Σε μια συνηθισμένη εβδομάδα μπορούσα να «κατέβω» σε τέσσερις και πέντε αγώνες. Όλοι οι συνδυασμοί ήταν επιθυμητοί: 5x5, 7x7, 11x11. Τώρα πια, ούτε να ακούσω για τη «στρογγυλή θεά». Την αποφεύγω στο φόβο μικροτραυματισμών που θα μπορούσαν να μου στερήσουν το τρέξιμο. Ωστόσο, συχνά – πυκνά αναπολώ εκείνες τις μέρες. Τι σχέση έχει αυτό, θα μου πείτε, και πως ταιριάζει με ένα μουσικό site σαν το Όγδοο; Λοιπόν, τις προάλλες θυμήθηκα ότι πριν από δέκα και πλέον χρόνια, ένα βράδυ στο θρυλικό «Οξυγόνο» και στην παράσταση «ΠρόβαΤΑκομμάτια» που έκαναν εκεί ο Πάνος Μουζουράκης κι ο Γιώργος Μυλωνάς, ο πρώτος, για να «πικάρει» το δεύτερο, του είχε πει: «καλός ποδοσφαιριστής είσαι, αλλά δεν είσαι και σαν το Μυζάλη». Μάλιστα, αυτό το στιγμιότυπο υπάρχει στο youtube. Βάλθηκα, λοιπόν, να το αναζητήσω και το βρήκα.
Η συγκεκριμένη αναζήτηση, όμως, πυροδότησε τη μνήμη, τη συγκίνηση και το συναίσθημα. Και το καλό μας το youtube φρόντισε να με κρατήσει σε αυτό το mood για πολλή ώρα. Έβαζα το ένα βίντεο μετά το άλλο και μια γελούσα με την ευρηματικότητα των παιδιών αυτών και μια αναπολούσα συγκινημένος εκείνα τα χρόνια. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ: ήμασταν μια παρέα φίλων που για δυο χρόνια κάθε ΠαρασκευοΣάββατο (αλλά κάθε ΠαρασκευοΣάββατο) είχαμε ένα τραπέζι στο Οξυγόνο για να δούμε τα «Πρόβατα». Το κόλλημά μας είχε ξεκινήσει από τα χρόνια του Σταυρού του Νότου και την παιδική μου φιλιά με το Γιώργο (Μυλωνά) και συνεχίστηκε όπου και όποτε κι αν εμφανίστηκαν: από την «Εξέδρα» της Νέας Σμύρνης μέχρι το καλοκαιρινό «Bo» της παραλιακής κ.ο.κ. Και τι δεν είδαμε σε αυτά τα χρόνια: Μυλωνά, Μουζουράκη, Μπαλάφα, Χρυσοστόμου, Τσαπατσάρη, Ζεμενίδη. Παιδιά που πλέον τραβάνε το δικό τους δρόμο ο καθένας και που τότε μάς «φρόντιζαν» σε εβδομαδιαία βάση. Από κοντά στους αναγνωρίσιμους και οι μουσικοί που πέρασαν από τις μπάντες: Χριστόπουλος, Λιβαδάς (τύμπανα), Ζεμενίδης, Μαδεμλής (κιθάρες), Καλκάνης, Βήχος και Κίτσος (στα μπάσα), Οικονομίδης (τρομπέτα), Τσάκας (σαξόφωνο), Κατσαρός (πλήκτρα), αλλά και ο καταλύτης Περικλής Μαθιέλλης (σε φώτα και βίντεο). Και πόσους ξεχνάω, σίγουρα, καθότι αναφέρομαι κυρίως στους «επιφανείς» συντελεστές. Ας με συγχωρέσουν.
Ήταν πρωτοποριακά τα «ΠρόβαΤΑκομμάτια». Όπως και να το κάνουμε και με την καθαρή ματιά που μας επιτρέπει η χρονική απόσταση πια. Ήταν ένας τολμηρός, επαγγελματικός και πετυχημένος τρόπος προσέγγισης του θεάματος που πήρε τη σκυτάλη από τον Πανούση και το Χάρυ Κλυν για να την εξελίξει σε μια μουσική παράσταση που δεν περιοριζόταν μόνο στα τραγούδια. Μυλωνάς και Μουζουράκης στον πυρήνα της, δεν μιμούνταν κανέναν, αλλά θύμιζαν πολλά με βασικό «όπλο» το χιούμορ, τη σκληρή δουλειά και τον αυτοσαρκασμό. Ένα μεγάλο κολλάζ από επιρροές καλά ενσωματωμένες στα δικά τους μέτρα και στις σωστές αναλογίες.
Μετά από αυτό το «χάζι» στο youtube, μια σκέψη ακόμα ήρθε στο μυαλό μου: θα πήγαινα σήμερα να ξαναδω τα «ΠρόβαΤΑκομμάτια» σε ένα μαγαζί αν αναβιώναν; Θα πήγαινα, σίγουρα, αλλά θα μου έκανα καλό; Και το διευρύνω: πρέπει να ενωθούν και να ξαναπαίξουν οι «Τρύπες»; Να κάνουν και πάλι εμφανίσεις η Χαρούλα με το Νταλάρα; Να επανενωθούν τα Ξύλινα Σπαθιά; Για τους Πυξ Λαξ δε ρωτάω, είναι προαποφασισμένο και πυροδτεί τις συζητήσεις και τις διαφορετικές απόψεις των απανταχού μουσικόφιλων. Το ίδιο και για το «Ρεσιτάλ» με Μαρινέλλα και Κώστα Χατζή, που επίσης αναβίωσε με επιτυχία πριν από μερικά χρόνια. Συνταγή και μοναδική απάντηση δεν υπάρχει, είναι προφανές. Κάποτε, ο Ρένος Χαραλαμπίδης σε μια συνέντευξή του (αν δεν κάνω λάθος) είχε πει κάτι σχετικό, όταν τον ρωτήσανε για τη Μελίνα Μερκούρη. Είχε πει πως η συμμετοχή της σε κινηματογραφικές ταινίες την απομυθοποιεί γιατί – κατά τη γνώμη του – δεν είναι καλή ηθοποιός και υπάρχουν πια αποδεικτικά στοιχεία (οι ταινίες). Αν είχε μείνει στην συλλογική μνήμη για τις θρυλικές της εμφανίσεις στο θέατρο, χωρίς να μπορεί κανείς να τη δει στον κινηματογράφο και να συγκρίνει, θα ενισχυόταν ο μύθος της (σύμφωνα με το Χαραλαμπίδη).
Δεν ξέρω τι θέση να πάρω. Νομίζω προτιμώ την ανάμνηση, τη νοσταλγία και τη συγκίνηση από την αναβίωση. Καταλαβαίνω τη λαχτάρα των νεοτέρων που δεν έχουν δει τις Τρύπες live από τη στιγμή που τα μέλη της μπάντας είναι ενεργά ακόμα. Το ίδιο και για τα Σπαθιά και για άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Δεν θα ήθελα, όμως, να τους ξαναδώ να παίζουν μαζί (όπως δεν το επιθυμούν και οι ίδιοι από ό,τι ξεκαθαρίζουν στις συνεντεύξεις τους). Προτιμώ να συντηρώ το μύθο τους και να «κοκορεύομαι» στους νεότερους ότι έχω δει τις Τρύπες στο «Αν» ή τα Σπαθιά στο «Ρόδον» ή το Μυλωνά και το Μουζουράκη στο «Οξυγόνο». Όπως «κοκορεύονται» σε μένα οι παλαιότεροι για το Σιδηρόπουλο ή τον Άσιμο. Και όπως θα «κοκορεύονται» οι νέοι στους ακόμα νεότερούς τους, ενδεχομένως, για το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το Σωκράτη Μάλαμα και το Γιάννη Χαρούλη. Ανάμνηση – αναβίωση (για να επιστρέψουμε στην ποδοσφαιρική αναφορά της αρχής), λοιπόν: σημειώσατε 1.
Γιώργος Μυζάλης.
Υ.Γ. Πριν από μια εβδομάδα ήπιαμε καφέ με το Γιώργο και τον Πάνο. Κουβέντα δεν κάναμε για τις μέρες που περιγράφει το παρόν κείμενο, αλλά είμαι βέβαιος πως ασυνείδητα το αντάμωμά μας με έκανε να αναπολήσω τις εποχές που βρισκόμασταν σε εβδομαδιαία βάση.
Η συγκεκριμένη αναζήτηση, όμως, πυροδότησε τη μνήμη, τη συγκίνηση και το συναίσθημα. Και το καλό μας το youtube φρόντισε να με κρατήσει σε αυτό το mood για πολλή ώρα. Έβαζα το ένα βίντεο μετά το άλλο και μια γελούσα με την ευρηματικότητα των παιδιών αυτών και μια αναπολούσα συγκινημένος εκείνα τα χρόνια. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ: ήμασταν μια παρέα φίλων που για δυο χρόνια κάθε ΠαρασκευοΣάββατο (αλλά κάθε ΠαρασκευοΣάββατο) είχαμε ένα τραπέζι στο Οξυγόνο για να δούμε τα «Πρόβατα». Το κόλλημά μας είχε ξεκινήσει από τα χρόνια του Σταυρού του Νότου και την παιδική μου φιλιά με το Γιώργο (Μυλωνά) και συνεχίστηκε όπου και όποτε κι αν εμφανίστηκαν: από την «Εξέδρα» της Νέας Σμύρνης μέχρι το καλοκαιρινό «Bo» της παραλιακής κ.ο.κ. Και τι δεν είδαμε σε αυτά τα χρόνια: Μυλωνά, Μουζουράκη, Μπαλάφα, Χρυσοστόμου, Τσαπατσάρη, Ζεμενίδη. Παιδιά που πλέον τραβάνε το δικό τους δρόμο ο καθένας και που τότε μάς «φρόντιζαν» σε εβδομαδιαία βάση. Από κοντά στους αναγνωρίσιμους και οι μουσικοί που πέρασαν από τις μπάντες: Χριστόπουλος, Λιβαδάς (τύμπανα), Ζεμενίδης, Μαδεμλής (κιθάρες), Καλκάνης, Βήχος και Κίτσος (στα μπάσα), Οικονομίδης (τρομπέτα), Τσάκας (σαξόφωνο), Κατσαρός (πλήκτρα), αλλά και ο καταλύτης Περικλής Μαθιέλλης (σε φώτα και βίντεο). Και πόσους ξεχνάω, σίγουρα, καθότι αναφέρομαι κυρίως στους «επιφανείς» συντελεστές. Ας με συγχωρέσουν.
Ήταν πρωτοποριακά τα «ΠρόβαΤΑκομμάτια». Όπως και να το κάνουμε και με την καθαρή ματιά που μας επιτρέπει η χρονική απόσταση πια. Ήταν ένας τολμηρός, επαγγελματικός και πετυχημένος τρόπος προσέγγισης του θεάματος που πήρε τη σκυτάλη από τον Πανούση και το Χάρυ Κλυν για να την εξελίξει σε μια μουσική παράσταση που δεν περιοριζόταν μόνο στα τραγούδια. Μυλωνάς και Μουζουράκης στον πυρήνα της, δεν μιμούνταν κανέναν, αλλά θύμιζαν πολλά με βασικό «όπλο» το χιούμορ, τη σκληρή δουλειά και τον αυτοσαρκασμό. Ένα μεγάλο κολλάζ από επιρροές καλά ενσωματωμένες στα δικά τους μέτρα και στις σωστές αναλογίες.
Μετά από αυτό το «χάζι» στο youtube, μια σκέψη ακόμα ήρθε στο μυαλό μου: θα πήγαινα σήμερα να ξαναδω τα «ΠρόβαΤΑκομμάτια» σε ένα μαγαζί αν αναβιώναν; Θα πήγαινα, σίγουρα, αλλά θα μου έκανα καλό; Και το διευρύνω: πρέπει να ενωθούν και να ξαναπαίξουν οι «Τρύπες»; Να κάνουν και πάλι εμφανίσεις η Χαρούλα με το Νταλάρα; Να επανενωθούν τα Ξύλινα Σπαθιά; Για τους Πυξ Λαξ δε ρωτάω, είναι προαποφασισμένο και πυροδτεί τις συζητήσεις και τις διαφορετικές απόψεις των απανταχού μουσικόφιλων. Το ίδιο και για το «Ρεσιτάλ» με Μαρινέλλα και Κώστα Χατζή, που επίσης αναβίωσε με επιτυχία πριν από μερικά χρόνια. Συνταγή και μοναδική απάντηση δεν υπάρχει, είναι προφανές. Κάποτε, ο Ρένος Χαραλαμπίδης σε μια συνέντευξή του (αν δεν κάνω λάθος) είχε πει κάτι σχετικό, όταν τον ρωτήσανε για τη Μελίνα Μερκούρη. Είχε πει πως η συμμετοχή της σε κινηματογραφικές ταινίες την απομυθοποιεί γιατί – κατά τη γνώμη του – δεν είναι καλή ηθοποιός και υπάρχουν πια αποδεικτικά στοιχεία (οι ταινίες). Αν είχε μείνει στην συλλογική μνήμη για τις θρυλικές της εμφανίσεις στο θέατρο, χωρίς να μπορεί κανείς να τη δει στον κινηματογράφο και να συγκρίνει, θα ενισχυόταν ο μύθος της (σύμφωνα με το Χαραλαμπίδη).
Δεν ξέρω τι θέση να πάρω. Νομίζω προτιμώ την ανάμνηση, τη νοσταλγία και τη συγκίνηση από την αναβίωση. Καταλαβαίνω τη λαχτάρα των νεοτέρων που δεν έχουν δει τις Τρύπες live από τη στιγμή που τα μέλη της μπάντας είναι ενεργά ακόμα. Το ίδιο και για τα Σπαθιά και για άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Δεν θα ήθελα, όμως, να τους ξαναδώ να παίζουν μαζί (όπως δεν το επιθυμούν και οι ίδιοι από ό,τι ξεκαθαρίζουν στις συνεντεύξεις τους). Προτιμώ να συντηρώ το μύθο τους και να «κοκορεύομαι» στους νεότερους ότι έχω δει τις Τρύπες στο «Αν» ή τα Σπαθιά στο «Ρόδον» ή το Μυλωνά και το Μουζουράκη στο «Οξυγόνο». Όπως «κοκορεύονται» σε μένα οι παλαιότεροι για το Σιδηρόπουλο ή τον Άσιμο. Και όπως θα «κοκορεύονται» οι νέοι στους ακόμα νεότερούς τους, ενδεχομένως, για το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το Σωκράτη Μάλαμα και το Γιάννη Χαρούλη. Ανάμνηση – αναβίωση (για να επιστρέψουμε στην ποδοσφαιρική αναφορά της αρχής), λοιπόν: σημειώσατε 1.
Γιώργος Μυζάλης.
Υ.Γ. Πριν από μια εβδομάδα ήπιαμε καφέ με το Γιώργο και τον Πάνο. Κουβέντα δεν κάναμε για τις μέρες που περιγράφει το παρόν κείμενο, αλλά είμαι βέβαιος πως ασυνείδητα το αντάμωμά μας με έκανε να αναπολήσω τις εποχές που βρισκόμασταν σε εβδομαδιαία βάση.
