Στέλιος Μαργωμένος - Μια τραγική ιστορία ελπίδας σε πρώτο πρόσωπο!

Ο Στέλιος Μαργωμένος ως στιχουργός έχει γράψει τραγούδια που ξεχώρισαν. Ξαφνικά σε μια στιγμή άλλαξε όλη η ζωή του…
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Πρώτη δημοσίευση: 11 Μαΐου 2017

Φίλος, ωραίος άνθρωπος, ανοικτός, χιουμορίστας. Και σαν στιχουργός έχει δώσει όμορφα δείγματα. Το τραγούδι «Ίμβρο με τα εφτά χωριά» με τη μεστή και συγκινητική ερμηνεία του Παντελή Θαλασσινού σε μουσική του Θανάση Βασιλά που εκδόθηκε από το Ogdoo Music Group έχει τη δική του υπογραφή.

Ο Στέλιος Μαργωμένος απρόσμενα δέχτηκε το άσχημο χτύπημα της μοίρας. Βρήκε τη δύναμη και την κουράγιο να παλέψει και να αλλάξει την δύσκολη κατάστασή του. Έκανε την τραγωδία ελπίδα και τώρα που επανέρχεται η νηνεμία και η ξαστεριά, μετά το μπουρίνι και το χαλάζι, θέλει να βοηθήσει με το δικό του τρόπο όσους του στάθηκαν. Για να μπορέσουν να βρουν με τη σειρά τους ελπίδα εκείνοι που δυστυχώς βρίσκονται -ή και θα βρεθούν- στη δική του παλιά ζόρικη και άβολη θέση…

Η μαρτυρία του θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη.
margo01.jpg

Ο Στέλιος Μαργωμένος, σε πρώτο πρόσωπο (Α΄ ΜΕΡΟΣ):


Εχω πάψει να σκέφτομαι
Εχω πάψει να φοβάμαι
Μόνο ελπίζω και συνεχίζω

Οταν φτάσεις στο τέλος... το τέλος είναι λύτρωση. Οταν όμως από το τέλος πρέπει να ξαναγεννηθείς, σταματάς να σκέφτεσαι γιατί η σκέψη φέρνει φόβο και τότε ξεκινάς τη ζωή σου από το μηδέν μαθαίνοντας να κουνάς τα χέρια σου, τα πόδια σου, να μπουσουλάς, να προσπαθείς να μάθεις να κάθεσαι και συνέχεια να ελπίζεις και να συνεχίζεις!
margo02.jpg
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015, ένα Σάββατο σαν όλα τα άλλα, πίνω τον καφέ μου ρίχνω μια ματιά στο τραγούδι που έγραφα την Παρασκευή για να δω αν μ’ αρέσει. Γιατί τώρα το μυαλό έχει ξεφορτίσει και το βλέπω πιο αντικειμενικά την επόμενη μέρα ώστε κατασταλάξω αν μ’ αρέσει ή όχι.

Μπαίνω στο μπάνιο να πλυθώ, τα χέρια μου τα νιώθω αδύναμα. Λέω στη γυναίκα μου, δεν έχω δύναμη στα χέρια… Μάλλον το αυχενικό θα είναι μου λέει. Ετοιμάζομαι να βγω έξω, βάζω το παντελόνι μου, μα μου είναι αδύνατον να το κουμπώσω. Φωνάζω την Τούλα και της λέω δε μπορώ να κουμπωθώ και με κουμπώνει. Τελειώνω το ντύσιμο και βγαίνω για να κάνω τη πρωινή μου βόλτα. Αφού περπατάω τη μισή Καλλιθέα, βρίσκω τους φίλους μου σε ένα καφέ και κάθομαι μαζί τους. Κατά τις 1.30 ξεκινάω να γυρίσω σπίτι μου. Ανοίγω τη πόρτα της πολυκατοικίας και έχει 8 σκαλιά να φτάσω στο ασανσέρ. Αισθάνομαι αδυναμία στα πόδια μου και κρατιέμαι από την κουπαστή της σκάλας για να μπορέσω να ανέβω. Στο σπίτι δεν ήταν κανένας, βρίσκω το φαγητό στο τραπέζι και κάθομαι να φάω. Το φαί μου φαίνεται πολύ στεγνό και κολλάει στο λαιμό μου. Πίνω νερό για να μπορώ να καταπιώ και αναρωτιέμαι: πόσο στεγνό είναι το φαί που δε πάει κάτω;

Ξάπλωσα στον καναπέ να χουζουρέψω. Το απόγευμα που έρχεται η γυναίκα μου, πάω να σηκωθώ και πέφτω σταδιακά κάτω σαν κάποιο ζώο που το έχουν ναρκώσει. Παίζεις, μου λέει η Τούλα, τι κάνεις; Όχι, δεν μπορώ να σταθώ όρθιος, δεν ξέρω τι έχω, της απαντάω. Υποθέσαμε ότι ήταν παρενέργεια ενός χαπιού που είχα ξεκινήσει να πίνω.

Κάλεσα το γιατρό στο τηλέφωνο, του εξήγησα τι μου συμβαίνει και μου είπε δεν είναι το χάπι και να πάω σε κάποιο νοσοκομείο. Κατά τις 11 το βράδυ δεν αισθανόμουνα καλά και πήγα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ. Δεν μπόρεσα, ήθελα να πλαγιάσω στον καναπέ. Στις 3 τα ξημερώματα ξύπνησα και δυσκολευόμουν πολύ να κινηθώ.... Φώναξα να με σηκώσουν και είπα να πάρουν το 166. Πριν έρθουν θέλησα να πάω στην τουαλέτα και πήγα με βοήθεια… Οταν προσπάθησα να σηκωθώ μόνος, έπεσα κάτω. Εν τω μεταξύ φτάνει το 166. Οι άνθρωποι δε μπορούσαν να με σηκώσουν από κάτω να με βάλουν στο φορείο. Με μεγάλη προσπάθεια, έρποντας μπόρεσα να πιάσω το μπράτσο του καναπέ, σήκωσα το κορμί μου και έτσι κατάφεραν να με πιάσουν. Με έβαλαν στο ασθενοφόρο και με πάνε στο Κρατικό της Νίκαιας που εφημέρευε και έχει νευρολογικό.
margo03.jpg
Με βάζουν αμέσως μέσα λόγω της κατάστασης, μου κάνουν εξετάσεις και αποφασίζουν άμεση εισαγωγή. Είναι ξημερώματα Κυριακής, με οδηγούν στο δωμάτιο και εγώ σηκώνομαι να περπατήσω τα τελευταία βήματα πριν με εγκαταλείψει τελείως το σώμα μου και πέφτω πάλι στο μπάνιο!

Ερχεται ο γιατρός και μου συστήνει να μην ξανασηκωθώ από το κρεβάτι γιατί τώρα θα χειροτερέψει η κατάστασή μου. Κυριακή πρωί έρχονται οι γιατροί και με ρωτάνε αν πέρασα καμία ίωση γαστρεντερίτιδας. Οντως πριν 6 μέρες είχα περάσει μια μεγάλη γαστρεντερίτιδα και ένιωθα ατονία. Οι γιατροί παίρνουν αίμα και αρχίζουν τις εξετάσεις.

Δευτέρα πρωί δεν κουνάω ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε χέρια, ούτε πόδια, ούτε καν το σώμα μου δεξιά ή αριστερά, λες και κάποιος με κρατά δεμένο. Μπορώ όμως να ακούω να μιλάω και να ανασαίνω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ και αρχίζω και ζητάω να με γυρίζουν δεξιά κι αριστερά στο κρεβάτι. Άσε που με πιάνει παντού φαγούρα και από τον εκνευρισμό δεν αφήνω λεπτό σε ησυχία τους ανθρώπους γύρω μου και τα βράδια δεν κλείνω μάτι.

Ερχεται ο διευθυντής της νευρολογικής κλινικής, ένας υπέροχος άνθρωπος και γιατρός, ο κύριος Γκέκας και λέει ότι πρέπει να μου κάνουν παρακέντηση στο νοτιαίο μυελό στη σπονδυλική στήλη. Γεμάτος αγωνία τον ρωτάω αν θα επανέλθω και μου απαντάει: ακόμα δεν ξέρω να σου πω, κάτσε να κάνουμε την εξέταση πρώτα. Ερχονται οι γιατροί να μου κάνουν την εξέταση και την πρώτη φορά λιποθυμώ. Με αφήνουν να ηρεμήσω λίγο και ξανάρχονται και μου τονίζουν: αυτή η εξέταση πρέπει να γίνει οπωσδήποτε. Αυτή τη φορά την έκαναν. Την επομένη το πρωί έρχεται ο κύριος Γκέκας και μας ανακοινώνει τη διάγνωση: GUILLΑΙN-BARRE. Είναι αυτοάνοσο νόσημα που προέρχεται συνήθως μετά από κάποια ίωση, κυρίως γαστρεντερίτιδας. Μπερδεύεται ο οργανισμός και αντί να χτυπήσει τον ιό επιτίθεται στο νευρικό σύστημα και προκαλεί τετραπληγία! Η πρώτη ερώτηση που ξανακάνω στο γιατρό είναι αν επανέρχεσαι... Με κοιτάει και μου λέει: τώρα μπορώ να σου πω ΝΑΙ.
margo04.jpg
Μου χορηγούν αμέσως ανοσοσφαιρίνες για να σταματήσουν τον οργανισμό να χτυπάει το νευρικό σύστημα. Φωνάζει ο γιατρός τη γυναίκα μου στο γραφείο και της λέει πως αν πιάσει το φάρμακο θα σταματήσει εδώ, αλλιώς τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Εχει ολοκληρωθεί η χορήγηση του φαρμάκου, έχουν περάσει δυο μέρες και έχουν σχηματίσει την εντύπωση ότι τελικά με έπιασε και αποφασίζουν να με στείλουν στο
Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης (ΕΚΑ), αν και είναι δύσκολο να πας, καθώς έχει μεγάλη σειρά προτεραιότητας. Περιμένοντας να μας φωνάξουν δυστυχώς έχει ξεκινήσει και η πάρεση προσώπου. Εχω την εντύπωση οτι μιλάω κανονικά και μου λέει η γυναίκα μου: μη μιλάς, δεν καταλαβαίνουν τι λες. Απορώ. Με ηχογραφεί με το τηλέφωνο, και βλέπω: όντως δε μιλάω. Θέλουν να μου βάλουν σωληνάκια, να με ταΐζουν από εκεί να μην πνιγώ, εγώ όμως δε θέλω και παρακαλώ το γιατρό να μη μου βάλει. Μου εξηγεί: αν πνιγείς και περάσει το φαγητό στους πνεύμονες, τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα. Δε μου βάζει σωληνάκια και πίνω πορτοκαλάδα που είναι πιο παχύρευστη από το νερό και τρώω μόνο κρέμες.

Σε δυο μέρες με πιάνει ένας φοβερός βήχας και δε μπορώ να αναπνεύσω. Με κρατάνε καθιστό, αφού βήχω πολύ. Συνέρχομαι για λίγο και σε 6 ώρες πάλι τα ίδια. Ζητάω τους γιατρούς, έρχονται και τους λέω: παραδίνομαι. Προσπάθησαν να με κάνουν να αναπνεύσω, μετά από εκεί δε θυμάμαι τίποτα. Ξύπνησα ύστερα από τρεις μέρες στην εντατική διασωληνωμένος και με τραχειοτομή.

Κάποια στιγμή έρχεται η γυναίκα μου και μου λέει: Στέλιο μου πήγαν άσχημα τα πράγματα, φτάσαμε στο χειρότερο σημείο της αρρώστιας, πρέπει να πολεμήσεις, εγώ θα είμαι δίπλα σου και δε θα σ’ αφήσω λεπτό, όσο δύσκολα και να είναι στο υπόσχομαι, θέλω να ζήσεις, σε θέλουμε, σ’ αγαπάμε!
margo05.jpg
Σε λίγο μπαίνουν τα παιδιά μου στην εντατική. Δε μιλάω, δε μπορώ, μόνο ακούω. Έχω μόνο δυο μάτια δακρυσμένα και σώας τα φρένας.

(ακολουθεί το δεύτερο μέρος)

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!