Ένα ξεχωριστό άρθρο του Χρόνη Καλοκαιρίδη *
Στην ανθηρή, για την ελληνική ροκ και έντεχνη μουσική σκηνή, δεκαετία του 90, υπήρξε μια χρονιά όπου σύμφωνα με διακεκριμένους μουσικοσυνθέτες οι νότες βρίσκονταν σε οίστρο και επιβεβαιωμένα οι μούσες εθεάθησαν να τα πίνουν σε bar της Αθήνας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Αναφέρομαι στο 1996 όπου οι Τρύπες κυκλοφορούν το «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», ενώ τα Διάφανα Κρίνα κάνουν το ντεμπούτο τους με το «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», δίσκος που περιέχοντας κομμάτια όπως οι Μέρες Αργίας και το Μίζερο Φως, όχι άδικα διεκδικεί τη θέση της καλύτερης δισκογραφικής δουλειάς τους. Ντεμπούτο και για τους Μπλε με το «Ενοχές», album που γίνεται πλατινένιο.
Από την άλλη, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και η Μελίνα Κανά με το δίσκο «Της αγάπης γερακάρης» μας συστήνουν τον Αποσπερίτη και κάποια Έρημα Κορμιά, ο Μάλαμας με τον «Λαβύρινθο» μας προτρέπει ν’ αφήσουμε τα ψέματα, ενώ η συνάντηση του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο μας χαρίζει εξαιρετικά τραγούδια όπως η Ρόζα και το Λούνα Παρκ. Παρών και ο Διονύσης Τσακνής με το «Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι», όπως και ο Γιάννης Κότσιρας με τον πρώτο του δίσκο «Αθώος ένοχος». Ο Ορφέας Περίδης κυκλοφορεί το «Καλή σου μέρα αν ξυπνάς», που εκτός των άλλων περιέχει το Αχ να σε δω και το Κάτι μου κρύβεις, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στο δίσκο «Τραγούδια για τους μήνες» μελοποιούν καταξιωμένους ποιητές όπως ο Ελύτης και ο Καρυωτάκης και τέλος οι Πυξ Λαξ με το «Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες» μας αφήνουν κάποια απ’ τα πιο γνωστά τους τραγούδια (Oι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω, Να με θυμηθείς).
Αλήθεια, δεν μας δόθηκαν πολλά αξιόλογα τραγούδια σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα; Αλήθεια, οι εραστές αυτών των ήχων θα μπορούσαν να έχουν κάποιο παράπονο; Σας ρωτώ χωρίς καμία διάθεση παρελθοντολαγνείας, καθώς δεν είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι «τραγούδια σαν εκείνα που γράφτηκαν τότε δεν θα ξαναγραφτούν» (ορίζοντας τις περισσότερες φορές διαφορετικά ο καθένας το «εκείνα» και το «τότε»). Όχι, αντίθετα (αν και αντιλαμβάνομαι πως μουσικά δεν διανύουμε και την καλύτερη δεκαετία) πιστεύω ότι όσο θα υπάρχει χαρά και λύπη, έρωτας και καύλα θα υπάρχουν και ωραία τραγούδια. Όμως αλήθεια, δεν ήταν μια καλή χρονιά;
*Γεννήθηκα στην Καστοριά και ζω στη Θεσσαλονίκη. Είμαι απόφοιτος του τμήματος Μηχανολόγων Οχημάτων του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης (ΑΤΕΙΘ). Το 2013 δημιούργησα το blog «Λίγες Λέξεις» όπου δημοσιεύω ποιήματα, διηγήματα, στιχάκια και σκέψεις. Ποιήματα και διηγήματά μου έχουν δημοσιευθεί σε διάφορους σχετικούς ιστότοπους.
Στην ανθηρή, για την ελληνική ροκ και έντεχνη μουσική σκηνή, δεκαετία του 90, υπήρξε μια χρονιά όπου σύμφωνα με διακεκριμένους μουσικοσυνθέτες οι νότες βρίσκονταν σε οίστρο και επιβεβαιωμένα οι μούσες εθεάθησαν να τα πίνουν σε bar της Αθήνας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Αναφέρομαι στο 1996 όπου οι Τρύπες κυκλοφορούν το «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», ενώ τα Διάφανα Κρίνα κάνουν το ντεμπούτο τους με το «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», δίσκος που περιέχοντας κομμάτια όπως οι Μέρες Αργίας και το Μίζερο Φως, όχι άδικα διεκδικεί τη θέση της καλύτερης δισκογραφικής δουλειάς τους. Ντεμπούτο και για τους Μπλε με το «Ενοχές», album που γίνεται πλατινένιο.
Από την άλλη, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και η Μελίνα Κανά με το δίσκο «Της αγάπης γερακάρης» μας συστήνουν τον Αποσπερίτη και κάποια Έρημα Κορμιά, ο Μάλαμας με τον «Λαβύρινθο» μας προτρέπει ν’ αφήσουμε τα ψέματα, ενώ η συνάντηση του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο μας χαρίζει εξαιρετικά τραγούδια όπως η Ρόζα και το Λούνα Παρκ. Παρών και ο Διονύσης Τσακνής με το «Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι», όπως και ο Γιάννης Κότσιρας με τον πρώτο του δίσκο «Αθώος ένοχος». Ο Ορφέας Περίδης κυκλοφορεί το «Καλή σου μέρα αν ξυπνάς», που εκτός των άλλων περιέχει το Αχ να σε δω και το Κάτι μου κρύβεις, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στο δίσκο «Τραγούδια για τους μήνες» μελοποιούν καταξιωμένους ποιητές όπως ο Ελύτης και ο Καρυωτάκης και τέλος οι Πυξ Λαξ με το «Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες» μας αφήνουν κάποια απ’ τα πιο γνωστά τους τραγούδια (Oι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, Όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω, Να με θυμηθείς).
Αλήθεια, δεν μας δόθηκαν πολλά αξιόλογα τραγούδια σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα; Αλήθεια, οι εραστές αυτών των ήχων θα μπορούσαν να έχουν κάποιο παράπονο; Σας ρωτώ χωρίς καμία διάθεση παρελθοντολαγνείας, καθώς δεν είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι «τραγούδια σαν εκείνα που γράφτηκαν τότε δεν θα ξαναγραφτούν» (ορίζοντας τις περισσότερες φορές διαφορετικά ο καθένας το «εκείνα» και το «τότε»). Όχι, αντίθετα (αν και αντιλαμβάνομαι πως μουσικά δεν διανύουμε και την καλύτερη δεκαετία) πιστεύω ότι όσο θα υπάρχει χαρά και λύπη, έρωτας και καύλα θα υπάρχουν και ωραία τραγούδια. Όμως αλήθεια, δεν ήταν μια καλή χρονιά;
*Γεννήθηκα στην Καστοριά και ζω στη Θεσσαλονίκη. Είμαι απόφοιτος του τμήματος Μηχανολόγων Οχημάτων του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης (ΑΤΕΙΘ). Το 2013 δημιούργησα το blog «Λίγες Λέξεις» όπου δημοσιεύω ποιήματα, διηγήματα, στιχάκια και σκέψεις. Ποιήματα και διηγήματά μου έχουν δημοσιευθεί σε διάφορους σχετικούς ιστότοπους.
