Πίτσα Παπαδοπούλου: «Τίποτα δε μου χαρίστηκε»

(VIDEO & PHOTOS) Μια συνέντευξη με τη μεγάλη κυρία του λαϊκού τραγουδιού, που κυκλοφόρησε το νέο της δίσκο με τίτλο «Αγάπες μου παλιές».
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Η Πίτσα Παπαδοπούλου ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων κυριών του λαϊκού τραγουδιού, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Σχεδόν 50 χρόνια στο τραγούδι, αρκετά εκ των οποίων «μοιρασμένα» με τον Χρήστο Νικολόπουλο, ο οποίος υπογράφει το νέο της δίσκο με τίτλο «Αγάπες μου παλιές».

Ένας δίσκος που έρχεται ως «επιστέγασμα» της πολυετούς συνεργασίας τους και περιλαμβάνει 8 νέα τραγούδια γραμμένα ειδικά για την Πίτσα Παπαδοπούλου και 4 παλαιότερα διασκευασμένα, που αναδεικνύουν τη μεγάλη τραγουδιστική της γκάμα, σε στίχους Ελένης Γιαννατσούλια, Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη, Δημήτρη Τσάφα, Νίκου Αναγνωστάκη, Πυθαγόρα, Λευτέρη Παπαδόπουλου & Σώτιας Τσώτου. Ο δίσκος περιλαμβάνει κι ένα ντουέτο με τον Στέλιο Διονυσίου, ενώ ο Χρήστος Νικολόπουλος, από το προσωπικό label του οποίου κυκλοφορεί ο δίσκος, κάνει φωνητικά. Ιδιαίτερη στιγμή του, ένα ακυκλοφόρητο -ως τώρα- τραγούδι σε στίχους Πυθαγόρα.
pitsa papadopoulou synenteyxi
Η Πίτσα Παπαδοπούλου μιλά για το νέο δίσκο και την πορεία της στο τραγούδι σε μια συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε κάτω τ’ αγαπημένα της δέντρα, τα πλατάνια.

Κυρία Παπαδοπούλου, πείτε μου για τη σχέση σας με τον Χρήστο Νικολόπουλο, που μετράει πάρα πολλά χρόνια…
Παιδιά ήμασταν. Τον γνώρισα όταν δούλευα με τον Ζαμπέτα και ο Βαρτάνης, ένας πολύ καλός βιολιστής, με πήγε στον Καζαντζίδη, που έψαχνε να βρει μια τραγουδίστρια για την εταιρεία που θα άνοιγε. Ο Χρήστος δούλευε ήδη με τον Καζαντζίδη κι έτσι τους γνώρισα μαζί, γύρω στα 1966 - 1967. Δουλέψαμε πολλά χρόνια παρέα, αυτός άρχισε να γράφει τραγούδια που είχα την τύχη να τα τραγουδάω εγώ, εφ’ όσον δουλεύαμε μαζί. Όταν ήμασταν στο Χιώτη για παράδειγμα, είχε βγάλει το «Νυχτερίδες κι αράχνες» κι έτυχε ένα βράδυ να το πω και πέντε φορές, επειδή το ζητούσαν! Έτσι φάνηκε ότι αυτό το τραγούδι ήταν μεγάλο.

Έτσι καταλαβαίνατε τότε πιο τραγούδι θα γίνει επιτυχία;
Ναι, από την απήχηση που είχε στον κόσμο, στα μαγαζιά. Τότε δεν είχε τόσα ραδιόφωνα κτλ.

Σχέση ζωής στην ουσία η γνωριμία σας με τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Μεγάλη! Κάναμε κι ένα δίσκο μετά από χρόνια, αλλά κάποια στιγμή χώρισαν οι δρόμοι μας. Αυτός ήταν ένας σπουδαίος μπουζουξής και μέσα στα πράγματα, έγραφε με μεγάλους, εγώ μια τραγουδίστρια που προσπαθούσα να πετύχω κάτι στη ζωή μου. Ακολούθησε καθένας το δρόμο του, ο Χρήστος έγινε αυτό που έγινε κι εγώ με πολλή δυσκολία, έκανα τη δική μου καριέρα. Αγάπη και εκτίμηση υπήρχε πάντα. Δεν έφυγε ποτέ, όταν τον βλέπω νομίζω ότι είμαστε ακόμα 20 χρονών. Ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους, αλλά δεν παύει να γνωριζόμαστε από παιδιά.

Τον καινούριο σας δίσκο, πώς τον αισθάνεστε;
Γι’ αυτό το δίσκο δεν έβαλα καν το μυαλό μου να δουλέψει και ήταν η πρώτη φορά. Σε όλους μου τους δίσκους, ακόμα και όταν είχα δυο παραγωγούς, διάλεγα μόνη μου τα περισσότερα τραγούδια. Είναι ο μόνος δίσκος που δεν ασχολήθηκα. Ό,τι είπε ο Χρήστος, το δέχτηκα σαν μαθητούδι. Έβλεπα πόσο πολύ ήθελε να κάνει ωραία πράγματα για μένα, έβλεπα την αγάπη που έβαλε και εμπιστεύτηκα το κριτήριό του και την επιλογή του, γιατί, αν μη τι άλλο, ο Χρήστος έχει κάνει χιλιάδες επιτυχίες. Μου έδωσε και την ευκαιρία να πω για πρώτη φορά τραγούδια σε στίχους του Πυθαγόρα, όπως το ομώνυμο με το δίσκο «Αγάπες μου παλιές», που είχε στο αρχείο του. Φρόντισε εκείνος για τα πάντα, μέχρι και την κυκλοφορία από την εταιρεία του «Το Ρήμα». Αν έβλεπα ότι το έκανε αδιάφορα, θα είχα επέμβει. Αλλά, δεν θα υπήρχε και λόγος να κάνουμε δίσκο, αν δεν τον κάναμε με αγάπη.

Τώρα ειδικά με την «κρίση» στη δισκογραφία είναι και δύσκολα τα πράγματα.
Δεν την έχω νιώσει πολύ αυτή τη δυσκολία, είναι κάτι που τώρα θα αντιμετωπίσουν οι νεότεροι. Αυτό που τους συμβουλεύω ως μεγαλύτερη, είναι πως αν θέλουν να ξεκινήσουν τη δουλειά που λέγεται τραγούδι, πρώτα απ’ όλα πρέπει να μάθουν ένα όργανο, να κάνουν φωνητική, να αποκτήσουν παιδεία και μόρφωση. Και να έχουν ως δεύτερη δουλειά το τραγούδι. Πρώτη να έχουν αυτή που θα σπουδάσουν.

Όλα αυτά τα χρόνια στο τραγούδι, ειδικά παλιότερα που οι συνθήκες ήταν πιο σκληρές, νιώσατε ποτέ σε κίνδυνο, ας πούμε;
Σε κίνδυνο όχι, δεν ένιωσα ότι βρέθηκα, βρέθηκα όμως πολλές φορές σε απόγνωση και σκέφτηκα να σταματήσω. Αλλά, δεν μπορούσα να σταματήσω.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να σκεφτείτε έτσι;
Δεν έρχονταν τα πράγματα όπως θα τα ήθελα, ακόμα και με τις εταιρείες. Κάποια στιγμή, σ’ ένα διάδρομο εταιρείας που ήμουν κι εγώ κι ο Καζαντζίδης, του λέω «θα σταματήσω, δε μπορώ, δε γίνεται όλο κάτι να χαλάει». Και μου λέει «οι αξίες δε χάνονται, θα βρεις το δρόμο σου». Κάποιος άλλος μεγάλος καλλιτέχνης μου είχε πει επίσης «γίναμε εμείς οι φωνίτσες, εσύ η φωνάρα δε θα γίνεις;». Τότε δεν τα πίστευα όλα αυτά γιατί έβλεπα ότι δε γινόταν τίποτα, με είχαν κλειδωμένη. Αναρωτιόμουν, από μένα γίνεται; Είναι δική μου κακή διαχείριση;

Τελικά αποδείχτηκε πως είχαν δίκιο εκείνοι που σας προέτρεπαν να συνεχίστε.
Δίκιο είχαν ναι, τον βρήκα το δρόμο μου. Με πολύ μεγάλη δυσκολία, με πολλή δουλειά. Έπρεπε να δουλεύω κάθε μέρα και δούλεψα πάρα πολύ στη ζωή μου, γιατί ήμουν ένα παιδί που κοιτούσε και την οικογένειά του. Αυτή ήταν η δουλειά μου, δεν ήξερα να κάνω άλλη δουλειά και δε μπορούσα να σταματήσω.

Αυτό δίνει και μεγαλύτερη αξία στην επιτυχία σας, όμως, γιατί παλέψατε γι’ αυτήν και γι’ αυτό έχει και τη διάρκειά της.
Δεν ήταν εύκολο, όμως… Ήταν ευχής έργο που ξεκίνησα από Ζαμπέτα και Μοσχολιού, που ήμουν με την Πόλυ Πάνου, που γνώρισα τον Καζαντζίδη, το Χιώτη, ναι! Αλλά σαν Πίτσα, δεν έκανα κάτι. Ήμουν πάντα η καλή τους τραγουδίστρια, αλλά ως εκεί. Δεν είχα καταφέρει ακόμα να κάνω τον πρώτο μου μεγάλο δίσκο.

Πότε ήρθε ο πρώτος δίσκος;
Μικρά δισκάκια είχα πολλά. Ο πρώτος δίσκος ήρθε μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας με τον Τάκη Μουσαφίρη. Μεγάλος και τρανός και τον αγαπώ όσο λίγους. Τι να σου πω, αυτός με «στήλωσε», ας πούμε. Πίστεψε σε μένα, μέσα απ’ τη δουλειά μου. Τίποτα μέχρι σήμερα δε μου χαρίστηκε.

Η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό σας, όμως, όπως την έχω δει και η ίδια στο Περιβόλι τ’ Ουρανού, είναι τεράστια.
Αυτό που βλέπεις στο Περιβόλι δεν είναι τίποτα μπροστά στην αγάπη που λαμβάνω από τον κόσμο που δε μπορεί να έρθει στο Περιβόλι. Αυτή με κράτησε κι αυτή με κρατάει.

Υπάρχει κάτι που επιθυμείτε ακόμα να κάνετε, μετά από τόσα χρόνια; Μια συνεργασία, ας πούμε;
Πολλά! Οι συνεργασίες μου αρέσουν πάρα πολύ και νομίζω ότι τώρα ξεκινάω! Δεν σταματάει ποτέ αυτό.

Προτιμάτε το στούντιο ή τις ζωντανές εμφανίσεις;
Το στούντιο. Εκεί νιώθεις ότι κάτι κάνεις, ένα καινούριο παιδί.

Για το καλοκαίρι τι σχέδια έχετε;
Θα κάνω διάφορες εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως πάντα. Το χειμώνα θα είμαστε πάλι με τον Χρήστο Νικολόπουλο στο Περιβόλι τ’ Ουρανού.

Θα είναι τρίτη χρονιά με τον Χρήστο Νικολόπουλο και τέταρτη στον ίδιο χώρο για σας, σωστά;
Το αισθάνομαι σπίτι μου και ο κόσμος περνάει καλά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δε μπορεί να βγαίνεις κάπου και να μην περνάς καλά. Εκεί μέσα, το καλό που κάνουμε και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό, είναι ότι όλοι τραγουδάμε αληθινά και λέμε τραγούδια που πραγματικά μας αρέσουν, από πολλά είδη.

Πραγματικά, εκεί σας άκουσα να λέτε τραγούδια από το «έντεχνο» ρεπερτόριο, όπως τις «Μέλισσες» & τη «Στάχτη» και εντυπωσιάστηκα.
Δε με ξέρει καλά ο κόσμος, αν και αυτοί που πραγματικά θέλουν να με ξέρουν, ξέρουν και τι γκάμα έχω. Νομίζω ότι ο κόσμος που ψάχνει το καλό τραγούδι έχει να ανακαλύψει πολλά πράγματα. Γι’ αυτό και έχουμε πάντα δουλειά στο μαγαζί, γιατί λέμε την αλήθεια μας. Λέει ο Στέλιος Διονυσίου τα δικά του και του πατέρα του, λέω εγώ τα δικά μου, έχουμε του Χρήστου τις χιλιάδες επιτυχίες… Πιο αλήθεια και πιο μεγάλη γκάμα, δεν υπάρχει. Και φυσικά, είναι ένα μαγαζί με ιστορία.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που όταν σας προτάθηκε δεν το θέλατε, αλλά τελικά το είπατε κι έγινε επιτυχία;
Το «Με τελείωσες». Ο Φαληρέας, ο παραγωγός μου το είχε προτείνει και δε μου άρεσε. Έγινε ολόκληρο θέμα. Τελικά, βέβαια, δικαιώθηκε ο Φαληρέας.

Το ανάποδο; Να το θέλατε πολύ εσείς;
Είχαμε πάει στο Ρεπάνη, καλή του ώρα, κι ακούσαμε ένα σωρό τραγούδια. Ο Κυβέλλος, ο Φαληρέας κι εγώ. Φεύγοντας μου λέει ο Ρεπάνης «κάτσε ν’ ακούσεις ακόμα ένα». Μ’ «έπιασε» με το πρώτο άκουσμα και κλείνοντας την πόρτα λέω και στους δύο «αυτό θα το βάλουμε κι ας είναι δωδέκατο». Ήταν το «Θυσιάστηκα».

Κυρία Παπαδοπούλου, σας ευχαριστώ για όλα!

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!