Χωρίς εκείνον το λαϊκό τραγούδι δεν θα κατακτούσε τη θέση που, τελικά, κατέκτησε στο εθνικό ραδιόφωνο (ΕΡΑ) και στον αστικό τύπο (ΤΑ ΝΕΑ) την τελευταία 20ετία. Και ήταν κατάκτηση δική του. Είμαι κάθετος σε αυτό.
Δεν ξέρω κανέναν άλλο που να είχε τον τρόπο να στηρίξει και να περάσει το λαϊκό τραγούδι και την ιστορία του, όσες γνώσεις και ικανότητες και αν διέθετε, την συγκεκριμένη εποχή και, βεβαίως, να γίνει τόσο αγαπητός στον κόσμο. Νομίζω, ότι μπορώ να έχω λόγο πάνω σε αυτό.
Ήταν εκείνος που ξανάκανε μόδα τα λαϊκά του 1950-1960. Η ραδιοφωνική εκπομπή του Λαϊκοί Βάρδοι, απ’ όσο θυμάμαι, ξεκίνησε το 1990, στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Προηγουμένως την είχε προτείνει στον 902 αριστερά στα FM, αλλά ο σταθμός, τότε, πριν τη διάσπαση, είχε άλλες προτεραιότητες. Αυτό ήταν κι ένα από τα παράπονά του. Μάλιστα, εκείνο τον καιρό, τον είχαν εξορίσει στη μεταμεσονύκτια ζώνη, δύο με τέσσερις, όπου παρουσίαζε την εκπομπή Για Τους Ανθρώπους Της Νύχτας. Α, ρε Πάνο!
Ήταν, όμως, ωραίες εποχές για το ραδιόφωνο. Ο Πάνος Γεραμάνης ήταν κι εκείνος που προτείνε να συνεργαστώ με τον 902. Κάπως έτσι μ’ έμπλεξε σε αυτή την ιστορία. Ε! ήμουν και λίγο αφελής, τότε. Μιλάμε για το ’91. Ακόμη, πάντως, έχω στ’ αυτιά μου τη φωνή του: «Που είσαι ρε κωλόπαιδο», ήταν η αγαπημένη του «πονηρή» έκφραση όταν σε έπαιρνε τηλέφωνο μετά από κάποιο διάστημα απουσίας. Σε προκαταλάμβανε με μια γλυκιά κι αθώα «επιθετικότητα» για να μη σου αφήσει, βεβαίως, κανένα περιθώριο να του πεις: «που χάθηκες ρε Πάνο;». Τα θυμάμαι καμιά φορά και γελάω. Και μετά σε καλούσε για κανένα ούζο στη Μπενάκη ή κανένα scotch στο Galaxy.
(Το Ποτέ δεν γνώρισα χαρά ήταν ένα από τα 2-3 πιο αγαπημένα του τραγούδια, το οποίο μετέδιδε πολύ συχνά από τις εκπομπές του, πάντα, κατευθείαν από το πρωτότυπο 45ράκι της Parlophone. Νομίζω ότι δεν έχει επανεκδοθεί ακόμη σε βινύλιο ή cd).
Φωτό 2: Ο Πάνος Γεραμάνης στο πλευρό του Στέλιου Καζαντζίδη.
Δεν ξέρω κανέναν άλλο που να είχε τον τρόπο να στηρίξει και να περάσει το λαϊκό τραγούδι και την ιστορία του, όσες γνώσεις και ικανότητες και αν διέθετε, την συγκεκριμένη εποχή και, βεβαίως, να γίνει τόσο αγαπητός στον κόσμο. Νομίζω, ότι μπορώ να έχω λόγο πάνω σε αυτό.
Ήταν εκείνος που ξανάκανε μόδα τα λαϊκά του 1950-1960. Η ραδιοφωνική εκπομπή του Λαϊκοί Βάρδοι, απ’ όσο θυμάμαι, ξεκίνησε το 1990, στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Προηγουμένως την είχε προτείνει στον 902 αριστερά στα FM, αλλά ο σταθμός, τότε, πριν τη διάσπαση, είχε άλλες προτεραιότητες. Αυτό ήταν κι ένα από τα παράπονά του. Μάλιστα, εκείνο τον καιρό, τον είχαν εξορίσει στη μεταμεσονύκτια ζώνη, δύο με τέσσερις, όπου παρουσίαζε την εκπομπή Για Τους Ανθρώπους Της Νύχτας. Α, ρε Πάνο!
Ήταν, όμως, ωραίες εποχές για το ραδιόφωνο. Ο Πάνος Γεραμάνης ήταν κι εκείνος που προτείνε να συνεργαστώ με τον 902. Κάπως έτσι μ’ έμπλεξε σε αυτή την ιστορία. Ε! ήμουν και λίγο αφελής, τότε. Μιλάμε για το ’91. Ακόμη, πάντως, έχω στ’ αυτιά μου τη φωνή του: «Που είσαι ρε κωλόπαιδο», ήταν η αγαπημένη του «πονηρή» έκφραση όταν σε έπαιρνε τηλέφωνο μετά από κάποιο διάστημα απουσίας. Σε προκαταλάμβανε με μια γλυκιά κι αθώα «επιθετικότητα» για να μη σου αφήσει, βεβαίως, κανένα περιθώριο να του πεις: «που χάθηκες ρε Πάνο;». Τα θυμάμαι καμιά φορά και γελάω. Και μετά σε καλούσε για κανένα ούζο στη Μπενάκη ή κανένα scotch στο Galaxy.
(Το Ποτέ δεν γνώρισα χαρά ήταν ένα από τα 2-3 πιο αγαπημένα του τραγούδια, το οποίο μετέδιδε πολύ συχνά από τις εκπομπές του, πάντα, κατευθείαν από το πρωτότυπο 45ράκι της Parlophone. Νομίζω ότι δεν έχει επανεκδοθεί ακόμη σε βινύλιο ή cd).
Φωτό 2: Ο Πάνος Γεραμάνης στο πλευρό του Στέλιου Καζαντζίδη.
