Νατάσσα Μποφίλιου και την οποία αναδημοσίευσε το όγδοο από τις σελίδες του με τίτλο «Σατανικά μηνύματα στα τραγούδια της Μποφίλιου». Κατ’ αρχήν ποιος απεφάνθει, ώστε να θεωρηθεί ντεφάκτο αυτό. Έστω ένα ερωτηματικό στο τέλος, ρε παιδιά…
Δεν αμφιβάλλω ότι, παγκοσμίως, υπάρχουν καλλιτέχνες που παίζουν μασονικά παιχνίδια ή βρίσκουν ελκυστική την «άλλη πλευρά» και μπλέκονται με διάφορες θεωρίες και συμβολισμούς. Ε, και; Από τέτοια…
Ή μήπως έχουμε να κάνουμε με προσηλυτισμό, όπου αυτομάτως καθιστά το παιχνίδι επιλήψιμο και επικίνδυνο. Η τέχνη είναι τόσο ελαστική και δικαίωμα του καθενός να δοκιμάσει τα όριά της και να παίξει με τον τρόπο του. Το Μέταλ, ας πούμε, έχει διάφορες κατηγορίες, με τέτοια παραμύθια…
Υπάρχει κι ένας κορυφαίος σκηνοθέτης που έδωσε ελκυστικά την «άλλη πλευρά». Ο Ρομάν Πολάνσκι. Εκτιμώντας το έργο του και δει το πιο σκοτεινό, όπως το «Μωρό της Ρόζμαρι» ή την «Ενάτη Πύλη», σημαίνει πως φλερτάρω με την «άλλη πλευρά»;
Ή, μήπως, αγαπώντας ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που λέει:
Απόψε την ψυχή μου
στο Σατανά πουλώ
και θρόνοι θα γκρεμίσουν
μα δεν θα μου στερήσουν
εσένα π’ αγαπώ
τοποθετούμαι στην «άλλη πλευρά» ή μήπως η Ευτυχία που τόγραψε;
Ας επιλέξει ο καθένας να πιστεύει ή να μην πιστεύει, ότι του πάει, αρκεί να μην χειραγωγεί, κι εδώ, εν τέλει, δεν ξέρω ποιος πραγματικά παίζει αυτό το ρόλο, μιας κι έχουμε κι εκείνους που αντιλαμβάνονται και αναλύουν την τέχνη με άξονα τη θρησκεία, μέχρι σημείου να επικαλούνται και τη θεϊκή παρέμβαση αναλαμβάνοντας να μας προφυλάξουν από το κακό, υποδεικνύοντάς το. Τι λες ρε μάγκα;
Πέραν τούτου, όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε, κυρίως, με την συγκεκριμένη επιθετική τακτική του διαβάλειν, που είναι τακτική της «άλλης πλευράς». Όταν ο συντάκτης του «αποκαλυπτικού» κείμενου αναφέρθηκε στην παρορμητική αντίδραση της τραγουδίστριας, από το twitter, στη Χρυσή Αυγή, έλυσα τις όποιες απορίες μου. Παπαρολογίες.
Δεν ξέρω για τον στιχογράφο των τραγουδιών και ούτε με νοιάζει τι φανταζόταν όταν τα έγραφε, αλλά εδώ στόχος, ξεκάθαρα, ήταν η τραγουδίστρια, για έναν συγκεκριμένο λόγο.
Και είναι ο κανόνας αυτής της «άλλης πλευράς» (την οποία ενίοτε υπηρετούν ακόμη και με το επικάλυμμα του Θεού) που λέει πως ότι δεν μπορούμε να το αγγίξουμε άμεσα, το διαβάλουμε, πετάμε λάσπη με την ελπίδα ότι κάτι θα μείνει.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι άλλο. Αυτά που τραγουδάει η Μποφίλιου δεν είναι και τα καλύτερά μου. Τα «δικά της», εννοώ. Οπότε, θέλησα να κλείσω αυτό το κειμενάκι μ’ ένα παλιό πολυαγαπημένο τραγούδι που συνοδεύεται από τα παρακάτω «σατανικά» λόγια:
«Είδα τα μάτια των άλλων θηλυκών, αλλά και των αρσενικών, πάνω της. Λατρευτικά. Εκείνη τραγούδησε ικετευτικά. Δεν ξέρω αν το είπε το τραγούδι τέλεια. Ξέρω, όμως, ότι ήταν τέλεια εκείνη. Τι ωραία φωνή. Τι έκφραση. Τι θηλυκό!».
