*Δημοσιεύτηκε στις 15/06/2017
Με το Βασίλη Καρρά μας συνδέουν δεσμοί εκτίμησης. Ανάμεσα μας τρέχει «καλό αίμα». Μοιραζόμαστε κοινές αγάπες, τραγούδια και πρόσωπα… αρκετές συνεντεύξεις και ένα τραγούδι. Μπορεί σε ορισμένα να διαφωνώ μαζί του, όπως κι εκείνος με τη σειρά του, αλλά εκτιμώ τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη.
Όπως έχω ξαναγράψει το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα. Θέλει αλήθεια, ψυχή και προσωπικότητα. Ο Βασίλης Καρράς είναι ερμηνευτής με δική του ταυτότητα και χαρακτήρα. Ακούς τη φωνή του, στα πρώτα μόλις λόγια του τραγουδιού, και αμέσως αντιλαμβάνεσαι ποιος, τι και για ποιους τραγουδάει.
Να σε γυρίσω 40 χρόνια πριν, στο ξεκίνημά σου;
Ότι θες.
Δύσκολη αρχή;
Με μια βαλίτσα αδειανή, αλλά γεμάτη όνειρα…
Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση, όταν την πρωτάκουσα στην συνέντευξη τύπου για τις δύο συναυλίες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Έτσι ακριβώς ήτανε. Και τώρα έρχονται δυο γιορτές μαζί με φίλους.
Όλη αυτή η επιτυχία, η αναγνώριση φαντάζομαι σε γεμίζει χαρά, είναι μια δικαίωση της διαδρομής.
Πάνω απ’ όλα είναι ευθύνη.
Γιατί το λες;
Για το μετά. Ο καλλιτέχνης πρέπει να τρέμει…
Εσύ;
Ακόμη τρέμω.
Πως εξηγείς το γκελ που έχεις στα νέα παιδιά. Πολλά από αυτά δεν έχουν καν μεγαλώσει με τραγούδια σου και ίσως και να μην ξέρουν καλά καλά και το ρεπερτόριο σου.
Αυτό είναι αλήθεια. Δεν ξέρω πως και γιατί συμβαίνει αλλά πάντα βρισκόμουν κοντά στη νεολαία. Όταν δίνεις θα πάρεις.
Στη συνέντευξη τύπου στον Ιανό μου έκανε εντύπωση πως κανείς από τους φίλους ερμηνευτές που θα συμμετέχουν στις δύο συναυλίες, ούτε ο παρουσιαστής-παραγωγός ούτε κι εσύ, δεν σταθήκατε καθόλου στη δημιουργική πλευρά σου, στα τραγούδια που έχεις γράψει.
Δεν χρειάζεται. Ο ελληνικός λαός ξέρει καλύτερα, ποιος είναι ο καθένας μας.
Σήμερα που εσύ, με τη δουλειά σου και την αξία σου, έχεις λύσει τα προβλήματά σου, για ποιους τραγουδάς και γιατί σε μια χώρα βαριά τραυματισμένη;
Το τραγούδι είναι βίωμα. Ερμηνεύω και μεταφέρω όσα έζησα. Είναι κομμάτι του εαυτού μου.. Τραγουδώ για όσους θέλουν να γλεντήσουν ωραία. Τραγουδάω για τους αδικημένους της ζήσης, για έρωτες, ωραίους ανθρώπους για την ανηφόρα της ζωής που τράβηξα μέχρι να φτάσω εδώ που έφτασα. Ο πόνος θέλει γλέντι για να ξεχάσεις. Τραγουδάω όμως και για όσα είδα και με άγγιξαν. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις περάσει ο ίδιος κάτι για να το περιγράψεις. Αν έχεις ευαισθησίες κοιτάς γύρω σου και τα θέματα προκύπτουν από μόνα τους.
Το μέλλον του τόπου;
Στο χέρι μας είναι. Εμείς θα μπορούσαμε να ζούμε μόνο με πολιτισμό. Μόνο με την ιστορία μας και τα χαρίσματα της φύσης. Να κόβουμε μια φέτα ήλιου και να τον πουλάμε.
Απολαμβάνεις ακόμα τις στιγμές που βρίσκεσαι στην πίστα;
Μέχρι και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα μου.
Τι ονειρεύεσαι;
Ένα ωραίο τέλος.
Δεν είναι νωρίς ακόμη;
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Σε απασχολεί η υστεροφημία;
Μα καλλιτέχνης δεν είμαι…
Άρα;
Θέλω τα φώτα να σβήσουν όμορφα. Σε αυτή τη δουλειά είμαστε ψώνια. Εύκολα μπορεί να παρασυρθείς και να κάνεις το λάθος.
Μα εδώ σε τιμούν μέχρι και οι συνάδελφοι που θεωρητικά τουλάχιστον είναι στην άλλη όχθη…
Στην ίδια γειτονιά καθόμαστε όλοι. Αντικριστά έχουμε βγάλει τα τραπεζάκια μας έξω.
Ζωγραφίζεις ακόμη;
Πώς να σταματήσεις. Η μουσική και η ζωγραφική είναι ταξίδια της ψυχής.
Στα Σκουπίδια…, πράγματι είναι τα καλύτερα;
Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ανθρώπους και σπουδαίους καλλιτέχνες εκεί.
Ταξιδιάρης λοιπόν 40 χρόνια.
Μουσαφοιραίοι είμαστε.
Σ’ ευχαριστώ, καλή δύναμη!
Εγώ σε ευχαριστώ Κώστα. Πάντα μου δίνει χαρά η κουβέντα μαζί σου.
Με το Βασίλη Καρρά μας συνδέουν δεσμοί εκτίμησης. Ανάμεσα μας τρέχει «καλό αίμα». Μοιραζόμαστε κοινές αγάπες, τραγούδια και πρόσωπα… αρκετές συνεντεύξεις και ένα τραγούδι. Μπορεί σε ορισμένα να διαφωνώ μαζί του, όπως κι εκείνος με τη σειρά του, αλλά εκτιμώ τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη.
Όπως έχω ξαναγράψει το τραγούδι δεν είναι πρωτάθλημα. Θέλει αλήθεια, ψυχή και προσωπικότητα. Ο Βασίλης Καρράς είναι ερμηνευτής με δική του ταυτότητα και χαρακτήρα. Ακούς τη φωνή του, στα πρώτα μόλις λόγια του τραγουδιού, και αμέσως αντιλαμβάνεσαι ποιος, τι και για ποιους τραγουδάει.
Να σε γυρίσω 40 χρόνια πριν, στο ξεκίνημά σου;
Ότι θες.
Δύσκολη αρχή;
Με μια βαλίτσα αδειανή, αλλά γεμάτη όνειρα…
Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση, όταν την πρωτάκουσα στην συνέντευξη τύπου για τις δύο συναυλίες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Έτσι ακριβώς ήτανε. Και τώρα έρχονται δυο γιορτές μαζί με φίλους.
Όλη αυτή η επιτυχία, η αναγνώριση φαντάζομαι σε γεμίζει χαρά, είναι μια δικαίωση της διαδρομής.
Πάνω απ’ όλα είναι ευθύνη.
Γιατί το λες;
Για το μετά. Ο καλλιτέχνης πρέπει να τρέμει…
Εσύ;
Ακόμη τρέμω.
Πως εξηγείς το γκελ που έχεις στα νέα παιδιά. Πολλά από αυτά δεν έχουν καν μεγαλώσει με τραγούδια σου και ίσως και να μην ξέρουν καλά καλά και το ρεπερτόριο σου.
Αυτό είναι αλήθεια. Δεν ξέρω πως και γιατί συμβαίνει αλλά πάντα βρισκόμουν κοντά στη νεολαία. Όταν δίνεις θα πάρεις.
Στη συνέντευξη τύπου στον Ιανό μου έκανε εντύπωση πως κανείς από τους φίλους ερμηνευτές που θα συμμετέχουν στις δύο συναυλίες, ούτε ο παρουσιαστής-παραγωγός ούτε κι εσύ, δεν σταθήκατε καθόλου στη δημιουργική πλευρά σου, στα τραγούδια που έχεις γράψει.
Δεν χρειάζεται. Ο ελληνικός λαός ξέρει καλύτερα, ποιος είναι ο καθένας μας.
Σήμερα που εσύ, με τη δουλειά σου και την αξία σου, έχεις λύσει τα προβλήματά σου, για ποιους τραγουδάς και γιατί σε μια χώρα βαριά τραυματισμένη;
Το τραγούδι είναι βίωμα. Ερμηνεύω και μεταφέρω όσα έζησα. Είναι κομμάτι του εαυτού μου.. Τραγουδώ για όσους θέλουν να γλεντήσουν ωραία. Τραγουδάω για τους αδικημένους της ζήσης, για έρωτες, ωραίους ανθρώπους για την ανηφόρα της ζωής που τράβηξα μέχρι να φτάσω εδώ που έφτασα. Ο πόνος θέλει γλέντι για να ξεχάσεις. Τραγουδάω όμως και για όσα είδα και με άγγιξαν. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις περάσει ο ίδιος κάτι για να το περιγράψεις. Αν έχεις ευαισθησίες κοιτάς γύρω σου και τα θέματα προκύπτουν από μόνα τους.
Το μέλλον του τόπου;
Στο χέρι μας είναι. Εμείς θα μπορούσαμε να ζούμε μόνο με πολιτισμό. Μόνο με την ιστορία μας και τα χαρίσματα της φύσης. Να κόβουμε μια φέτα ήλιου και να τον πουλάμε.
Απολαμβάνεις ακόμα τις στιγμές που βρίσκεσαι στην πίστα;
Μέχρι και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα μου.
Τι ονειρεύεσαι;
Ένα ωραίο τέλος.
Δεν είναι νωρίς ακόμη;
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Σε απασχολεί η υστεροφημία;
Μα καλλιτέχνης δεν είμαι…
Άρα;
Θέλω τα φώτα να σβήσουν όμορφα. Σε αυτή τη δουλειά είμαστε ψώνια. Εύκολα μπορεί να παρασυρθείς και να κάνεις το λάθος.
Μα εδώ σε τιμούν μέχρι και οι συνάδελφοι που θεωρητικά τουλάχιστον είναι στην άλλη όχθη…
Στην ίδια γειτονιά καθόμαστε όλοι. Αντικριστά έχουμε βγάλει τα τραπεζάκια μας έξω.
Ζωγραφίζεις ακόμη;
Πώς να σταματήσεις. Η μουσική και η ζωγραφική είναι ταξίδια της ψυχής.
Στα Σκουπίδια…, πράγματι είναι τα καλύτερα;
Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ανθρώπους και σπουδαίους καλλιτέχνες εκεί.
Ταξιδιάρης λοιπόν 40 χρόνια.
Μουσαφοιραίοι είμαστε.
Σ’ ευχαριστώ, καλή δύναμη!
Εγώ σε ευχαριστώ Κώστα. Πάντα μου δίνει χαρά η κουβέντα μαζί σου.
