Τα άκρα, ενίοτε, υπό τις απαιτούμενες προϋποθέσεις και συνθήκες, συγκλίνουν. Εδώ, όμως, δεν υπάρχουν ιδεολογικά χάσματα, όπως σε άλλες περιπτώσεις.
Η μουσική (και όχι οι «αστέρες» της) δεν μπορεί να έχει στεγανά και να πάσχει από ιδεοληψίες.
Ο Ψαρογιώργης και η παρέα του από τη μουσική ρίζα του Ψηλορείτη και ο Αγγελάκας με τους δικούς του από την λεγόμενη εναλλακτική σκηνή και το σύγχρονο μουσικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, πάλλονται στους κρητικούς χορούς και το αποτέλεσμα έχει μια άγρια ομορφιά και δυναμική. Και οι δυο το έχουν ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν με διαφορετικά ταιριάσματα και παρέες. Για τον Αγγελάκα τα έχουμε πει παλιότερα.
Ο Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) είναι τρομερός λαουτιέρης. Από μικρός. Δεν είναι και το πιο εύκολο ν’ ακολουθείς την ελευθεριότητα και την «παραξενιά» του Ψαραντώνη (κάπου συμμετέχει κι εδώ), για χρόνια στα κρητικά πάλκα και τη δισκογραφία. Έζησε χρόνια και στο εξωτερικό, παίζοντας με μουσικούς του ευρύτερου μεσογειακού-ανατολικού έθνικ.
Ο τελευταίος δίσκος του «Όσο κι αν δέρνει ο άνεμος» είναι φτιαγμένος, από μια ανωγειανή παρέα, με αυθεντικά υλικά της κρητικής παράδοσης, χορούς και σκοπούς, με τη σύμπραξη του επίσης σπουδαίου λαουτιέρη Γιάγκου Χαιρέτη και δίστιχα -εκτός από τα παραδοσιακά, γραμμένα από τους Μήτσο Σταυρακάκη, Μίχαλο Σταυρακάκη-Νιδιώτη και Βασίλη Βιτώρο- που έχουν έντονο το άρωμα και το χρώμα της ιδιαίτερης πατρίδας τους, των Ανωγείων.
Μαζί τους οι μουσικοί της μπάντας του Αγγελάκα -που συμμετέχει με την κιθάρα και τη φωνή του, ο Νίκος Βελιώτης - τσέλλο, οι Βασίλης Μπαχαρίδης και Νίκος Αϊβαζίδης - κρουστά και ο Γιάννης Μαρίνος - τρομπόνι. Παρ’ ότι η μπάντα ηχογραφήθηκε ζωντανά στη Θεσσαλονίκη και τα τραγουδίσματα έγιναν στην Κρήτη, το αποτέλεσμα είναι συμπαγές, αλλά και ευέλικτο «Ωσάν το νερό του ποταμού».
