Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξη του στο Βαγγέλη Λιακόγκονα, δημοσιεύεται στο protagon.gr σκηνοθέτης και ηθοποιός Σταμάτης Φασουλής. Παρουσιάζουμε ορισμένα ακόμη χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Μπήκαμε εκβιαστικά σε αυτό όλο το θέμα και δίλημμα περί του τι είναι το Μνημόνιο, αν πρέπει να το δεχτούμε ή όχι. Μας έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο, χωρίς κανένας μας να καταλάβει και τι μας περιμένει. Μετά δε και δύο χρόνια, όπου κανένας δεν έκανε τίποτα παρά περίμενε, έπρεπε τώρα να γίνουν όλα μέσα σε 25 μέρες. Ε, φυσικό είναι να βρισκόμαστε όλοι σε σοκ, και φυσικό να παρθούν και λάθος αποφάσεις – φυσικό να παρθούν και σωστές. Το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά ότι είμαστε όλοι σε άθλια κατάσταση. Έχω εκπλαγεί ευχάριστα με τον κ. Σαμαρά. Δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο δραστήριος. Μιλάω πολύ σοβαρά. Απεδείχθη πιο δραστήριος και πιο ευέλικτος από όλους και είναι ο μόνος που προχώρησε τα πράγματα. Τώρα, δεν ξέρω αν τα προχώρησε προς το σωστό δρόμο αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος… Αυτός ο δρόμος της επιστροφής στη δραχμή, ή της μονομερούς διαγραφής του χρέους δεν νομίζω ότι είναι εφικτός.
Ουσιαστικά τώρα τα περισσότερα άτομα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα όργανά του αλλά και στους ψηφοφόρους του. Εγώ όσους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ήξερα, πλέον είναι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ μας δημιούργησε μια περίεργη έννοια του σοσιαλισμού: Ένα υδροκέφαλο σύστημα από συνδικαλιστές, όπου ο συνδικαλισμός κυβερνούσε τους πάντες και τα πάντα, νομίζοντας ότι έτσι θα εξουσιάσουν την παραγωγή. Αυτός, όμως, ο «συνδικάλας» ανδρώθηκε τόσο πολύ που «τους έφαγε». Και τώρα, αφού χόρτασε, θέλει να φάει κι άλλους… Τότε (σ.σ. το 1981) ελπίζαμε όλοι. Εγώ ήμουν από τους πρώτους που πανηγύρισαν και μετά έβλεπα τα πράγματα να πέφτουν ένα – ένα μέσα σε 100 μέρες… Ωστόσο, ήταν μια ελπίδα το ΠΑΣΟΚ τότε… Μην κοιτάτε τώρα πώς έχει γίνει… Τότε ήταν πιο ελπιδοφόρο από ό,τι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Βγήκαμε όλοι στους δρόμους. Ακόμη και άνθρωποι που δεν το είχαν ψηφίσει βγήκαν. Τους αγκάλιασε… και ξαφνικά τους έσφιξε απ’ την πολλή αγκαλιά…
Όλοι φταίνε. Κι εγώ φταίω. Γιατί ανέχτηκα μια κατάσταση τόσα χρόνια, γιατί έζησα με έναν τρόπο τόσα χρόνια. Δεν είμαστε αμέτοχοι σε όλο αυτό. Κάνουμε όλοι τους κριτές χωρίς κανένα λόγο. Όλοι ζήσαμε εκμεταλλευόμενοι κάθε «τρύπα». Ήταν διάτρητη αυτή η ζωή που κάναμε, και η κοινωνική και η πολιτική, και εκμεταλλευτήκαμε κάθε τρύπα για να μπούμε μέσα… Τώρα δεν κατάλαβα γιατί κάνουμε τις αθώες Μαγδαληνές και λέμε «Αχ, φταίει αυτός, φταίει ο άλλος». Δεν φταίω και εγώ; Που ενώ ήξερα, ανεχόμουν τα πάντα τόσα χρόνια; Εξαιρούνται, βέβαια, οι συνταξιούχοι και οι πολύ χαμηλά αμειβόμενοι, αν και από τους δεύτερους ξέρω πολλούς που δεν άφησαν δάνειο για δάνειο, σπίτι που να μην κάνουν, εξοχικό κλπ. Έβλεπες ανθρώπους που ήταν σχεδόν μεροκαματιάρηδες, να φέρονται με έναν αλλόκοτο τρόπο. Δεν καταλαβαίνω πώς γέμιζαν έτσι τα μπουζούκια, τα clubs, όλες οι ταβέρνες, πώς είχαν όλοι φουσκωτά σκάφη; Κι όλα αυτά, από ανθρώπους που δεν ήταν μόνο κάτοικοι της Εκάλης, αλλά και μέλη της μεσαίας τάξης…
Είναι χαρμόσυνο που αντί για πολλά σουβλατζίδικα άνοιξαν πολλά θέατρα. Το βλέπω σαν «Άνοιξη» του θεσμού του θεάτρου. Βέβαια, δεν έγινε μόνο γι’ αυτό, αλλά γιατί «έκλεισε» και η τηλεόραση και αναγκάστηκαν πάρα πολλοί «να μην έχουν υπό την κεφαλή κλίνη» και θέλουν να κάνουν κάπου δυνατή την παρουσία τους σαν ηθοποιοί. Η κρίση, λοιπόν, συνέβαλε σε αυτό το καλό: Πολλές παραστάσεις, για πολλά γούστα, για πολλούς ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς, εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε και το «μποέμ» στοιχείο ως άλλοθι. Βρίσκουμε, δηλαδή, και τη διέξοδο του «ας μην πληρώνομαι θα πάω να παίξω όλους τους ρόλους που ονειρεύτηκα». Έτσι, πολλοί έρχονται πολύ πιο κοντά στο όνειρό τους, σε αυτό που θέλουν. Επί τη ευκαιρία εκτίθενται στον κόσμο με κάθε έννοια. Το κοινό μπορεί να τους απορρίψει – μπορεί και να τους λατρέψει. Είναι σε κάθε περίπτωση προτιμότερο από το να κάθονται στο σπίτι τους και να κλαίνε τη μοίρα τους.
