Ευγενική φυσιογνωμία, καλλιτέχνης χαμηλών τόνων, προσηλωμένος στη μουσική και το τραγούδι του, ο Θοδωρής Κοτονιάς έχει ξεχωρίσει εντός του «οικοσυστήματος» της ελληνικής μουσικής.
Με αυτά τα «εφόδια» και χαρακτηριστικά του, εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου τις Παρασκευές 23 & 30 Νοεμβρίου. Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις, που μάλιστα θα ηχογραφηθούν για την έκδοση ενός live δίσκου, στάθηκαν αφορμή για τη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω.
Τι θα περιλαμβάνουν οι εμφανίσεις σας στο Σταυρό του Νότου; Πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές θα είναι σε σχέση με τις προηγούμενές σας;
Θα είμαστε όλη η παρέα, όλη η μπάντα, με σκοπό να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια που ξεχώρισαν περισσότερο από όλα τα άλμπουμ που έχουν συμβεί ως τώρα. Οπότε οι εμφανίσεις αυτές θα πρέπει να έχουν γιορτινό χαρακτήρα.
Τραγουδάτε εδώ και πολλά χρόνια επαγγελματικά. Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείτε τα χρόνια του «ερασιτεχνικού τραγουδιού» της ανωνυμίας; Πόσο έχει επηρεάσει η αναγνωρισιμότητα τον τρόπο που αντιμετωπίζετε το τραγούδι;
Σίγουρα κάθε τι που γίνεται ερασιτεχνικά γίνεται με πιο αγνό τρόπο χωρίς άγχος. Χωρίς την υποσυνείδητη απαίτηση να επαναλάβεις ξανά κάποια επιτυχία. Σε όλες τις προσπάθειες των ανθρώπων υπάρχει πάντα η δυσκολία του να πράττουμε σαν πρώτη φορά με ανοιχτό μυαλό χωρίς επανάληψη… αυτό είναι το στοίχημα.
Τι είναι τελικά το «σουξέ»; Πόσο δεσμευτικό και πόσο απελευθερωτικό είναι για έναν τραγουδοποιό; Τι είναι για εσάς τα «Κλειδιά» σήμερα και τι ήταν όταν τα γράφατε στο στούντιο (προτού ταξιδέψουν στο κοινό); Ενοχλείστε που «πρέπει» να τα τραγουδάτε σε κάθε σας εμφάνιση;
Η πρώτη φορά που είχε συμβεί να ακουστεί πολύ ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο είναι η διασκευή των Monty Python's «η Φωτεινή πλευρά της ζωής», ένα τραγούδι που διασκευάστηκε για τις ανάγκες της μιας παρέας… και κατά βάθος δεν είχα χαρεί καθόλου για αυτό. Μετά από χρόνια ήρθαν τα «κλειδιά», ένα τραγούδι πολύ πιο αντιπροσωπευτικό. Δε φαντάστηκα ποτέ όταν το έφτιαχνα να ταξιδέψει τόσο… άνοιξαν πόρτες και για αυτό είμαι ευγνώμων… η επανάληψη ενός «σουξέ» φέρνει λίγο αλλεργία είναι η αλήθεια, όπως κάθε τι σε μεγάλη ποσότητα, άλλα αντιμετωπίζεται. Ευτυχώς από κατασκευή μου δεν μπορώ εύκολα να ανεχτώ τα καλούπια και τα πρέπει που ορίζει η σημερινή κατάσταση, οπότε, όπως και να ‘χει, όταν πιάνουμε τα όργανα με τα παιδιά και αρχίζει το νταβαντούρι δεν υπάρχει επιτυχία και αποτυχία, υπάρχει μόνο μουσική και τραγούδι και ένα με τον κόσμο. Αυτό είναι αρκετό. Μου αρκεί για να τραγουδάω τα «κλειδιά» σαν πρώτη φορά.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή να είναι και μουσικός ταυτόχρονα; Κάνετε μαθήματα φωνητικής; Πόσο σημαντικά είναι αυτά για έναν τραγουδιστή;
Ό,τι μαθαίνει κανείς είναι χρήσιμο. Δεν είναι αναγκαίο κάποιος που τραγουδάει να μπορεί να παίζει και κάποιο όργανο. Η ιστορία έχει δείξει το αντίθετο: υπήρξαν και υπάρχουν καταπληκτικοί τραγουδιστές που δεν ξέρουν να παίζουν όργανο. Εγώ προσωπικά ανήκω στους ανθρώπους που προσεγγίζουν πρακτικά τη μουσική. Στο παρελθόν έκανα λίγα μαθήματα φωνητικής αλλά τα παράτησα από τεμπελιά. Το δύσκολο είναι να μπορούμε να συνδέουμε το ψυχικό μας μέρος με το λαιμό. Και βέβαια είναι πολύ χρήσιμο να γνωρίζει κάποιος τις τεχνικές για να μην κακοποιεί τη φωνή του.
Πότε και σε ποια συγκυρία ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Σε ποιες περιστάσεις και με ποιους τρόπους ακούτε μουσική; Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα πρώτο - πρώτο από το πρωί που ξυπνήσατε;
Ήταν ένα πρωί που ξύπνησα με ξυπνητήρι - ράδιο… το είχα συντονισμένο στο Δεύτερο πρόγραμμα… ότι είχε βγει ο πρώτος δίσκος η «Αποδοχή κληρονομιάς» και άκουσα το «Κάνε μία ευχή»… ταράχτηκα λίγο, μετά σκέφτηκα αμέσως πως αν καλλιεργούσα φακές π.χ. και τις έβλεπα στο ράφι κάποιου σουπερμάρκετ θα ήταν το ίδιο πράγμα. Έτσι ηρέμησα και το απόλαυσα χωρίς πολλές φαντασίες. Μουσική μ’ αρέσει να ψάχνω και να ακούω με φίλους και να θαυμάζω μελωδίες και παίχτες με μουσικότητα. Σήμερα το πρωί άκουσα τον «Ίκαρο», σύνθεση της μουσικής ιδιοφυίας που ακούσει στο όνομα Αντώνης Απέργης.
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία «πνέει τα λοίσθια», τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο άνθρωπο, ένα νέο καλλιτέχνη, να θέλει να κυκλοφορήσει ένα cd;
Στις μέρες μας, τα περισσότερα πράγματα πνέουν τα λοίσθια από ό,τι φαίνεται, αλλά όπως και να ‘χει έχουμε την ανάγκη να αποτυπώνουμε τη δημιουργικότητά μας σε ένα άλμπουμ και για πρακτικούς, αλλά και για τελετουργικούς λόγους και να το μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες;
Αγαπημένος περισσότερο από όλους ο Νικόλας! Ήρθε ο Μανώλης ο Ρασούλης με την παρέα του με τόσο απλό και δυνατό στίχο και πάντρεψε το Ροκ της εφηβείας με το D.N.A. μας και η «γυφτιά» εκδικήθηκε με ονειρικά τραγούδια μέσα από την αξεπέραστη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Μαζί με μουσικούς που έγραψαν ιστορία…
Ποια είναι τα πρώτα σας ακούσματα, εκείνα που θυμόσαστε από παιδί;
Το Rock της δικής μου εφηβείας… ήταν από Pink Floyd, Led Zeppelin, Deep Purple και Wishbone Ash, μέχρι πιο ψυχεδελικά ακούσματα των Sweet Smoke, HP Lovecraft, 13th Floor Elevators και από Joy Division, Cure κ.τ.λ. μέχρι Peter Ηammill, Νick Cave, μουσικές Garage, Rockabilly και άλλα πολλά… Ταυτόχρονα στο σπίτι, ο πατέρας Ρουμελιώτης «έπαιζε» Μπάρμπα Τάκη Καρναβά και, λόγω Πειραιά και προσφυγικής καταγωγής από την οικογένεια της μάνας, με τα χρόνια ακούσαμε και παίξαμε σε αρκετά μαγαζιά Λαϊκό, Ρεμπέτικο, Σμυρναίικο τραγούδι και φυσικά Περίδη, Μάλαμα, Θανάση.
Ποιο όνειρο θα θέλατε να εκπληρώσετε μέσα από το τραγούδι;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο όνειρο. Θα ήθελα να διατηρώ καθαρή τη σχέση μου με το τραγούδι σαν μέσο έκφρασης σαν μία ευκαιρία να δραπετεύουμε από το εγώ και το εσύ. Η μουσική και ο λόγος έχουν τη δύναμη να σταματούν για λίγο το χρόνο και τον πόνο.
Έχετε τραγουδήσει δίπλα σε σπουδαίους ερμηνευτές. Ξεχωρίζετε κάποια από αυτές τις συνεργασίες και για ποιο λόγο; Υπάρχει κάποια συνεργασία που επιθυμείτε ιδιαιτέρως και δεν έχει συμβεί έως τώρα;
Κάθε μουσική συνάντηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον, κάθε άνθρωπος, καλλιτέχνης, είναι ένας Δάσκαλος. Θαυμάζεις την ψυχή που εκφράζεται με μουσική μέσα από την προσωπικότητα του καθένα.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη γενιά σας, τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε δημιουργικό επίπεδο; Υπάρχει «νέο αίμα» στο τραγούδι;
Η κάθε γενιά έχει τους καρπούς της. Η μουσική και τα τραγούδια και κάθε δημιούργημα είναι ο καθρέφτης μας. Μάλλον τον άνθρωπο τον νικά πια το ίδιο το «είδωλό» του. Ερωτευμένοι με την εικόνα μας. Πάντα όμως θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, από αυτές προχωράμε. Υπάρχουν διαμάντια ακόμα ευτυχώς. Άνθρωποι που τους θαυμάζω για τη δύναμή τους να δημιουργούν.
Πείτε μου μια συναυλία που παρακολουθήσατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Γιατί την επιλέγετε;
Οι συναυλίες του απίστευτου Haig Yazdjian στο Café Asante, όταν πρωτοείχε έρθει στην Ελλάδα… μαγικές στιγμές… μουσικές από τον αόρατο κόσμο πραγματικά.
Και μια συναυλία που θα θέλατε να παρακολουθήσετε ή να έχετε παρακολουθήσει.
Θα ήθελα να είχα δει από κοντά τον Tim Buckley.
Με αυτά τα «εφόδια» και χαρακτηριστικά του, εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου τις Παρασκευές 23 & 30 Νοεμβρίου. Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις, που μάλιστα θα ηχογραφηθούν για την έκδοση ενός live δίσκου, στάθηκαν αφορμή για τη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω.
Τι θα περιλαμβάνουν οι εμφανίσεις σας στο Σταυρό του Νότου; Πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές θα είναι σε σχέση με τις προηγούμενές σας;
Θα είμαστε όλη η παρέα, όλη η μπάντα, με σκοπό να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια που ξεχώρισαν περισσότερο από όλα τα άλμπουμ που έχουν συμβεί ως τώρα. Οπότε οι εμφανίσεις αυτές θα πρέπει να έχουν γιορτινό χαρακτήρα.
Τραγουδάτε εδώ και πολλά χρόνια επαγγελματικά. Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείτε τα χρόνια του «ερασιτεχνικού τραγουδιού» της ανωνυμίας; Πόσο έχει επηρεάσει η αναγνωρισιμότητα τον τρόπο που αντιμετωπίζετε το τραγούδι;
Σίγουρα κάθε τι που γίνεται ερασιτεχνικά γίνεται με πιο αγνό τρόπο χωρίς άγχος. Χωρίς την υποσυνείδητη απαίτηση να επαναλάβεις ξανά κάποια επιτυχία. Σε όλες τις προσπάθειες των ανθρώπων υπάρχει πάντα η δυσκολία του να πράττουμε σαν πρώτη φορά με ανοιχτό μυαλό χωρίς επανάληψη… αυτό είναι το στοίχημα.
Τι είναι τελικά το «σουξέ»; Πόσο δεσμευτικό και πόσο απελευθερωτικό είναι για έναν τραγουδοποιό; Τι είναι για εσάς τα «Κλειδιά» σήμερα και τι ήταν όταν τα γράφατε στο στούντιο (προτού ταξιδέψουν στο κοινό); Ενοχλείστε που «πρέπει» να τα τραγουδάτε σε κάθε σας εμφάνιση;
Η πρώτη φορά που είχε συμβεί να ακουστεί πολύ ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο είναι η διασκευή των Monty Python's «η Φωτεινή πλευρά της ζωής», ένα τραγούδι που διασκευάστηκε για τις ανάγκες της μιας παρέας… και κατά βάθος δεν είχα χαρεί καθόλου για αυτό. Μετά από χρόνια ήρθαν τα «κλειδιά», ένα τραγούδι πολύ πιο αντιπροσωπευτικό. Δε φαντάστηκα ποτέ όταν το έφτιαχνα να ταξιδέψει τόσο… άνοιξαν πόρτες και για αυτό είμαι ευγνώμων… η επανάληψη ενός «σουξέ» φέρνει λίγο αλλεργία είναι η αλήθεια, όπως κάθε τι σε μεγάλη ποσότητα, άλλα αντιμετωπίζεται. Ευτυχώς από κατασκευή μου δεν μπορώ εύκολα να ανεχτώ τα καλούπια και τα πρέπει που ορίζει η σημερινή κατάσταση, οπότε, όπως και να ‘χει, όταν πιάνουμε τα όργανα με τα παιδιά και αρχίζει το νταβαντούρι δεν υπάρχει επιτυχία και αποτυχία, υπάρχει μόνο μουσική και τραγούδι και ένα με τον κόσμο. Αυτό είναι αρκετό. Μου αρκεί για να τραγουδάω τα «κλειδιά» σαν πρώτη φορά.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή να είναι και μουσικός ταυτόχρονα; Κάνετε μαθήματα φωνητικής; Πόσο σημαντικά είναι αυτά για έναν τραγουδιστή;
Ό,τι μαθαίνει κανείς είναι χρήσιμο. Δεν είναι αναγκαίο κάποιος που τραγουδάει να μπορεί να παίζει και κάποιο όργανο. Η ιστορία έχει δείξει το αντίθετο: υπήρξαν και υπάρχουν καταπληκτικοί τραγουδιστές που δεν ξέρουν να παίζουν όργανο. Εγώ προσωπικά ανήκω στους ανθρώπους που προσεγγίζουν πρακτικά τη μουσική. Στο παρελθόν έκανα λίγα μαθήματα φωνητικής αλλά τα παράτησα από τεμπελιά. Το δύσκολο είναι να μπορούμε να συνδέουμε το ψυχικό μας μέρος με το λαιμό. Και βέβαια είναι πολύ χρήσιμο να γνωρίζει κάποιος τις τεχνικές για να μην κακοποιεί τη φωνή του.
Πότε και σε ποια συγκυρία ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Σε ποιες περιστάσεις και με ποιους τρόπους ακούτε μουσική; Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα πρώτο - πρώτο από το πρωί που ξυπνήσατε;
Ήταν ένα πρωί που ξύπνησα με ξυπνητήρι - ράδιο… το είχα συντονισμένο στο Δεύτερο πρόγραμμα… ότι είχε βγει ο πρώτος δίσκος η «Αποδοχή κληρονομιάς» και άκουσα το «Κάνε μία ευχή»… ταράχτηκα λίγο, μετά σκέφτηκα αμέσως πως αν καλλιεργούσα φακές π.χ. και τις έβλεπα στο ράφι κάποιου σουπερμάρκετ θα ήταν το ίδιο πράγμα. Έτσι ηρέμησα και το απόλαυσα χωρίς πολλές φαντασίες. Μουσική μ’ αρέσει να ψάχνω και να ακούω με φίλους και να θαυμάζω μελωδίες και παίχτες με μουσικότητα. Σήμερα το πρωί άκουσα τον «Ίκαρο», σύνθεση της μουσικής ιδιοφυίας που ακούσει στο όνομα Αντώνης Απέργης.
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία «πνέει τα λοίσθια», τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο άνθρωπο, ένα νέο καλλιτέχνη, να θέλει να κυκλοφορήσει ένα cd;
Στις μέρες μας, τα περισσότερα πράγματα πνέουν τα λοίσθια από ό,τι φαίνεται, αλλά όπως και να ‘χει έχουμε την ανάγκη να αποτυπώνουμε τη δημιουργικότητά μας σε ένα άλμπουμ και για πρακτικούς, αλλά και για τελετουργικούς λόγους και να το μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες;
Αγαπημένος περισσότερο από όλους ο Νικόλας! Ήρθε ο Μανώλης ο Ρασούλης με την παρέα του με τόσο απλό και δυνατό στίχο και πάντρεψε το Ροκ της εφηβείας με το D.N.A. μας και η «γυφτιά» εκδικήθηκε με ονειρικά τραγούδια μέσα από την αξεπέραστη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Μαζί με μουσικούς που έγραψαν ιστορία…
Ποια είναι τα πρώτα σας ακούσματα, εκείνα που θυμόσαστε από παιδί;
Το Rock της δικής μου εφηβείας… ήταν από Pink Floyd, Led Zeppelin, Deep Purple και Wishbone Ash, μέχρι πιο ψυχεδελικά ακούσματα των Sweet Smoke, HP Lovecraft, 13th Floor Elevators και από Joy Division, Cure κ.τ.λ. μέχρι Peter Ηammill, Νick Cave, μουσικές Garage, Rockabilly και άλλα πολλά… Ταυτόχρονα στο σπίτι, ο πατέρας Ρουμελιώτης «έπαιζε» Μπάρμπα Τάκη Καρναβά και, λόγω Πειραιά και προσφυγικής καταγωγής από την οικογένεια της μάνας, με τα χρόνια ακούσαμε και παίξαμε σε αρκετά μαγαζιά Λαϊκό, Ρεμπέτικο, Σμυρναίικο τραγούδι και φυσικά Περίδη, Μάλαμα, Θανάση.
Ποιο όνειρο θα θέλατε να εκπληρώσετε μέσα από το τραγούδι;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο όνειρο. Θα ήθελα να διατηρώ καθαρή τη σχέση μου με το τραγούδι σαν μέσο έκφρασης σαν μία ευκαιρία να δραπετεύουμε από το εγώ και το εσύ. Η μουσική και ο λόγος έχουν τη δύναμη να σταματούν για λίγο το χρόνο και τον πόνο.
Έχετε τραγουδήσει δίπλα σε σπουδαίους ερμηνευτές. Ξεχωρίζετε κάποια από αυτές τις συνεργασίες και για ποιο λόγο; Υπάρχει κάποια συνεργασία που επιθυμείτε ιδιαιτέρως και δεν έχει συμβεί έως τώρα;
Κάθε μουσική συνάντηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον, κάθε άνθρωπος, καλλιτέχνης, είναι ένας Δάσκαλος. Θαυμάζεις την ψυχή που εκφράζεται με μουσική μέσα από την προσωπικότητα του καθένα.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη γενιά σας, τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε δημιουργικό επίπεδο; Υπάρχει «νέο αίμα» στο τραγούδι;
Η κάθε γενιά έχει τους καρπούς της. Η μουσική και τα τραγούδια και κάθε δημιούργημα είναι ο καθρέφτης μας. Μάλλον τον άνθρωπο τον νικά πια το ίδιο το «είδωλό» του. Ερωτευμένοι με την εικόνα μας. Πάντα όμως θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, από αυτές προχωράμε. Υπάρχουν διαμάντια ακόμα ευτυχώς. Άνθρωποι που τους θαυμάζω για τη δύναμή τους να δημιουργούν.
Πείτε μου μια συναυλία που παρακολουθήσατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Γιατί την επιλέγετε;
Οι συναυλίες του απίστευτου Haig Yazdjian στο Café Asante, όταν πρωτοείχε έρθει στην Ελλάδα… μαγικές στιγμές… μουσικές από τον αόρατο κόσμο πραγματικά.
Και μια συναυλία που θα θέλατε να παρακολουθήσετε ή να έχετε παρακολουθήσει.
Θα ήθελα να είχα δει από κοντά τον Tim Buckley.
