Ο ίδιος θυμάται:
Ξεκίνησα να παίζω σε ηλικία 16 χρονών μόνος μου, όχι με όργανο αλλά με ένα ξύλο από μία καρέκλα στο οποίο είχα βάλει πάνω μια χορδή! Εκεί επάνω έπαιζα όλα τα τραγούδια. Ένας θείος μου που έπαιζε κιθάρα, με είδε και έπεισε το πατέρα μου να μου πάρει μπουζούκι. Έτσι τον Ιούνιο του 1953 ξεκίνησα με το μπουζούκι και το χειμώνα με πήρε μαζί του ο θείος μου στο μαγαζί που δούλευε. Την επόμενη χρονιά δούλεψα πάλι με το θείο μου σε ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη που τραγούδαγε ο Δημήτρης Ρουμελιώτης.
Είχατε πολύ γρήγορη εξέλιξη πάνω στο όργανο. Ο Καζαντζίδης πότε σας άκουσε;
Με άκουσε σε ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη το 1955, όπου πια έπαιζα μόνος μου, και τραγουδούσε ο Τόλης ο Χάρμας. Με πήρε και πήγαμε στη Δράμα και στην Καβάλα το καλοκαίρι του ’56. Ο Καζαντζίδης ήτανε ήδη όνομα τότε. Έκτοτε δούλεψα πάλι στη Θεσσαλονίκη, πήγα φαντάρος και το ’61 με πήρε τηλέφωνο ο Καζαντζίδης να κατέβω Αθήνα.
Πόσα χρόνια κράτησε η συνεργασία σας;
3 χρόνια. Δουλέψαμε στην Τριάνα του Χειλά και στου Κουλουριώτη.
Εκεί πόσα μπουζούκια ήσασταν;
Δύο. Εγώ και ο Αγγέλου. Το καλοκαίρι του '63 στου Κουλουριώτη ήρθε ο Ζαμπέτας και έγινε και η γνωριμία μας. Το '64 έφυγα από τον Καζαντζίδη και πήγα με το Γαβαλά και δουλέψαμε μαζί μέχρι το ‘69 που έγινε η χούντα.
Ήτανε η μόδα της εποχής. Εγώ τρίχορδο θα έπαιζα αλλά έφτιαξα ένα τετράχορδο στο Ζοζέφ το οποίο ήτανε τόσο καλό που με μάγεψε. Αυτό το όργανο με στιγμάτισε στο ύφος του παιξίματός μου.
Μία μεγάλη συνεργασία ήτανε αυτή με το Γιώργο Ζαμπέτα. Αποτελέσατε σπουδαίο δίδυμο που άφησε εποχή. Τι θυμάστε από αυτή τη συνεργασία;
Από το ’63 που παίξαμε μαζί με πήρε στις ηχογραφήσεις που έκανε στο στούντιο σε δικά του κομμάτια και στου Ξαρχάκου, του Χατζιδάκι που έπαιζε τότε ο Ζαμπέτας. Με το Γιώργο παίζαμε πολύ «δεμένα». Νομίζω ταιριάξαμε και παικτικά και ψυχολογικά. Όπως έπαιζε ο Ζαμπέτας εγώ τον ακολουθούσα. Είχε ψυχή στο παίξιμο και το ίδιο έκανα κι εγώ. Πήρα πολλά πράγματα από αυτή τη συνεργασία…
Είστε από τους μουσικούς με τις περισσότερες ώρες εμπειρίας στο στούντιο. Πόσο δύσκολο ήτανε αυτό;
Ήτανε δύσκολα γιατί δεν είχαμε τον τραγουδιστή και έπρεπε να παίξουμε και να θυμόμαστε τα μέτρα, που μπαίνει η απάντηση κλπ. Τότε παίζαμε όλη η ορχήστρα μαζί μία κι έξω. Αυτό απαιτούσε και γρήγορη αντίληψη. Τώρα με τα σύγχρονα μέσα γράφεις ξανά και ξανά και ο καθένας μόνος του και αυτό είναι πιο εύκολο. Δεν έμπαινες εύκολα στο στούντιο τότε. Έγραφαν μόνο οι καλύτεροι.
Υπάρχουν κάποιοι που γράφουν καλά σήμερα αλλά είναι λίγοι. Είναι και η εποχή σήμερα περίεργη. Δεν υπάρχουν τα βιώματα που είχαμε εμείς τότε. Έχουν αλλάξει και οι εποχές και ο ήχος. Τώρα το μπουζούκι είναι κομπάρσος. Έχουν έρθει άλλα δεδομένα στη μουσική.
Από καινούριους παίχτες ποιους ξεχωρίζετε;
Μου αρέσει ο Καραντίνης. Είναι πολύ καλός. Και ο Στεργίου, ο Ολύμπιος και πολλά παιδιά ακόμα. Έχουμε πολλούς καλούς παίκτες.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν παίκτη καλό κατά τη γνώμη σας;
Να βάζει την ψυχή του και να έχει προσωπικό ύφος. Βέβαια και η ταχύτητα παίζει ρόλο. Εγώ δεν ήμουνα από τους πολύ γρήγορους παίχτες γιατί ξεκίνησα παίζοντας με το αριστερό χέρι αλλά ο θείος μου το άλλαξε και με έβαλε να παίζω με το δεξί που δεν ήτανε τόσο δυνατό. Έτσι αυτό που έκανα ήτανε να παίζω με ψυχή και αυτό είναι που με χαρακτήρισε τόσα χρόνια. Και βέβαια μελέτη. Εγώ μελετούσα 15 ώρες τη μέρα όταν ξεκίναγα και δε σταμάτησα ποτέ να μελετάω!
Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική;
Να μην το κάνουν. Να παίζουν, να γράφουν μουσική αλλά να έχουν μία άλλη δουλειά. Οι εποχές άλλαξαν και με 2 μέρες δουλειά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Λιγοστεύουν οι μέρες εργασίας και αυξάνονται οι μουσικοί. Είναι μεγαλύτερη η προσφορά από τη ζήτηση. Δεν είναι για επάγγελμα πια…
Φωτογραφίες
2: Με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα
3: Με τον Γιώργο Ζαμπέτα και το Σταύρο Ξαρχάκο
4. Με τον Χρήστο Βιδινιώτη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης
*Ευχαριστώ τον Αλέξη Βάκη για τις φωτογραφίες
