Ο Πέτρος Βαγιόπουλος είναι ένας δημιουργός - πρότυπο για όλους εμάς για το έργο του, αλλά και για την «στάση ζωής» που έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Χωρίς πολλά λόγια, με πολλά όμως αγαπημένα τραγούδια οι εμφανίσεις του αυτόν τον μήνα στις 1002 Νύχτες είναι μια αφορμή για την κουβέντα που ακολουθεί, οπού ο Πέτρος Βαγιόπουλος μιλά για την πορεία του, τα επόμενα βήματά του, την ΑΕΠΙ κ.ά.:
Μετά από τόσα χρόνια πορείας στο χώρο, με επιτυχίες, αποτυχίες, ετερόκλητες συνεργασίες κ.λπ., πως βλέπεις την θέση σου στο τοπίο του σύγχρονου τραγουδιού;
Τη λέξη «αποτυχία» δεν τη συμμερίζομαι. Υπάρχει η λέξη «απογοήτευση», όταν ένα τραγούδι μου δεν έχει την πορεία που θα ήθελα. Αλλά, προσωπικά, δεν το θεωρώ αποτυχία. Ο δίσκος «Στο νηματουργείο» ήταν, με τον τρόπο που το θέτεις, αποτυχία. Αλλά για μένα και τον Ρασούλη είναι το καλύτερό μας έργο. Ή, όπως είπε μια παραγωγός του 902, «η πιο μεστή συνεργασία του Βαγιόπουλου με τον Ρασούλη». Σχετικά με τις συνεργασίες τώρα, διαλέγεις εκείνους και εκείνα που σου ταιριάζουν. Αν θεωρώ ότι κάτι δε μου πάει, δεν το μελοποιώ, έστω κι αν είναι επωνύμου (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Ποιες οι διαφορές από το ξεκίνημά σου μέχρι σήμερα;
Πάρα πολλές. Πριν απ’ όλα, δεν πιστεύω ότι οι πολιτικοί οδήγησαν την ελληνική δισκογραφία σε κρίση, αλλά η πολιτική των ίδιων των εταιρειών δίσκων. Αυτοί που πουλούσαν σε διπλάσια και τριπλάσια τιμή τα CD, μόνο και μόνο επειδή… γυάλιζαν (το κόστος ήταν πολύ μικρότερο του δίσκου βινυλίου). Οι γνωστοί εταιρειάρχες και οι παραγωγοί, στο πλαίσιο του δόγματος «αυτό θέλει ο κόσμος», οδήγησαν το τραγούδι εκεί που ήθελαν. Στο εύκολο και το ευτελές. Εισέπραξαν ό,τι τους άξιζε, αφού, όμως, είχαν κάνει τη μπάζα τους. Οι παλιότεροι ζήσαμε και καλές στιγμές.
Πιστεύεις ότι υπάρχει σύγχρονη δημιουργία ή θα μείνουμε με τις αναμνήσεις του παρελθόντος;
Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει νέα δημιουργία. Εγώ ελπίζω στους νέους και τους παρακολουθώ σε όλα τα είδη τραγουδιού, όπως έκανα πάντα (εκτός του σκυλάδικου, που το απεχθάνομαι). Οι νέοι είναι αυτοί που θα προχωρήσουν ή και θα αλλάξουν την ελληνική μουσική. Ούτε ο Βαγιόπουλος, ούτε ο Μάλαμας, ούτε ο Περίδης. Το πολύ-πολύ να γράψουμε κανένα καλό τραγουδάκι. Το πρόβλημα όμως με το σύγχρονο τραγούδι είναι ότι δεν έχει ταυτότητα. Ψάχνεται. Και ελπίζω ότι κάτι θα βγει στο τέλος. Όσο για μένα, βασικά είμαι παρατηρητής. Λόγω εσωτερικής ανάγκης, γράφω 1-2 τραγούδια το χρόνο. Παλιότερα έγραφα 3-4!
Γιατί είναι τόσο αραιή η ζωντανή επαφή σου με το κοινό; Με την ευκαιρία, μίλησέ μας για τις εμφανίσεις που κάνεις αυτό τον καιρό -κάθε Δευτέρα- στις 1002 Νύχτες.
Είμαι συνθέτης. Δεν είμαι τραγουδοποιούς, ώστε γράφω και στίχους. Ούτε τραγουδιστής, με την έννοια ότι η φωνή είναι το χαρακτηριστικό και κυριότερο όργανο στο τραγούδι. (Ασχέτως του ότι όλοι τραγουδοποιοί βγήκανε με τη φωνή τους να τα κονομήσουνε, όντας οι περισσότεροι φάλτσοι!) Οπότε, όταν βγαίνω μια φορά κάθε 1-2 χρόνια, μια χαρά είναι! Θα ‘ρθουν οι φίλοι και αυτοί που μ’ αγαπούν από τα τραγούδια μου και θα περάσουμε 2-3 ώρες όμορφα, θα χαρούμε που ανταμώσαμε. Αυτό θα γίνει και τις Δεύτερες 4-11 και18 Δεκεμβρίου στις «1002 Νύχτες», με την προτροπή και παρότρυνση του φίλου και συνεργάτη μου Αλέξη Βάκη. Φώναξα και τη Χριστιάνα, τον Τάκη, το Γιάννη στο μπουζούκι, τον Αλέξανδρο στο ακορντεόν και το γιο μου το Λευτέρη στην κιθάρα και θα περάσουμε καλά. Και εμείς αλλά κι αυτοί που θα ‘ρθουν, είτε είναι λίγοι είτε πολλοί.
Τι έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον από σένα;
Πολλοί από μας που έχουμε γράψει μερικά καλά τραγουδάκια, πιστεύουν ότι είναι αδικημένοι και ότι θα έπρεπε να είναι το όνομά τους διπλά ή και μπροστά από του Στράους ή του Μπετόβεν. Και ενώ δεν μπορούν να γράψουν πια ένα ωραίο τραγούδι για να χαρεί και να τραγουδήσει ο κόσμος, αρχίζουν να γράφουν …κλασσική μουσική. Εγώ προσπαθώ πάντα να γράφω κάποιο καλό τραγουδάκι, όπως έκανα πέρυσι με το «Αν Τύχει» που ερμήνευσε η Χριστιάνα Γαλιάτσου, σε στίχους της Ησαϊας Παπαδοπούλου, και φέτος με το «Γκουρού Θα Γίνω Στο Θιβέτ», με το Νίκο Ζιώγαλα και τον Τάκη Λιβανό, που έγραψε και τους στίχους. Α, έχω σκοπό να γράψω και μια αυτοβιογραφία, με όλα τα τραγελαφικά που έζησα σ’ αυτό το χώρο!
Εκτός από το Μανώλη Ρασούλη, με ποιους άλλους στιχουργούς έχεις συνεργαστεί;
Πριν από το Ρασούλη συνεργάστηκα με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου. Γράψαμε 18 τραγούδια μαζί. Μάλιστα με κάλεσε ο Μάνος Χατζιδάκις για να τα κάνουμε δίσκο στο Σείριο, αλλά μάλωσαν για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (!) και ο δίσκος δε βγήκε ποτέ. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να δισκογραφήσω αυτά τα τραγούδια. Άλλος συνεργάτης μου είναι ο Γιάννης Λογοθέτης (ΛοΓο). Μεγάλος δημιουργός, βγάλαμε μαζί δύο δίσκους και μερικά σκόρπια τραγούδια. Το σουξέ μας είναι «Το Καλύτερο Μπεγλέρι» με τον αειθαλή Γιώργο Μαργαρίτη. Επίσης ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Βρούβας, ο Ηλίας Κατσούλης, ο Γιώργος Κλεφτογιώργος, ο Αντώνης Παπαϊωάννου, ο Παντελής Αμπαζής καθώς και οι νέοι συνεργάτες μου Ησαϊα Παπαδοπούλου, Σωτηρία Αγγέλλου, ο συγγραφέας Δημήτρης Τσιάκας και, εσχάτως, η γνωστή στιχουργός Μαίρη Φασουλάκη. Θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στη συνεργάτιδά μου στιχουργό Μερόπη Γραμμένου, με την οποία έχουμε γράψει ένα δίσκο, που θεωρώ αξιολογότατο και οφείλω να δημοσιοποιήσω. Με την ευκαιρία, να αναφέρω ότι οι περισσότεροι γνωστοί τραγουδιστές του καλού τραγουδιού (έντεχνου και λαϊκού) έχουν ερμηνεύσει τραγούδια μου.
Υπάρχει ανέκδοτο υλικό από τη συνεργασία σου με τον Ρασούλη; Κι αν ναι, θα βγει κάποτε;
Ναι, έχω 7-8 τραγούδια με στίχους του Μανώλη. Μερικά είχε προλάβει να τα ακούσει, κάποια άλλα είναι καινούργια. Όπως ξέρεις, τα τραγούδια με τον Μανώλη πάντα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε προκαλώ λοιπόν να κάνεις την παραγωγή!
Κάτσε να κυκλοφορήσει το tribute στον Ρασούλη, να δρομολογήσουμε τα τραγούδια του Χριστοδούλου και καλά να είμαστε να πάμε παρακάτω. Για μένα, αυτό που χαρακτηρίζει τα τραγούδια σου είναι μια δημιουργική ξενοιασιά, ένα παιχνίδι και μια έλλειψη σοβαροφάνειας. Τυχαίο; Ή μόνο εγώ το βλέπω έτσι; Το λέω γιατί, ως ακροατής, στα περισσότερα εισπράττω μια χαρά και στα λιγότερο χαρούμενα μια καταλυτική λύπη.
«Δημιουργική ξενοιασιά», «παιχνίδι», «έλλειψη σοβαροφάνειας». Οκ, κοίτα. Ο καθένας μπορεί να πει διάφορα και να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε. Για να απαντήσω όμως στο ερώτημά σου, πιστεύω ότι είμαι πολύ καλός γνώστης του καλού ελληνικού τραγουδιού. Και του παραδοσιακού (στεριάς και θάλασσας), αλλά και του έντεχνου και του λαϊκού. Γνώστης, όχι μελετητής. Επί πλέον, έχω κάνει εκατοντάδες εκπομπές στο ραδιόφωνο και περί τις 200 στη τηλεόραση. Εγώ λοιπόν γράφω ένα κομματάκι μουσικής. Αν μου αρέσει, το ακούω και την επόμενη μέρα. Χμ, καλό φαίνεται, λέω. Μετά, το αφήνω κανένα μήνα να… σιτέψει, και το ακούω όσο γίνεται πιο αντικειμενικά. Τότε, ή λέω «Delete» και το πετάω, ή λέω «καλό είναι», οπότε το κρατάω και προχωρώ. Δηλαδή το ψειρίζω και το κοσκινίζω. Και ρωτάω και τον Μωυσή ή τον Βάκη ή τον Μανώλη, όσο ζούσε: «ποιον να βάλουμε να το πει;» ή «ποιο όργανο να παίξει την εισαγωγή;» Τώρα, πως θα το εισπράξει κάποιος ακροατής ή εσύ, είναι διαφορετικό πράγμα. Αλλιώς ο ένας, αλλιώς ο άλλος κι αλλιώς ο τρίτος, που είναι άσχετος από μουσική, αλλά αυτός ο τελευταίος είναι που κάνει το σουξέ κι έχει ένα ένστικτο που τον κάνει να ξεχωρίζει το καλό. Λέει: «Σήμερα άκουσα ένα ωραίο τραγούδι». Ούτε ξέρει ποιου είναι. Παράξενο, αλλά έτσι συμβαίνει. Εμείς ψαχνόμαστε «τι θέλει να πει ο ποιητής» κι ο άσχετος λαός ήδη γνωρίζει! Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, δε γράφω μόνο για πάρτη μου! Θέλω και προσπαθώ να αρέσουν τα τραγούδια μου. Και κάτι ακόμα. Όταν έγραφα τη μουσική του «Πότε Βούδας Πότε Κούδας» (τους στίχους τους έβαλα μετά πάνω στη μουσική μου, παίρνοντας δίστιχα από το περιοδικό ΑΥΓΟ του Μανώλη), δεν ήμουν ούτε χαρούμενος, ούτε λυπημένος, ούτε προσπάθησα να περάσω συναισθήματα στον μέλλοντα ακροατή. Απλά, έκανα τη δουλειά μου. Συνέθετα μια ωραία -κατ' εμέ- μελωδία, χωρίς να προσπαθώ να προδιαγράψω την πορεία. Όταν ο Ρασούλης το άκουσε, απεφάνθη ότι θα γίνει σουξέ και εγώ του είπα: «Μανώλη, είναι πιο εύκολο να ακουστεί από το δίσκο μια μπαλάντα όπως είναι το «Νοιώσε Με», παρά ένα τσιφτετέλι». Τελικά, δικαιωθήκαμε και οι δύο! Άλλο παράδειγμα: Η «Μπαλάντα της Ευτυχίας» γράφτηκε γιατί μου είχαν σωθεί οι στίχοι του Ρασουλη, αλλά εγώ είχα εκείνη τη στιγμή εσωτερική ανάγκη να συνθέσω. Άνοιξα λοιπόν την ποιητική του συλλογή «Κβο Βάντις Στάτους Κβο» του 1976 και από ένα δεκασέλιδο ποίημα πήρα ένα μικρό τμήμα, χωρίς ομοιοκαταληξία, μέτρο ή ρυθμό -ως φοιτητής είχα μελοποιήσει πολλά άρρυθμα!- και έκανα ένα «ερωτικό» τραγουδάκι. Ενώ το όλο ποίημα είναι και σέξι και κάποιος άλλος συνθέτης θα μπορούσε να το κάνει παιχνιδιάρικα- και δίκιο θα είχε. Αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή καιγόμουν να γράψω μουσική. Και το έκανα «σοβαρό», βλέποντάς το από την ερωτική πλευρά. Εκείνο που προσπαθώ να σου πω είναι ότι δεν πρέπει ντε και καλά να κατηγοριοποιούμε τα τραγούδια.
Πώς τα πας με τη νέα τεχνολογία, τους νέους τρόπους άυλης διάσωσης της μουσικής τώρα που τα CD αρχίζουν να εκπίπτουν;
Από παλιά είχα ηλεκτρονικό υπολογιστή και οι γιοι μου μου έμαθαν πρόγραμμα που να μπορώ και να ηχογραφώ. Δεν το χρησιμοποίησα γιατί μου αρέσει η επικοινωνία με τους μουσικούς. Έχω τόσους πολλούς φίλους -και τα παιδιά μου επίσης είναι εξαίρετοι μουσικοί- που, αν χρειαστώ κάτι, είναι παρόντες. Η διάσωση ας γίνει από άλλους πιο ειδικούς και στη θέση των CD θα ακολουθήσουμε, ως συνήθως, τους Αμερικανούς. Ό,τι κάνουν αυτοί θα έρθει κι εδώ.
Έχεις γράψει ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ όλων των εποχών, το «Πότε Βούδας πότε Κούδας». Έχεις γίνει πλούσιος από τα ποσοστά που εισπράττεις όλα αυτά τα χρόνια από την ΑΕΠΙ;
Ο πρόεδρος των κέντρων διασκέδασης, ο κύριος Παπαργυρόπουλος, είχε πει ότι το «πότε Βούδας» είναι ο Εθνικός Ύμνος των τσιφτετελιών. Υπήρχαν χιλιάδες κέντρα, μπαρ, μουσικές σκηνές, ταβέρνες, χώροι εστίασης, ορθάδικα, σκυλάδικα, κωλάδικα κ.λπ. και κάθε μέρα σε όλα αυτά επί 31 χρόνια τώρα, παιζόταν (και ακόμα παίζεται, αφού έχει γίνει κλασσικό) αυτό το τραγούδι μας. Μου άνοιξαν τα μάτια φίλοι μουσικοί και δημιουργοί, όταν τους είπα τι μου έδινε η ΑΕΠΙ. «Θα έπρεπε να ζεις άνετα μόνο από αυτό το τραγούδι», λένε όλοι. Το είπα στον Μανώλη. Πες τους το (στην ΑΕΠΙ) λέει ο Μανώλης, αλλά μην αναφέρεις εμένα, μη νευριάσουν και μου κόψουν και αυτά που μου δίνουν. Οπότε, αν εγώ έπρεπε να ζω άνετα, φανταστείτε ο Ρασουλης με πενήντα μεγάλα σουξέ! Και ο φίλος μου έμενε σε ένα δώμα και μετά σε μια γκαρσονιέρα. Αν ήξερε λοιπόν ο κύριος πρόεδρος ότι η αμοιβή μου από την ΑΕΠΙ μετά βίας -και αν- καλύπτει τα έξοδα μιας γκαρσονιέρας, θα τους πήγαινε στον εισαγγελέα, γιατί θίγει και τον κλάδο τους! Τι θα έπρεπε να πει δηλαδή; Ότι δεν παίζεται;
Τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου και για δύο ακόμα Δευτέρες (11 και 18 Δεκεμβρίου), ο Πέτρος Βαγιόπουλος θα παρουσιάσει τραγούδια του, νέα και παλιά, αλλά και αγαπημένα άλλων συνθέτων, στη μουσική σκηνή «1002 Νύχτες», στου Ψυρρή.
Συνοδοιπόροι οι φίλοι και συνεργάτες του
Χριστιάνα Γαλιάτσου – τραγούδι
Τάκης Λιβανός - τραγούδι
Γιάννης Παπάζογλου – μπουζούκι
Αλέξανδρος Καμπουράκης – ακορντεόν
Λευτέρης Βαϊόπουλος – κιθάρα
και ο Αλέξης Βάκης – πιάνο
Διάρκεια παράστασης 3 ώρες
Έναρξη 10μμ.
Μουσική Σκηνή 1002 Νύχτες
Καραϊσκάκη 10, Ψυρρή
Τηλ. 210-3317293
Χωρίς πολλά λόγια, με πολλά όμως αγαπημένα τραγούδια οι εμφανίσεις του αυτόν τον μήνα στις 1002 Νύχτες είναι μια αφορμή για την κουβέντα που ακολουθεί, οπού ο Πέτρος Βαγιόπουλος μιλά για την πορεία του, τα επόμενα βήματά του, την ΑΕΠΙ κ.ά.:
Μετά από τόσα χρόνια πορείας στο χώρο, με επιτυχίες, αποτυχίες, ετερόκλητες συνεργασίες κ.λπ., πως βλέπεις την θέση σου στο τοπίο του σύγχρονου τραγουδιού;
Τη λέξη «αποτυχία» δεν τη συμμερίζομαι. Υπάρχει η λέξη «απογοήτευση», όταν ένα τραγούδι μου δεν έχει την πορεία που θα ήθελα. Αλλά, προσωπικά, δεν το θεωρώ αποτυχία. Ο δίσκος «Στο νηματουργείο» ήταν, με τον τρόπο που το θέτεις, αποτυχία. Αλλά για μένα και τον Ρασούλη είναι το καλύτερό μας έργο. Ή, όπως είπε μια παραγωγός του 902, «η πιο μεστή συνεργασία του Βαγιόπουλου με τον Ρασούλη». Σχετικά με τις συνεργασίες τώρα, διαλέγεις εκείνους και εκείνα που σου ταιριάζουν. Αν θεωρώ ότι κάτι δε μου πάει, δεν το μελοποιώ, έστω κι αν είναι επωνύμου (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Ποιες οι διαφορές από το ξεκίνημά σου μέχρι σήμερα;
Πάρα πολλές. Πριν απ’ όλα, δεν πιστεύω ότι οι πολιτικοί οδήγησαν την ελληνική δισκογραφία σε κρίση, αλλά η πολιτική των ίδιων των εταιρειών δίσκων. Αυτοί που πουλούσαν σε διπλάσια και τριπλάσια τιμή τα CD, μόνο και μόνο επειδή… γυάλιζαν (το κόστος ήταν πολύ μικρότερο του δίσκου βινυλίου). Οι γνωστοί εταιρειάρχες και οι παραγωγοί, στο πλαίσιο του δόγματος «αυτό θέλει ο κόσμος», οδήγησαν το τραγούδι εκεί που ήθελαν. Στο εύκολο και το ευτελές. Εισέπραξαν ό,τι τους άξιζε, αφού, όμως, είχαν κάνει τη μπάζα τους. Οι παλιότεροι ζήσαμε και καλές στιγμές.
Πιστεύεις ότι υπάρχει σύγχρονη δημιουργία ή θα μείνουμε με τις αναμνήσεις του παρελθόντος;
Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει νέα δημιουργία. Εγώ ελπίζω στους νέους και τους παρακολουθώ σε όλα τα είδη τραγουδιού, όπως έκανα πάντα (εκτός του σκυλάδικου, που το απεχθάνομαι). Οι νέοι είναι αυτοί που θα προχωρήσουν ή και θα αλλάξουν την ελληνική μουσική. Ούτε ο Βαγιόπουλος, ούτε ο Μάλαμας, ούτε ο Περίδης. Το πολύ-πολύ να γράψουμε κανένα καλό τραγουδάκι. Το πρόβλημα όμως με το σύγχρονο τραγούδι είναι ότι δεν έχει ταυτότητα. Ψάχνεται. Και ελπίζω ότι κάτι θα βγει στο τέλος. Όσο για μένα, βασικά είμαι παρατηρητής. Λόγω εσωτερικής ανάγκης, γράφω 1-2 τραγούδια το χρόνο. Παλιότερα έγραφα 3-4!
Γιατί είναι τόσο αραιή η ζωντανή επαφή σου με το κοινό; Με την ευκαιρία, μίλησέ μας για τις εμφανίσεις που κάνεις αυτό τον καιρό -κάθε Δευτέρα- στις 1002 Νύχτες.
Είμαι συνθέτης. Δεν είμαι τραγουδοποιούς, ώστε γράφω και στίχους. Ούτε τραγουδιστής, με την έννοια ότι η φωνή είναι το χαρακτηριστικό και κυριότερο όργανο στο τραγούδι. (Ασχέτως του ότι όλοι τραγουδοποιοί βγήκανε με τη φωνή τους να τα κονομήσουνε, όντας οι περισσότεροι φάλτσοι!) Οπότε, όταν βγαίνω μια φορά κάθε 1-2 χρόνια, μια χαρά είναι! Θα ‘ρθουν οι φίλοι και αυτοί που μ’ αγαπούν από τα τραγούδια μου και θα περάσουμε 2-3 ώρες όμορφα, θα χαρούμε που ανταμώσαμε. Αυτό θα γίνει και τις Δεύτερες 4-11 και18 Δεκεμβρίου στις «1002 Νύχτες», με την προτροπή και παρότρυνση του φίλου και συνεργάτη μου Αλέξη Βάκη. Φώναξα και τη Χριστιάνα, τον Τάκη, το Γιάννη στο μπουζούκι, τον Αλέξανδρο στο ακορντεόν και το γιο μου το Λευτέρη στην κιθάρα και θα περάσουμε καλά. Και εμείς αλλά κι αυτοί που θα ‘ρθουν, είτε είναι λίγοι είτε πολλοί.
Τι έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον από σένα;
Πολλοί από μας που έχουμε γράψει μερικά καλά τραγουδάκια, πιστεύουν ότι είναι αδικημένοι και ότι θα έπρεπε να είναι το όνομά τους διπλά ή και μπροστά από του Στράους ή του Μπετόβεν. Και ενώ δεν μπορούν να γράψουν πια ένα ωραίο τραγούδι για να χαρεί και να τραγουδήσει ο κόσμος, αρχίζουν να γράφουν …κλασσική μουσική. Εγώ προσπαθώ πάντα να γράφω κάποιο καλό τραγουδάκι, όπως έκανα πέρυσι με το «Αν Τύχει» που ερμήνευσε η Χριστιάνα Γαλιάτσου, σε στίχους της Ησαϊας Παπαδοπούλου, και φέτος με το «Γκουρού Θα Γίνω Στο Θιβέτ», με το Νίκο Ζιώγαλα και τον Τάκη Λιβανό, που έγραψε και τους στίχους. Α, έχω σκοπό να γράψω και μια αυτοβιογραφία, με όλα τα τραγελαφικά που έζησα σ’ αυτό το χώρο!
Εκτός από το Μανώλη Ρασούλη, με ποιους άλλους στιχουργούς έχεις συνεργαστεί;
Πριν από το Ρασούλη συνεργάστηκα με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου. Γράψαμε 18 τραγούδια μαζί. Μάλιστα με κάλεσε ο Μάνος Χατζιδάκις για να τα κάνουμε δίσκο στο Σείριο, αλλά μάλωσαν για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (!) και ο δίσκος δε βγήκε ποτέ. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να δισκογραφήσω αυτά τα τραγούδια. Άλλος συνεργάτης μου είναι ο Γιάννης Λογοθέτης (ΛοΓο). Μεγάλος δημιουργός, βγάλαμε μαζί δύο δίσκους και μερικά σκόρπια τραγούδια. Το σουξέ μας είναι «Το Καλύτερο Μπεγλέρι» με τον αειθαλή Γιώργο Μαργαρίτη. Επίσης ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Βρούβας, ο Ηλίας Κατσούλης, ο Γιώργος Κλεφτογιώργος, ο Αντώνης Παπαϊωάννου, ο Παντελής Αμπαζής καθώς και οι νέοι συνεργάτες μου Ησαϊα Παπαδοπούλου, Σωτηρία Αγγέλλου, ο συγγραφέας Δημήτρης Τσιάκας και, εσχάτως, η γνωστή στιχουργός Μαίρη Φασουλάκη. Θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στη συνεργάτιδά μου στιχουργό Μερόπη Γραμμένου, με την οποία έχουμε γράψει ένα δίσκο, που θεωρώ αξιολογότατο και οφείλω να δημοσιοποιήσω. Με την ευκαιρία, να αναφέρω ότι οι περισσότεροι γνωστοί τραγουδιστές του καλού τραγουδιού (έντεχνου και λαϊκού) έχουν ερμηνεύσει τραγούδια μου.
Υπάρχει ανέκδοτο υλικό από τη συνεργασία σου με τον Ρασούλη; Κι αν ναι, θα βγει κάποτε;
Ναι, έχω 7-8 τραγούδια με στίχους του Μανώλη. Μερικά είχε προλάβει να τα ακούσει, κάποια άλλα είναι καινούργια. Όπως ξέρεις, τα τραγούδια με τον Μανώλη πάντα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε προκαλώ λοιπόν να κάνεις την παραγωγή!
Κάτσε να κυκλοφορήσει το tribute στον Ρασούλη, να δρομολογήσουμε τα τραγούδια του Χριστοδούλου και καλά να είμαστε να πάμε παρακάτω. Για μένα, αυτό που χαρακτηρίζει τα τραγούδια σου είναι μια δημιουργική ξενοιασιά, ένα παιχνίδι και μια έλλειψη σοβαροφάνειας. Τυχαίο; Ή μόνο εγώ το βλέπω έτσι; Το λέω γιατί, ως ακροατής, στα περισσότερα εισπράττω μια χαρά και στα λιγότερο χαρούμενα μια καταλυτική λύπη.
«Δημιουργική ξενοιασιά», «παιχνίδι», «έλλειψη σοβαροφάνειας». Οκ, κοίτα. Ο καθένας μπορεί να πει διάφορα και να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε. Για να απαντήσω όμως στο ερώτημά σου, πιστεύω ότι είμαι πολύ καλός γνώστης του καλού ελληνικού τραγουδιού. Και του παραδοσιακού (στεριάς και θάλασσας), αλλά και του έντεχνου και του λαϊκού. Γνώστης, όχι μελετητής. Επί πλέον, έχω κάνει εκατοντάδες εκπομπές στο ραδιόφωνο και περί τις 200 στη τηλεόραση. Εγώ λοιπόν γράφω ένα κομματάκι μουσικής. Αν μου αρέσει, το ακούω και την επόμενη μέρα. Χμ, καλό φαίνεται, λέω. Μετά, το αφήνω κανένα μήνα να… σιτέψει, και το ακούω όσο γίνεται πιο αντικειμενικά. Τότε, ή λέω «Delete» και το πετάω, ή λέω «καλό είναι», οπότε το κρατάω και προχωρώ. Δηλαδή το ψειρίζω και το κοσκινίζω. Και ρωτάω και τον Μωυσή ή τον Βάκη ή τον Μανώλη, όσο ζούσε: «ποιον να βάλουμε να το πει;» ή «ποιο όργανο να παίξει την εισαγωγή;» Τώρα, πως θα το εισπράξει κάποιος ακροατής ή εσύ, είναι διαφορετικό πράγμα. Αλλιώς ο ένας, αλλιώς ο άλλος κι αλλιώς ο τρίτος, που είναι άσχετος από μουσική, αλλά αυτός ο τελευταίος είναι που κάνει το σουξέ κι έχει ένα ένστικτο που τον κάνει να ξεχωρίζει το καλό. Λέει: «Σήμερα άκουσα ένα ωραίο τραγούδι». Ούτε ξέρει ποιου είναι. Παράξενο, αλλά έτσι συμβαίνει. Εμείς ψαχνόμαστε «τι θέλει να πει ο ποιητής» κι ο άσχετος λαός ήδη γνωρίζει! Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, δε γράφω μόνο για πάρτη μου! Θέλω και προσπαθώ να αρέσουν τα τραγούδια μου. Και κάτι ακόμα. Όταν έγραφα τη μουσική του «Πότε Βούδας Πότε Κούδας» (τους στίχους τους έβαλα μετά πάνω στη μουσική μου, παίρνοντας δίστιχα από το περιοδικό ΑΥΓΟ του Μανώλη), δεν ήμουν ούτε χαρούμενος, ούτε λυπημένος, ούτε προσπάθησα να περάσω συναισθήματα στον μέλλοντα ακροατή. Απλά, έκανα τη δουλειά μου. Συνέθετα μια ωραία -κατ' εμέ- μελωδία, χωρίς να προσπαθώ να προδιαγράψω την πορεία. Όταν ο Ρασούλης το άκουσε, απεφάνθη ότι θα γίνει σουξέ και εγώ του είπα: «Μανώλη, είναι πιο εύκολο να ακουστεί από το δίσκο μια μπαλάντα όπως είναι το «Νοιώσε Με», παρά ένα τσιφτετέλι». Τελικά, δικαιωθήκαμε και οι δύο! Άλλο παράδειγμα: Η «Μπαλάντα της Ευτυχίας» γράφτηκε γιατί μου είχαν σωθεί οι στίχοι του Ρασουλη, αλλά εγώ είχα εκείνη τη στιγμή εσωτερική ανάγκη να συνθέσω. Άνοιξα λοιπόν την ποιητική του συλλογή «Κβο Βάντις Στάτους Κβο» του 1976 και από ένα δεκασέλιδο ποίημα πήρα ένα μικρό τμήμα, χωρίς ομοιοκαταληξία, μέτρο ή ρυθμό -ως φοιτητής είχα μελοποιήσει πολλά άρρυθμα!- και έκανα ένα «ερωτικό» τραγουδάκι. Ενώ το όλο ποίημα είναι και σέξι και κάποιος άλλος συνθέτης θα μπορούσε να το κάνει παιχνιδιάρικα- και δίκιο θα είχε. Αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή καιγόμουν να γράψω μουσική. Και το έκανα «σοβαρό», βλέποντάς το από την ερωτική πλευρά. Εκείνο που προσπαθώ να σου πω είναι ότι δεν πρέπει ντε και καλά να κατηγοριοποιούμε τα τραγούδια.
Πώς τα πας με τη νέα τεχνολογία, τους νέους τρόπους άυλης διάσωσης της μουσικής τώρα που τα CD αρχίζουν να εκπίπτουν;
Από παλιά είχα ηλεκτρονικό υπολογιστή και οι γιοι μου μου έμαθαν πρόγραμμα που να μπορώ και να ηχογραφώ. Δεν το χρησιμοποίησα γιατί μου αρέσει η επικοινωνία με τους μουσικούς. Έχω τόσους πολλούς φίλους -και τα παιδιά μου επίσης είναι εξαίρετοι μουσικοί- που, αν χρειαστώ κάτι, είναι παρόντες. Η διάσωση ας γίνει από άλλους πιο ειδικούς και στη θέση των CD θα ακολουθήσουμε, ως συνήθως, τους Αμερικανούς. Ό,τι κάνουν αυτοί θα έρθει κι εδώ.
Έχεις γράψει ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ όλων των εποχών, το «Πότε Βούδας πότε Κούδας». Έχεις γίνει πλούσιος από τα ποσοστά που εισπράττεις όλα αυτά τα χρόνια από την ΑΕΠΙ;
Ο πρόεδρος των κέντρων διασκέδασης, ο κύριος Παπαργυρόπουλος, είχε πει ότι το «πότε Βούδας» είναι ο Εθνικός Ύμνος των τσιφτετελιών. Υπήρχαν χιλιάδες κέντρα, μπαρ, μουσικές σκηνές, ταβέρνες, χώροι εστίασης, ορθάδικα, σκυλάδικα, κωλάδικα κ.λπ. και κάθε μέρα σε όλα αυτά επί 31 χρόνια τώρα, παιζόταν (και ακόμα παίζεται, αφού έχει γίνει κλασσικό) αυτό το τραγούδι μας. Μου άνοιξαν τα μάτια φίλοι μουσικοί και δημιουργοί, όταν τους είπα τι μου έδινε η ΑΕΠΙ. «Θα έπρεπε να ζεις άνετα μόνο από αυτό το τραγούδι», λένε όλοι. Το είπα στον Μανώλη. Πες τους το (στην ΑΕΠΙ) λέει ο Μανώλης, αλλά μην αναφέρεις εμένα, μη νευριάσουν και μου κόψουν και αυτά που μου δίνουν. Οπότε, αν εγώ έπρεπε να ζω άνετα, φανταστείτε ο Ρασουλης με πενήντα μεγάλα σουξέ! Και ο φίλος μου έμενε σε ένα δώμα και μετά σε μια γκαρσονιέρα. Αν ήξερε λοιπόν ο κύριος πρόεδρος ότι η αμοιβή μου από την ΑΕΠΙ μετά βίας -και αν- καλύπτει τα έξοδα μιας γκαρσονιέρας, θα τους πήγαινε στον εισαγγελέα, γιατί θίγει και τον κλάδο τους! Τι θα έπρεπε να πει δηλαδή; Ότι δεν παίζεται;
Info:
Τη Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου και για δύο ακόμα Δευτέρες (11 και 18 Δεκεμβρίου), ο Πέτρος Βαγιόπουλος θα παρουσιάσει τραγούδια του, νέα και παλιά, αλλά και αγαπημένα άλλων συνθέτων, στη μουσική σκηνή «1002 Νύχτες», στου Ψυρρή.
Συνοδοιπόροι οι φίλοι και συνεργάτες του
Χριστιάνα Γαλιάτσου – τραγούδι
Τάκης Λιβανός - τραγούδι
Γιάννης Παπάζογλου – μπουζούκι
Αλέξανδρος Καμπουράκης – ακορντεόν
Λευτέρης Βαϊόπουλος – κιθάρα
και ο Αλέξης Βάκης – πιάνο
Διάρκεια παράστασης 3 ώρες
Έναρξη 10μμ.
Μουσική Σκηνή 1002 Νύχτες
Καραϊσκάκη 10, Ψυρρή
Τηλ. 210-3317293
