Όσο περνούν τα χρόνια εμφανίζεται σπανιότερα. Όποτε αποφασίσει να ανέβει στη σκηνή, εύλογα, προκαλεί κοσμοσυρροή και ανυπομονησία. Ο λόγος για την Τάνια Τσανακλίδου που ξεκίνησε ήδη εμφανίσεις ΔευτερόΤριτα στο Σταυρό του Νότου. Σαν εθιστική ουσία, τα live της, σαν σεμινάριο μουσικοθεατρικό οι ερμηνείες της, σαν φάρος και θεματοφύλακας αισθητικής η παρουσία της, όπως εκτυλίσσεται κάθε φορά στο πάλκο. Οι τωρινές της εμφανίσεις, το δίχως άλλο, καταγράφονται ήδη σαν ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης. Κι αυτή τη φορά στο πλευρό της έχει σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής: Blaine Reininger - βιολί, Βαγγέλης Κοντόπουλος - μπάσο, Δημήτρης Μπαρμπαγάλας - κιθάρες και Αναστάσιος Μισυρλής - τσέλο.
Με αφορμή αυτά τα ΔευτερόΤριτα και την επάνοδό της στη σκηνή, η Τάνια Τσανακλίδου σε μια αφοπλιστική συνέντευξη με όλες τις αλήθειες (της).
Τι σας έκανε αυτή τη φορά να αποφασίσετε να ανέβετε στη σκηνή; Τι θα περιλαμβάνουν οι εμφανίσεις σας αυτές στο Σταυρό του Νότου και ποιες ομοιότητες ή διαφορές θα έχουν με παλαιότερές σας;
Το κύριο μέρος του προγράμματος αποτελείται από δικά μου τραγούδια αλλά, λέω και κάποια τραγούδια που δεν τα έχω τραγουδήσει εγώ. Εκείνο που χαρακτηρίζει και αυτή την παράσταση όπως και τις περισσότερες που έχω προετοιμάσει εγώ προσωπικά, είναι ότι υπάρχει μία σύνδεση των τραγουδιών μεταξύ τους, δεν είναι τυχαία η σειρά τους, υπάρχει ένα νόημα που προσπαθώ να βγάλω από την αλληλουχία των κομματιών, σαν να θέλω να διηγηθώ μία ιστορία, αλλά να την ανακαλύπτει κανείς ή να την διαβάζει στο δεύτερο επίπεδο και όχι στο προφανές, στο πρώτο
Ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή σε όλη τη διαδικασία (π.χ. επιλογή τραγουδιών, πρόβες, συζητήσεις, το ίδιο το live) και γιατί; Τι είναι αυτό που σας κάνει να επιστρέφετε στο πάλκο κάθε φορά, ενώ συχνά αναφέρετε στις συνεντεύξεις σας ότι προσπαθείτε να το αποφύγετε;
Φυσικά και η ωραιότερη στιγμή της διαδικασίας είναι όταν αυτά τα τραγούδια, αυτά τα προγράμματα έχουν φτάσει στον κόσμο, τα έχω μοιραστεί μαζί του και έχει λειτουργήσει αυτό το περίφημο κύκλωμα που μας κάνει να νοιώθουμε και οι δύο λυτρωμένοι. Αυτή η διάθεση να εξομολογηθούμε τα μυστικά μας και να μπορέσουμε να λυτρωθούμε μέσα από τη μουσική, είναι ο λόγος που με κάνει να επανέρχομαι στο πάλκο. Το μόνο που προσπαθώ να αποφύγω είναι να αναπαράγω τον εαυτό μου μηχανικά.
Κοιτώντας πίσω, αλλά και μπροστά, θα λέγατε ότι αυτή η δουλειά σας χάρισε περισσότερες χαρές ή λύπες; Και γιατί;
Δεν το συζητώ, χαρές. Και οι λύπες που ήρθαν για καλό ήταν γιατί μου έμαθαν πράγματα.
Πόσο έχει αλλάξει το «Μαμά γερνάω» μέσα σας με την πάροδο των χρόνων; Έχει αλλάξει ο τρόπος και η διάθεσή σας απέναντι στα ίδια σας τα τραγούδια μέσα στα χρόνια; Αποφεύγετε κάποια;
Βεβαίως, είναι λογικό κάποια τραγούδια που έχουν ας πούμε μια πιο νεανική διάθεση ακούγονται παράταιρα όταν τα τραγουδάω τώρα, έτσι νιώθω εγώ τουλάχιστον, ενώ σε κάποια άλλα ανακαλύπτω πράγματα που δεν τα είχα προσέξει όταν τα είχα πρωτοπεί. Αυτό συμβαίνει ας πούμε με δύο τραγούδια που δεν έχω τραγουδήσει ποτέ live και για πρώτη φορά συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το πρόγραμμα. Και είναι τραγούδια που τα είχα πει εγώ, το ένα είναι από το Μαμά γερνάω και το άλλο είναι από το Ναδίρ.
Τι ρόλο παίζουν για εσάς οι προσδοκίες του κοινού από μια εμφάνιση, μια ερμηνεία ή ακόμα και τη γενικότερη στάση ζωής σας; Πόσο «δίνετε λογαριασμό» στις επιθυμίες του κοινού;
Δεν προσδιορίζουν τις επιλογές μου οι επιθυμίες του κοινού, όμως αυτό που με προσδιορίζει σαν καλλιτέχνη, είναι η βαθύτατη μου ανάγκη να μην κοροϊδέψω κανέναν και να μην είμαι ψεύτρα σε αυτό που κάνω.
Αν μπορούσατε να ξαναζήσετε μια στιγμή όλης αυτής της πορείας, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Ποια θα τανε; αρκετές θα ήτανε, πολλές στιγμές είχανε μία μαγεία που δεν ξανασυνάντησα και δεν ξανάζησα με τον ίδιο τρόπο. Εύχομαι ότι θα υπάρξουν κι άλλες φορές, που θα έχω να μιλάω για μαγεία ξανά.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει πει πως το τραγούδι είναι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων. Τι είναι για εσάς το τραγούδι;
Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που θέλει να πει ο Σαββόπουλος. Για μένα το τραγούδι είναι μία απλή, πολύ απλή, τώρα το βιώνω έτσι, μορφή τέχνης και ας είναι σύνθετη, που μπορούμε να τη μοιραστούμε άμεσα με ένα σύνολο ή ένα υποσύνολο ανθρώπων.
Έχει ένα στίχο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που λέει: «ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία και αντικατάσταση δεν έγινε καμία». Πώς βλέπετε να εξελίσσεται το τραγούδι; Πώς βλέπετε τους τραγουδιστές της γενιάς σας και πως τους νεότερους; Υπάρχει ελπίς;
Υπάρχουν πολλοί καλοί τραγουδιστές από τις νεότερες γενιές τους οποίους και παρακολουθώ και θαυμάζω, δεν θεωρώ ότι εμείς οι παλιοί ήμασταν και τέλος, αντιθέτως τα σημερινά παιδιά είναι πιο κατηρτισμένα από εμάς, πιο προσηλωμένα στο στόχο τους. Δυστυχώς η σημερινή εποχή δεν τα βοηθά, δεν υπάρχει δισκογραφία για να τους στηρίξει, πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους, αλλά ίσως και αυτό να τους κάνει να είναι πιο αυτάρκεις και πιο ολοκληρωμένοι.
Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε στα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή» γράφει πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη; Σας έχει τύχει να διαβάσετε αποθεωτική κριτική για μια εμφάνισή σας που, κατά τη γνώμη σας, δεν ήταν καλή και το αντίθετο;
Μου έχει τύχει να διαβάσω μία αποθεωτική κριτική για μένα, και λίγο πιο κάτω να διαβάζω μια το ίδιο αποθεωτική κριτική και για κάποιον άλλον ο οποίος εμένα δεν μου άρεσε, οπότε ακυρώνεται και η δική μου. Τώρα, η αλήθεια είναι ότι στις κακές κριτικές, όσο κι αν υπάρχει διάθεση για κάποιον να μας βλάψει όπως θεωρούν πολλοί, είμαι σίγουρη ότι δίνουμε κάποιο δικαίωμα, δηλαδή κάπου πατάει αυτός για να μας κρίνει αρνητικά. Άρα θα πρέπει να το κοιτάξουμε, αντί να βρίζουμε και να λέμε αυτός είναι κακός ας δούμε που του δώσαμε εμείς το δικαίωμα.
Με αφορμή αυτά τα ΔευτερόΤριτα και την επάνοδό της στη σκηνή, η Τάνια Τσανακλίδου σε μια αφοπλιστική συνέντευξη με όλες τις αλήθειες (της).
Τι σας έκανε αυτή τη φορά να αποφασίσετε να ανέβετε στη σκηνή; Τι θα περιλαμβάνουν οι εμφανίσεις σας αυτές στο Σταυρό του Νότου και ποιες ομοιότητες ή διαφορές θα έχουν με παλαιότερές σας;
Το κύριο μέρος του προγράμματος αποτελείται από δικά μου τραγούδια αλλά, λέω και κάποια τραγούδια που δεν τα έχω τραγουδήσει εγώ. Εκείνο που χαρακτηρίζει και αυτή την παράσταση όπως και τις περισσότερες που έχω προετοιμάσει εγώ προσωπικά, είναι ότι υπάρχει μία σύνδεση των τραγουδιών μεταξύ τους, δεν είναι τυχαία η σειρά τους, υπάρχει ένα νόημα που προσπαθώ να βγάλω από την αλληλουχία των κομματιών, σαν να θέλω να διηγηθώ μία ιστορία, αλλά να την ανακαλύπτει κανείς ή να την διαβάζει στο δεύτερο επίπεδο και όχι στο προφανές, στο πρώτο
Ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή σε όλη τη διαδικασία (π.χ. επιλογή τραγουδιών, πρόβες, συζητήσεις, το ίδιο το live) και γιατί; Τι είναι αυτό που σας κάνει να επιστρέφετε στο πάλκο κάθε φορά, ενώ συχνά αναφέρετε στις συνεντεύξεις σας ότι προσπαθείτε να το αποφύγετε;
Φυσικά και η ωραιότερη στιγμή της διαδικασίας είναι όταν αυτά τα τραγούδια, αυτά τα προγράμματα έχουν φτάσει στον κόσμο, τα έχω μοιραστεί μαζί του και έχει λειτουργήσει αυτό το περίφημο κύκλωμα που μας κάνει να νοιώθουμε και οι δύο λυτρωμένοι. Αυτή η διάθεση να εξομολογηθούμε τα μυστικά μας και να μπορέσουμε να λυτρωθούμε μέσα από τη μουσική, είναι ο λόγος που με κάνει να επανέρχομαι στο πάλκο. Το μόνο που προσπαθώ να αποφύγω είναι να αναπαράγω τον εαυτό μου μηχανικά.
Κοιτώντας πίσω, αλλά και μπροστά, θα λέγατε ότι αυτή η δουλειά σας χάρισε περισσότερες χαρές ή λύπες; Και γιατί;
Δεν το συζητώ, χαρές. Και οι λύπες που ήρθαν για καλό ήταν γιατί μου έμαθαν πράγματα.
Πόσο έχει αλλάξει το «Μαμά γερνάω» μέσα σας με την πάροδο των χρόνων; Έχει αλλάξει ο τρόπος και η διάθεσή σας απέναντι στα ίδια σας τα τραγούδια μέσα στα χρόνια; Αποφεύγετε κάποια;
Βεβαίως, είναι λογικό κάποια τραγούδια που έχουν ας πούμε μια πιο νεανική διάθεση ακούγονται παράταιρα όταν τα τραγουδάω τώρα, έτσι νιώθω εγώ τουλάχιστον, ενώ σε κάποια άλλα ανακαλύπτω πράγματα που δεν τα είχα προσέξει όταν τα είχα πρωτοπεί. Αυτό συμβαίνει ας πούμε με δύο τραγούδια που δεν έχω τραγουδήσει ποτέ live και για πρώτη φορά συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το πρόγραμμα. Και είναι τραγούδια που τα είχα πει εγώ, το ένα είναι από το Μαμά γερνάω και το άλλο είναι από το Ναδίρ.
Τι ρόλο παίζουν για εσάς οι προσδοκίες του κοινού από μια εμφάνιση, μια ερμηνεία ή ακόμα και τη γενικότερη στάση ζωής σας; Πόσο «δίνετε λογαριασμό» στις επιθυμίες του κοινού;
Δεν προσδιορίζουν τις επιλογές μου οι επιθυμίες του κοινού, όμως αυτό που με προσδιορίζει σαν καλλιτέχνη, είναι η βαθύτατη μου ανάγκη να μην κοροϊδέψω κανέναν και να μην είμαι ψεύτρα σε αυτό που κάνω.
Αν μπορούσατε να ξαναζήσετε μια στιγμή όλης αυτής της πορείας, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Ποια θα τανε; αρκετές θα ήτανε, πολλές στιγμές είχανε μία μαγεία που δεν ξανασυνάντησα και δεν ξανάζησα με τον ίδιο τρόπο. Εύχομαι ότι θα υπάρξουν κι άλλες φορές, που θα έχω να μιλάω για μαγεία ξανά.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει πει πως το τραγούδι είναι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων. Τι είναι για εσάς το τραγούδι;
Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που θέλει να πει ο Σαββόπουλος. Για μένα το τραγούδι είναι μία απλή, πολύ απλή, τώρα το βιώνω έτσι, μορφή τέχνης και ας είναι σύνθετη, που μπορούμε να τη μοιραστούμε άμεσα με ένα σύνολο ή ένα υποσύνολο ανθρώπων.
Έχει ένα στίχο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που λέει: «ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία και αντικατάσταση δεν έγινε καμία». Πώς βλέπετε να εξελίσσεται το τραγούδι; Πώς βλέπετε τους τραγουδιστές της γενιάς σας και πως τους νεότερους; Υπάρχει ελπίς;
Υπάρχουν πολλοί καλοί τραγουδιστές από τις νεότερες γενιές τους οποίους και παρακολουθώ και θαυμάζω, δεν θεωρώ ότι εμείς οι παλιοί ήμασταν και τέλος, αντιθέτως τα σημερινά παιδιά είναι πιο κατηρτισμένα από εμάς, πιο προσηλωμένα στο στόχο τους. Δυστυχώς η σημερινή εποχή δεν τα βοηθά, δεν υπάρχει δισκογραφία για να τους στηρίξει, πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους, αλλά ίσως και αυτό να τους κάνει να είναι πιο αυτάρκεις και πιο ολοκληρωμένοι.
Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε στα «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή» γράφει πως το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη; Σας έχει τύχει να διαβάσετε αποθεωτική κριτική για μια εμφάνισή σας που, κατά τη γνώμη σας, δεν ήταν καλή και το αντίθετο;
Μου έχει τύχει να διαβάσω μία αποθεωτική κριτική για μένα, και λίγο πιο κάτω να διαβάζω μια το ίδιο αποθεωτική κριτική και για κάποιον άλλον ο οποίος εμένα δεν μου άρεσε, οπότε ακυρώνεται και η δική μου. Τώρα, η αλήθεια είναι ότι στις κακές κριτικές, όσο κι αν υπάρχει διάθεση για κάποιον να μας βλάψει όπως θεωρούν πολλοί, είμαι σίγουρη ότι δίνουμε κάποιο δικαίωμα, δηλαδή κάπου πατάει αυτός για να μας κρίνει αρνητικά. Άρα θα πρέπει να το κοιτάξουμε, αντί να βρίζουμε και να λέμε αυτός είναι κακός ας δούμε που του δώσαμε εμείς το δικαίωμα.
