Ο Πόλυς Κυριάκου μας μιλά για τη μέχρι τώρα διαδρομή του, τα περίφημα «Διόδιά» του, αλλά και τα επόμενα σχέδιά του.
Έλληνας πλέον του εξωτερικού, Κύπριος, με γερή ρίζα, σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και με την ποίηση να φωτίζει τη ρότα, ο Κυριάκου έχει δώσει δείγματα μιας άρτιας στιχουργικής γραφής που «πατάει» στο σήμερα δίχως να «ξεχνά» τις αρετές του χτες.
Πρόσφατα παρουσίασε με τη συνθέτρια Σοφία Νάτσιου και τις ενορχηστρώσεις του Γιώτη Κιουρτσόγλου το δίσκο «Χωρίς Αφέντες» με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών, όπως συμβαίνει και με όλες σχεδόν τις δημιουργίες του Κυριάκου.
Παράλληλα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Ιδρύματος για την Ελληνική Μουσική και Τέχνη Ορφέας, με έδρα τη Νέα Υόρκη, μας μίλησε για τις ευρύτερες πολιτισμικές δράσεις του, την Ελλάδα στα ξένα μάτια, την πληγή της Κύπρου.
Για ποιο λόγο γράφετε στίχους;
Αγαπώ την ποίηση. Γράφω Ελληνικούς στίχους επειδή αγαπώ την Ελληνική μουσική. Γράφω στίχους γιατί οι εικόνες της ζωής δε χωράνε πάντα σε μια φωτογραφία. Οι εικόνες συχνά κρατάνε περισσότερο μέσα από τραγούδια. Τη μελοποιημένη ποίηση την ερωτεύτηκα, όπως πολλοί από μας, από τα παιδικά χρόνια. Αρχίζοντας από την ιδιαίτερη πατρίδα, την Κύπρο, στη συνέχεια σε ένα τετράχρονο σταθμό στην Ελλάδα και τέλος εδώ, στη Νέα Υόρκη. Άκουσα σπουδαία πράγματα μέσα από συζεύξεις στίχων και μουσικής, πράγματα που όσο φεύγουν τα χρόνια ετούτα δυναμώνουν και ομορφαίνουν ακόμα πιο πολύ, γίνονται απαραίτητα κομμάτια της ζωής μας. Πώς λοιπόν να μην γράψει κανείς, με μια τόσο όμορφη γλώσσα, με τόσο ταλαντούχους συνθέτες; Πώς να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό;
Ποιοι δημιουργοί σας έχουν επηρεάσει;
Όσον αφορά τη μουσική, φυσικά με έχουν επηρεάσει οι παλιοί κλασσικοί, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Δήμος Μούτσης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος αλλά και ένας αριθμός από σύγχρονους συνθέτες. Όσον αφορά το στίχο έχω σαν πρότυπά μου τον Μάνο Ελευθερίου, τον Μιχάλη Μπουρμπούλη, τον Νίκο Γκάτσο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Κώστα Τριπολίτη και άλλους.
Το τραγούδι τι ρόλο έπαιξε και παίζει στη ζωή σας;
Εδώ και μερικά χρόνια παρακολουθούμε την οικονομική δυσκολία της Ελληνικής δισκογραφίας. Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσα τραγούδια γεννιούνται αυτή την εποχή, κόντρα στη δυσκολία αυτή. Πάρα πολλά! Αυτό δίνει μια αισιοδοξία στην τέχνη. Πάει να πει ότι η ζωή μας εισπνέει οξυγόνο από το τραγούδι. Τραγουδάμε στο δρόμο, στο σπίτι, στις συναυλίες, στα όνειρα μας. Τραγουδάμε, που σημαίνει ότι ελπίζουμε! Το τραγούδι λοιπόν για τον Έλληνα, όπως και για μένα είναι καθημερινότητα. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλος λαός που να ζει το τραγούδι τόσο γενναιόδωρα όσο εμείς.
Γιατί κατά τη γνώμη σας τα «Διόδια» γνώρισαν πλατιά αποδοχή;
Δύσκολα μπορεί να απαντηθεί αυτό το ερώτημα από τον ίδιο το δημιουργό. Είναι ενδιαφέρον όμως το γεγονός ότι αμέσως μετά την κυκλοφορία των «Διοδίων» φίλοι και γνωστοί σημείωσαν με έμφαση το συγκεκριμένο τραγούδι λέγοντας ότι θα έχει μια σημαντική πορεία. Προσωπικά δεν περίμενα την αποδοχή του σε αυτό τον βαθμό. Τα «Διόδια» αγαπήθηκαν ίσως γιατί «καταθέτουν» την καλοσύνη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Μια καλοσύνη που δύσκολα ομολογείται. Δε μιλάμε σήμερα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν «τολμάμε» να εκφραστούμε έτσι. Κι όταν κάποιος τολμά να «ξεγυμνώνεται» τόσο άμεσα, σαν σε προσευχή, τότε ταυτιζόμαστε... Διότι αυτό τα «Διόδια» ψιθυρίζουν μια προσευχή, πώς δηλαδή θα γινόταν καλύτερος ο κόσμος και ο άνθρωπος. Επάξια, όμως, εύσημα και περγαμηνές ανήκουν στο συνθέτη και ερμηνευτή των «Διοδίων», τον Σταύρο Σιόλα, ο οποίος συνταξίδεψε μαζί μου δυο ολόκληρους δίσκους. Εύσημα φυσικά, και στη σημαντική ερμηνεύτρια της Ελληνικής δισκογραφίας που ακούει στο όνομα Φωτεινή Βελεσιώτου, η οποία με τη φωνή και την παρουσία της δυνάμωσε ακόμα πιο πολύ το συναίσθημα που κουβαλά αυτό το τραγούδι. Να ομολογήσω ότι το τραγούδι «Όλοι έχουμε μια θεία στην Αμερική» που βρίσκεται στον ίδιο δίσκο, για μένα προσωπικά είναι εξ ίσου αγαπημένο. Ίσως επειδή αναφέρεται σε μια «γειτονιά» στην οποία ξόδεψα 34 χρόνια από τη ζωή μου, την πόλη και τη χώρα που βρέθηκα να ζω μακριά από την Ελλάδα.
Πώς βλέπετε απ’ έξω, ως Έλληνας της διασποράς, την κρίση που βιώνει ο τόπος;
Τη βλέπουμε με πόνο ψυχής. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό το θέμα το οποίο χρήζει μεγάλης και σοβαρής συζήτησης. Προσωπικά, όσο μπορώ θυμίζω με οποιαδήποτε ευκαιρία ότι η Διασπορά δεν έχει ακόμα δώσει ακόμα ολοκληρωτικά το παρόν της σε σχέση με τα σημερινά οικονομικά δρώμενα στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν οφείλεται σε οτιδήποτε άλλο παρά στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ Ελλάδας και Ελληνισμού τη Διασποράς.
Πώς αντιλαμβάνονται οι ξένοι τα δικά μας προβλήματα;
«Η φτωχή και ανήμπορη Ελλάδα με τη δυσκολία και ανικανότητα οργάνωσης. Τα σκάνδαλα της Ελλάδας που δεν έχουν σταματημό. Οι Έλληνες που διέλυσαν την οικονομία τους διότι έκαναν καταχρήσεις». Και άλλα πολλά, με παρόμοιο ρεφρέν κυρίως...
Το ζήτημα της Κύπρου είναι πάντα μια πληγή ανοικτή;
Ανοιχτή πληγή. Ναι! Αυτόν τον καιρό, αυτές τις μέρες συγκεκριμένα, πιο ανοιχτή από ποτέ. Ίσως ένα δημοψήφισμα που αναμένεται να βρεθεί μπρος απ’ τα μάτια μας όπου να ‘ναι να καταστεί η ολοκληρωτική καταστροφή - ή όχι - της Κύπρου.
Ο ρόλος, η σπορά και η προοπτική του Ιδρύματος για την Ελληνική Μουσική και Τέχνη «Ορφέας»;
Ο Πολιτισμός είναι ότι πιο πολύτιμο για ένα λαό. Ο Πολιτισμός όμως για ένα λαό όπως η Ελλάδα, καθίσταται ακόμα πιο σημαντικός, διότι έχει την τύχη να κουβαλάει μιαν αξιοζήλευτη ιστορία χιλιάδων χρόνων. Η Διασπορά του 2015 μας βρίσκει ακόμα πιο μακριά από την Πολιτιστική Μητρόπολη του Ελληνισμού. Ο Ατλαντικός που μας χωρίζει από την Ελλάδα και την Κύπρο πολλαπλασιάζει τα χιλιόμετρα. Αυτούς λοιπόν τους δυσοίωνους καιρούς, τούτο που ενδυναμώνει μια κοινωνία είναι η ταυτότητά της, η οποία όταν εμφανίζεται με το πιο όμορφο ένδυμά της παρασύρει μαζί παλιές και νέες γενιές. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουμε ότι μπορεί να επιτευχθεί η «συνέχεια» στον Πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Η μουσική, το θέατρο, η ποίηση, όλα αυτά τα στολίδια που οι μεγάλοι και σημαντικοί Έλληνες δημιουργοί κατάθεσαν μέσα στους αιώνες, έχουν δικαίωμα να δώσουν το παρών τους στις γειτονιές του Μανχάταν, της Αστόριας, του Μπρούκλιν. Η Ελληνική μουσική, η Ελληνική Ποίηση, το Ελληνικό Θέατρο έχουν κατακτήσει επάξια χρυσοποίκιλτα εύσημα. Από Νόμπελ λογοτεχνίας μέχρι έργα Μαρκόπουλου, Ξαρχάκου, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και τόσων άλλων. Έργα που έχουν ξεπεράσει τα Ελληνικά σύνορα. Αλλά, επίσης, και έργα όπως το Ελληνικό Λαϊκό, το Έντεχνο και το Δημοτικό μας τραγούδι. Δεν παραμένει λοιπόν παρά να μοιραστούμε τούτη την Τέχνη κι εμείς εδώ. Οι Έλληνες της διασποράς.
Μέσα από αυτή τη λογική, δρομολογήθηκε ο «Ορφέας». Ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την Ελληνική μουσική και Τέχνη. Κάποιοι άνθρωποι που ζουν χρόνια σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη οραματίστηκαν το απλό και το αυτονόητο: Την δημιουργία ενός φορέα, μέσα από τον οποίο Έλληνες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, όπως επίσης οι Αμερικανοί και Φιλέλληνες που ζουν εδώ, να μπορούν να παρακολουθούν εκδηλώσεις, συναυλίες και παραστάσεις με ποιότητα. Ευχόμαστε να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε όσα δημιουργικά όνειρα έχουμε κατά νου.
Μια κοινωνία, «Χωρίς αφέντες», μπορεί να υπάρξει;
Μια κοινωνία «Χωρίς αφέντες» θα έπρεπε να βιώνει σήμερα και η Ελλάδα και η Κύπρος. Για να επιτευχθεί αυτό όμως, θέλει δουλειά πολλή, όπως λέει κι ο ποιητής. Δυστυχώς κάποιοι κατάφεραν να μας αποδυναμώσουν οικονομικά. Και αυτή η αποδυνάμωση άνοιξε τις πόρτες στους ξένους. Και οι πόρτες αυτές οι ανοιχτές φέρνουν και θα συνεχίσουν να φέρνουν καταστροφή, αδιέξοδο και μόνιμους, ξενόφερτους αφέντες...
«Χωρίς αφέντες» όμως είναι και ο τίτλος της νέας δισκογραφικής δουλειάς που μόλις κυκλοφόρησε από την εταιρεία «Μικρός Ήρως» στην πρόσφατη συνεργασία μου με τη Σοφία Νάτσιου η οποία έγραψε τις μουσικές. Οι ενορχηστρώσεις ανήκουν στον Γιώτη Κιουρτσόγλου. Τρεις συντελεστές από τρεις διαφορετικές πόλεις συνεργάστηκαν για να ολοκληρωθεί αυτός ο δίσκος: Ο υποφαινόμενος από τη Νέα Υόρκη, η Σοφία Νάτσιου από τη Θεσσαλονίκη και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου από την Αθήνα. Οι ερμηνείες ανήκουν στον Παντελή Θαλασσινό, τη Φωτεινή Βελεσιώτου, τη Λιζέτα Καλημέρη, την Αρετή Κετιμέ, τον Βασίλη Λέκκα, την Εύη Σιαμαντά, την Κατερίνα Δούκα, τον Γεώργη Τσουρή, την Μπέττυ Χαρλαύτη και την Άννα Χρυσάνθου. Ήδη, δυο τραγούδια του δίσκου, τα «Παραμύθια» με τη Φωτεινή Βελεσιώτου και το «Χωρίς αφέντες» με την Λιζέτα Καλημέρη παρουσιάζονται σε πολλές συναυλίες.
Το επόμενο βήμα, σχέδια;
Δισκογραφικά, συνεργασίες με παλιούς και νέους συνθέτες και ερμηνευτές. Ανάμεσα σε αυτούς μπορώ να ονομάσω τους ακόλουθους συνθέτες και ερμηνευτές: Γιάννη Μαρκόπουλο, Παντελή Θαλασσινό, Σταύρο Σιόλα, Γρηγόρη Πολύζο, Βάσω Αλαγιάννη, Σαβέρια Μαργιολά, Μαρία Κρασοπούλου, Πάνο Βλάχο και άλλους.
Η επόμενη εκδήλωση του «Ορφέα» θα είναι μια συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στο Merkin Hall at Kaufman Music Center στο Μανχάταν στις 27 Φεβρουαρίου 2016 σε συνεργασία με τον οργανισμό «Κyrenia Opera» όπου θα παρουσιαστούν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρου Ξαρχάκου. Βασικός ερμηνευτής της συναυλίας θα είναι ο Σταύρος Σιόλας, με συνοδεία της χορωδίας του «Κyrenia Opera», υπό τη διεύθυνση του Κωνσταντίνου Γιαννούδη.
Έλληνας πλέον του εξωτερικού, Κύπριος, με γερή ρίζα, σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και με την ποίηση να φωτίζει τη ρότα, ο Κυριάκου έχει δώσει δείγματα μιας άρτιας στιχουργικής γραφής που «πατάει» στο σήμερα δίχως να «ξεχνά» τις αρετές του χτες.
Πρόσφατα παρουσίασε με τη συνθέτρια Σοφία Νάτσιου και τις ενορχηστρώσεις του Γιώτη Κιουρτσόγλου το δίσκο «Χωρίς Αφέντες» με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών, όπως συμβαίνει και με όλες σχεδόν τις δημιουργίες του Κυριάκου.
Παράλληλα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Ιδρύματος για την Ελληνική Μουσική και Τέχνη Ορφέας, με έδρα τη Νέα Υόρκη, μας μίλησε για τις ευρύτερες πολιτισμικές δράσεις του, την Ελλάδα στα ξένα μάτια, την πληγή της Κύπρου.
Για ποιο λόγο γράφετε στίχους;
Αγαπώ την ποίηση. Γράφω Ελληνικούς στίχους επειδή αγαπώ την Ελληνική μουσική. Γράφω στίχους γιατί οι εικόνες της ζωής δε χωράνε πάντα σε μια φωτογραφία. Οι εικόνες συχνά κρατάνε περισσότερο μέσα από τραγούδια. Τη μελοποιημένη ποίηση την ερωτεύτηκα, όπως πολλοί από μας, από τα παιδικά χρόνια. Αρχίζοντας από την ιδιαίτερη πατρίδα, την Κύπρο, στη συνέχεια σε ένα τετράχρονο σταθμό στην Ελλάδα και τέλος εδώ, στη Νέα Υόρκη. Άκουσα σπουδαία πράγματα μέσα από συζεύξεις στίχων και μουσικής, πράγματα που όσο φεύγουν τα χρόνια ετούτα δυναμώνουν και ομορφαίνουν ακόμα πιο πολύ, γίνονται απαραίτητα κομμάτια της ζωής μας. Πώς λοιπόν να μην γράψει κανείς, με μια τόσο όμορφη γλώσσα, με τόσο ταλαντούχους συνθέτες; Πώς να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό;
Ποιοι δημιουργοί σας έχουν επηρεάσει;
Όσον αφορά τη μουσική, φυσικά με έχουν επηρεάσει οι παλιοί κλασσικοί, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Δήμος Μούτσης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος αλλά και ένας αριθμός από σύγχρονους συνθέτες. Όσον αφορά το στίχο έχω σαν πρότυπά μου τον Μάνο Ελευθερίου, τον Μιχάλη Μπουρμπούλη, τον Νίκο Γκάτσο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Κώστα Τριπολίτη και άλλους.
Τα Διόδια & το οξυγόνο των τραγουδιών
Το τραγούδι τι ρόλο έπαιξε και παίζει στη ζωή σας;
Εδώ και μερικά χρόνια παρακολουθούμε την οικονομική δυσκολία της Ελληνικής δισκογραφίας. Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσα τραγούδια γεννιούνται αυτή την εποχή, κόντρα στη δυσκολία αυτή. Πάρα πολλά! Αυτό δίνει μια αισιοδοξία στην τέχνη. Πάει να πει ότι η ζωή μας εισπνέει οξυγόνο από το τραγούδι. Τραγουδάμε στο δρόμο, στο σπίτι, στις συναυλίες, στα όνειρα μας. Τραγουδάμε, που σημαίνει ότι ελπίζουμε! Το τραγούδι λοιπόν για τον Έλληνα, όπως και για μένα είναι καθημερινότητα. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλος λαός που να ζει το τραγούδι τόσο γενναιόδωρα όσο εμείς.
Γιατί κατά τη γνώμη σας τα «Διόδια» γνώρισαν πλατιά αποδοχή;
Δύσκολα μπορεί να απαντηθεί αυτό το ερώτημα από τον ίδιο το δημιουργό. Είναι ενδιαφέρον όμως το γεγονός ότι αμέσως μετά την κυκλοφορία των «Διοδίων» φίλοι και γνωστοί σημείωσαν με έμφαση το συγκεκριμένο τραγούδι λέγοντας ότι θα έχει μια σημαντική πορεία. Προσωπικά δεν περίμενα την αποδοχή του σε αυτό τον βαθμό. Τα «Διόδια» αγαπήθηκαν ίσως γιατί «καταθέτουν» την καλοσύνη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Μια καλοσύνη που δύσκολα ομολογείται. Δε μιλάμε σήμερα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν «τολμάμε» να εκφραστούμε έτσι. Κι όταν κάποιος τολμά να «ξεγυμνώνεται» τόσο άμεσα, σαν σε προσευχή, τότε ταυτιζόμαστε... Διότι αυτό τα «Διόδια» ψιθυρίζουν μια προσευχή, πώς δηλαδή θα γινόταν καλύτερος ο κόσμος και ο άνθρωπος. Επάξια, όμως, εύσημα και περγαμηνές ανήκουν στο συνθέτη και ερμηνευτή των «Διοδίων», τον Σταύρο Σιόλα, ο οποίος συνταξίδεψε μαζί μου δυο ολόκληρους δίσκους. Εύσημα φυσικά, και στη σημαντική ερμηνεύτρια της Ελληνικής δισκογραφίας που ακούει στο όνομα Φωτεινή Βελεσιώτου, η οποία με τη φωνή και την παρουσία της δυνάμωσε ακόμα πιο πολύ το συναίσθημα που κουβαλά αυτό το τραγούδι. Να ομολογήσω ότι το τραγούδι «Όλοι έχουμε μια θεία στην Αμερική» που βρίσκεται στον ίδιο δίσκο, για μένα προσωπικά είναι εξ ίσου αγαπημένο. Ίσως επειδή αναφέρεται σε μια «γειτονιά» στην οποία ξόδεψα 34 χρόνια από τη ζωή μου, την πόλη και τη χώρα που βρέθηκα να ζω μακριά από την Ελλάδα.
Η ανήμπορη Ελλάδα και η πληγή της Κύπρου
Πώς βλέπετε απ’ έξω, ως Έλληνας της διασποράς, την κρίση που βιώνει ο τόπος;
Τη βλέπουμε με πόνο ψυχής. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό το θέμα το οποίο χρήζει μεγάλης και σοβαρής συζήτησης. Προσωπικά, όσο μπορώ θυμίζω με οποιαδήποτε ευκαιρία ότι η Διασπορά δεν έχει ακόμα δώσει ακόμα ολοκληρωτικά το παρόν της σε σχέση με τα σημερινά οικονομικά δρώμενα στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν οφείλεται σε οτιδήποτε άλλο παρά στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ Ελλάδας και Ελληνισμού τη Διασποράς.
Πώς αντιλαμβάνονται οι ξένοι τα δικά μας προβλήματα;
«Η φτωχή και ανήμπορη Ελλάδα με τη δυσκολία και ανικανότητα οργάνωσης. Τα σκάνδαλα της Ελλάδας που δεν έχουν σταματημό. Οι Έλληνες που διέλυσαν την οικονομία τους διότι έκαναν καταχρήσεις». Και άλλα πολλά, με παρόμοιο ρεφρέν κυρίως...
Το ζήτημα της Κύπρου είναι πάντα μια πληγή ανοικτή;
Ανοιχτή πληγή. Ναι! Αυτόν τον καιρό, αυτές τις μέρες συγκεκριμένα, πιο ανοιχτή από ποτέ. Ίσως ένα δημοψήφισμα που αναμένεται να βρεθεί μπρος απ’ τα μάτια μας όπου να ‘ναι να καταστεί η ολοκληρωτική καταστροφή - ή όχι - της Κύπρου.
Ο πολύτιμος Πολιτισμός
Ο ρόλος, η σπορά και η προοπτική του Ιδρύματος για την Ελληνική Μουσική και Τέχνη «Ορφέας»;
Ο Πολιτισμός είναι ότι πιο πολύτιμο για ένα λαό. Ο Πολιτισμός όμως για ένα λαό όπως η Ελλάδα, καθίσταται ακόμα πιο σημαντικός, διότι έχει την τύχη να κουβαλάει μιαν αξιοζήλευτη ιστορία χιλιάδων χρόνων. Η Διασπορά του 2015 μας βρίσκει ακόμα πιο μακριά από την Πολιτιστική Μητρόπολη του Ελληνισμού. Ο Ατλαντικός που μας χωρίζει από την Ελλάδα και την Κύπρο πολλαπλασιάζει τα χιλιόμετρα. Αυτούς λοιπόν τους δυσοίωνους καιρούς, τούτο που ενδυναμώνει μια κοινωνία είναι η ταυτότητά της, η οποία όταν εμφανίζεται με το πιο όμορφο ένδυμά της παρασύρει μαζί παλιές και νέες γενιές. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουμε ότι μπορεί να επιτευχθεί η «συνέχεια» στον Πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Η μουσική, το θέατρο, η ποίηση, όλα αυτά τα στολίδια που οι μεγάλοι και σημαντικοί Έλληνες δημιουργοί κατάθεσαν μέσα στους αιώνες, έχουν δικαίωμα να δώσουν το παρών τους στις γειτονιές του Μανχάταν, της Αστόριας, του Μπρούκλιν. Η Ελληνική μουσική, η Ελληνική Ποίηση, το Ελληνικό Θέατρο έχουν κατακτήσει επάξια χρυσοποίκιλτα εύσημα. Από Νόμπελ λογοτεχνίας μέχρι έργα Μαρκόπουλου, Ξαρχάκου, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και τόσων άλλων. Έργα που έχουν ξεπεράσει τα Ελληνικά σύνορα. Αλλά, επίσης, και έργα όπως το Ελληνικό Λαϊκό, το Έντεχνο και το Δημοτικό μας τραγούδι. Δεν παραμένει λοιπόν παρά να μοιραστούμε τούτη την Τέχνη κι εμείς εδώ. Οι Έλληνες της διασποράς.
Μέσα από αυτή τη λογική, δρομολογήθηκε ο «Ορφέας». Ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την Ελληνική μουσική και Τέχνη. Κάποιοι άνθρωποι που ζουν χρόνια σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη οραματίστηκαν το απλό και το αυτονόητο: Την δημιουργία ενός φορέα, μέσα από τον οποίο Έλληνες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, όπως επίσης οι Αμερικανοί και Φιλέλληνες που ζουν εδώ, να μπορούν να παρακολουθούν εκδηλώσεις, συναυλίες και παραστάσεις με ποιότητα. Ευχόμαστε να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε όσα δημιουργικά όνειρα έχουμε κατά νου.
«Χωρίς αφέντες»
Μια κοινωνία, «Χωρίς αφέντες», μπορεί να υπάρξει;
Μια κοινωνία «Χωρίς αφέντες» θα έπρεπε να βιώνει σήμερα και η Ελλάδα και η Κύπρος. Για να επιτευχθεί αυτό όμως, θέλει δουλειά πολλή, όπως λέει κι ο ποιητής. Δυστυχώς κάποιοι κατάφεραν να μας αποδυναμώσουν οικονομικά. Και αυτή η αποδυνάμωση άνοιξε τις πόρτες στους ξένους. Και οι πόρτες αυτές οι ανοιχτές φέρνουν και θα συνεχίσουν να φέρνουν καταστροφή, αδιέξοδο και μόνιμους, ξενόφερτους αφέντες...
«Χωρίς αφέντες» όμως είναι και ο τίτλος της νέας δισκογραφικής δουλειάς που μόλις κυκλοφόρησε από την εταιρεία «Μικρός Ήρως» στην πρόσφατη συνεργασία μου με τη Σοφία Νάτσιου η οποία έγραψε τις μουσικές. Οι ενορχηστρώσεις ανήκουν στον Γιώτη Κιουρτσόγλου. Τρεις συντελεστές από τρεις διαφορετικές πόλεις συνεργάστηκαν για να ολοκληρωθεί αυτός ο δίσκος: Ο υποφαινόμενος από τη Νέα Υόρκη, η Σοφία Νάτσιου από τη Θεσσαλονίκη και ο Γιώτης Κιουρτσόγλου από την Αθήνα. Οι ερμηνείες ανήκουν στον Παντελή Θαλασσινό, τη Φωτεινή Βελεσιώτου, τη Λιζέτα Καλημέρη, την Αρετή Κετιμέ, τον Βασίλη Λέκκα, την Εύη Σιαμαντά, την Κατερίνα Δούκα, τον Γεώργη Τσουρή, την Μπέττυ Χαρλαύτη και την Άννα Χρυσάνθου. Ήδη, δυο τραγούδια του δίσκου, τα «Παραμύθια» με τη Φωτεινή Βελεσιώτου και το «Χωρίς αφέντες» με την Λιζέτα Καλημέρη παρουσιάζονται σε πολλές συναυλίες.
Το επόμενο βήμα, σχέδια;
Δισκογραφικά, συνεργασίες με παλιούς και νέους συνθέτες και ερμηνευτές. Ανάμεσα σε αυτούς μπορώ να ονομάσω τους ακόλουθους συνθέτες και ερμηνευτές: Γιάννη Μαρκόπουλο, Παντελή Θαλασσινό, Σταύρο Σιόλα, Γρηγόρη Πολύζο, Βάσω Αλαγιάννη, Σαβέρια Μαργιολά, Μαρία Κρασοπούλου, Πάνο Βλάχο και άλλους.
Η επόμενη εκδήλωση του «Ορφέα» θα είναι μια συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στο Merkin Hall at Kaufman Music Center στο Μανχάταν στις 27 Φεβρουαρίου 2016 σε συνεργασία με τον οργανισμό «Κyrenia Opera» όπου θα παρουσιαστούν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρου Ξαρχάκου. Βασικός ερμηνευτής της συναυλίας θα είναι ο Σταύρος Σιόλας, με συνοδεία της χορωδίας του «Κyrenia Opera», υπό τη διεύθυνση του Κωνσταντίνου Γιαννούδη.
