Αρχής γενομένης από την προσεχή Δευτέρα 22 Οκτωβρίου και για τρεις ακόμα Δευτέρες, η Χριστίνα Μαξούρη θα εμφανίζεται στο club του Σταυρού του Νότου. Εκεί θα παρουσιάσει και τα τραγούδια του πρώτου προσωπικού της άλμπουμ σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου μαζί με τραγούδια δικά της αγαπημένα από ολόκληρο το φάσμα του ελληνικού ρεπερτορίου. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για την ενδιαφέρουσα κουβέντα που ακολουθεί.
Τι πρόκειται να παρουσιάσετε από τις 22 Οκτωβρίου και για τέσσερις Δευτέρες στο Σταυρό του Νότου; Τι ομοιότητες και τι διαφορές θα έχει αυτή η βραδιά σε σχέση με παλαιότερες εμφανίσεις σας;
Τα περισσότερα τραγούδια του πρώτου μου προσωπικού άλμπουμ, μαζί με άλλες παλιές και νέες αγάπες, από Χατζιδάκι και Μούτση, μέχρι Bregovic, Δεληβοριά και Μαραβέγια, σε μία ενιαία υφολογική ατμόσφαιρα χάρη στις υπέροχες ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ρουμελιώτη, όπου τα έγχορδα έχουν εξέχουσα θέση και την καίρια σκηνοθετική επιμέλεια του Γιάννη Καλαβριανού. Η βασική ομοιότητα σε σχέση με παλαιότερες μουσικές παραστάσεις μου, είναι οι συνεργάτες που παραμένουν σταθεροί και ο ηχητικός κόσμος των εγχόρδων που αγαπώ ιδιαίτερα. Η βασική διαφορά είναι ότι θα πω πρώτη φορά «δικά μου» τραγούδια και μάλιστα σε μια αμιγώς μουσική σκηνή, ενώ μέχρι στιγμής παρουσίαζα τη δουλειά μου σε πιο «θεατρικούς» χώρους (Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αγγλικανική Εκκλησία, Αυλή του ΜΙΕΤ, Μικρό Παλλάς, Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων).
Στο δελτίο τύπου αναφέρεται μια καινούργια δουλειά «στα σκαριά» σε μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου και στίχους Ελένης Φωτάκη. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά και πόσα τραγούδια θα περιλαμβάνονται στα live; Τι σημαίνει για εσάς η κυκλοφορία της από τη Μικρή Άρκτο;
Η δουλειά αυτή είναι ένας κύκλος οκτώ τραγουδιών υπό τον τίτλο «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» και θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών από τη Μικρή Άρκτο. Πιθανότατα θα συμπέσει με την έναρξη των εμφανίσεων στον Σταυρό του Νότου, όπου θα ακούγονται σχεδόν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Αυτή η συνεργασία προέκυψε από την επιτακτική ανάγκη μου να συναντηθώ καλλιτεχνικά με τον Άγγελο Τριανταφύλλου και την Ελένη Φωτάκη και να προσπαθήσουμε μαζί να δημιουργήσουμε άφοβα, έναν κόσμο όμορφο και βαθύ, απαντώντας στην ασχήμια και το χάος που μας περιβάλλει. Η Μικρή Άρκτος είναι μια εκδοτική εταιρία με υψηλή αισθητική, που επιμένει στην διατήρηση του φυσικού προϊόντος και φέρει απόλυτο σεβασμό για ελληνικό τραγούδι. Αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τη δουλειά μας, τίμια και ειλικρινά, χωρίς να αποσκοπεί αποκλειστικά στο κέρδος και την προκλητική προβολή.
Τι είναι αυτό που «ωθεί» έναν νέο άνθρωπο να κυκλοφορεί ένα cd στη σημερινή εποχή;
Τον ωθεί μία ανάγκη να αποτυπωθεί η έντονη δημιουργική αναζήτηση μιας δεδομένης περιόδου, με την ευχή να βρει παραλήπτες που θα σταθούν για λίγο στο αποτύπωμα αυτό και στη συνέχεια θα γίνουν συνομιλητές, σε πείσμα της σημερινής εποχής που θέλει ανθρώπους και καταστάσεις να ζουν μέσα στο χάος, «ανέπαφα» και διαδικτυακά.
Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείτε το τραγούδι της εποχής της ανωνυμίας, προτού δηλαδή γίνει και επάγγελμα;
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που νοσταλγώ το θάρρος, την τόλμη και την ανεμελιά που είχα να λέω όπου σταθώ κι όπου ό,τι τραβάει η ψυχή μου. Τώρα που η έκθεση είναι μεγαλύτερη και μετριούνται αλλιώς οι δυνάμεις μου, οφείλω να είμαι πιο συνετή στον τρόπο και τις επιλογές μου.
Τραγουδάτε εκτός σκηνής; Αν ναι, σε ποιες περιστάσεις και γιατί; Αν όχι, γιατί όχι;
Ασφαλώς! Τραγουδούσα από παιδί παντού και πάντα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς γιατί μου έδινε τεράστια χαρά. Μεγαλώνοντας, αυτό το «παντού και πάντα» έχει λιγοστέψει όπως ήταν αναμενόμενο, όμως συνεχίζω να τραγουδώ ακάθεκτη.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε τραγουδίστρια; Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που είπατε στο στούντιο; Υπάρχει ένας καλλιτέχνης που αποτέλεσε την «αφορμή» για αυτή σας την απόφαση;
Το πρώτο τραγούδι που είπα σε στούντιο, ήταν για τις ανάγκες της παράστασης «Εκκλησιάζουσες» που θα ανέβαινε από τον Σπύρο Κολιαβασίλη και την ομάδα Περίακτοι, ένα καλοκαίρι μιας περασμένης δεκαετίας. Η μουσική ήταν του εξαίρετου κιθαρίστα Κώστα Νικολόπουλου. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω μια καθοριστική στιγμή που με έσπρωξε με μεγαλύτερη φόρα προς το τραγούδι, αυτή είναι η συμμετοχή μου στην παράσταση «Παραλογές ή Μικρές Καθημερινές Τραγωδίες» που παρουσιάστηκε αρχικά στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2010, όπου κραύγαζα σχεδόν, ένα μοιρολόι από την Κάρπαθο και τον «Γυρισμό» του Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο χώρος που άνοιξε μέσα μου, μέσω αυτής της εμπειρίας, ήταν τόσο βαθύς και ανεξερεύνητος που με ωθούσε να τον ανακαλύψω. Ο καλλιτέχνης λοιπόν που αποτέλεσε την αφορμή γι’ αυτήν μου την απόφαση, είναι ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός. Ο ίδιος άνθρωπος που αναλαμβάνει και τη σκηνοθετική επιμέλεια των προσεχών εμφανίσεων στο Σταυρού του Νότου.
Αν έπρεπε να εκφραστείτε μέσα από μια άλλη μορφή τέχνης, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Εκφράζομαι μέσω της θεατρικής τέχνης που είναι το άλλο μου μισό, γιατί είναι μια λειτουργία που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και την σκέψη μου. Μια πολύ απαιτητική διαδικασία που όσο της δοθείς, τόσο πιο πολύ εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης.
Ακούσατε κάτι καλό τελευταία; «Ζηλέψατε» κάτι; Σε ποιες περιστάσεις ακούτε μουσική και με ποιους τρόπους;
Τελευταία -για την ακρίβεια τα τελευταία χρόνια- ακούω την Μαρία Παπαγεωργίου και ανοίγει η ψυχή μου. «Ζηλεύω» την ερμηνευτική απλότητα, γενναιοδωρία και ολότητα της Sylvia Perez Cruz. Ακούω μουσική σχεδόν πάντα, πολύ ραδιόφωνο και πολύ μέσω YouTube. Λιγότερο μέσω φυσικού προϊόντος, παρ’ όλο που επιμένω να αγοράζω ακόμα cd.
Σε ποια συναυλία πήγατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Στη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη Σφεντόνα, της Μάρθας Φριντζήλα στο Μετρό και στην όπερα «Διδώ & Αινείας» του Henry Purcell στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μουσική διεύθυνση Θεόδωρου Κουρεντζή.
Ποια η σημερινή σχέση της μουσικής με τη μουσική βιομηχανία; Κατά πόσο είναι απαραίτητη η μία για την άλλη; Τι ρόλο παίζει σήμερα το «μουσικό οικοσύστημα» (δημοσιογράφοι, δισκογραφικές εταιρείες, sites, ραδιόφωνα κλπ);
Είναι μια σχέση «πλασματικής» εξάρτησης, καθώς η μουσική μπορεί να δημιουργηθεί και να μεταδοθεί αρκεί να υπάρξουν ένας ερμηνευτής και ένας ακροατής. Αναφέρω αυτό το ακραίο παράδειγμα, όχι για να κρατήσω «αφοριστική» στάση απέναντι στη μουσική βιομηχανία, αλλά για να τονίσω πως η μουσική από μόνη της έχει τέτοια δύναμη, που μπορεί να συμβεί και χωρίς δεκανίκια. Με τη διαφορά ότι στις μέρες μας, είναι τέτοια η πολυφωνία και η πληροφορία και τόσο σαρωτικό το μέσο του διαδικτύου που η σχέση μουσικής και μουσικής βιομηχανίας, έχει φτάσει να είναι απαραίτητη. Και διττή. Γιατί κυρίως προωθεί, αλλά ενίοτε εμποδίζει. Ναι μεν, το «μουσικό οικοσύστημα» βοηθά δραστικά στην ευρύτερη και ταχύτερη μετάδοσή της, όμως συχνά την περιορίζει κατηγοριοποιώντας την και οδηγώντας την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε, στα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή», έλεγε πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη; Σας έχει τύχει να διαβάσετε αποθεωτική κριτική μιας εμφάνισής σας που, κατά τη γνώμη σας, δεν ήταν καλή και το αντίθετο;
Κατά τον Ρίλκε, τα έργα τέχνης είναι μυστηριακές δυνάμεις με ατέρμονη ζωή που οι λέξεις και συνεπώς η κριτική, αδυνατούν να τα ερμηνεύσουν και να τα εκφράσουν πλήρως, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά παρανοήσεις. Και σ’ αυτούς που τη δημιουργούν και σ’ αυτούς που τα λαμβάνουν. Αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Όμως δεν θεωρώ πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη, είναι η κριτική. Κι αυτό, είναι απλώς γνώμες διατυπωμένες και τεκμηριωμένες, ανθρώπων «ειδικών» και μη που όσο τις παίρνει κανείς πολύ στα σοβαρά, τόσο αποκτούν σημασία και βαρύτητα. Συνεπώς, αν δουλεύει κανείς αδιάκοπα, αφοσιωμένα, ταπεινά και απερίσπαστα, η κριτική δεν θα ‘πρεπε να τον επηρεάζει καθοριστικά. Μου έχει τύχει να διαβάσω και ωραία και λιγότερο ωραία πράγματα που ήταν καλοδεχούμενα και χρήσιμα, αλλά ποτέ κάτι που να έχει μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα.
Τι πρόκειται να παρουσιάσετε από τις 22 Οκτωβρίου και για τέσσερις Δευτέρες στο Σταυρό του Νότου; Τι ομοιότητες και τι διαφορές θα έχει αυτή η βραδιά σε σχέση με παλαιότερες εμφανίσεις σας;
Τα περισσότερα τραγούδια του πρώτου μου προσωπικού άλμπουμ, μαζί με άλλες παλιές και νέες αγάπες, από Χατζιδάκι και Μούτση, μέχρι Bregovic, Δεληβοριά και Μαραβέγια, σε μία ενιαία υφολογική ατμόσφαιρα χάρη στις υπέροχες ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ρουμελιώτη, όπου τα έγχορδα έχουν εξέχουσα θέση και την καίρια σκηνοθετική επιμέλεια του Γιάννη Καλαβριανού. Η βασική ομοιότητα σε σχέση με παλαιότερες μουσικές παραστάσεις μου, είναι οι συνεργάτες που παραμένουν σταθεροί και ο ηχητικός κόσμος των εγχόρδων που αγαπώ ιδιαίτερα. Η βασική διαφορά είναι ότι θα πω πρώτη φορά «δικά μου» τραγούδια και μάλιστα σε μια αμιγώς μουσική σκηνή, ενώ μέχρι στιγμής παρουσίαζα τη δουλειά μου σε πιο «θεατρικούς» χώρους (Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αγγλικανική Εκκλησία, Αυλή του ΜΙΕΤ, Μικρό Παλλάς, Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων).
Στο δελτίο τύπου αναφέρεται μια καινούργια δουλειά «στα σκαριά» σε μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου και στίχους Ελένης Φωτάκη. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά και πόσα τραγούδια θα περιλαμβάνονται στα live; Τι σημαίνει για εσάς η κυκλοφορία της από τη Μικρή Άρκτο;
Η δουλειά αυτή είναι ένας κύκλος οκτώ τραγουδιών υπό τον τίτλο «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ» και θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών από τη Μικρή Άρκτο. Πιθανότατα θα συμπέσει με την έναρξη των εμφανίσεων στον Σταυρό του Νότου, όπου θα ακούγονται σχεδόν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Αυτή η συνεργασία προέκυψε από την επιτακτική ανάγκη μου να συναντηθώ καλλιτεχνικά με τον Άγγελο Τριανταφύλλου και την Ελένη Φωτάκη και να προσπαθήσουμε μαζί να δημιουργήσουμε άφοβα, έναν κόσμο όμορφο και βαθύ, απαντώντας στην ασχήμια και το χάος που μας περιβάλλει. Η Μικρή Άρκτος είναι μια εκδοτική εταιρία με υψηλή αισθητική, που επιμένει στην διατήρηση του φυσικού προϊόντος και φέρει απόλυτο σεβασμό για ελληνικό τραγούδι. Αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή τη δουλειά μας, τίμια και ειλικρινά, χωρίς να αποσκοπεί αποκλειστικά στο κέρδος και την προκλητική προβολή.
Τι είναι αυτό που «ωθεί» έναν νέο άνθρωπο να κυκλοφορεί ένα cd στη σημερινή εποχή;
Τον ωθεί μία ανάγκη να αποτυπωθεί η έντονη δημιουργική αναζήτηση μιας δεδομένης περιόδου, με την ευχή να βρει παραλήπτες που θα σταθούν για λίγο στο αποτύπωμα αυτό και στη συνέχεια θα γίνουν συνομιλητές, σε πείσμα της σημερινής εποχής που θέλει ανθρώπους και καταστάσεις να ζουν μέσα στο χάος, «ανέπαφα» και διαδικτυακά.
Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείτε το τραγούδι της εποχής της ανωνυμίας, προτού δηλαδή γίνει και επάγγελμα;
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που νοσταλγώ το θάρρος, την τόλμη και την ανεμελιά που είχα να λέω όπου σταθώ κι όπου ό,τι τραβάει η ψυχή μου. Τώρα που η έκθεση είναι μεγαλύτερη και μετριούνται αλλιώς οι δυνάμεις μου, οφείλω να είμαι πιο συνετή στον τρόπο και τις επιλογές μου.
Τραγουδάτε εκτός σκηνής; Αν ναι, σε ποιες περιστάσεις και γιατί; Αν όχι, γιατί όχι;
Ασφαλώς! Τραγουδούσα από παιδί παντού και πάντα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλώς γιατί μου έδινε τεράστια χαρά. Μεγαλώνοντας, αυτό το «παντού και πάντα» έχει λιγοστέψει όπως ήταν αναμενόμενο, όμως συνεχίζω να τραγουδώ ακάθεκτη.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε τραγουδίστρια; Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που είπατε στο στούντιο; Υπάρχει ένας καλλιτέχνης που αποτέλεσε την «αφορμή» για αυτή σας την απόφαση;
Το πρώτο τραγούδι που είπα σε στούντιο, ήταν για τις ανάγκες της παράστασης «Εκκλησιάζουσες» που θα ανέβαινε από τον Σπύρο Κολιαβασίλη και την ομάδα Περίακτοι, ένα καλοκαίρι μιας περασμένης δεκαετίας. Η μουσική ήταν του εξαίρετου κιθαρίστα Κώστα Νικολόπουλου. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω μια καθοριστική στιγμή που με έσπρωξε με μεγαλύτερη φόρα προς το τραγούδι, αυτή είναι η συμμετοχή μου στην παράσταση «Παραλογές ή Μικρές Καθημερινές Τραγωδίες» που παρουσιάστηκε αρχικά στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2010, όπου κραύγαζα σχεδόν, ένα μοιρολόι από την Κάρπαθο και τον «Γυρισμό» του Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο χώρος που άνοιξε μέσα μου, μέσω αυτής της εμπειρίας, ήταν τόσο βαθύς και ανεξερεύνητος που με ωθούσε να τον ανακαλύψω. Ο καλλιτέχνης λοιπόν που αποτέλεσε την αφορμή γι’ αυτήν μου την απόφαση, είναι ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός. Ο ίδιος άνθρωπος που αναλαμβάνει και τη σκηνοθετική επιμέλεια των προσεχών εμφανίσεων στο Σταυρού του Νότου.
Αν έπρεπε να εκφραστείτε μέσα από μια άλλη μορφή τέχνης, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Εκφράζομαι μέσω της θεατρικής τέχνης που είναι το άλλο μου μισό, γιατί είναι μια λειτουργία που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και την σκέψη μου. Μια πολύ απαιτητική διαδικασία που όσο της δοθείς, τόσο πιο πολύ εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης.
Ακούσατε κάτι καλό τελευταία; «Ζηλέψατε» κάτι; Σε ποιες περιστάσεις ακούτε μουσική και με ποιους τρόπους;
Τελευταία -για την ακρίβεια τα τελευταία χρόνια- ακούω την Μαρία Παπαγεωργίου και ανοίγει η ψυχή μου. «Ζηλεύω» την ερμηνευτική απλότητα, γενναιοδωρία και ολότητα της Sylvia Perez Cruz. Ακούω μουσική σχεδόν πάντα, πολύ ραδιόφωνο και πολύ μέσω YouTube. Λιγότερο μέσω φυσικού προϊόντος, παρ’ όλο που επιμένω να αγοράζω ακόμα cd.
Σε ποια συναυλία πήγατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Στη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη Σφεντόνα, της Μάρθας Φριντζήλα στο Μετρό και στην όπερα «Διδώ & Αινείας» του Henry Purcell στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μουσική διεύθυνση Θεόδωρου Κουρεντζή.
Ποια η σημερινή σχέση της μουσικής με τη μουσική βιομηχανία; Κατά πόσο είναι απαραίτητη η μία για την άλλη; Τι ρόλο παίζει σήμερα το «μουσικό οικοσύστημα» (δημοσιογράφοι, δισκογραφικές εταιρείες, sites, ραδιόφωνα κλπ);
Είναι μια σχέση «πλασματικής» εξάρτησης, καθώς η μουσική μπορεί να δημιουργηθεί και να μεταδοθεί αρκεί να υπάρξουν ένας ερμηνευτής και ένας ακροατής. Αναφέρω αυτό το ακραίο παράδειγμα, όχι για να κρατήσω «αφοριστική» στάση απέναντι στη μουσική βιομηχανία, αλλά για να τονίσω πως η μουσική από μόνη της έχει τέτοια δύναμη, που μπορεί να συμβεί και χωρίς δεκανίκια. Με τη διαφορά ότι στις μέρες μας, είναι τέτοια η πολυφωνία και η πληροφορία και τόσο σαρωτικό το μέσο του διαδικτύου που η σχέση μουσικής και μουσικής βιομηχανίας, έχει φτάσει να είναι απαραίτητη. Και διττή. Γιατί κυρίως προωθεί, αλλά ενίοτε εμποδίζει. Ναι μεν, το «μουσικό οικοσύστημα» βοηθά δραστικά στην ευρύτερη και ταχύτερη μετάδοσή της, όμως συχνά την περιορίζει κατηγοριοποιώντας την και οδηγώντας την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε, στα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή», έλεγε πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη; Σας έχει τύχει να διαβάσετε αποθεωτική κριτική μιας εμφάνισής σας που, κατά τη γνώμη σας, δεν ήταν καλή και το αντίθετο;
Κατά τον Ρίλκε, τα έργα τέχνης είναι μυστηριακές δυνάμεις με ατέρμονη ζωή που οι λέξεις και συνεπώς η κριτική, αδυνατούν να τα ερμηνεύσουν και να τα εκφράσουν πλήρως, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά παρανοήσεις. Και σ’ αυτούς που τη δημιουργούν και σ’ αυτούς που τα λαμβάνουν. Αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Όμως δεν θεωρώ πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη, είναι η κριτική. Κι αυτό, είναι απλώς γνώμες διατυπωμένες και τεκμηριωμένες, ανθρώπων «ειδικών» και μη που όσο τις παίρνει κανείς πολύ στα σοβαρά, τόσο αποκτούν σημασία και βαρύτητα. Συνεπώς, αν δουλεύει κανείς αδιάκοπα, αφοσιωμένα, ταπεινά και απερίσπαστα, η κριτική δεν θα ‘πρεπε να τον επηρεάζει καθοριστικά. Μου έχει τύχει να διαβάσω και ωραία και λιγότερο ωραία πράγματα που ήταν καλοδεχούμενα και χρήσιμα, αλλά ποτέ κάτι που να έχει μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα.
