επισκευθούμε τον τόπο όπου η χούντα κρατούσε φυλακισμένο τον Μίκη Θεοδωράκη. Ρωτώντας φτάσαμε στη Σκάλα του Ωρωπού. Μια παρέα έπαιζε πρέφα σ’ ένα καφενείο. Μάλλον τους ενοχλήσαμε, όταν ρωτήσαμε να μας δείξουν το σημείο. Δήλωσαν άγνοια και μας κοίταξαν περίεργα. Δίπλα στον καφενέ ήταν ένα κρεοπωλείο. Μας άκουσε ο μαγαζάτορας, μας φώναξε και μας έδειξε το χώρο. Ήταν ένα μακρινάρι κτίριο, μουντό σαν παλιός στρατώνας. Φραγμένο με πυκνό αγκαθωτό συρματόπλεγμα και πνιγμένο στα γαϊδουράγκαθα και στις βατσινιές. Ο κρεοπώλης μας εξήγησε: «Παλιά ήταν φυλακές ανηλίκων». Κοντά στην είσοδο υπήρχαν μερικά υποκτίρια πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δήμου. Περάσαμε την είσοδο και προχωρώντας για κανένα τέταρτο βρεθήκαμε στο βάθος του αχανούς και χέρσου χώρου. Υπήρχε ένα κτίριο παλιό,
έρημο με πεσμένα ντουβάρια και σιδεριές στα παράθυρα. Εφιαλτικό τοπίο και εικόνα ολοκληρωτικής εγκατάλειψης. Δίπλα στο συρματόπλεγμα η απεραντοσύνη της θάλασσας που λαμπίριζε κάτω από τον πρωινό ήλιο και στο βάθος ο θολός ορίζοντας που άχνιζε από την ζέστη.
Κάποια στιγμή εντοπίσαμε ένα δείγμα ζωής. Ένα τραπέζι- μάλλον απ’ αυτά τα καρούλια που τυλίγουν τα καλώδια της Δ.Ε.Η.- και μια πλαστική καρέκλα, ανάπηρη κατά το ένα της πόδι.
Πάνω στο τραπέζι ένα φλιτζάνι με υπολείμματα καφέ και ένα μισοάδειο μπουκάλι νερό. Αν θυμάμαι καλά, υπήρχε μια τέντα ή κάτι τέτοιο, για σκιά. Ήταν γύρω στις 11 το πρωί. «Α!!! Υπάρχει ζωή εδώ!» Φωνάξαμε, ξαναφωνάξαμε, ώσπου τρίζοντας άνοιξε μια σκουριασμένη πόρτα και πρόβαλε μια μορφή, μάλλον αγουροξυπνημένη, προφανώς φύλακας, με σαγιονάρες και μια λουλουδάτη βερμούδα. Επιστρατεύσαμε όλη μας την ευγένεια:
-Καλημέρα σας.
-Τι θέλετε εδώ;
-Σας παρακαλούμε μήπως μπορείτε να μας δείξετε το μέρος όπου ήταν φυλακισμένος ο Μίκης;
-Δεν μ’ αφήνετε; Εγώ είμαι έκτακτος εδώ…
-Συγνώμη… Σας ενοχλήσαμε….
Φύγαμε με χίλιες σκέψεις να τριβελίζουν στο μυαλό μας. Θα μπορούσαν οι αρμόδιοι να καθαρίσουν το χώρο και να τοποθετήσουν μια πινακιδούλα στο σημείο, όπου η χούντα κρατούσε φυλακισμένο έναν από τους τελευταίους επιζώντες εκπροσώπους του πολιτισμού στη χώρα μας. Αλλά πού να βρεθούν οι αρμόδιοι;;; Στα Γιάννενα έκαναν μουσείο τον οντά του Αλή Πασά….
Ξεκινήσαμε για τον γυρισμό… Κανείς δεν μιλούσε. Ήρθε στο νου μου ένα τραγούδι. «Και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό…»
Πόσο εύκολα και γρήγορα ξεχάσαμε…
-Ο Κώστας Γιώγλου είναι πατέρας του τακτικού συνεργάτη μας Θανάση Γιώγλου.
