Η είδηση έσκασε σαν βόμβα καθώς κανείς μας δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη. Το πρόβλημα του Γιάννη ήτανε μεν σοβαρό αλλά όλα έδειχναν ότι θα το ξεπερνούσε. Τον είχα δει μια μέρα πριν και ήδη έδειχνε καλύτερα. Ο Σπόρος έφυγε και μαζί του έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο μιας εποχής που γέννησε τα μεγαλύτερα διαμάντια της μουσικής και δημιούργησε αυτό που σήμερα ονομάζουμε ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι.
Δεν θα αναφερθώ στην μουσική πορεία του Σπόρου, καθώς τα περισσότερα είναι γραμμένα και ειπωμένα από πολλούς. Εξ άλλου είναι τόσο μεγάλο το έργο του που σίγουρα δεν θα χωρούσε μέσα σε λίγες γραμμές. Θα αναφερθώ στον άνθρωπο Γιάννη Σταματίου. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω πριν αρκετά χρόνια και να κάνουμε παρέα. Ήτανε μεγάλη τιμή για μένα που με θεωρούσε φίλο του. Γνώρισα έναν άνθρωπο πολύ σεμνό και ταπεινό, με θέληση να βοηθήσει όποιον αγαπούσε το μπουζούκι και ζητούσε τις πολύτιμες συμβουλές του. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τις τόσες συζητήσεις μας και τις ιστορίες που μου έλεγε για ανθρώπους-μύθους, όπως ο Χιώτης, ο Τσιτσάνης, ο Μπέμπης… Τις «περιπέτειές» του με τους γκάνγκστερ μαγαζάτορες στα δύσκολα χρόνια της Αμερικής και τους αυτοσχεδιασμούς του με τον Elvis Presley και τον Frank Sinatra. Τον θαυμασμό του για τον Μανώλη Χιώτη, που θεωρούσε δάσκαλό του και τον καλλιτέχνη που εξέλιξε το μπουζούκι.
Πολλοί ήταν οι συνάδελφοι που τα τελευταία χρόνια τον είχανε ξεχάσει. Δεν του άρεσε όμως να μιλάει γι αυτό. Είχε μια αξιοπρέπεια και μια μεγαλοσύνη που τα ξεπερνούσε όλα. Δίπλα του πάντα η γυναίκα του Βούλα και λιγοστοί αλλά καλοί φίλοι, όπως ο δεξιοτέχνης Λάκης Ορφανίδης. Αξέχαστα θα μου μείνουν και τα γλέντια που κάναμε με τα μπουζούκια μας στον 5ο όροφο του ΚΑΤ όταν νοσηλευόταν εκεί, με τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες να τραγουδάνε, τους ασθενείς να χορεύουν όπως μπορούσαν και τον Γιάννη να μας παρακολουθεί και να μας διορθώνει όταν αλλάζαμε κάποια εισαγωγή.
Μπορεί να πέρασαν 2 χρόνια από το θάνατο του Σπόρου αλλά οι αμέτρητες ηχογραφήσεις θα είναι πάντα εδώ να μας τον θυμίζουν αλλά και να μας διδάσκουν…
Το video που ακολουθεί είναι από την τελευταία έξοδο που είχαμε με τον Σπόρο λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή. Στα μπουζούκια ο Λάκης Ορφανίδης και ο Γιάννης Παπαβασιλείου (Βλάχος), αυτοσχεδιάζουν παίζοντας το «Βουνό με το βουνό» που ήτανε από τα αγαπημένα κομμάτια του Σπόρου και η γυναίκα του Βούλα τραγουδάει.
Δεν θα αναφερθώ στην μουσική πορεία του Σπόρου, καθώς τα περισσότερα είναι γραμμένα και ειπωμένα από πολλούς. Εξ άλλου είναι τόσο μεγάλο το έργο του που σίγουρα δεν θα χωρούσε μέσα σε λίγες γραμμές. Θα αναφερθώ στον άνθρωπο Γιάννη Σταματίου. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω πριν αρκετά χρόνια και να κάνουμε παρέα. Ήτανε μεγάλη τιμή για μένα που με θεωρούσε φίλο του. Γνώρισα έναν άνθρωπο πολύ σεμνό και ταπεινό, με θέληση να βοηθήσει όποιον αγαπούσε το μπουζούκι και ζητούσε τις πολύτιμες συμβουλές του. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τις τόσες συζητήσεις μας και τις ιστορίες που μου έλεγε για ανθρώπους-μύθους, όπως ο Χιώτης, ο Τσιτσάνης, ο Μπέμπης… Τις «περιπέτειές» του με τους γκάνγκστερ μαγαζάτορες στα δύσκολα χρόνια της Αμερικής και τους αυτοσχεδιασμούς του με τον Elvis Presley και τον Frank Sinatra. Τον θαυμασμό του για τον Μανώλη Χιώτη, που θεωρούσε δάσκαλό του και τον καλλιτέχνη που εξέλιξε το μπουζούκι.
Πολλοί ήταν οι συνάδελφοι που τα τελευταία χρόνια τον είχανε ξεχάσει. Δεν του άρεσε όμως να μιλάει γι αυτό. Είχε μια αξιοπρέπεια και μια μεγαλοσύνη που τα ξεπερνούσε όλα. Δίπλα του πάντα η γυναίκα του Βούλα και λιγοστοί αλλά καλοί φίλοι, όπως ο δεξιοτέχνης Λάκης Ορφανίδης. Αξέχαστα θα μου μείνουν και τα γλέντια που κάναμε με τα μπουζούκια μας στον 5ο όροφο του ΚΑΤ όταν νοσηλευόταν εκεί, με τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες να τραγουδάνε, τους ασθενείς να χορεύουν όπως μπορούσαν και τον Γιάννη να μας παρακολουθεί και να μας διορθώνει όταν αλλάζαμε κάποια εισαγωγή.
Μπορεί να πέρασαν 2 χρόνια από το θάνατο του Σπόρου αλλά οι αμέτρητες ηχογραφήσεις θα είναι πάντα εδώ να μας τον θυμίζουν αλλά και να μας διδάσκουν…
Το video που ακολουθεί είναι από την τελευταία έξοδο που είχαμε με τον Σπόρο λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή. Στα μπουζούκια ο Λάκης Ορφανίδης και ο Γιάννης Παπαβασιλείου (Βλάχος), αυτοσχεδιάζουν παίζοντας το «Βουνό με το βουνό» που ήτανε από τα αγαπημένα κομμάτια του Σπόρου και η γυναίκα του Βούλα τραγουδάει.
