Διαφωνώ κάθετα με την άποψη που εκφράζει ο αρθρογράφος και παραθέτω την δική μου.
Στο συγκεκριμένο άρθρο ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γιάννης Αγγελάκας παρουσιάζεται σαν ένας αυτάρεσκος και επηρμένος τύπος που ισχυρίζεται ότι «δημιούργησε» το ελληνικό Rock.
Αντιγράφω από το κείμενο:
“Επί σειρά ετών, μας βασάνιζε ένα ερώτημα, πότε ακριβώς σημειώθηκε και στην Ελλάδα το εκρηκτικό κύμα, που σαν ένα Big Bang, δημιούργησε τον ροκ κόσμο, σπάζοντας τα τείχη του προηγούμενου μουσικού κατεστημένου. Επιτέλους, το ερώτημα απαντήθηκε από τους Αγγελάκα - Παυλίδη, οι οποίοι, σε συνέντευξή τους στον Θεοδόση Μίχο και στο Popaganda, αποκάλυψαν ότι αυτοί ήταν οι δημιουργοί του Big Bang και ότι την μεγάλη έκρηξη την προκάλεσαν το 1993!”
Πολλά άσχημα πράγματα συμβαίνουν όταν απομονώνουμε τις φράσεις που μας βολεύουν για να υπερασπιστούμε μία άποψη που από ότι φαίνεται είχαμε διαμορφώσει πολύ πριν ειπωθούν. Χαρακτηριστικά αυτό που ειπώθηκε από τον Αγγελάκα στην εν λόγω συνένευξη είναι το εξής:
«Αν οι μπαμπάδες του ροκ είναι ο Σιδηρόπουλος και ο Πουλικάκος και γενικά εκείνη η γενιά, με τα Σπαθιά και τις Τρύπες αυτό που έγινε ήταν ότι το ροκ πέρασε σε πιο μεγάλα ακροατήρια. Ήταν ένα big bang και μετά ακολούθησαν κι άλλα μεγάλα σχήματα, όχι μόνο στο ροκ. Ήρθαν τα Διάφανα Κρίνα, οι Στέρεο Νόβα, οι Active Member…»
Eίναι προφανές ότι δεν ισχυρίζεται ότι είναι ο δημιουργός ή ο «πατριάρχης» της ελληνικής Rock σκηνής αλλά λέει το προφανές και απόλυτα αληθινό ότι μέσα από την δημοφιλία που γνώρισαν οι «Τρύπες» και τα «Ξύλινα σπαθιά» διευρύνθηκε το ακροατήριο της ελληνόφωνης Rock σκηνής σε τέτοιο βαθμό που δικαιολογεί το χαρακτηρισμό Big bang.
Η Πύρινη σφαίρα που δημιούργησαν τις προηγούμενες δεκαετίες οι πιονέροι του ελληνικού Rock εξερράγη τότε και άρχισε να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή αυτή η σκηνή που για πολλά χρόνια είχε γνωρίσει έως και την χλεύη των «ροκάδων».
Η χρήση ελληνικού λόγου και μάλιστα ποιητικού σε πολλά τραγούδια των δύο συγκροτημάτων ήταν αδιανόητη έως τότε και αυτό από μόνο του δημιούργησε ένα νέο μουσικό σύμπαν.
Γνωρίζοντας τον Γιάννη Αγγελάκα πολλά χρόνια μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι κάθε άλλο παρά αυτάρεσκος είναι. Είναι λιτός και γενναιόδωρος όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί. Αληθινός πάνω στην σκηνή όπως και στην ζωή του. Είναι αυτός που με δίδαξε ότι η μουσική δεν είναι το καταφύγιο των φοβισμένων αλλά το πεδίο μιάς διαρκούς μάχης ενάντια στον φόβο…
Στο συγκεκριμένο άρθρο ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γιάννης Αγγελάκας παρουσιάζεται σαν ένας αυτάρεσκος και επηρμένος τύπος που ισχυρίζεται ότι «δημιούργησε» το ελληνικό Rock.
Αντιγράφω από το κείμενο:
“Επί σειρά ετών, μας βασάνιζε ένα ερώτημα, πότε ακριβώς σημειώθηκε και στην Ελλάδα το εκρηκτικό κύμα, που σαν ένα Big Bang, δημιούργησε τον ροκ κόσμο, σπάζοντας τα τείχη του προηγούμενου μουσικού κατεστημένου. Επιτέλους, το ερώτημα απαντήθηκε από τους Αγγελάκα - Παυλίδη, οι οποίοι, σε συνέντευξή τους στον Θεοδόση Μίχο και στο Popaganda, αποκάλυψαν ότι αυτοί ήταν οι δημιουργοί του Big Bang και ότι την μεγάλη έκρηξη την προκάλεσαν το 1993!”
Πολλά άσχημα πράγματα συμβαίνουν όταν απομονώνουμε τις φράσεις που μας βολεύουν για να υπερασπιστούμε μία άποψη που από ότι φαίνεται είχαμε διαμορφώσει πολύ πριν ειπωθούν. Χαρακτηριστικά αυτό που ειπώθηκε από τον Αγγελάκα στην εν λόγω συνένευξη είναι το εξής:
«Αν οι μπαμπάδες του ροκ είναι ο Σιδηρόπουλος και ο Πουλικάκος και γενικά εκείνη η γενιά, με τα Σπαθιά και τις Τρύπες αυτό που έγινε ήταν ότι το ροκ πέρασε σε πιο μεγάλα ακροατήρια. Ήταν ένα big bang και μετά ακολούθησαν κι άλλα μεγάλα σχήματα, όχι μόνο στο ροκ. Ήρθαν τα Διάφανα Κρίνα, οι Στέρεο Νόβα, οι Active Member…»
Eίναι προφανές ότι δεν ισχυρίζεται ότι είναι ο δημιουργός ή ο «πατριάρχης» της ελληνικής Rock σκηνής αλλά λέει το προφανές και απόλυτα αληθινό ότι μέσα από την δημοφιλία που γνώρισαν οι «Τρύπες» και τα «Ξύλινα σπαθιά» διευρύνθηκε το ακροατήριο της ελληνόφωνης Rock σκηνής σε τέτοιο βαθμό που δικαιολογεί το χαρακτηρισμό Big bang.
Η Πύρινη σφαίρα που δημιούργησαν τις προηγούμενες δεκαετίες οι πιονέροι του ελληνικού Rock εξερράγη τότε και άρχισε να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή αυτή η σκηνή που για πολλά χρόνια είχε γνωρίσει έως και την χλεύη των «ροκάδων».
Η χρήση ελληνικού λόγου και μάλιστα ποιητικού σε πολλά τραγούδια των δύο συγκροτημάτων ήταν αδιανόητη έως τότε και αυτό από μόνο του δημιούργησε ένα νέο μουσικό σύμπαν.
Γνωρίζοντας τον Γιάννη Αγγελάκα πολλά χρόνια μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι κάθε άλλο παρά αυτάρεσκος είναι. Είναι λιτός και γενναιόδωρος όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί. Αληθινός πάνω στην σκηνή όπως και στην ζωή του. Είναι αυτός που με δίδαξε ότι η μουσική δεν είναι το καταφύγιο των φοβισμένων αλλά το πεδίο μιάς διαρκούς μάχης ενάντια στον φόβο…
