«Γεια σου Κόρο μου με το βιολί σου»

Έχω ξαναγράψει πώς αν οι μεγάλοι μας δεξιοτέχνες -και γενικότερα οι εμπνευσμένοι μας καλλιτέχνες- γεννιόντουσαν σε άλλες χώρες, σήμερα μάλλον θα μνημονεύονταν καθημερινά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Ο Γιώργος Κόρος ήταν έθνικ πριν το κίνημα καν γεννηθεί. Τζαζίστας πρωτοπόρος και ροκάς καινοτόμος στο παίξιμό του. Περφόρμερ απ’ τους λίγους και εκλεκτούς.

Μήπως ο όρος λαϊκός μουσικός -με την ουσία και τον ακριβό χαρακτήρα του- τα εμπεριέχει όλα αυτά;

Μήπως δεν χρειάζονται καν οι χαρακτηρισμοί όταν μιλάνε τα παράσημα του κόσμου και η υπόκλιση του πανδαμάτορα χρόνου;