χρόνου που πέρασε... Ένα χρόνο πίσω... Ο φίλος μας, ο αδερφικός μου φίλος, το γελαστό μας παιδί, ο αγαθός μας γίγαντας, ο “Χριστός”, ο “Κόναν” δεν είναι πια μαζί μας. Τον σκότωσαν... Όσο κι αν δεν μπορώ να γράψω τις λέξεις, με προδίδουν τα δάκρυα και ο σφιχτός κόμπος στο λαιμό και στην ψυχή μου... Πώς μπόρεσαν;;; Γιατί εκείνον...;;; Γιατί τόσο άτυχος...;;; Γιατί...;;; Γιατί...;;; Γιατί...;;; Ντόμπρος, καλόκαρδος, καλοσυνάτος, μάγκας, ανδρειωμένος, δυνατός, ψυχωμένος, συναισθηματικός, άκακος, άδολος, πονετικός, χαζομπαμπάς, υπέροχος Άνθρωπος, σύζυγος... ΦΙΛΟΣ.
Ο Γιώργος σου ’δινε και την ψυχή του... Να τρέξει να βοηθήσει, όποιον χρειαζόταν τη βοήθειά του, κι ας μη του τη ζητούσε, αρκεί, που το ’νιωθε να συμπαρασταθεί, να βρει λύσεις, να φέρει κοντά φιλίες, που χάνονται στο πέρασμα των χρόνων να φροντίσει για όλα, σαν τον καλό οικοδεσπότη κι ας μην ήταν πάντα εκείνος... Μεγαλωμένος από τον κυρ-Κώστα και την κυρά-Χριστίνα, με αρχές και αξίες, έχοντας καλά χαραγμένο στην καρδιά του, το συναίσθημα της αυταπάρνησης και της αλληλοβοήθειας. Συμφοιτητής μου στο Πανεπιστήμιο... Μαζί τελειώσαμε το Οικονομικό στο Ρέθυμνο, μαζί απογοητευτήκαμε ένα απόγευμα από τις πολλοστές φορές, που δεν ξέραμε τα θέματα της Οικονομετρίας και καταλήξαμε σ’ ένα συμπέρασμα, που το άκουσε όλο το αμφιθέατρο, από το στόμα του: «δεν είμαστε εμείς για τέτοια... Ελιές έχεις, ελιές έχω; Δεν πάμε να γίνουμε λαδέμποροι;”
Αν είχαμε γίνει ρε Γιώργο, θα’σουν εδώ ρε γαμώτο....
Ο Γιώργος, το πιο όμορφο παιδί του Πανεπιστημίου. Δουλεύαμε μαζί στα μπαράκια του Ρεθύμνου και οι κατακτήσεις του κάθε βράδυ πολλές... Όμως εκείνος, αφοσιωμένος στον πιο μεγάλο έρωτα της καρδιάς του, την Ελευθερία του, τη “μικρή” του, όπως τη φώναζε, που μετά από λίγα χρόνια την παντρεύτηκε κι ευτύχησαν να δουν να γεννιέται το Χριστινάκι, το πιο όμορφο και γλυκό πλασματάκι τους, με τα βαθυπράσινα ματάκια του μπαμπά και της μαμάς του...
Ο Γιώργος που πάντοτε σε ηρεμούσε: «τί σκας αγόρι μου... όλα θα τα λύσουμε» και που πάντα σου ’λεγε πως: «αν σε ξαναδώ στενοχωρημένο ή θα στις βρέξω ή θα μ’ ακούσεις να κλαίω και κλαίω κι άσχημα…» Ο Γιώργος, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κάθε πρωί στο χρυσοχοείο του, κοιτούσε στο youtube ανέκδοτα, αστεία videos, αστεία τραγούδια του Μπουλά, του Ζουγανέλη, του Πιλαλί, του Πουλικάκου.. Ακόμα θυμάμαι τον “Αλοίθωρο” του Ζουγανέλη… Να σφουγγαρίζουμε τα απογεύματα του ’97 την “Οδός Ονείρων”, το μουσικό καφενείο στο Ρέθυμνο, για να ’ναι έτοιμο ν’ ανοίξει στις 10:00 και να τον βάζουμε στο πικάπ, στη διαπασών: «άκου με μάνα, άκου με από τα ράδια» και γέλια,γέλια,γέλια... Ο Γιώργος, ο 1,95 γίγαντας με την παιδική καρδιά και σκέψη που αγαπούσε το μπάσκετ και την ομάδα της καρδιάς του, τη Λυκόβρυση, στην οποία ανέλαβε διοικητικά χρέη, μόλις αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, με μόνο γνώμονα να μπουν σε μια τάξη τα οικονομικά του συλλόγου και να συμβάλλει στην πρόοδο των τμημάτων υποδομής του...
Το “γελαστό παιδί”. Ένα “παιδί 33 χρονών” που θεωρούσε τον κόσμο άκακο, που δεν πίστευε πως θα τον έβλαπτε ποτέ κανείς, αφού δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον συμπαθούσε και όσοι τον ήξεραν καλύτερα, όλοι τον αγαπούσαν και τον ξεχώριζαν. Κι όμως το παιδί χάθηκε, τον “έστησαν σε μια γωνιά” και τον εκτέλεσαν με πολεμικό όπλο... Και τώρα που γράφω αυτές τις σκληρές λέξεις, η σκοτεινιά στα μάτια μου γεμίζει από θυμό και παράπονο. Αυτοί οι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ είναι ένα χρόνο έξω ελεύθεροι. Η δολοφονία του αδερφικού μου φίλου έχει ξεχαστεί σαν ένας απλός αριθμός από τους χιλιάδες, άπειρους αριθμούς στατιστικών στοιχείων. Νιώθω αγανάκτηση και ντροπή για το κράτος,που ζω, για τους ανεγκέφαλους πολιτικούς που “έστρωσαν τα χαλιά” σ’ αυτούς τους στυγνούς εγκληματίες, τους άφησαν να κυκλοφορούν ολοένα αυξανόμενοι ανάμεσα μας και να προμηθεύονται άκοπα, πολεμικά όπλα χρησιμοποιώντας τα σα να βρίσκονται στην Τσετσενία, τη Σομαλία, το Κόσσοβο, το Αφγανιστάν... σα να έχουμε πόλεμο... Αλλά πρέπει να συμβεί κάτι παρόμοιο και στο δικό τους σπίτι. Τότε μόνο θα νιώσουν πραγματικά τον πόνο που προκαλεί ο όρος ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ...
Παρακάτω παραθέτω τα video’s από την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, Πρωταγωνιστές ,που παρουσίασε το “μεγάλο έγκλημα” τον Οκτώβρη που μας πέρασε για να θυμηθούμε τί έγινε... για να μην ξεχνάμε τί έγινε...
Η 31η Μαϊου έφυγε. Μπήκε ο Ιούνης, ένας χρόνος πέρασε... «Τίποτα να μη φοβάσαι, να με θυμάσαι» Καλό μήνα άγγελε μου! Καλή αντάμωση! Μέχρι τότε οι βροχές του Νοέμβρη θα ’ναι πάντοτε δακρυσμένες.
