Από το 1950 ως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει περισσότεροι από 40.000 ελληνικοί δίσκοι. Πόσους απ’ αυτούς είναι εύκολο να βρω στα ράφια των δισκάδικων; Κι αν δεν υπάρχει στο μαγαζί, να υπάρχει στην αποθήκη της δισκογραφικής ώστε να το παραγγείλει ο καταστηματάρχης και αύριο - μεθαύριο να τον έχω στα χέρια μου;
Με ένα πρόχειρο υπολογισμό πρέπει να κυκλοφορούν στην αγορά 4.000 ελληνικοί δίσκοι, που υπακούουν στο παραπάνω σκεπτικό. Μερικές φορές καταφεύγω στα μαγαζιά με τους μεταχειρισμένους δίσκους για να βρω κάποιον εξαντλημένο δίσκο. Το κάνουν και άλλοι. Ανακαλύπτω ξεχασμένους θησαυρούς. Και προκύπτει το ερώτημα: γιατί δεν κυκλοφορούν σε επανέκδοση ιστορικοί δίσκοι με χιλιάδες πωλήσεις στο παρελθόν, που σίγουρα θα βρουν αγοραστές και σήμερα;
Αυτή την ερώτηση έκανα σε στέλεχος μεγάλης δισκογραφικής και η απάντηση με εξέπληξε.
- Δεν είναι εύκολο να επανεκδώσουμε ένα παλιό δίσκο. Χρειάζονται οι άδειες των δημιουργών, συνθετών και στιχουργών, και αυτό είναι χρονοβόρο. Κι άμα μπλέξεις με κληρονόμους, είναι ακόμα πιο δύσκολο.
- Για να τυπώσεις τον ΔΡΟΜΟ του Πλέσσα, δίσκο του 1969, που έχει εκδοθεί δεκάδες φορές και έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, χρειάζεσαι άδεια;
- Ναι, χρειάζεται η υπογραφή του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, η ενημέρωση της ΑΕΠΙ και του εργοστασίου που θα κατασκευάσει τα CD και μερικά ακόμη γραφειοκρατικά.
- Με το ίδιο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο και την ίδια σειρά στα τραγούδια, χρειάζεσαι νέα σύμφωνη γνώμη των δημιουργών; Σε τι να συμφωνήσουν; Έχουν συμφωνήσει στο παρελθόν, όταν βγήκε ο δίσκος την πρώτη φορά.
- Κι όμως ο νόμος για τα πνευματικά δικαιώματα απαιτεί όχι μόνο την ενημέρωση αλλά και την συγκατάθεση των δημιουργών. Όταν λειτουργούσε η ΑΕΠΙ ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Τα αναλάμβανε αυτή. Τώρα που υπάρχουν πολλές μικρές «ΑΕΠΙ» χρειάζεσαι πολλές μέρες για να μαζέψεις όλες τις απαιτούμενες υπογραφές. Καμμιά φορά ξεπερνάει τον μήνα η διαδικασία, ώσπου να αποφασίσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι να βάλουν την τζίφρα. Τώρα που οι πωλήσεις δίσκων έχουν μειωθεί, το κέρδος από την επανέκδοση, μερικές φορές δεν καλύπτει τον μισθό του υπαλλήλου που θα ασχοληθεί.
Κι εγώ που νόμιζα ότι η επανέκδοση ενός δίσκου χρειάζεται μόνο την απόφαση ενός ανθρώπου, μέσα στην δισκογραφική εταιρεία. Γι’ αυτό σταμάτησα να κατηγορώ μόνο τις εταιρείες για όλες τις ελλείψεις στην δισκογραφική αγορά. Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά, όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι.
* Ο Πέτρος Δραγουμάνος καταπιάνεται με την καταγραφή της ελληνικής δισκογραφίας από το 1950 έως σήμερα. Διατέλεσε αρθογράφος επί σειρά ετών σε αναγνωρισμένα μουσικά περιοδικά ενώ έβαλε τη σφραγίδα του και στην τηλεοπτική σειρά Chart Show του Alpha. Είναι δημιουργός του βιβλίου «Οδηγός Ελληνικής Δισκογραφίας» που πλέον κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή που ανανεώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς καθώς και του μοναδικού site που καταγράφει σε επίπεδο λίστας την ελληνική δισκογραφία, musiconline.gr.
Με ένα πρόχειρο υπολογισμό πρέπει να κυκλοφορούν στην αγορά 4.000 ελληνικοί δίσκοι, που υπακούουν στο παραπάνω σκεπτικό. Μερικές φορές καταφεύγω στα μαγαζιά με τους μεταχειρισμένους δίσκους για να βρω κάποιον εξαντλημένο δίσκο. Το κάνουν και άλλοι. Ανακαλύπτω ξεχασμένους θησαυρούς. Και προκύπτει το ερώτημα: γιατί δεν κυκλοφορούν σε επανέκδοση ιστορικοί δίσκοι με χιλιάδες πωλήσεις στο παρελθόν, που σίγουρα θα βρουν αγοραστές και σήμερα;
Αυτή την ερώτηση έκανα σε στέλεχος μεγάλης δισκογραφικής και η απάντηση με εξέπληξε.
- Δεν είναι εύκολο να επανεκδώσουμε ένα παλιό δίσκο. Χρειάζονται οι άδειες των δημιουργών, συνθετών και στιχουργών, και αυτό είναι χρονοβόρο. Κι άμα μπλέξεις με κληρονόμους, είναι ακόμα πιο δύσκολο.
- Για να τυπώσεις τον ΔΡΟΜΟ του Πλέσσα, δίσκο του 1969, που έχει εκδοθεί δεκάδες φορές και έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, χρειάζεσαι άδεια;
- Ναι, χρειάζεται η υπογραφή του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, η ενημέρωση της ΑΕΠΙ και του εργοστασίου που θα κατασκευάσει τα CD και μερικά ακόμη γραφειοκρατικά.
- Με το ίδιο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο και την ίδια σειρά στα τραγούδια, χρειάζεσαι νέα σύμφωνη γνώμη των δημιουργών; Σε τι να συμφωνήσουν; Έχουν συμφωνήσει στο παρελθόν, όταν βγήκε ο δίσκος την πρώτη φορά.
- Κι όμως ο νόμος για τα πνευματικά δικαιώματα απαιτεί όχι μόνο την ενημέρωση αλλά και την συγκατάθεση των δημιουργών. Όταν λειτουργούσε η ΑΕΠΙ ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Τα αναλάμβανε αυτή. Τώρα που υπάρχουν πολλές μικρές «ΑΕΠΙ» χρειάζεσαι πολλές μέρες για να μαζέψεις όλες τις απαιτούμενες υπογραφές. Καμμιά φορά ξεπερνάει τον μήνα η διαδικασία, ώσπου να αποφασίσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι να βάλουν την τζίφρα. Τώρα που οι πωλήσεις δίσκων έχουν μειωθεί, το κέρδος από την επανέκδοση, μερικές φορές δεν καλύπτει τον μισθό του υπαλλήλου που θα ασχοληθεί.
Κι εγώ που νόμιζα ότι η επανέκδοση ενός δίσκου χρειάζεται μόνο την απόφαση ενός ανθρώπου, μέσα στην δισκογραφική εταιρεία. Γι’ αυτό σταμάτησα να κατηγορώ μόνο τις εταιρείες για όλες τις ελλείψεις στην δισκογραφική αγορά. Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά, όπως νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι.
* Ο Πέτρος Δραγουμάνος καταπιάνεται με την καταγραφή της ελληνικής δισκογραφίας από το 1950 έως σήμερα. Διατέλεσε αρθογράφος επί σειρά ετών σε αναγνωρισμένα μουσικά περιοδικά ενώ έβαλε τη σφραγίδα του και στην τηλεοπτική σειρά Chart Show του Alpha. Είναι δημιουργός του βιβλίου «Οδηγός Ελληνικής Δισκογραφίας» που πλέον κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή που ανανεώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς καθώς και του μοναδικού site που καταγράφει σε επίπεδο λίστας την ελληνική δισκογραφία, musiconline.gr.
