ποιητικού πλούτου. Κατά την Ελευθερία Αρβανιτάκη ήταν εκείνο που έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία του δίσκου «Τραγούδια για τους μήνες», με τον οποίο η ποίηση του Ελύτη, του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη – μαζί με τη σύγχρονη γραφή του Μιχάλη Γκανά – ξαναμπήκε στο στίβο, όχι για να αναμετρηθεί με τη γλώσσα της εποχής, αλλά, σαν ένας κόσμος και λόγος συμπαγής, να ξαναγοητεύσει και να συγκινήσει στις μελοποιήσεις του Δημήτρη Παπαδημητρίου και τις ερμηνείες της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Πέρασαν 16 χρόνια από τότε και 90 από τα «Νηπενθή» του Καρυωτάκη.
Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη
ἡ Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα.
Πρίν από 35 χρόνια ο Νίκος Ξυλούρης σημάδευε με τη φωνή του μια σειρά από ποιήματα του Καρυωτάκη, όπως και του Βάρναλη, στις έξοχες μελοποιήσεις του Λουκά Θάνου: τη «Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου» και τους «Πόνους της Παναγιάς» του Βάρναλη, καθώς, και πέντε ποιήματα του Καρυωτάκη, ανάμεσά τους το «Κι αν έσβησε» και τους «Ιδανικούς Αυτόχειρες». Σ’ ένα δίσκο η σύνθεση του οποίου ξεκίνησε την περίοδο 1969-1972, η ενορχήστρωσή του το 1974 και η ηχογράφησή του έγινε το 1976, για να εκδοθεί, τελικά, το 1978.
Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροὶ όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.
Ο Καρυωτάκης, πήρε για πάντα μαζί του το καλοκαίρι, σαν αιώνια καταδίκη στις 21 Ιουλίου του 1928. Η κοινή μοίρα των ποιητών μιας γενιάς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρέδωσε το λογικό της και τη ζωή της στη θλίψη και στο θάνατο. Οι καταραμένοι ποιητές της "Χαμένης γενιάς", όπως κάποτε σημείωνε ο Θωμάς Γκόρπας: «Φυματίωση, φτώχεια, πιοτό, ξενύχτι, απελπισμένοι έρωτες και μέγα πάθος για μια νέα ποίηση, μια ζωντανή γλώσσα, μια Ελλάδα καλύτερη».
Ο Έρωτας κι ο Θάνατος της γενιάς του Νεορομαντισμού και της Νεοσυμβολιστικής Ποίησης του Μεσοπολέμου: ο Φιλύρας και ο Ουράνης, η Πολυδούρη και, βεβαίως, ο Λαπαθιώτης και ο Καρυωτάκης ως κυρίαρχη μορφή. Μια ποίηση που τα χαρακτηριστικά της είναι: «η απαισιοδοξία, η μελαγχολία, η αίσθηση του ανικανοποίητου και του αδιεξόδου, η απουσία ιδανικών και ο θρήνος για την απώλειά τους». Σαν ένας καθρέφτης της σύγχρονης εποχής, μόνο που, τότε, έπαιρναν το βάρος στις ψυχές τους οι ποιητές.
