Σπύρος Παπαδόπουλος: «Η ζωή μου όλη» (Μέρος 2ο)

Το στρατιωτικό λόγω φρονημάτων στα σύνορα, το πρωί στην οικοδομή και το βράδυ στο θέατρο, το πάθος για τις μοτοσικλέτες, οι Απαράδεκτοι, το Στην Υγειά μας και όχι μόνο.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Ο τίτλος είναι ενδεικτικός των «προτιμήσεων» του Σπύρου Παπαδόπουλου αλλά και της αυτοβιογραφικής συνέντευξής του στο ogdoo.gr.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος «εξομολογείται» στον Κώστα Μπαλαχούτη

Μετά το πρώτο μέρος παρουσιάζουμε το δεύτερο μέρος της συνομιλίας τους:

Άρα ο μπαμπάς δεν πρόφτασε να σε απολαύσει πρωταγωνιστή, ούτε κι εσύ πρόλαβες να τον χαρείς…
Ήμουν στην εφηβεία, πήγαινα σχολείο, δούλευα, έτρεχα… Θυμάμαι κάποιες φορές που μου έλεγε η μάνα μου: «Κάτσε λίγο βρε παιδί μου, μην βγεις σήμερα έξω, λαχταράει λίγο ο πατέρας σου να σε δει». Καλά ρε μαμά, απαντούσα, αύριο, έχουμε καιρό…

Με τις μηχανές είχες κόλλημα από πιτσιρικάς;
Από το 16-17 μου χρόνια…

Το πρώτο μηχανάκι;
Τότε… Ένα Hondaκι αυτόματο στην αρχή… Μετά πήρα μια Honda 175, μετά μια άλλη…

Γιαπωνέζικα σταθερά;
Ήταν πιο προσιτά… Η πρώτη μου BMW ήταν μια R51 «προπολεμική» που τη φτιάξαμε με φίλους.

Κι από τότε δέθηκες με τη συγκεκριμένη μάρκα;
Βολεύτηκα. Την έχω μάθει.
papd2233
Κάνουν και «καλά» οι Γερμανοί…
Ε ναι, κάποια πράγματα…

Κι από τότε μόνο μηχανή;
Δεν μπορώ εύκολα να μπω στο αυτοκίνητο. Τρελαίνομαι. Μόνο αν έχω κάτι να κουβαλήσω… και όχι πάνω από τρεις φορές το χρόνο.

Τι σου προσφέρει η μηχανή; Ελευθερία;
Είναι μέρος μου και είμαι μέρος της.

Στην Θεατρική σχολή του Κατσέλη αισθάνθηκες ότι το θέατρο θα είναι η «άκρη» σου;
Το θέατρο άρχισε να μου αρέσει και πήγαινα καλά, διάβαζα. Αλλά το έκανα για μένα. Δεν είχα σκοπό να γίνω ηθοποιός. Όταν τελείωσα τη σχολή, είπα ένας κύκλος έκλεισε, πάμε τώρα να βρούμε μια δουλειά να ζήσουμε. Και πήγα και δούλεψα σε κάτι άσχετο, σε ένα θερμοκήπιο στα Καλύβια. Με αγγούρια και ντομάτες. Είχα βρει έναν τύπο εκεί, πολύ καλό παιδί, δουλεύαμε 12-14 ώρες, το ραδιοφωνάκι έπαιζε συνέχεια, τραγουδάγαμε όλη μέρα και έβγαζα και καλά λεφτά. Κάποιες φορές έμενα κι εκεί. Μια μέρα όμως καθώς κατέβαινα με την μοτοσικλέτα την παραλιακή για να πάω στην Καλλιθέα, στο σπίτι μου να δω τη μάνα μου, σε ένα φανάρι με βλέπει μια φίλη απ’ τη σχολή. Μου λέει δέχεσαι ωτοστόπ. Της απαντώ, όπου θες. Και μου λέει στο θέατρο Κάππα… εκεί που τώρα ανεβάζω το «Δείπνο Ηλιθίων». Άκου να δεις!

Τα παιχνίδια της ζωής..
Την πάω λοιπόν εκεί, βλέπω κι άλλους φίλους μου… πολύ κόσμο! Κάνει τότε οντισιόν ο Σπύρος Ευαγγελάτος για το Αμφιθέατρο. Μου λένε έλα να δώσεις κι εσύ. Απαντώ τι λέτε ρε παιδιά; Ούτε μονόλογο έχω, ούτε τίποτα; Αφήστε με ήσυχο! Είμαι εν τω μεταξύ με τα ρούχα της δουλειάς, μες τη χλωροφύλλη… Με τις φωνές τους γίνεται ντόρος και κατεβαίνω να τους πώς να «σκάσουν». Και τότε έρχεται μια πολύ όμορφη γυναίκα και με προσκαλεί: «Μα γιατί δεν έρχεστε;». Λέω, εσείς ποια είστε, τι θέλετε; Με σκουντάν οι άλλοι και μου ψιθυρίζουν: «Είναι η Λήδα η γυναίκα του Ευαγγελάτου». Και με τα χίλια ζόρια, βρέθηκα μέσα, απέναντι σε έναν πολύ γλυκό άνθρωπο, τον συνονόματό μου Σπύρο, που τον λάτρεψα κατόπιν βέβαια. Με ρωτάει: τι έχεις να πεις. Και απαντώ: τίποτα. Με ξαναρωτάει: γιατί; Του εξηγώ πως άδικα χάνει τον χρόνο του, σπρωχτός ήρθα του λέω, έχω μήνες μακριά απ τη σχολή, δεν θυμάμαι τίποτα. Εκείνος επιμένει, και «αφού ήρθατε» όπως μου λέει, μου ζητά έναν αυτοσχεδιασμό. Μου δίνει ένα θέμα, τον κάνω, δεν βλέπω την ώρα να φύγω, και καταλήγω πάλι στο θερμοκήπιο…

Το ξέχασες;
Κάπως έτσι. Μετά από 20 ημέρες χτυπά το τηλέφωνο στο θερμοκήπιο και με καλούν: «Γεια σας, είμαι ο βοηθός του Σπύρου Ευαγγελάτου, ανήκετε στο δυναμικό του Αμφιθεάτρου». Λέω κόψε τις πλάκες, δεν το πίστευα. Του έβγαλα την Παναγία του ανθρώπου. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο με είχε πάρει. Κι έμεινα εκεί δυόμισι χρόνια…

Κι εκεί μπαίνει πλέον το επάγγελμα ηθοποιός στις ράγες σου;
Δεν το πίστευα ακόμη. Μαγεύτηκα βέβαια από αυτόν τον άνθρωπο. Τεράστια προσωπικότητα, πολύ μορφωμένος σπουδαίος δάσκαλος o Ευαγγελάτος. Παίξαμε 4-5 έργα, πήγαμε και στο εξωτερικό. Όμως ακόμη είμαι το ένα πόδι στο θέατρο.

Βιοπορίζεσαι πλέον απ’ αυτό;
Ο Σπύρος πλήρωνε… αλλά δεν νιώθω σίγουρος. Κάπου λέω μόλις τελειώσει κι αυτό, δεν θα βρω άλλη δουλειά και θα τελειώσει η σχέση μου με το θέατρο. Πήγα φαντάρος, τέλειωσα, συνέχισα με τον Λευτέρη Βογιατζή και η μια δουλειά ακολουθούσε την άλλη. Επειδή ήμουν πολύ εγωιστής, δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσω ποτέ κάτι, αλλά μου τα ‘φερε έτσι η ζωή να μην χρειαστεί να αναζητήσω ποτέ δουλειά, γι’ αυτό και έμεινα.

Δεν είχες τη φλόγα του εγώ θα γίνω, θα κάνω…
Ποτέ.

Φαντάρος που πήγες;
Σε μια μονάδα ανεπιθύμητων στην Καβύλη Έβρου.

Δε σβήνονται τα χαρτιά με τίποτα…
Όχι. Μόνο που στην αρχή έγινε μια φοβερή σκηνή. Με είχαν μπερδέψει με κάποιον άλλο και με πήγαν στο Β’ Γραφείο. Μου δώσαν να αναλάβω το Β’ Γραφείο. Μετά από δύο μέρες καταλάβανε το λάθος τους. Εγώ πίστευα πως προετοιμάζουν κάποιο σπάσιμο νεύρων και ήμουν ήρεμος. Μπαίνει μια στιγμή ένας με πλακώνει στις ψιλές και μου φωνάζει, γιατί δεν μας είπες ποιος είσαι… Λέω, εγώ τι ξέρω; Εδώ με βάλατε!

Ζωή χαρισάμενη στον Έβρο;
Ένα χρόνο έκατσα, γιατί ήμουν προστάτης αφού πέθανε ο πατέρας μου. Ζόρικα ήτανε αλλά είχα το ραδιοφωνάκι.

Καζαντζίδης σταθερά;
Αδιαμφισβήτητα. Και Βιτάλη και Πάριο και Νταλάρα και Αλεξίου. Δεν είχα φανατισμούς.

Ξένη μουσική;
Όχι. Όταν μου βάζανε η φίλοι μου ν’ ακούσω κάνα ροκ, το άκουγα, και μου άρεσε.

Με το που γυρνάς πως ξαναμπαίνεις αμέσως στο θέατρο;
Με πήρε ο Λευτέρης ο Βογιατζής, με τον οποία ήμασταν μαζί στο Αμφιθέατρο στη «Σπασμένη στάμνα» που παρουσίαζε. Μια πολύ μεγάλη επιτυχία.

Φαντάζομαι πλέον δεν θα είχες αμφιβολίες για το μετά σου;
Από ένα σημείο και μετά είπα, ναι είμαι ηθοποιός. Αλλά περάσαν χρόνια για να βεβαιωθώ. Να καταλάβεις από το Λευτέρη έφυγα κάποια στιγμή, του είπα δεν κάνω, και μάλιστα του πήγα και αντικαταστάτη μου.

Υπήρχαν θετικά σχόλια για σένα;
Ναι, αρκετά… Αλλά ήμουν έρμαιο… δηλαδή αν μου έκαναν μια αρνητική παρατήρηση, ότι είμαι χάλια, το πίστευα πραγματικά. Δεν είχα αυτοπεποίθηση.

Τουλάχιστον ο χώρος έχει πολλές γυναίκες…
Ως προς αυτό ήμουν καλυμμένος.

Πηγαίνεις σε λαϊκά κέντρα, συναυλίες;
Βέβαια!

Περνάς καλά;
Πολύ… Απλώς μου έχει μείνει το απωθημένο που δεν μπορώ να δω αυτούς που ήθελα όταν ήμουν μικρός. Στις Τζιτζιφιές ας πούμε, στου Παπαϊωάννου… Πρόλαβα Τσιτσάνη και Μπέλλου στο Χάραμα αλλά εγώ ήμουν στην άλλη εποχή. Ήθελα να δω τους Καζαντζίδηδες, τους Περπινιάδηδες, τους Μενιδιάτηδες στην λάμψη τους. Πήγα βέβαια στον Βαγγέλη και στο Ζαγοραίο αλλά πλέον το κλίμα ήταν σχεδόν cult. Και στον Αγγελόπουλο πήγα…

Στην Εθνική Οδό;
Ναι!
papadoodpo292902
Εκεί ήταν ωραίο cult.
Όμορφα ήταν. Στον Μανώλη πήγαινα μικρός στο σπίτι του και έτρωγα κρέας.

Περιβολάκι με Αγία Βαρβάρα κοντά είναι έτσι κι αλλιώς…
Λόγω των φρονημάτων του πατέρα μου, το μόνο σχολείο στην περιοχή που με δέχθηκε ήταν της Αγίας Βαρβάρας. Καθόμουνα στο ίδιο θρανίο με τον αδελφό του Αγγελόπουλο, τον Λευτέρη. Γίναμε φίλοι, πηγαίναμε σπίτι του και εκεί έβλεπα τη μητέρα του, μια Αρχόντισσα…

Την κυρία Ερασμία…
Ναι, και μας έδινε γλυκά, παϊδάκια, μπιφτέκια… Όλα αυτά που δεν υπήρχαν σπίτι μου, που τα βλέπαμε μια φορά το χρόνο. Κι έτσι γνώρισα και το Μανώλη.

Τι τάξη είσαι πάνω κάτω;

Δεν έχει πάνω κάτω, μόνο Πρώτη Δημοτικού πήγα στην Αγία Βαρβάρα. Ένα απόγευμα, χειμώνα σούρουπο, έχει έρθει ο πατέρας μου να πάρει τον έλεγχο και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι του Μανώλη. Και βλέπουμε να βγαίνουν κάτι τύποι περίεργοι, πίσω από κάτι δέντρα και κάτι μάντρες και μας διώχνουν, να φύγουμε. Πράγματι το κόψαμε γρήγορα και αλλάξαμε κατεύθυνση. Την άλλη μέρα ακούστηκε πως την είχαν στήσει στο Μανώλη για να τον βγάλουν απ’ τη μέση λόγω Αννούλας…

61-62;

Εκεί. Επίσης έχω τον απόηχο από ένα άλλο γεγονός με το Μανώλη. Παίζουμε μπάλα στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό, πάνω απ’ το Περιβολάκι, και βλέπουμε δυο αυτοκίνητα, να κυνηγάει το ένα το άλλο και να πέφτουν δύο πυροβολισμοί. Θυμάμαι πως μας μαζέψανε αμέσως τότε…

Η ιστορία με τον Ζαγοραίο και τον Αγγελόπουλο;

Ακριβώς. Όταν ήρθε ο Ζαγοραίος καλεσμένος στην εκπομπή του το είπα.
Μου λέει: Άσε… και γέλαγε Του λέω: Τι Άσε, εκεί ήμουνα! Γιατί είχε πειράξει την Αννούλα!

Στο «Όνειρο» που ήταν με τον Σούκα κένταγε ο Αγγελόπουλος;
Ναι. Σπουδαίος. Πήγα και τον είδα και στο Λυκαβηττό. Όπου ο Μανώλης είπε και την μαγική ατάκα. Στην πρώτη γραμμή ήταν ο Σαββόπουλος και του το είπανε. Και λέει ο Μανώλης, τι να κάνω; Του λένε, πες κάτι! Και βγαίνει ο Αγγελόπουλος και λέει το αμίμητο (εδώ ο Σπύρος μιμείται τον τρόπο της φωνής του Μανώλη): «Καλησπέρα σας κύριε Σαββόπουλε. Αν και δύο άκρα αντίθετα, είμαι καλός σου φίλος».

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έρχονται τα καλύτερα για σένα;
Δουλεύω στο θέατρο αλλά έχω και τη μητέρα μου, οπότε κάνω και άλλες πρωινές δουλειές ακόμη.

Τι δουλειές;

Συνήθως οικοδομή. Ήταν η εύκολη λύση.

Δε μάσαγες…
Όχι. Ντρεπόμουνα να μη είμαι σε κόσμο, σε κάνα μπαρ, μη με βλέπουν, οπότε…

Ναι αλλά η οικοδομή είναι βαριά ακόμη.
Ντενεκέ κανονικά.

Και το βράδυ παράσταση;
Ναι. Μετά έμαθα να βάφω, κι από βοηθός μπογιατζή άρχιζα να παίρνω και μόνος μου δουλειές. Έτσι τσοντάριζα το θέμα με το θέατρο. Μέχρι που άρχισε η τηλεόραση κι άρχισα κι εγώ να αναπνέω.

Η πρώτη στιγμή στην τηλεόραση;
Αν δεν κάνω λάθος, «Το κεφάλι της γάτας» στην ΕΡΤ, από ένα βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη. Πρωταγωνιστούσε ο Βαλτινός που ήταν ήδη γνωστός κι εγώ που βλέπω για πρώτη φορά κάμερα.

Στο θέατρο όσο βρίσκεσαι στην σκηνή περνάς καλά;
Μου αρέσει και δουλεύω πολύ. Και τότε και τώρα.

Και στην πρόβα;
Ναι.

Είσαι της λεπτομέρειας;
Πάρα πολύ.

Ειδικά όταν σκηνοθετείς και κάνεις δικά σου πράγματα;
Και να μην σκηνοθετώ το ίδιο είναι. Καθόμουνα στο σπίτι και δούλευα ώρες ατέλειωτες. Δεν μπορώ από εγωισμό, να έχει καταλάβει κάτι το μυαλό, να το θέλει, και να μην μπορώ να το κάνω. Γίνομαι έξαλλος. Γιατί αυτό παθαίνει ο ηθοποιός. Ο αντίπαλος σου δεν είναι ούτε ο σκηνοθέτης, ούτε το κοινό, ούτε κανείς. Είναι ο εαυτός σου. Στο μυαλό σου ξέρεις πως πρέπει να γίνει, δεν είσαι βλάκας, αλλά κάτι συμβαίνει και δεν μπορείς. Και γι’ αυτό δούλευα πολύ, να μπορώ να σπάω αυτό το πράγμα… Και αυτό που θέλω να μπορώ να το κάνω. Να σου λένε παίξε ένα ντο και να παίζεις ντο. Όχι να ξέρεις ποιο είναι το ντο και να μην μπορείς να το αποδώσεις.

Σήμερα όμως με την αναγνώριση που έχεις, αλλά και την εμπειρία σου, εξακολουθείς να εργάζεσαι στους ίδιους ρυθμούς;
Είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα, δεν έχει να κάνει με άλλα πράγματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πω: εγώ ξέρω. Ξεκινάω πάντα από την αρχή, σαν να είμαι στην Πρώτη Δημοτικού.

Στην τηλεόραση, στο στούντιο, ένιωσες όμορφα;
Όχι ιδιαίτερα. Σαν το θέατρο δεν βάζω τίποτα…
papadoodpo292901
Ούτε όταν ήρθαν οι επιτυχίες;
Δεν τις καταλάβαμε τις επιτυχίες. Με τους «Απαράδεκτους» πιτσιρίκια είμαστε, την πλάκα μας κάναμε, γι’ αυτό και πάθαμε και την πλάκα μας όταν αντιληφθήκαμε πόσο πολύ άρεσαν.

Η διασημότητα σε προβλημάτισε;
Επειδή είμαι λίγο αγοραφοβικός είχα ένα μικρό θέμα.

Φαντάζομαι τι θα γινότανε…
Περπατούσα και μου φώναζαν από παντού. Υπήρχε λοιπόν λίγο θέμα αλλά μετά το γείωσα. Θυμήθηκα όταν ήμουν στην Καλλιθέα που γύρναγε μια σκηνή ο Βέγγος για μια ταινία του, κι είχα πάει να τον δω από κοντά. Τον αντίκρισα και τρελάθηκα, ήταν σαν να έβλεπα τον Θεό. Λέω κάπως έτσι με κοιτάνε κι εμένα, με αγάπη, τώρα…

Ποια ταινία γύρναγε ο Θανάσης;
Θα σε γελάσω. Ακόμη είχα δει στην λαϊκή αγορά τον Λαυρέντη Διανέλλο και επίσης τρελάθηκα. Το ίδιο και με τον Αθηνόδωρο Προύσαλη… Σκέφτηκα λοιπόν όσα είχα αισθανθεί όταν είδα αυτούς τους ανθρώπους και αυτό με ησύχασε και με ισορρόπησε.

Τους εκτιμούσες τους καρατερίστες;
Τρελαινόμουν που τους ανθρώπους του σινεμά τους έβλεπα από κοντά. Κι έλεγα, θα μ’ άρεσε ο Βέγγος να μου έλεγε: άσε με παιδί μου… Κι έτσι δεν το έκανα κι εγώ ποτέ αυτό.

Πάντως για σένα σαν το θέατρο δεν έχει;
Το θέατρο είναι η εκδρομή με τους φίλους κι η τηλεόραση το βίντεο αυτής της εκδρομής.

Το «Στην Υγειά Μας» πως προκύπτει;
Καλοκαίρι, ήμουν στην Νάξο. Με κάλεσε η Βίκυ Λάσκαρη που υπογράφει την παραγωγή. Δεν την ήξερα. Μου είπε πως ήθελε να παρουσιάσω την εκπομπή, και της εξήγησα πως δεν μ’ ενδιαφέρει. Επέμενε… όσο δεν φαντάζεσαι και ήρθα στην Αθήνα. Με είχε δει στην τηλεόραση και πίστευε πως ήμουν το κατάλληλο πρόσωπο. Η απάντησή μου ήταν: «Μόνο αν έχει να κάνει με το λαϊκό τραγούδι και κυρίως αυτό που εγώ ξέρω». Με ρωτάει: Δηλαδή; «Αυτό που εγώ μεγάλωσα και λίγο πριν και λίγο μετά από μένα». Έτσι ξεκινήσαμε…

Είχες παρτίδες με ερμηνευτές;
Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν… Μόνο με τον Πάριο είχα μιλήσει μερικές φορές. Πρώτη μου επιλογή ήταν ο Μάνος Ελευθερίου. Το καλώ στο τηλέφωνο. Μου απαντάει αρνητικά: «Όχι παιδί μου, αλλά επειδή σε έχω δει στην τηλεόραση αν θες κάνουμε ένα φαγητό, να μιλήσουμε».

Που;
Στις «Πόρτες» πήγαινε ο Μάνος στην Κηφισίας. Σέβομαι απόλυτα το ότι δεν θέλει και μιλήσαμε πολύ ώρα για πολλά πράγματα. Απ’ την ποίηση μέχρι το θέατρο. Τον αποχαιρετώ ευχαριστημένος από τη γνωριμία μαζί του… Μόλις φτάνω στην πόρτα τον ακούω να φωνάζει: «και πότε είναι το γύρισμα». Άλλαξε μετά την κουβέντα που κάναμε.

Η εκπομπή αγκαλιάστηκε αμέσως. Φανταζόσουν το εκτόπισμά της;
Όχι φυσικά.

Μετά την πρώτη εκπομπή ήταν όλα πιο εύκολα;
Όχι ακριβώς. Λάτρευα τον Κουγιουμτζή. Ο Σταύρος ψήθηκε όμως να έρθει «Στην Υγειά Μας» γιατί πριν δύο χρόνια στην ραδιοφωνική μου εκπομπή στον Σκάι, είχα βάλει 14 του Σεπτέμβρη τραγούδια του, για τα γενέθλιά του, και είχα πει πόσο σπουδαίος είναι και πόσο κρίμα ήταν που έχει αποσυρθεί. Το είχε ακούσει και είχε συγκινηθεί γιατί είχε παράπονα…ότι τον είχαν ξεχάσει. Έτσι όταν τον πήρα τηλέφωνο, μου είπε: «Εγώ παιδί μου δεν βγαίνω στην τηλεόραση αλλά μιας και εκτίμησα την χειρονομία σου να το συζητήσουμε».

Πότε καταλαβαίνεις ότι εδώ κάτι γίνεται;
Ήξερα ότι πάει καλά αλλά είχα άγχος. Ακόμη και τώρα έχω. Αυτό ίσως είναι και ο καλύτερός μου σύμβουλος. Δεν νιώθω ποτέ ότι έχω κατακτήσει κάτι. Μόνο με δουλειά… προχωράς.

Δηλαδή και στο «Δείπνο Ηλιθίων» έχεις τρακ;
Τρακ δεν έχω αλλά δεν γίνεται να μην προετοιμαστώ πολύ. Για μια παράσταση που ανεβαίνει για δύο χρόνια, θα κάτσω στο καμαρίνι, θα κλειστώ, θα συγκεντρωθώ, θα κοιτάξω πάλι το κείμενο, θα σκεφτώ να κάνω κάτι αλλιώς. Για να μη γίνεται μία στείρα αναπαραγωγή κι αρχίσω κι εγώ αλλά και ο ρόλος να κουράζεται…

Κι όμως έχω παρατηρήσει στην εκπομπή, ως καλεσμένος, πως και αυτοσχεδιαστικός είσαι αλλά και την ατάκα την έχεις γρήγορη;
Για να βγουν όλα αυτά στην εκπομπή, πρέπει να διαβάσω προσεκτικά τα στοιχεία των καλεσμένων, να φανταστώ πως θα εξελιχθεί η συνομιλία… Θέλω να είμαι έτοιμος, κι ας μην χρειαστεί τίποτα απ’ όλα. Πρέπει να έχω κάπου να πατήσω. Μη μου πεις κάτι και σε κοιτάω σαν χάνος…

Άρα αυτή η αμεσότητα είναι πολυδουλεμένη;
Κρύβει δουλειά… Αισθάνομαι ασφάλεια.

Τελειώνει η πρώτη χρονιά, η επόμενη, η μεθεπόμενη, φτάνουμε 14 χρόνια. Τα πρόσωπα και τα θέματα κάπου εξαντλούνται. Έχεις μετανιώσει για κάποιες εκπομπές;
Κάποιες εκπομπές δεν ολοκληρώνονται όπως τις φαντάζεσαι για διάφορους λόγους. Π.χ. τελευταία στιγμή σου ακυρώνουν δύο άνθρωποι που τους θεωρείς σημαντικούς στο δέσιμό της… Ορισμένες φορές η χημεία των καλεσμένων δεν προκύπτει. Άλλες στιγμές αλλάζει η ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της εκπομπής και δεν εξελίσσεται όπως περιμένεις… Σε ένα αφιέρωμα έχει συμβεί ο κεντρικός καλεσμένος να φέρει όλους τους φίλους του… που τον ξέρουν και δεν διασκεδάζουν μιας και είναι κάθε μέρα μαζί…

Μιλάμε για μια Σαββατιάτικη εκπομπή που δεν είναι ντοκιμαντέρ.
Δεν είναι μια μουσικολογική εκπομπή. Ο βασικός σκοπός της είναι η διασκέδαση. Έτσι τη γνώρισε και την αγάπησε ο κόσμος.

Περνάς καλά στα γυρίσματα;
9,5 φορές στις δέκα. Ειδικά μετά το πρώτο 20άλεπτο όταν δω π.χ. τους κυρίους να χαλαρώνουν τις γραβάτες, τότε λέω καλά είμαστε…

Θεωρείς ευλογία το ότι έχεις απολαύσει στο πλατό τους καλύτερους και τα καλύτερα;
Όπως το είπες, ευλογία αληθινή.

Ποια θεωρείς την καλύτερη. Αυτή που είπες, θα πλήρωνα όσο κι όσο για να βρεθώ ακόμη και καλεσμένος στο στούντιο.
Δεν είναι μία, είναι πολλές. Ανεξάρτητα από τον βασικό καλεσμένο. Ακόμη και σε θεματικές εκπομπές έχω ζήσει μοναδικές στιγμές. Και με τον Νικολόπουλο και με τον Μίκη, με τον οποίο απόλαυσα και την προετοιμασία της. Πήγαινα στο σπίτι του, σχεδόν κάθε μέρα πήγαινα στο Βραχάτι. Μετά στην Ακρόπολη… Είχα διαβάσει τα πάντα γι’ αυτόν.

Σήμερα, εξακολουθούν να υπάρχουν στιγμές που συγκινείσαι;
Ναι, πολύ συχνά. Είμαι εύκολος στο κέφι όταν παίζονται αγαπημένα μου τραγούδια. Θυμάμαι που είπα στον Νικολόπουλο να μου παίξει το «Χαρτί θα γίνει στάχτη το μολύβι θα καεί». Με το που το άκουσα, τελείωσα! Ήμουν έτοιμος για άλλες δέκα εκπομπές .

Έχει μια εισαγωγή αυτό το τραγούδι και βέβαια και τα λόγια του Πυθαγόρα…
Το θέμα ήταν ότι δεν ήξερα ότι είναι του Χρήστου… Το παίξαμε επιτραπέζια εκεί που λέγαμε όχι απαραίτητα δικά του…

Πολύς κόσμος έχει ταυτίσει το Σαββατόβραδό του με την εκπομπή. Σε βαραίνει αυτό;

Με βαραίνει πως για ένα μέρος του κόσμου, πέρα από τη διασκέδαση έχει γίνει κοινωνική ανάγκη. Εννοώ για την επαρχία, την περιφέρεια, και όχι μόνο. Δεν συζητώ για τους απόδημους. Νιώθω ευθύνη. Είναι πολύ δυνατό… 14 χρόνια τώρα. Και μπορώ να σου πω πως δεν με έχει ωφελήσει στο θέατρο…
papadoodpo292903
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος στα γραφεία του Ogdoo Music Group στην Μεταμόρφωση με τον Κώστα Μπαλαχούτη και τον Παναγιώτη Κακαρά.


*Ακολουθεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης - ποταμός του Σπύρου Παπαδόπουλου στον Κώστα Μπαλαχούτη!


ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!