Αλκίνοος Ιωαννίδης: Όνειρο ήτανε... στα χνάρια του «Προσκυνητή»

(PHOTOS) Οι αναγνώστες μας στέλνουν τις εντυπώσεις τους από την Ευρωπαϊκή περιοδεία του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Γράφει ο Γαβριήλ Γαβριηλίδης

Αμβούργο 07-05-2018

Την Παρασκευή 18 Μάη ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έκλεισε με τη συναυλία του στη Βαρκελώνη, τη φετινή εαρινή περιοδεία του ανά την Ευρώπη, έχοντας κάνει προηγουμένως τον κύκλο: Βερολίνο, Μπρνο, Βιέννη, Μόναχο, Βέρνη, Στουτγάρδη, Άαχεν, Λουξεμβούργο, Βρυξέλλες, Κολωνία, Άμστερνταμ, Αμβούργο, πριν επιστρέψει μέσω Βερολίνου στα πάτρια εδάφη, διανύοντας από τις 20 τ’ Απρίλη ως τις 7 του Μάη κάπου 4.000 χλμ., σε 7 διαφορετικές χώρες. Η τύχη θέλησε το Αμβούργο να ’ναι ο προτελευταίος σταθμός του σ’ αυτόν τον μουσικό μαραθώνιο των 12 συναυλιών σε 17 μέρες, κάτι απίστευτο για κάποιον που παίζει σόλο επί σκηνής με μόνους συντρόφους του τη φωνή και τα προσφιλή του όργανα: 2 κιθάρες, μια ακουστική και μια κλασική, κι ένα λαούτο. Τούτη τη φορά τον φιλοξένησε το KNUST, η cult location στα σύνορα μεταξύ των συνοικιών St. Pauli και Sternschanze, κάτι σας τα δικά μας Εξάρχεια, στη σκιά του γκρίζου καταφύγιου, θλιβερού κατάλοιπου του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, που σήμερα στεγάζει κατάστημα μουσικών οργάνων, και σ’ απόσταση ενός περιπάτου απ’ το Millerntor, γήπεδο του τοπικού FC, πασίγνωστου για τις προοδευτικές πεποιθήσεις και το κοινωνικό του έργο.
ProcAlkinoosIoannidisKnust18 0492
Ομολογώ ότι μέχρι προ πενταετίας οι σχέσεις μου με τον κ. Ιωαννίδη ήταν από τυπικές έως ανύπαρκτες. Η παρουσία του στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού μου ήταν βέβαια γνωστή, αλλά δεν είχα μπει στον κόπο να εμβαθύνω ούτε στη μουσική του ούτε στον ίδιο. Τα πράγματα άλλαξαν άρδην όταν γύρω στο 2013 διάβασα τυχαία στο διαδίκτυο το εξαιρετικό του κείμενο «We blame you», πράγμα που κέντρισε το ενδιαφέρον μου κι διέγειρε την περιέργειά μου ν’ ασχοληθώ με τον συμπαθή 48άχρονο μουσικοσυνθέτη και το έργο του. Έτσι, όταν τον Μάη του 2016 στα πλαίσια ευρωπαϊκής περιοδείας του, έκανε στάση στην πόλη μας, πήρα τον Τέο, ένα φιλαράκι μουσικό, και πήγαμε στο live να τον δούμε να παίζει, μαζί με το κουαρτέτο εγχόρδων του, αποτελούμενο απ’ τους συνήθεις ύποπτους: Καλούδη, Πάππο, Σιώτα και Τσεκούρα. Οφείλω να παραδεχθώ ότι η ακτινοβολία του γκριζομάλλη «τραγουδοποιού», όπως του αρέσει ν’ αυτοαποκαλείται, σε συνδυασμό με την απαράμιλλες φωνητικές του ικανότητες με μάγεψαν κυριολεκτικά. Μα πάνω απ’ όλα, εκείνο που μ’ ώθησε να γίνω fan του εν ριπή οφθαλμού, ήταν η ευχέρειά του να επικοινωνεί με το κοινό από σκηνής. Και δεν μιλάμε μόνο για τους ελληνόφωνους, που έχουν το πλεονέκτημα να καταλαβαίνουν τους στίχους του, αλλά και τους αλλοδαπούς που κρέμονται απ’ τα χείλη του!

Έκτοτε μεσολάβησαν μια υπαίθρια συναυλία στον Ασύρματο τον Οκτώβρη του 2017 κι η πρόσφατη παρουσίαση του εντυπωσιακού «Δίπτυχου» στο ΜΜΑ, με τη συμμετοχή ορχήστρας και χορωδίας. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης solo, ήταν κάτι που έλειπε απ’ τη συλλογή εμπειριών μου με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και δεν έβλεπα την ώρα να το γευτώ.

Το βραδάκι της Δευτέρας ο κόσμος σχημάτισε από νωρίς ουρές, σπεύδοντας να προλάβει τα λιγοστά επιπλέον εισιτήρια που βγήκαν στην πόρτα, αφού το κοντσέρτο ήταν sold out απ’ την προηγούμενη βδομάδα. Μπήκε δυναμικά και κέρδισε την αίθουσα ευθύς εξ αρχής με την είσοδό του στο πάλκο, φορώντας μπλουζάκι με το έμβλημα της τοπικής ομάδας, μ’ αποτέλεσμα να καταχειροκροτηθεί. Πιστός στη μαύρη εμφάνιση, άρχισε με μια «Παράκληση» γλιστρώντας απευθείας στο ρόλο του «Προσκυνητή», γεγονός που άλωσε τις καρδιές ακόμη κι εκείνων απ’ τους ακροατές που είχαν αμφιβολίες, ως προς το τι τους περίμενε. Το να παίζεις ως μέλος μιας μπάντας είναι αλλιώς, μια και το βάρος του προγράμματος αλλά κι η προσοχή του κόσμου μοιράζονται. Όμως για να βγεις να τραγουδήσεις μόνος μ’ ένα όργανο σε μια κατάμεστη αίθουσα, μπροστά σε 300 τόσα ζευγάρια μάτια, προϋποθέτει κάποια πραγματάκια που αν δεν τα ’χεις μπορεί και να χάσεις τον μπούσουλα. Η σκηνική παρουσία, το επικοινωνιακό ταλέντο, η πειθαρχία, η αμεσότητα και φυσικά το ατέλειωτο φάσμα της φωνής είναι μερικά απ’ αυτά. Κι ο δικός μας διαθέτει απ’ όλα, συν του ότι δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του, «σκηνοθετώντας» και την παραμικρότερη λεπτομέρεια με τόση δεξιοτεχνία, ώστε η κάθε του κίνηση να φαίνεται τελείως αυθόρμητη!
ProcAlkinoosIoannidisKnust18 0529
«Έχω ανάγκη κάπου κάπου, να επιστρέφω στις ρίζες μου» εξήγησε μετά την καλησπέρα. Το παιχνίδισμα με τις λέξεις, το πέρασμα στην Αγγλική για να ενσωματωθούν κι οι μη ελληνόφωνοι, «επιτρέψτε μου τώρα να κάνω και λίγο καριέρα στο εξωτερικό», όπως το έθεσε, το λεπτό χιούμορ, μια δόση αυτοσαρκασμού, κι η συνεχής εναλλαγή από γκριμάτσες, φέρνουν το κοινό πιο κοντά του. «Την επόμενη φορά σκέφτομαι να έρθω μόνο με φωνή σκέτη...» είπε χαριτολογώντας. Το σπινθηροβόλο βλέμμα του, το αινιγματικό μειδίαμα, το ανοιχτό μελί των ματιών του εκμηδενίζουν τις αποστάσεις και γκρεμίζουν τα επικοινωνιακά τείχη, κάνοντας κάθε κοντσέρτο του να μοιάζει με θεατρική παράσταση. Διόλου περίεργο για κάποιον που το βιογραφικό του γράφει: «...εφοίτησε στη Δραματική Σχολή...».

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με την αυστηρότητα του «Καθρέφτη», μας φόρτισε συναισθηματικά περνώντας απ’ την απόγνωση τού «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ» στην υπόσχεση του «Θα ’μαι κοντά σου όταν με θες», απ’ το δράμα της «Ζήνωνος» στο ερωτικό «Αχερόμπασμα», συμπεριλαμβανομένης της μετάφρασής του απ’ τα Κυπριακά στα... Ελληνικά, για να καταλήξει στο παράπονό του «με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το σ’ αγαπώ να το πιστέψεις...». Συνέχισε αναρωτώμενος «φεύγεις πού πας, πού ταξιδεύεις...», σε μια συγκλονιστική ερμηνεία του «Ο δρόμος σου είσαι εσύ», αφιερωμένη στη μνήμη του οργανωτή των δυο τελευταίων συναυλιών του στο Αμβούργο, Αντώνη Γιαλελή, που έφυγε πρόσφατα απ’ τη ζωή. Εντελώς απελευθερωμένος πια απ’ το βάρος 11 συναυλιών, ήταν τόσο χαλαρός, που έκανε ως και το χατίρι μιας κυρίας, υποκύπτοντας στην επιμονή της να του δείχνει ένα ταμπελάκι με τον τίτλο: «Ησυχία», πριν εκφράσει του φόβους του γι’ «αυτόν τον κόσμο που αλλάζει». Διάλειμμα...

Στο δεύτερο «ημίχρονο» άλλαξε... ο ίδιος, εμφανιζόμενος με μπλουζάκι zaungäste (στα Γερμανικά «καγκελάκηδες» αλλά και «τζαμπατζήδες»), δώρο του ομώνυμου ποδοσφαιρικού fan club του FC St.Pauli, δίχως φυσικά να παραλείψει να τα χώσει στον «οπαδό της ομάδας» και τον «σκύλο του κόμματος» μέσα απ’ την «Πατρίδα», ενός εκ των πιο δυνατών κομματιών του. Έχοντας πλήρη συναίσθηση του τόπου που τον φιλοξενεί, έκανε το συσχετισμό των δύο Αγίων, του St. Pauli με τον «Άη Γιώργη» του θρύλου, σε άπταιστη γαλλική μετάφραση του προλόγου του σχετικού άσματος προς γενικήν έκπληξη! Πάνω στο οίστρο του μας εκμυστηρεύτηκε: «Θέλω να πιώ όλο το Βόσπορο», και τον... Έλβα μαζί! Έδωσε ρεσιτάλ αυτοσχεδιασμού, κουμαντάροντας με περίσσεια μαστοριά το σκάφος της κιθάρας του ως έμπειρος «Τιμονιέρης», σε παγκόσμια πρώτη, για ν’ αποδείξει ότι «τα χέρια βρήκαν άλλους τρόπους», από... γινάτι προς το λαούτο του, που αρνείτο πεισματικά να συνδεθεί με τον ενισχυτή. Μας αρμένισε νοσταλγικά στον «Αύγουστο» του Νικόλα Παπάζογλου, βροντοφώναξε το «Πάντα θα ξημερώνει» προς τιμήν του δολοφονημένου συναδέλφου του Παύλου Φύσσα, και καληνύχτισε με τον «Κεμάλ», υπενθυμίζοντάς μας ότι δίχως «φωτιά και μαχαίρι, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ»... Φυσικά ανταποκρίθηκε πρόθυμα στο μπιζάρισμα των ακροατών, τη «γνωστή κοροϊδία» όπως τη αποκαλεί, και ξαναβγήκε στο πάλκο, παρασύροντάς τους με τη σειρά του σε μια λικνιστική βόλτα στην «Αγορά του Αλ Χαλίλι», κι ένα εξομολογητικό «Δεν μπορώ».

Έκλεισε, κλασικά, με την κατάθεση ψυχής της «Μικρής βαλίτσας» του, a cappella κι unplugged, αφιερωμένης στους μετανάστες, θύματα της οικονομικής κρίσης. Αποχαιρετώντας έδωσε τη σκυτάλη στους Rembetiko Blues, ένα αξιόλογο Αμβουργέζικο σχήμα, που συνέχισαν με γνωστά ρεμπέτικα, έντεχνα, σμυρνέικα και δημοτικά, διασκευασμένα με μια ιδιαίτερη blues απόχρωση, καθώς και δυο εξαιρετικά, δικά τους κομμάτια. Το φινάλε βρήκε τον Αλκίνοο πάλι επί σκηνής, πλαισιωμένο απ’ τη βιρτουόζα πενιά του Αντρέα Σαρηγεωργίου στο μπουζούκι, το ρυθμικό κτύπημα του αδελφού του Γιώργου στο τουμπερλέκι, και τις διακριτικές μπασαδούρες του Λευτέρη Κόκοτου στην κιθάρα, για δύο επιπλέον τραγούδια. Τον «Απόκληρο», ένεση παρηγοριάς στην καρδιά κάθε ξενιτεμένου, και το «Θεέ μου Μεγαλοδύναμε», εναρμονισμένο τέλεια τόσο με το «κλίμα» της περιοχής, όσο και με τα κέφια της αίθουσας, που συμμετείχε ένθερμα, αποθεώνοντάς τους στο τέλος!
ProcAlkinoosIoannidisKnust18 0724
Μετά το πέρας της συναυλίας, δίχως ίχνος σταριλικίου, ικανοποίησε υπομονετικά κι ακούραστα τις επιθυμίες του κόσμου, που καταγοητευμένος, ζητούσε ν’ απαθανατίσει την υπέροχη τρίωρη συνύπαρξη μαζί του μ’ ένα αυτόγραφο ή με μια αναμνηστική selfie. Το «πάρτυ» συνεχίστηκε έως αργά μετά τα μεσάνυχτα στην αυλή γειτονικής μπυραρίας, σε στενότερο κύκλο εν μέσω μουσικών και φίλων.

Ήταν ανεπιφύλακτα ένα απ’ τα πιο όμορφα, αν όχι το ομορφότερο live που έχω βιώσει ποτέ, και το ίδιο ένιωσαν όλοι όσοι ήταν παρόντες. Είχε παλμό, έκφραση, ειλικρίνεια, δύναμη, λυρισμό, αυθεντικότητα, όλα εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν αξέχαστο! Το μπόλιασμα του Αλκίνοου δεν περιορίζεται στο καλλιτεχνικό επίπεδο, αλλά διεισδύει βαθιά μέσ’ στην ψυχή, γιατί ο εξαίρετος τροβαδούρος ξέρει να υπηρετεί την τέχνη του με πάθος, πράγμα που αντικατοπτρίζεται άμεσα στην αγάπη που του δείχνουν όσοι παρακολουθούν συνειδητά την πορεία του. Δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστες συναντήσεις μαζί του για να τον εκτιμήσω βαθύτατα, κι ακόμη περισσότερο, για να αισθανθώ απέραντο σεβασμό για τον υπέροχο άνθρωπο που κρύβει μέσα του. Έτσι, μάλλον δεν οφείλεται σε σύμπτωση ότι την επομένη ξύπνησα στο άκουσμα μιας γνώριμης μελωδίας που μου σιγοψιθύριζε: «Όνειρο ήτανε...»

Και κάτι ακόμη. Ο δεδηλωμένος πολέμιος του ποδοσφαίρου κι «άμπαλος» κ. Αλκίνοος Ιωαννίδης μας «εντρίμπλαρε» απαξάπαντες, τόσο με την άριστη πληροφόρησή του, όσο και με το εκλεκτικό του ενδιαφέρον, αφού το πρώτο που ρώτησε όταν πάτησε το πόδι του στο Αμβούργο, ήταν αν «η ομάδα» είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό! Ομολογώ ότι μείναμε όλοι κάγκελο...

Κείμενο & φωτογραφίες: Γαβριήλ Γαβριηλίδης

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!