Ακόμα θυμάμαι την προφορά της προσφώνησης από κάποιον θεατή, που άκουγα στην αρχή του «El emigrante» και το Γιώργο Νταλάρα, λίγο πριν να λέει «Ένα λαϊκό τραγούδι από την Ισπανία θα παίξουμε τώρα, El Emigrante, ο Μετανάστης, μαζί με τον Paco De Lucia».
Ήταν το ένα από τα δύο τραγούδια που έπαιζε μαζί με τον Νταλάρα ο Paco στο δίσκο «Ζωντανές Ηχογραφήσεις». Το άλλο ήταν η «Μανουέλα», όπου ο Paco de Lucia έκανε ένα εκπληκτικό σόλο.
Ήμουν 12 χρονών όταν άκουσα αυτό το δίσκο κι ήρθα αντιμέτωπος με το «φαινόμενο» Paco de Lucia. Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν αυτό της ταχύτητας. «Μα πώς είναι δυνατόν να παίζει τόσο γρήγορα». Και μετά η αγάπη στον ήχο της κιθάρας. Δύναμη, ρυθμός, ένταση, γλυκύτητα, γαλήνη...
Τα αρπίσματα του Paco de Lucia μου άφησαν ένα ελλειμματικό συναίσθημα ανατροπής κι επανάστασης, μιας και το νεαρό της ηλικίας μου δεν μπορούσε να εξηγήσει το λόγο που ένιωθα έτσι και τούτο έμεινε για χρόνια σαν ένα άλυτο μυστήριο μέσα μου.
Μέχρι που πέρασε ο καιρός και έλυσα αυτό το γρίφο όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και ξανάκουσα τα αρπίσματα του Paco, αποστασιοποιημένα πια από τη «Μανουέλα» και το «El Emigrante».
Το 1999, όντας 4ετής φοιτητής στο Ρέθυμνο και παίζοντας σε σταθερή βάση ως dj μουσική στα μπαράκια της πόλης, αγόρασα την Antologia του Paco, ένα διπλό συλλεκτικό cd με όλες του τις επιτυχίες, μαζί με την Anthology του Al Di Meola, ένα επίσης διπλό cd του έτερου κορυφαίου κιθαρίστα.
Προσπαθούσα να συγκρίνω τα δύο ακούσματα και να καταλήξω ποιο με γοήτευε περισσότερο. Το παίξιμο του Meola είχε πιο «ηλεκτρονικό» ήχο ενώ εκείνο του Paco ήταν πιο κλασικό, σα να ήταν βγαλμένο απευθείας μέσα από τις ακτές της Ανδαλουσίας και τα flamenco των Πυρηναίων... Σα να καιγόταν μέσα στις τσιγγάνικες φωτιές της Ιβηρικής χερσονήσου και να ακολουθούσε τη διαδρομή των Προσκυνητών στα μονοπάτια της Γαλικίας...
Επηρεασμένος από την πρόσφατη τότε ανάγνωση των βιβλίων του Coelho, ο Paco de Lucia για αρκετό καιρό έγινε η μελωδική μου συντροφιά, σαν ήθελα τα απογεύματα, πριν πάω για δουλειά να ηρεμήσω, να κλείσω τα μάτια μου ακούγοντας το γλυκό κι έντονο συνάμα ήχο της κιθάρας του που καθάριζε και γαλήνευε το λογισμό μου.
Το Δεκέμβριο του 2001, επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Ισπανία και τη Μαδρίτη κι εκεί αγόρασα, από ένα πολυκατάστημα της Καστιλιάνικης πρωτεύουσας, το «Castro Marin» και το «The Guitar Trio» το θρυλικό album της κορυφαίας κιθαριστικής τριάδας, Paco-Meola-McLaughlin. Αγαπημένα μου κομμάτια ήταν το «Entre Dos Aguas» από το ομώνυμο album, το «Rio ancho» από το album Almoraima και το «Adagio» μέσα από το album «Concierto de Aranjuez».
Τα cd's του Paco, πάνε καιρός, που τ' άκουσα τελευταία φορά. Στις ελληνικές του εμφανίσεις, δεν κατάφερα να πάω. Με εξιλέωνε και με καθησύχαζε ίσως το όνειρο κι η επιθυμία μου του τελευταίου καιρού όταν κι εισήλθα επαγγελματικά στο χώρο της καλλιτεχνικής παραγωγής να πραγματοποιήσω ένα μεσογειακό φεστιβάλ που να βασίζεται στους δυο φίλους, το Γιώργο και τον Paco, τον Νταλάρα και τον De Lucia... Ο Paco όμως δε θα είναι παρών κι η επιθυμία μου δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ, μιας και η «mas guitarra espanola» σίγησε για πάντα τόσο πρόωρα παίζοντας μας το πιο θλιβερό της φλαμένκο.
Ίσως η αναπάντεχη επιθυμία του φίλου του, να παίζει στις πρόσφατες του εμφανίσεις το "Malaguena Salerosa" να'ταν το αποχαιρετιστήριο Concierto, για τον αγαπημένο του ήρωα... Buen viaje Paco...
Ήταν το ένα από τα δύο τραγούδια που έπαιζε μαζί με τον Νταλάρα ο Paco στο δίσκο «Ζωντανές Ηχογραφήσεις». Το άλλο ήταν η «Μανουέλα», όπου ο Paco de Lucia έκανε ένα εκπληκτικό σόλο.
Ήμουν 12 χρονών όταν άκουσα αυτό το δίσκο κι ήρθα αντιμέτωπος με το «φαινόμενο» Paco de Lucia. Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα ήταν αυτό της ταχύτητας. «Μα πώς είναι δυνατόν να παίζει τόσο γρήγορα». Και μετά η αγάπη στον ήχο της κιθάρας. Δύναμη, ρυθμός, ένταση, γλυκύτητα, γαλήνη...
Τα αρπίσματα του Paco de Lucia μου άφησαν ένα ελλειμματικό συναίσθημα ανατροπής κι επανάστασης, μιας και το νεαρό της ηλικίας μου δεν μπορούσε να εξηγήσει το λόγο που ένιωθα έτσι και τούτο έμεινε για χρόνια σαν ένα άλυτο μυστήριο μέσα μου.
Μέχρι που πέρασε ο καιρός και έλυσα αυτό το γρίφο όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και ξανάκουσα τα αρπίσματα του Paco, αποστασιοποιημένα πια από τη «Μανουέλα» και το «El Emigrante».
Το 1999, όντας 4ετής φοιτητής στο Ρέθυμνο και παίζοντας σε σταθερή βάση ως dj μουσική στα μπαράκια της πόλης, αγόρασα την Antologia του Paco, ένα διπλό συλλεκτικό cd με όλες του τις επιτυχίες, μαζί με την Anthology του Al Di Meola, ένα επίσης διπλό cd του έτερου κορυφαίου κιθαρίστα.
Προσπαθούσα να συγκρίνω τα δύο ακούσματα και να καταλήξω ποιο με γοήτευε περισσότερο. Το παίξιμο του Meola είχε πιο «ηλεκτρονικό» ήχο ενώ εκείνο του Paco ήταν πιο κλασικό, σα να ήταν βγαλμένο απευθείας μέσα από τις ακτές της Ανδαλουσίας και τα flamenco των Πυρηναίων... Σα να καιγόταν μέσα στις τσιγγάνικες φωτιές της Ιβηρικής χερσονήσου και να ακολουθούσε τη διαδρομή των Προσκυνητών στα μονοπάτια της Γαλικίας...
Επηρεασμένος από την πρόσφατη τότε ανάγνωση των βιβλίων του Coelho, ο Paco de Lucia για αρκετό καιρό έγινε η μελωδική μου συντροφιά, σαν ήθελα τα απογεύματα, πριν πάω για δουλειά να ηρεμήσω, να κλείσω τα μάτια μου ακούγοντας το γλυκό κι έντονο συνάμα ήχο της κιθάρας του που καθάριζε και γαλήνευε το λογισμό μου.
Το Δεκέμβριο του 2001, επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Ισπανία και τη Μαδρίτη κι εκεί αγόρασα, από ένα πολυκατάστημα της Καστιλιάνικης πρωτεύουσας, το «Castro Marin» και το «The Guitar Trio» το θρυλικό album της κορυφαίας κιθαριστικής τριάδας, Paco-Meola-McLaughlin. Αγαπημένα μου κομμάτια ήταν το «Entre Dos Aguas» από το ομώνυμο album, το «Rio ancho» από το album Almoraima και το «Adagio» μέσα από το album «Concierto de Aranjuez».
Τα cd's του Paco, πάνε καιρός, που τ' άκουσα τελευταία φορά. Στις ελληνικές του εμφανίσεις, δεν κατάφερα να πάω. Με εξιλέωνε και με καθησύχαζε ίσως το όνειρο κι η επιθυμία μου του τελευταίου καιρού όταν κι εισήλθα επαγγελματικά στο χώρο της καλλιτεχνικής παραγωγής να πραγματοποιήσω ένα μεσογειακό φεστιβάλ που να βασίζεται στους δυο φίλους, το Γιώργο και τον Paco, τον Νταλάρα και τον De Lucia... Ο Paco όμως δε θα είναι παρών κι η επιθυμία μου δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ, μιας και η «mas guitarra espanola» σίγησε για πάντα τόσο πρόωρα παίζοντας μας το πιο θλιβερό της φλαμένκο.
Ίσως η αναπάντεχη επιθυμία του φίλου του, να παίζει στις πρόσφατες του εμφανίσεις το "Malaguena Salerosa" να'ταν το αποχαιρετιστήριο Concierto, για τον αγαπημένο του ήρωα... Buen viaje Paco...
