να κουρνιάσουν ήρεμα στη μαρμάρινη φωλιά τους. Κάτω, η εξέδρα που θα φιλοξενήσει τους «ήρωες» της μουσικής τελετουργίας, τον Σταύρο Ξαρχάκο, την ΚΟΕΜ, τη χορωδία του Δήμου Αθηναίων και τις τρεις ερμηνεύτριες Φριτζήλα, Πασπαλά και Σαΐα. Και ενώ το φεγγάρι ανταγωνίζεται το φως των προβολέων, σε μια παύση αυτού του σαγηνευτικού παιχνιδιού, ακούμε τη γνώριμη φωνή του Αλέξη Κωστάλα να μας αναγγέλλει την έναρξη και το σκοπό της συναυλίας.
Με μια ματιά στη σειρά των τραγουδιών του προγράμματος, καταλαβαίνουμε ότι η φαντασία δεν έχει λόγω ύπαρξης αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεπεραστεί. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά ο απρόβλεπτος μαέστρος έδειξε τις «άγριες» διαθέσεις του. Με τις επιβλητικές κινήσεις των χεριών του, με τις σπαρακτικές γκριμάτσες του προσώπου του, με την «εμπόλεμη» στάση του σώματός του, χτύπησε τα καμπανάκια κάθε ελληνικής καρδιάς. Όπως το βράδυ της Ανάστασης, μας ξαφνιάζει η ταχύτητα μετάδοσης του Αγίου φωτός και στο τελευταίο εκκλησάκι, έτσι και το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου ήχησαν στ’ αυτιά μας χαρούμενες ψαλμωδίες από κρεμασμένα ξωκλήσια μαζί με αμέτρητα παιδικά «ευχαριστώ».
Μάνος, Μίκης και Σταύρος σε μια θεία μέθεξη, σε μια ειδικά ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της χαμηλής μας αυτοεκτίμησης, σε ένα σεμινάριο περηφάνιας, μεγαλείου, ταυτότητας. Και ο πάντα ανατρεπτικός και αντισυμβατικός μαέστρος παίρνει το μικρόφωνο και με το στίχο της «Χοντρομπαλούς» μας ξεναγεί στις πληγές αυτής της πολύπαθης πατρίδας, χωρίς παθητικές μιζέριες και αδιέξοδα μοιρολόγια αλλά με παιάνες και συνθήματα νίκης. Αρκετοί μας βατέψανε… αράδα βάρβαρες φυλές… Το ακροατήριο συμμετέχει, «συμπάσχει», συμφωνεί. Μαζί με τις μελωδίες καταγράφει κραυγές αγωνίας, παλμούς αισιοδοξίας, ανάσες ελπίδας… Αφήνει το Φως του πολιτισμού να ανιχνεύσει τους πυρήνες της επαγρύπνησης, αφήνεται στα παραστατικά χέρια του Ξαρχάκου για ένα ταξίδι στο χρόνο, ένα ταξίδι που ξεκινάει από το παρελθόν της αναζήτησης, των στόχων, της δημιουργίας για να προσπεράσει βιαστικά το παρόν και να συνεχίσει για το μέλλον… Γιατί ο Ξαρχάκος δεν είναι ο σταθμός… Είναι το τραίνο που πάντα νιώθεις ότι μόλις το έχασες γιατί ποτέ δεν περιμένει , ποτέ δεν υπακούει σε σήματα ,αλλάζει ράγες αλλά δεν αλλάζει πορεία… Αν είσαι τυχερός και το συναντήσεις σε κάποια ανισόπεδη διάβαση ξεκίνα πάλι…. Τα φώτα στο Ηρώδειο έσβησαν… Οι μνήμες, οι ήχοι, τα χειροκροτήματα ενώθηκαν με το σφύριγμα του τραίνου και συνεχίζουν… Ο Ξαρχάκος δεν κοιτάζει πίσω, μόνο μπροστά και ψηλά… Τρεις φορές αναγκάστηκαν οι καλλιτέχνες να ξαναβγούν στη σκηνή μετά από τη θορυβώδη απαίτηση του κοινού και να μας χαρίσουν αποσπάσματα από τη Πορνογραφία του Μάνου. Ο Ξαρχάκος παρουσιάζει με έναν άγνωστο ιπποτισμό τους σολίστες του, τη χορωδία, τους ερμηνευτές. Η παράσταση μόλις άρχισε…
Photos by : aNASTASIOs
Ευχαριστούμε θερμά τον aNASTASIOs
