού. Προσωπικά είναι το καλύτερο ελληνικό μουσικό ταξίδι που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια και θα πρότεινα σε όλους τους επίδοξους θαλασσοπόρους να ναυλώσουν τον καπετάν – Δημήτρη και να περάσουν μια υπέροχη μουσική περιπέτεια από αυτές που δύσκολα συναντάς.
Βίντεο από την παράσταση του Κωνσταντίνου Πλούσιου στο Ρυθμός Stage 11/02/2014 όπου ο Δημήτρης Σίντος τραγουδάει μαζί με την Ασπασία Στρατηγού το «Κρίνο μου και μέλι».
«Έρωτας Τάχα»
«Έρωτας που βγαίνει» αν και πιο φτωχό ενορχηστρωτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια είναι ακόμα ένα υπέροχο δείγμα της δουλειάς του Δημήτρη.
«Αγκάθινα φιλιά»
Φωτο: Με τους Ντάσο Κούρτι, Βασίλη Προδρόμου, Γιώργο Γεωργόπουλο και Θάνο Τσελεμπή.
