Ο τίτλος είναι ενδεικτικός των «προτιμήσεων» του Σπύρου Παπαδόπουλου αλλά και της αυτοβιογραφικής συνέντευξής του στο ogdoo.gr.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος «εξομολογείται» στον Κώστα Μπαλαχούτη
Μετά το πρώτο και το δεύτερο «κομμάτι» της συνομιλίας τους παρουσιάζουμε το τρίτο και τελευταίο μέρος.
Μου ακούγεται παράδοξο να λες πως η επιτυχία του «Στην Υγειά μας» δεν σε έχει ωφελήσει στο θέατρο…
Το «Στην Υγειά μας» με την 14χρονη πορεία του είναι κάτι πολύ δυνατό! Ξέρεις τι μου λένε πάρα πολλοί που έρχονται στο θέατρο: «Μπράβο, συγχαρητήρια, δεν το περίμενα»… Σου λέει, έλα μωρέ το Σπύρο τώρα, τον είδαμε το Σάββατο, το άλλο Σάββατο, πάμε να δούμε κάναν άλλο.
Άρα για τον ηθοποιό Παπαδόπουλο το «Στην Υγειά μας» λειτουργεί σαν τροχοπέδη;
Πρέπει να ακούσουν πρώτα για την παράσταση ότι είναι καλή… Να καταλάβεις για το «Δείπνο Ηλιθίων» που παίζεται για δεύτερη χρονιά και είμαστε όλες, μα όλες τις μέρες γεμάτοι, έρχονται άνθρωποι στο τέλος της παράστασης που με έκπληξη μου δηλώνουν: «Τι λες ρε φίλε… Δεν σου το ‘χα». Και αυτό το λένε για καλό! Δηλαδή για να έρθουν να με δουν πρέπει να κάνω πολύ καλή παράσταση, να βγουν θετικά σχόλια, να μαθευτεί αυτό και μετά θα είμαι στις επιλογές του κόσμου… Βέβαια για να είμαι δίκαιος στην επαρχία, όταν κάνω περιοδεία, συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί έρχονται να δούνε τον Σπύρο του «Στην Υγειά μας» από κοντά κι ας μην παίξει τίποτα!
Κι όλα αυτά την ώρα που δεν έχεις χάσει σεζόν στο θέατρο…
Όχι, ποτέ!
Ρόλους - απωθημένα με την καλή έννοια έχεις;
Όχι ιδιαίτερα… Το μόνο που είχα λαχταρήσει και μάλλον δεν θα το κάνω, αφού το έπραξε εξαιρετικά ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, είναι το Σιρανό. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, κάποια στιγμή πιστεύω θα γίνουνε.
Τα ζεϊμπέκικα σ’ αρέσουν περισσότερο;
Ναι…
Έχω δει ότι μερικές φορές ότι φέρνεις τις βόλτες σου…
Άμα μου τη δώσει πολύ… Δεν είναι και για χόρταση.
Είναι ξέδωμα;
Ταξίδι…
Σκέφτεσαι τίποτα;
Μόνο τα λόγια του τραγουδιού…
Έχεις ένα δικό σου τρόπο.
Ταξιδεύω στην ιστορία του τραγουδιού.
Ο Άκης Πάνου;
Υποκλίνομαι… Θεωρώ τον «Τρελό» τεράστιο τραγούδι.
Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη…
Μ’ αρέσει πάρα πολύ…
Στο σινεμά περνάς καλά;
Δεν έχω κάνει πολύ κινηματογράφο γιατί δεν μου αρέσαν τα σενάρια που στέλνανε. Έχω κάτι κεραίες και αντιλαμβάνομαι το «περίπου» ή το «τώρα θα σας δείξω εγώ τι είναι ελληνικό σινεμά».
Μιλάς για την πρόθεση εκείνου που σου παρουσιάζει το σενάριο;
Ναι. Μου στέλνανε σενάρια που έλεγα «τι είναι αυτά ρε παιδιά, εδώ δεν το καταλαβαίνω εγώ το νόημα, θα το καταλάβει ο κόσμος;». Και η απάντηση που έπαιρνα ήταν: «έλα μωρέ, άστο τον κόσμο και τα εισιτήρια, εδώ κάνουμε τέχνη». Και εγώ δεν είμαι αυτής της λογικής.
Παρ’ όλα αυτά…
Έκανα μία με τον Παναγιωτόπουλο επειδή λάτρευα τον Νίκο. Του είχα αρνηθεί κάνα δυο φορές και την στην τελευταία του πρόταση, δέχτηκα κι ας μην ήξερα καλά καλά τι θα συμβεί. Όμως κι εκείνος ήταν αυτής της σχολής. Του έλεγα «το πριν και το μετά…» και μου απαντούσε «δε με νοιάζει». Το πίστευε. Μου έλεγε «εγώ σήμερα έκανα μια καλή σκηνή και είναι σα να γύρισα μια ταινία».
Κινούμαστε στο χωροχρόνο…
Δεν συμμερίζομαι αυτή την αντίληψη. Φέτος λοιπόν στην «Τζαμάικα» πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο καλά στην κάμερα. Μπορεί να έχω ωριμάσει και υποκριτικά… αλλά καταλάβαινα ακριβώς τι ήταν αυτό που έπρεπε να παίξω. Σαν να ήμουν μέσα στη μηχανή. Η κάμερα ήτανε φίλη μου, δεν ήταν εναντίον μου. Σαν να ήμουνα στο θέατρο, στο σπίτι μου.
Σε ενδιαφέρει η αμεσότητα με τον θεατή…
Να καταλαβαίνω τι είναι για να μπορέσω να το δώσω και στον άλλο. Ας είναι και πιο σύνθετο αλλά όχι αυτό το «περίπου».
Αν θα έπρεπε να κάνω μια παραπομπή με τους ηθοποιούς της γενιάς του ’60, αυθαίρετη βέβαια, γιατί εγώ γεννήθηκα στα τέλη της δεκαετίας, θα σε ταίριαζα με τον φίλο σου τον Βουτσά.
(χαμογελάει διακριτικά)
Γιατί έχεις μια αμεσότητα που δεν γίνεται φτηνή... κι αυτό είναι κατάκτηση. Όπως οι στίχοι του Πυθαγόρα, που σου αρέσουν, στο τραγούδι.
Υπέροχος, σπουδαίος, τεράστιος. Και με τον Στέλιο και στη Μικρά Ασία.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Στον δάσκαλο μου τον Πέλο Κατσέλη και στον Σπύρο Ευαγγελάτο για το θέατρο. Και για την τηλεόραση στον Γιώργο Κωνσταντίνου. Ένας τεράστιος ηθοποιός που μου φέρθηκε με εξαιρετικό τρόπο.
Έμαθες πράγματα;
Πολλά. Τον χάζευα.
Έντεχνος με την ακριβή έννοια της λέξης… αλλά άμεσος.
Αν ήταν στην Αμερική θα ήταν ο Γουόλτερ Ματάου.
Τζακ Λέμον…
Δεν γνωριζόμασταν. Με είδε στο θέατρο και με φώναξε… να κάνω τον γιο του… και μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν ο πραγματικός γιος του. Τόσο τρυφερός άνθρωπος.
Πέρναγε αυτό στο γυαλί. Είχατε σχέση μασίφ;
Εκεί δημιουργήθηκε μέσα απ’ τη δουλειά.
Δεν κάνατε παρέα έξω απ’ το πλατό;
Όχι ιδιαίτερα. Στο στούντιο όμως μοιραστήκαμε πολλά.
Εσύ με τον γιο σου κάνεις παρέα;
Βέβαια;
Τα λέτε, κοντά;
Πολύ κοντά.
Επικοινωνείτε;
Πολύ.
Η λατρεία στις γυναίκες σου έκανε καλό τελική ή όχι;
Πως μπορεί η ομορφιά στη ζωή σου να σου κάνει κακό; Είναι άλλο μ’ αρέσουν η γυναίκες κι άλλο τρέχω σαν τρελός να αποδείξω ότι είμαι άντρας… Εγώ είμαι της πρώτης λογικής. Άρα βάζοντας την ομορφιά στην καθημερινότητά σου, είναι μια μορφή τέχνης, ζεις τη ζωή σου εντέχνως.
Η μοναχική ρότα σου στη ζήση συνεχίζεται;
Δεν μπορώ τις εύκολες και μεγάλες παρέες. Προτιμώ μόνος μου ή με μετρημένους, ακριβούς φίλους που αγαπώ και εκτιμώ. Παρ’ ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα πια…
Μουσική ακούς;
Το ραδιάκι είναι πάντα ανοικτό.
Σε φοβίζει κάτι;
Όχι… Δεν είναι γιατί είμαι γενναίος αλλά προκύπτει απ’ τον τρόπο που μεγάλωσα. Όλα ήταν θέμα της ημέρας, το να κάνεις σχέδια για την επόμενη εβδομάδα δεν υπήρχε, έπρεπε να είσαι οπτιμιστής. Το πως θα βγει η κάθε μέρα λοιπόν, σ’ έκανε να έχεις μια πρακτική ματιά απέναντι στα πράγματα, το πώς διαχειρίζομαι δηλαδή αυτό που μου συμβαίνει τώρα… κι άσε τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον. Αυτό σου δίνει μια γενναιότητα… Οπότε εκτός από θέματα υγείας, οτιδήποτε και να γίνει με βρίσκει ψύχραιμο. Θεωρώ ότι η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς, και δεν μου χρωστάει τίποτα. Είμαι έτοιμος και για το καλό και το λιγότερο καλό. Χωρίς άγχος. Όταν έρθει θα δω τι θα κάνω. Μπορεί να μη με σηκώσει καν απ’ τον καναπέ μια πολύ καλή προοπτική. Δηλαδή, μπορεί να μου πει κάποιος τώρα ότι πρέπει να μιλήσουμε για μια ταινία στην Αμερική κι εγώ να πω… μα τώρα μιλάω με τον Μπαλαχούτη, δεν μπορώ, που να τρέχω, άστο. Δεν τρελαίνομαι. Δεν με βγάζεις εύκολα απ’ την ησυχία που έχω επιλέξει.
Έτσι ήσουν και παλιά…
Πάντα ήμουν έτσι.
Σε βλέπω χορτάτο, γεμάτο…
Μα ήμουν πάντα χορτάτος, αυτό είναι το περίεργο με μένα. Οι φίλοι με τους οποίους είμαστε ακόμη κοντά από τα εφηβικά μου χρόνια, μου λένε, «ρε συ, είσαι ο μόνος απ’ την παρέα που τότε είχε τα λιγότερα λεφτά απ’ όλους κι ήσουν πάντα μια χαρά». Νιώθω το ίδιο και με ένα πενηντάρικο που είχα ή δεν είχα, κι εμένα πεντακοσάρικο σήμερα…
Οι καλύτερες εκπομπές έρχονται;
Η κάθε εκπομπή είναι ζαριά. Καμιά φορά δίχως να κάνεις πολλά προκύπτουν σπουδαίες στιγμές και απ’ την άλλη κάνεις ότι καλύτερο μπορείς και δεν κάθεται…
Βλέπω όμως ακόμα τη δίψα στα μάτια σου, στον τρόπο σου…
Ψαχνόμαστε συνέχεια. Είμαστε και μια δεμένη ομάδα τόσα χρόνια, με την Βίκυ Λάσκαρη και τους άλλους συντελεστές… Έχουμε το δικό μας εσωτερικό database.
Πως βλέπεις τη σημερινή κατάσταση, εσύ που προέρχεσαι και από «μπαρουτοκαπνισμένη» αριστερή οικογένεια;
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα αλλά εγώ είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Μην περιμένουμε να μας φτιάξουν τη ζωή οι λογιστές. Η κατάσταση είναι ζόρικη αλλά το κέφι για την ζωή είναι δικό του, διπλανό κεφάλαιο. Δεν λέω ότι είναι ευχάριστο αυτό που συμβαίνει, κάθε άλλο, αλλά μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να σου παίρνουν το κέφι και το γέλιο.
Στο γήπεδο πας;
Όχι γιατί συμπίπτουν οι ώρες με τις παραστάσεις και όλα όσα κάνω. Παρακολουθώ όμως.
Έχουν αλλάξει κι εκεί τα πράγματα… οι παίκτες πάνε κι έρχονται… μόνο η φανέλα μένει ίδια.
Αυτήν κοιτάω και το γεγονός πως όταν μπεις στο γήπεδο, γίνεσαι και πάλι 11 χρονών. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα!
Ο γιος σου;
Είναι Ολυμπιακός αλλά δεν τρελαίνεται.
Το πρωτάθλημα δεν βλέπω να το παίρνει ο Ολυμπιακός (η συνέντευξη έγινε πριν τις αναμετρήσεις με την ΑΕΚ);
Δύσκολα. Στεναχωρήθηκα πολύ με τον Τάκη Λεμονή γιατί τον ξέρω σαν άνθρωπο, κάνουμε παρέα. Έχει μια ειρήνη μέσα του ο Τάκης που τη μεταδίδει στους άλλους. Δεν έχει πονηριές και δεύτερες σκέψεις.
Τον πρόλαβες και σαν παίκτη..
Αέρινος. Πολύ γλυκός
Ο τρόπος της απομάκρυνσής του δεν ήταν ωραίος…
Τι να λέμε τώρα… Και είχε δείξει κι αποτέλεσμα ο άνθρωπος. Παρά ταύτα κοιτάμε τη φανέλα… που δεν αλλάζει. Εκεί είναι τα παιδικά μας χρόνια και εν μέρει η ζωή μας. Απ’ το ποδόσφαιρο έχω πάρει πολλά μαθήματα για το θέατρο.
Τι εννοείς;
Λες καμιά φορά ξεχάσανε τη μπάλα… Δεν μπορούν να δώσουν τη μπάλα στα τρία μέτρα; Γίνεται να είναι όλοι χάλια; Καμιά φορά λοιπόν στο θέατρο είναι π.χ κάποιος στην πλατεία και θες να δώσεις το κάτι παραπάνω… Συμβαίνει όσο κι αν προσπαθείς να μην μπορείς να το κάνεις ή να είσαι απλά καλός ή μέτριος… Καταλαβαίνω πολύ καλά τους ποδοσφαιριστές ακόμα και για κάποιες απρόσμενες κινήσεις τους.
Κουράζεσαι;
Είναι μεγάλη τύχη να σου αρέσει αυτό που κάνεις. Κάνω δυο παραστάσεις Σάββατο και δύο Κυριακή. Ε, την Κυριακή, στο τέλος, υπάρχει μια κούραση. Αν μου πεις όμως εκείνη την ώρα να κάνουμε μια ακόμη παράσταση, θα σου πω: Πάμε.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος «εξομολογείται» στον Κώστα Μπαλαχούτη
Μετά το πρώτο και το δεύτερο «κομμάτι» της συνομιλίας τους παρουσιάζουμε το τρίτο και τελευταίο μέρος.
Μου ακούγεται παράδοξο να λες πως η επιτυχία του «Στην Υγειά μας» δεν σε έχει ωφελήσει στο θέατρο…
Το «Στην Υγειά μας» με την 14χρονη πορεία του είναι κάτι πολύ δυνατό! Ξέρεις τι μου λένε πάρα πολλοί που έρχονται στο θέατρο: «Μπράβο, συγχαρητήρια, δεν το περίμενα»… Σου λέει, έλα μωρέ το Σπύρο τώρα, τον είδαμε το Σάββατο, το άλλο Σάββατο, πάμε να δούμε κάναν άλλο.
Άρα για τον ηθοποιό Παπαδόπουλο το «Στην Υγειά μας» λειτουργεί σαν τροχοπέδη;
Πρέπει να ακούσουν πρώτα για την παράσταση ότι είναι καλή… Να καταλάβεις για το «Δείπνο Ηλιθίων» που παίζεται για δεύτερη χρονιά και είμαστε όλες, μα όλες τις μέρες γεμάτοι, έρχονται άνθρωποι στο τέλος της παράστασης που με έκπληξη μου δηλώνουν: «Τι λες ρε φίλε… Δεν σου το ‘χα». Και αυτό το λένε για καλό! Δηλαδή για να έρθουν να με δουν πρέπει να κάνω πολύ καλή παράσταση, να βγουν θετικά σχόλια, να μαθευτεί αυτό και μετά θα είμαι στις επιλογές του κόσμου… Βέβαια για να είμαι δίκαιος στην επαρχία, όταν κάνω περιοδεία, συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί έρχονται να δούνε τον Σπύρο του «Στην Υγειά μας» από κοντά κι ας μην παίξει τίποτα!
Κι όλα αυτά την ώρα που δεν έχεις χάσει σεζόν στο θέατρο…
Όχι, ποτέ!
Ρόλους - απωθημένα με την καλή έννοια έχεις;
Όχι ιδιαίτερα… Το μόνο που είχα λαχταρήσει και μάλλον δεν θα το κάνω, αφού το έπραξε εξαιρετικά ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, είναι το Σιρανό. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου, κάποια στιγμή πιστεύω θα γίνουνε.
Τα ζεϊμπέκικα σ’ αρέσουν περισσότερο;
Ναι…
Έχω δει ότι μερικές φορές ότι φέρνεις τις βόλτες σου…
Άμα μου τη δώσει πολύ… Δεν είναι και για χόρταση.
Είναι ξέδωμα;
Ταξίδι…
Σκέφτεσαι τίποτα;
Μόνο τα λόγια του τραγουδιού…
Έχεις ένα δικό σου τρόπο.
Ταξιδεύω στην ιστορία του τραγουδιού.
Ο Άκης Πάνου;
Υποκλίνομαι… Θεωρώ τον «Τρελό» τεράστιο τραγούδι.
Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη…
Μ’ αρέσει πάρα πολύ…
Στο σινεμά περνάς καλά;
Δεν έχω κάνει πολύ κινηματογράφο γιατί δεν μου αρέσαν τα σενάρια που στέλνανε. Έχω κάτι κεραίες και αντιλαμβάνομαι το «περίπου» ή το «τώρα θα σας δείξω εγώ τι είναι ελληνικό σινεμά».
Μιλάς για την πρόθεση εκείνου που σου παρουσιάζει το σενάριο;
Ναι. Μου στέλνανε σενάρια που έλεγα «τι είναι αυτά ρε παιδιά, εδώ δεν το καταλαβαίνω εγώ το νόημα, θα το καταλάβει ο κόσμος;». Και η απάντηση που έπαιρνα ήταν: «έλα μωρέ, άστο τον κόσμο και τα εισιτήρια, εδώ κάνουμε τέχνη». Και εγώ δεν είμαι αυτής της λογικής.
Παρ’ όλα αυτά…
Έκανα μία με τον Παναγιωτόπουλο επειδή λάτρευα τον Νίκο. Του είχα αρνηθεί κάνα δυο φορές και την στην τελευταία του πρόταση, δέχτηκα κι ας μην ήξερα καλά καλά τι θα συμβεί. Όμως κι εκείνος ήταν αυτής της σχολής. Του έλεγα «το πριν και το μετά…» και μου απαντούσε «δε με νοιάζει». Το πίστευε. Μου έλεγε «εγώ σήμερα έκανα μια καλή σκηνή και είναι σα να γύρισα μια ταινία».
Κινούμαστε στο χωροχρόνο…
Δεν συμμερίζομαι αυτή την αντίληψη. Φέτος λοιπόν στην «Τζαμάικα» πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο καλά στην κάμερα. Μπορεί να έχω ωριμάσει και υποκριτικά… αλλά καταλάβαινα ακριβώς τι ήταν αυτό που έπρεπε να παίξω. Σαν να ήμουν μέσα στη μηχανή. Η κάμερα ήτανε φίλη μου, δεν ήταν εναντίον μου. Σαν να ήμουνα στο θέατρο, στο σπίτι μου.
Σε ενδιαφέρει η αμεσότητα με τον θεατή…
Να καταλαβαίνω τι είναι για να μπορέσω να το δώσω και στον άλλο. Ας είναι και πιο σύνθετο αλλά όχι αυτό το «περίπου».
Αν θα έπρεπε να κάνω μια παραπομπή με τους ηθοποιούς της γενιάς του ’60, αυθαίρετη βέβαια, γιατί εγώ γεννήθηκα στα τέλη της δεκαετίας, θα σε ταίριαζα με τον φίλο σου τον Βουτσά.
(χαμογελάει διακριτικά)
Γιατί έχεις μια αμεσότητα που δεν γίνεται φτηνή... κι αυτό είναι κατάκτηση. Όπως οι στίχοι του Πυθαγόρα, που σου αρέσουν, στο τραγούδι.
Υπέροχος, σπουδαίος, τεράστιος. Και με τον Στέλιο και στη Μικρά Ασία.
Βαριά ευχαριστώ που χρωστάς;
Στον δάσκαλο μου τον Πέλο Κατσέλη και στον Σπύρο Ευαγγελάτο για το θέατρο. Και για την τηλεόραση στον Γιώργο Κωνσταντίνου. Ένας τεράστιος ηθοποιός που μου φέρθηκε με εξαιρετικό τρόπο.
Έμαθες πράγματα;
Πολλά. Τον χάζευα.
Έντεχνος με την ακριβή έννοια της λέξης… αλλά άμεσος.
Αν ήταν στην Αμερική θα ήταν ο Γουόλτερ Ματάου.
Τζακ Λέμον…
Δεν γνωριζόμασταν. Με είδε στο θέατρο και με φώναξε… να κάνω τον γιο του… και μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν ο πραγματικός γιος του. Τόσο τρυφερός άνθρωπος.
Πέρναγε αυτό στο γυαλί. Είχατε σχέση μασίφ;
Εκεί δημιουργήθηκε μέσα απ’ τη δουλειά.
Δεν κάνατε παρέα έξω απ’ το πλατό;
Όχι ιδιαίτερα. Στο στούντιο όμως μοιραστήκαμε πολλά.
Εσύ με τον γιο σου κάνεις παρέα;
Βέβαια;
Τα λέτε, κοντά;
Πολύ κοντά.
Επικοινωνείτε;
Πολύ.
Η λατρεία στις γυναίκες σου έκανε καλό τελική ή όχι;
Πως μπορεί η ομορφιά στη ζωή σου να σου κάνει κακό; Είναι άλλο μ’ αρέσουν η γυναίκες κι άλλο τρέχω σαν τρελός να αποδείξω ότι είμαι άντρας… Εγώ είμαι της πρώτης λογικής. Άρα βάζοντας την ομορφιά στην καθημερινότητά σου, είναι μια μορφή τέχνης, ζεις τη ζωή σου εντέχνως.
Η μοναχική ρότα σου στη ζήση συνεχίζεται;
Δεν μπορώ τις εύκολες και μεγάλες παρέες. Προτιμώ μόνος μου ή με μετρημένους, ακριβούς φίλους που αγαπώ και εκτιμώ. Παρ’ ότι τα πράγματα είναι πιο εύκολα πια…
Μουσική ακούς;
Το ραδιάκι είναι πάντα ανοικτό.
Σε φοβίζει κάτι;
Όχι… Δεν είναι γιατί είμαι γενναίος αλλά προκύπτει απ’ τον τρόπο που μεγάλωσα. Όλα ήταν θέμα της ημέρας, το να κάνεις σχέδια για την επόμενη εβδομάδα δεν υπήρχε, έπρεπε να είσαι οπτιμιστής. Το πως θα βγει η κάθε μέρα λοιπόν, σ’ έκανε να έχεις μια πρακτική ματιά απέναντι στα πράγματα, το πώς διαχειρίζομαι δηλαδή αυτό που μου συμβαίνει τώρα… κι άσε τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον. Αυτό σου δίνει μια γενναιότητα… Οπότε εκτός από θέματα υγείας, οτιδήποτε και να γίνει με βρίσκει ψύχραιμο. Θεωρώ ότι η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς, και δεν μου χρωστάει τίποτα. Είμαι έτοιμος και για το καλό και το λιγότερο καλό. Χωρίς άγχος. Όταν έρθει θα δω τι θα κάνω. Μπορεί να μη με σηκώσει καν απ’ τον καναπέ μια πολύ καλή προοπτική. Δηλαδή, μπορεί να μου πει κάποιος τώρα ότι πρέπει να μιλήσουμε για μια ταινία στην Αμερική κι εγώ να πω… μα τώρα μιλάω με τον Μπαλαχούτη, δεν μπορώ, που να τρέχω, άστο. Δεν τρελαίνομαι. Δεν με βγάζεις εύκολα απ’ την ησυχία που έχω επιλέξει.
Έτσι ήσουν και παλιά…
Πάντα ήμουν έτσι.
Σε βλέπω χορτάτο, γεμάτο…
Μα ήμουν πάντα χορτάτος, αυτό είναι το περίεργο με μένα. Οι φίλοι με τους οποίους είμαστε ακόμη κοντά από τα εφηβικά μου χρόνια, μου λένε, «ρε συ, είσαι ο μόνος απ’ την παρέα που τότε είχε τα λιγότερα λεφτά απ’ όλους κι ήσουν πάντα μια χαρά». Νιώθω το ίδιο και με ένα πενηντάρικο που είχα ή δεν είχα, κι εμένα πεντακοσάρικο σήμερα…
Οι καλύτερες εκπομπές έρχονται;
Η κάθε εκπομπή είναι ζαριά. Καμιά φορά δίχως να κάνεις πολλά προκύπτουν σπουδαίες στιγμές και απ’ την άλλη κάνεις ότι καλύτερο μπορείς και δεν κάθεται…
Βλέπω όμως ακόμα τη δίψα στα μάτια σου, στον τρόπο σου…
Ψαχνόμαστε συνέχεια. Είμαστε και μια δεμένη ομάδα τόσα χρόνια, με την Βίκυ Λάσκαρη και τους άλλους συντελεστές… Έχουμε το δικό μας εσωτερικό database.
Πως βλέπεις τη σημερινή κατάσταση, εσύ που προέρχεσαι και από «μπαρουτοκαπνισμένη» αριστερή οικογένεια;
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα αλλά εγώ είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Μην περιμένουμε να μας φτιάξουν τη ζωή οι λογιστές. Η κατάσταση είναι ζόρικη αλλά το κέφι για την ζωή είναι δικό του, διπλανό κεφάλαιο. Δεν λέω ότι είναι ευχάριστο αυτό που συμβαίνει, κάθε άλλο, αλλά μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να σου παίρνουν το κέφι και το γέλιο.
Στο γήπεδο πας;
Όχι γιατί συμπίπτουν οι ώρες με τις παραστάσεις και όλα όσα κάνω. Παρακολουθώ όμως.
Έχουν αλλάξει κι εκεί τα πράγματα… οι παίκτες πάνε κι έρχονται… μόνο η φανέλα μένει ίδια.
Αυτήν κοιτάω και το γεγονός πως όταν μπεις στο γήπεδο, γίνεσαι και πάλι 11 χρονών. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα!
Ο γιος σου;
Είναι Ολυμπιακός αλλά δεν τρελαίνεται.
Το πρωτάθλημα δεν βλέπω να το παίρνει ο Ολυμπιακός (η συνέντευξη έγινε πριν τις αναμετρήσεις με την ΑΕΚ);
Δύσκολα. Στεναχωρήθηκα πολύ με τον Τάκη Λεμονή γιατί τον ξέρω σαν άνθρωπο, κάνουμε παρέα. Έχει μια ειρήνη μέσα του ο Τάκης που τη μεταδίδει στους άλλους. Δεν έχει πονηριές και δεύτερες σκέψεις.
Τον πρόλαβες και σαν παίκτη..
Αέρινος. Πολύ γλυκός
Ο τρόπος της απομάκρυνσής του δεν ήταν ωραίος…
Τι να λέμε τώρα… Και είχε δείξει κι αποτέλεσμα ο άνθρωπος. Παρά ταύτα κοιτάμε τη φανέλα… που δεν αλλάζει. Εκεί είναι τα παιδικά μας χρόνια και εν μέρει η ζωή μας. Απ’ το ποδόσφαιρο έχω πάρει πολλά μαθήματα για το θέατρο.
Τι εννοείς;
Λες καμιά φορά ξεχάσανε τη μπάλα… Δεν μπορούν να δώσουν τη μπάλα στα τρία μέτρα; Γίνεται να είναι όλοι χάλια; Καμιά φορά λοιπόν στο θέατρο είναι π.χ κάποιος στην πλατεία και θες να δώσεις το κάτι παραπάνω… Συμβαίνει όσο κι αν προσπαθείς να μην μπορείς να το κάνεις ή να είσαι απλά καλός ή μέτριος… Καταλαβαίνω πολύ καλά τους ποδοσφαιριστές ακόμα και για κάποιες απρόσμενες κινήσεις τους.
Κουράζεσαι;
Είναι μεγάλη τύχη να σου αρέσει αυτό που κάνεις. Κάνω δυο παραστάσεις Σάββατο και δύο Κυριακή. Ε, την Κυριακή, στο τέλος, υπάρχει μια κούραση. Αν μου πεις όμως εκείνη την ώρα να κάνουμε μια ακόμη παράσταση, θα σου πω: Πάμε.
