Γόνος της γνωστής μουσικής οικογένειας (γιός του Γιώργου και ανιψιός του Γιάννη), μπολιάστηκε από παιδί με το μικρόβιο της μουσικής. Ξεκίνησε να μαθαίνει κλαρίνο στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών. Από τα εννιά του μόλις χρόνια, άρχισε να παίζει σε συναυλίες συνοδεύοντας τον πατέρα του. Γρήγορα ξεχώρισε για την δεξιοτεχνία και λίγο μετά τα μισά της δεκαετίας του '80 έκανε το ντεμπούτο στην δισκογραφία ως εκτελεστής μουσικός. Από τότε έως και τις ημέρες μας έχει συνοδέψει πάμπολλους καταξιωμένους καλλιτέχνες, διαφορετικής πατίνας και κοπής, τόσο στο στούντιο όσο και σε συναυλίες (Γιάννη Πάριο, Κώστα και Αλέξανδρο Χατζή, Δημήτρη Μητροπάνο, Χάρις Αλεξίου, Αντώνη και Γιάννη Βαρδή, Πασχάλη Τερζή, Νότη Σφακιανάκη, Άννα Βίσση, Παντελή Θαλασσινό Σάκη Ρουβά, Δέσποινα Βανδή, Αντώνη Ρέμο, Γιάννη Πλούταρχο, Καίτη Γαρμπή, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Πέγκυ Ζήνα κ.ά.).
Μουσικός με έντονη σφραγίδα και προσωπικότητα, ο Θανάσης Βασιλόπουλος δεν περιορίστηκε ούτε βολεύτηκε στην «σκιά» των ερμηνευτών και συνθετών αλλά «έβγαλε» τις αγωνίες του και το δικό του οικουμενικό μουσικό σύμπαν, μέσα από οργανικούς δίσκους αλλά και παραστάσεις όπου κεντράριζαν στην σολιστική του υπόσταση.
Αυτές τις ημέρες, κυκλοφόρησε η τρίτη του εργασία με οργανικά και φαντασίες, με τον τίτλο Τα Διάφανα Του Δευτερολέπτου, που αποτελεί και την αφορμή της συζήτησής μας.
Η πρώτη μου δουλειά λεγόταν Εξομολόγηση και ήταν σε μουσική του Savas Angin, ο οποίος είναι εξαίρετος μουσικός. Ο δίσκος αυτός ταξίδεψε πολύ όμορφα στο εξωτερικό προκαλώντας αίσθηση. Η δεύτερη, Του Φεγγαριού Το Φως, περιελάμβανε προσεγγίσεις μου σε μελωδίες του Γιάννη Πάριου. Και τώρα Τα Διάφανα του Δευτερολέπτου, ίσως η πιο προσωπική μου κατάθεση.
Τι ξεχωριστό έχει αυτός ο δίσκος σε σχέση με τους προηγούμενους;
Είναι ένα όνειρο, ή αν θες ένα όραμα ζωής για μένα. Από παιδί αγαπούσα πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Πότε κολλούσα στο ένα, πότε στο άλλο. Η καλή μουσική, που μπορεί να μεταφέρει συναισθήματα, δεν έχει σύνορα. Έτσι οι προτιμήσεις ήταν πολυποίκιλες. Αυτό παραξένευε ορισμένους αλλά για μένα ήταν και είναι γοητευτικό. Έτσι, στα Διάφανα του Δευτερολέπτου, πάντρεψα όλα αυτά τα ακούσματα που κουβαλάω στην ψυχή μου, με το δικό μου τρόπο και με κυρίαρχη την ελληνική ταυτότητα. Ακόμα και ενορχηστρωτικά ακολουθήσαμε αυτή η λογική. Υπάρχουν από τη μια «μοντέρνα» και από την άλλη «συμφωνικά» στοιχεία, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποδυναμώνουν τη θέση και υπόσταση του κλαρίνου.
Πώς ορίζεις τη «δύναμη» του κλαρίνου;
Είναι αυτή η ζεστασιά που βγαίνει στο παίξιμό του. Ανεξαρτήτως τι κομμάτι παίζεις. Εγώ προσπάθησα να μπω μέσα στα τραγούδια, και με τη φλόγα του οργάνου, να φωτίσω κάθε πτυχή τους. Από παραδοσιακά της Θράκης και Σεφαραδίτικα έως το Corsica του Guelfucci. Οι προσεγγίσεις σε αυτά τα έργα ήταν επίπονες και σκληρές για μένα. Δεν ήθελα να αδικήσω το μέγεθος της τέχνης αυτών των μελωδιών, γι’ αυτό δοκίμαζα συνεχώς απόπειρες που θα μπορούσαν να ταιριάξουν με αξιώσεις την υψηλή αισθητική τους με την δική μου. Πιστεύω είναι ότι καλύτερο έχω παρουσιάσεις έως τώρα και ελπίζω να λειτουργήσει ως «πρόταση».
Μουσικός με έντονη σφραγίδα και προσωπικότητα, ο Θανάσης Βασιλόπουλος δεν περιορίστηκε ούτε βολεύτηκε στην «σκιά» των ερμηνευτών και συνθετών αλλά «έβγαλε» τις αγωνίες του και το δικό του οικουμενικό μουσικό σύμπαν, μέσα από οργανικούς δίσκους αλλά και παραστάσεις όπου κεντράριζαν στην σολιστική του υπόσταση.
Αυτές τις ημέρες, κυκλοφόρησε η τρίτη του εργασία με οργανικά και φαντασίες, με τον τίτλο Τα Διάφανα Του Δευτερολέπτου, που αποτελεί και την αφορμή της συζήτησής μας.
Η πρώτη μου δουλειά λεγόταν Εξομολόγηση και ήταν σε μουσική του Savas Angin, ο οποίος είναι εξαίρετος μουσικός. Ο δίσκος αυτός ταξίδεψε πολύ όμορφα στο εξωτερικό προκαλώντας αίσθηση. Η δεύτερη, Του Φεγγαριού Το Φως, περιελάμβανε προσεγγίσεις μου σε μελωδίες του Γιάννη Πάριου. Και τώρα Τα Διάφανα του Δευτερολέπτου, ίσως η πιο προσωπική μου κατάθεση.
Τι ξεχωριστό έχει αυτός ο δίσκος σε σχέση με τους προηγούμενους;
Είναι ένα όνειρο, ή αν θες ένα όραμα ζωής για μένα. Από παιδί αγαπούσα πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Πότε κολλούσα στο ένα, πότε στο άλλο. Η καλή μουσική, που μπορεί να μεταφέρει συναισθήματα, δεν έχει σύνορα. Έτσι οι προτιμήσεις ήταν πολυποίκιλες. Αυτό παραξένευε ορισμένους αλλά για μένα ήταν και είναι γοητευτικό. Έτσι, στα Διάφανα του Δευτερολέπτου, πάντρεψα όλα αυτά τα ακούσματα που κουβαλάω στην ψυχή μου, με το δικό μου τρόπο και με κυρίαρχη την ελληνική ταυτότητα. Ακόμα και ενορχηστρωτικά ακολουθήσαμε αυτή η λογική. Υπάρχουν από τη μια «μοντέρνα» και από την άλλη «συμφωνικά» στοιχεία, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποδυναμώνουν τη θέση και υπόσταση του κλαρίνου.
Πώς ορίζεις τη «δύναμη» του κλαρίνου;
Είναι αυτή η ζεστασιά που βγαίνει στο παίξιμό του. Ανεξαρτήτως τι κομμάτι παίζεις. Εγώ προσπάθησα να μπω μέσα στα τραγούδια, και με τη φλόγα του οργάνου, να φωτίσω κάθε πτυχή τους. Από παραδοσιακά της Θράκης και Σεφαραδίτικα έως το Corsica του Guelfucci. Οι προσεγγίσεις σε αυτά τα έργα ήταν επίπονες και σκληρές για μένα. Δεν ήθελα να αδικήσω το μέγεθος της τέχνης αυτών των μελωδιών, γι’ αυτό δοκίμαζα συνεχώς απόπειρες που θα μπορούσαν να ταιριάξουν με αξιώσεις την υψηλή αισθητική τους με την δική μου. Πιστεύω είναι ότι καλύτερο έχω παρουσιάσεις έως τώρα και ελπίζω να λειτουργήσει ως «πρόταση».
Τι σημαίνει ο τίτλος, Τα Διάφανα του Δευτερολέπτου;
Όλα τα ‘χε το χαμόγελό της./ Τον Κρόνο με τα δαχτυλίδια του./ Τα διάφανα του δευτερολέπτου της βροχής που γίνονται θάλασσα/ τον χαμένο μου καιρό που γκρεμιζόταν στα χέρια της… γράφει ο Μύρων Ζολωτάκης. Το τίτλο λοιπόν, μου τον χάρισε ο ποιητής. Στο εσώφυλλο του cd υπάρχει και αυτό αλλά και άλλα ποιήματά του, όπως και του Δημήτρη Μπαφαλούκου. Ο τελευταίος είναι ογκολόγος αλλά και ποιητής.
Το εξώφυλλο του δίσκου, κοσμεί ένας πίνακας του Δημήτρη Μυταρά, γεγονός που μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές, όταν τα εικαστικά εξώφυλλα είχαν σημαντικό μερίδιο στην δισκογραφία και κατά μία έννοια συνδέονταν και με την στάθμη των ηχογραφημάτων.
Είναι χαρά και τιμή για μένα που σπουδαίοι άνθρωποι όπως ο Μυταράς, και οι ποιητές που ανέφερα νωρίτερα, στολίζουν το έργο μου. Είναι φίλοι μου και του ευχαριστώ από καρδιάς για τα δώρα τους. Αν σου πω, πως γνωριστήκαμε, θα γελάσεις. Η αγάπη για τα σκυλιά μας έφερε κοντά και έτσι βρήκαμε και τα υπόλοιπα που μας ενώνουν. Συναντιόμασταν στο δρόμο, όταν βγάζαμε βόλτα τα σκυλάκια μας και προέκυψε η σχέση μας. Θέλω να προσθέσω, ότι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Μυταράς, είναι οι πιο ζεστοί και απλοί άνθρωποι που έχω συναντήσει.
Έτσι απλός ήταν και ο θείος σου που υπήρξε μεγάλος σολίστας;
Ταπεινός όσο κανείς. Και να φανταστείς ότι υπήρχαν άνθρωποι, που λόγω του καλλιτεχνικού αναστήματός του, φοβόντουσαν κυριολεκτικά να του μιλήσουν. Θυμάμαι, μια φορά, μικρός είχα πάει στο σπίτι του θείου και για να τον εντυπωσιάσω άρχισα να παίζω στο κλαρίνο με ταχύτητα και εντυπωσιακές κινήσεις. Εκείνος, με άκουσε και όταν σταμάτησα μου είπε: Δε μου λες Θανάση, πως πίνεις νερό; Γρήγορα ή αργά; Αν πιείς γρήγορα, θα πνιγείς. Όπως πίνεις νερό, θα παίζεις κλαρίνο. Αυτή η φράση του, έχει μείνει μέσα μου κι εξακολουθεί να με συντροφεύει στα βήματα και τις επιλογές μου.
Κλαρίνο όμως έμαθες απ’ τον πατέρα σου.
Είναι ο δάσκαλός μου. Είναι σπουδαίος δεξιοτέχνης αλλά αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας και μοιραία αυτό είχε αντίκτυπο στην πορεία του. Είμαι περήφανος για την οικογένειά μου, τους γονείς, τα αδέλφια και φυσικά τον θείο μου.
Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του θείου σου που του έδωσαν την πρωτοκαθεδρία;
Διέθετε πρωτοτυπία. Ήταν πρωτοπόρος. Εκείνος πάντρεψε το δημοτικό με το λαϊκό. Έβαλε το κλαρίνο σε τραγούδια του Καζαντζίδη, του Αγγελόπουλου, της Λύδια… Στην Αλεξίου, τη Βιτάλη. Εγώ βρήκα το χαλί στρωμένο από αυτόν. Μπορεί να παιδεύτηκα με τη σειρά μου αλλά πάτησα στις κατακτήσεις του θείου μου. Μαζί με τον Βασίλη Σαλέα, το συγχωρεμένο, χωρίς να το ξέρουν, άνοιξαν νέους δρόμους στο κλαρίνο. Γι’ αυτό σήμερα δεν υπάρχει μαγαζί με λαϊκή μουσική που να μην έχει κλαρίνο.
Μελετούσε πολύ ο θείος σου;
Μελετούσε με τις ώρες και αγαπούσε πολύ τα πανηγύρια.
Εσύ αφιερώνεις πολύ χρόνο στη μελέτη;
Εγώ περισσότερο ακούω. Περνάω τόσες ώρες στο στούντιο, συμμετέχοντας ως μουσικός στις εργασίες άλλων καλλιτεχνών, ώστε συνεχώς βρίσκομαι με το κλαρίνο στο χέρι. Κάθε μέρα είμαι «αναγκασμένος» να παίζω καινούργια τραγούδια, και όχι μόνο αυτό, να προσθέτω και τη δική μου φαντασία σε αυτά. Αυτή είναι η δική μου μελέτη και η ευχαρίστησή μου. Γιατί έχει πολλές δυσκολίες, ενώ ταυτόχρονα δίνεις και εξετάσεις στον χώρο σου.
Στα μαγαζιά όπου συνοδεύεις πρώτα ονόματα της πίστας, έχεις τη δυνατότητα να παρουσιάσεις το δεξιοτεχνικό σου σκέλος;
Στο βαθμό που μου αναλογεί, ναι. Μιλάμε για συγκεκριμένα προγράμματα όπου ο καθένας μας έχει συγκεκριμένο ρόλο και θέση και οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον αλλά και το κοινό που έρχεται να διασκεδάσει. Δεν έχω παράπονα πάντως από τους ερμηνευτές και γενικότερα τους συναδέλφους μου. Εγώ προσπαθώ να κάνω όσο γίνεται πιο σωστά τη δουλειά μου, και στα περιθώρια που μου δίνονται, σε αυτού του είδους τις βραδιές, αν μπορέσω, θα κάνω το κάτι παραπάνω ώστε να δώσω στο κοινό που είναι σε θέση να κατανοήσει και να εκτιμήσει, στιγμές ξεχωριστής μουσικής απόλαυσης.
Είναι χαρά και τιμή για μένα που σπουδαίοι άνθρωποι όπως ο Μυταράς, και οι ποιητές που ανέφερα νωρίτερα, στολίζουν το έργο μου. Είναι φίλοι μου και του ευχαριστώ από καρδιάς για τα δώρα τους. Αν σου πω, πως γνωριστήκαμε, θα γελάσεις. Η αγάπη για τα σκυλιά μας έφερε κοντά και έτσι βρήκαμε και τα υπόλοιπα που μας ενώνουν. Συναντιόμασταν στο δρόμο, όταν βγάζαμε βόλτα τα σκυλάκια μας και προέκυψε η σχέση μας. Θέλω να προσθέσω, ότι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο Μυταράς, είναι οι πιο ζεστοί και απλοί άνθρωποι που έχω συναντήσει.
Έτσι απλός ήταν και ο θείος σου που υπήρξε μεγάλος σολίστας;
Ταπεινός όσο κανείς. Και να φανταστείς ότι υπήρχαν άνθρωποι, που λόγω του καλλιτεχνικού αναστήματός του, φοβόντουσαν κυριολεκτικά να του μιλήσουν. Θυμάμαι, μια φορά, μικρός είχα πάει στο σπίτι του θείου και για να τον εντυπωσιάσω άρχισα να παίζω στο κλαρίνο με ταχύτητα και εντυπωσιακές κινήσεις. Εκείνος, με άκουσε και όταν σταμάτησα μου είπε: Δε μου λες Θανάση, πως πίνεις νερό; Γρήγορα ή αργά; Αν πιείς γρήγορα, θα πνιγείς. Όπως πίνεις νερό, θα παίζεις κλαρίνο. Αυτή η φράση του, έχει μείνει μέσα μου κι εξακολουθεί να με συντροφεύει στα βήματα και τις επιλογές μου.
Κλαρίνο όμως έμαθες απ’ τον πατέρα σου.
Είναι ο δάσκαλός μου. Είναι σπουδαίος δεξιοτέχνης αλλά αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας και μοιραία αυτό είχε αντίκτυπο στην πορεία του. Είμαι περήφανος για την οικογένειά μου, τους γονείς, τα αδέλφια και φυσικά τον θείο μου.
Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του θείου σου που του έδωσαν την πρωτοκαθεδρία;
Διέθετε πρωτοτυπία. Ήταν πρωτοπόρος. Εκείνος πάντρεψε το δημοτικό με το λαϊκό. Έβαλε το κλαρίνο σε τραγούδια του Καζαντζίδη, του Αγγελόπουλου, της Λύδια… Στην Αλεξίου, τη Βιτάλη. Εγώ βρήκα το χαλί στρωμένο από αυτόν. Μπορεί να παιδεύτηκα με τη σειρά μου αλλά πάτησα στις κατακτήσεις του θείου μου. Μαζί με τον Βασίλη Σαλέα, το συγχωρεμένο, χωρίς να το ξέρουν, άνοιξαν νέους δρόμους στο κλαρίνο. Γι’ αυτό σήμερα δεν υπάρχει μαγαζί με λαϊκή μουσική που να μην έχει κλαρίνο.
Μελετούσε πολύ ο θείος σου;
Μελετούσε με τις ώρες και αγαπούσε πολύ τα πανηγύρια.
Εσύ αφιερώνεις πολύ χρόνο στη μελέτη;
Εγώ περισσότερο ακούω. Περνάω τόσες ώρες στο στούντιο, συμμετέχοντας ως μουσικός στις εργασίες άλλων καλλιτεχνών, ώστε συνεχώς βρίσκομαι με το κλαρίνο στο χέρι. Κάθε μέρα είμαι «αναγκασμένος» να παίζω καινούργια τραγούδια, και όχι μόνο αυτό, να προσθέτω και τη δική μου φαντασία σε αυτά. Αυτή είναι η δική μου μελέτη και η ευχαρίστησή μου. Γιατί έχει πολλές δυσκολίες, ενώ ταυτόχρονα δίνεις και εξετάσεις στον χώρο σου.
Στα μαγαζιά όπου συνοδεύεις πρώτα ονόματα της πίστας, έχεις τη δυνατότητα να παρουσιάσεις το δεξιοτεχνικό σου σκέλος;
Στο βαθμό που μου αναλογεί, ναι. Μιλάμε για συγκεκριμένα προγράμματα όπου ο καθένας μας έχει συγκεκριμένο ρόλο και θέση και οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον αλλά και το κοινό που έρχεται να διασκεδάσει. Δεν έχω παράπονα πάντως από τους ερμηνευτές και γενικότερα τους συναδέλφους μου. Εγώ προσπαθώ να κάνω όσο γίνεται πιο σωστά τη δουλειά μου, και στα περιθώρια που μου δίνονται, σε αυτού του είδους τις βραδιές, αν μπορέσω, θα κάνω το κάτι παραπάνω ώστε να δώσω στο κοινό που είναι σε θέση να κατανοήσει και να εκτιμήσει, στιγμές ξεχωριστής μουσικής απόλαυσης.
Πόσοι είναι σε θέση να συλλάβουν τα μηνύματά σου;
Όσοι δεν ενδιαφέρονται για τη μουσική δε με αφορούν. Εγώ δίνω όλο μου τον εαυτό. Τις σκέψεις, την ενέργειά μου, τη φαντασία μου. Και κάθε φορά πάω κι ένα βήμα παραπέρα, ξοδεύω ακόμη περισσότερα από το είναι και την τέχνη μου. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με Τα Διάφανα του Δευτερολέπτου, όπου όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι συντελεστές, έδωσαν ότι πολυτιμότερο μπορούσαν. Συμμετέχουν σπάνιοι μουσικοί, που λίγες φορές μπορούν να συνυπάρξουν στην δισκογραφία υπό κανονικές συνθήκες, και μάλιστα μου έχουν χαρίσει και μελωδίες τους. Χάρις σε αυτούς τους συμπαραστάτες, όλοι μαζί, καταφέραμε να έχουμε αυτό το μοναδικό κατά τη γνώμη μου, τελικό αποτέλεσμα.
Η θέση και το μεροκάματο του μουσικού στην διασκέδαση συνεχώς μικραίνει σε σύγκριση με αυτήν του ερμηνευτή που πλέον μεγεθύνεται στον υπέρτατο βαθμό.
Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Τώρα βέβαια, λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν περιοριστεί οι ημέρες που λειτουργούν τα μαγαζιά, και όπως είναι φυσικό το πρόβλημα εντείνεται. Δε σου κρύβω, ότι νιώθω αυτήν την «κόντρα να δυναμώνει». Και αυτό είναι αρνητικό, γιατί σε μια συνεργασία, πρέπει ο ένας να συμπληρώνει αναλόγως τον άλλο. Πρέπει να υπάρχει αρμονία για να προκύψει κάτι σημαντικό, από το οποίο, όλοι στο τέλος θα βγούμε κερδισμένοι και θα αποζημιώσουμε και τον κόσμο που πλέον κάνει θυσίες προκειμένου να έρθει να μας δει. Οι μουσικοί δικαιολογημένα έχουν παράπονα για τις χαμηλές αμοιβές, αλλά ορισμένοι είναι και άξιοι της μοίρας τους. Πρέπει να διεκδικήσουν με την τέχνη τους τα γαλόνια που τους αρμόζουν. Πρέπει να ρισκάρεις αν θες να πας μπροστά. Παρουσίασα δικές μου παραστάσεις σε μουσικές σκηνές, στο Σταυρό του Νότου, στο Συρμό, με μεγάλο κόστος, σε όλα τα επίπεδα. Κάποιες βραδιές, δεν πληρώθηκα, αφού οι χώροι αυτοί, ακόμα και γεμάτοι, δεν εξασφαλίζουν παχυλές αμοιβές. Προτίμησα να πληρώσω τους συνεργάτες μου κι εγώ να μην πάρω τίποτα. Όμως από αυτές τις καταστάσεις εγώ βγήκα κερδισμένος. Έτσι ήρθαν τα κονσέρτα στο εξωτερικό, οι συμπράξεις με διεθνείς μπάντες, οι προσωπικοί δίσκοι, η αναγνώριση από τους ομότεχνούς μου. Και βέβαιαΤα Διάφανα του Δευτερολέπτου, που είναι κακτάκτηση και καύχημα για μένα.
Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Τώρα βέβαια, λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν περιοριστεί οι ημέρες που λειτουργούν τα μαγαζιά, και όπως είναι φυσικό το πρόβλημα εντείνεται. Δε σου κρύβω, ότι νιώθω αυτήν την «κόντρα να δυναμώνει». Και αυτό είναι αρνητικό, γιατί σε μια συνεργασία, πρέπει ο ένας να συμπληρώνει αναλόγως τον άλλο. Πρέπει να υπάρχει αρμονία για να προκύψει κάτι σημαντικό, από το οποίο, όλοι στο τέλος θα βγούμε κερδισμένοι και θα αποζημιώσουμε και τον κόσμο που πλέον κάνει θυσίες προκειμένου να έρθει να μας δει. Οι μουσικοί δικαιολογημένα έχουν παράπονα για τις χαμηλές αμοιβές, αλλά ορισμένοι είναι και άξιοι της μοίρας τους. Πρέπει να διεκδικήσουν με την τέχνη τους τα γαλόνια που τους αρμόζουν. Πρέπει να ρισκάρεις αν θες να πας μπροστά. Παρουσίασα δικές μου παραστάσεις σε μουσικές σκηνές, στο Σταυρό του Νότου, στο Συρμό, με μεγάλο κόστος, σε όλα τα επίπεδα. Κάποιες βραδιές, δεν πληρώθηκα, αφού οι χώροι αυτοί, ακόμα και γεμάτοι, δεν εξασφαλίζουν παχυλές αμοιβές. Προτίμησα να πληρώσω τους συνεργάτες μου κι εγώ να μην πάρω τίποτα. Όμως από αυτές τις καταστάσεις εγώ βγήκα κερδισμένος. Έτσι ήρθαν τα κονσέρτα στο εξωτερικό, οι συμπράξεις με διεθνείς μπάντες, οι προσωπικοί δίσκοι, η αναγνώριση από τους ομότεχνούς μου. Και βέβαιαΤα Διάφανα του Δευτερολέπτου, που είναι κακτάκτηση και καύχημα για μένα.
