Ορφέας Περίδης - Έχουμε γεμίσει πολύ σκουπίδι!

(ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΜΕΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ) Γαλήνιος, γλυκός, ταπεινός, ξάστερος, ιδιότυπα γοητευτικός, όπως τα τραγούδια.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Ο Ορφέας Περίδης «εξομολογήθηκε» στα γραφεία του ogdoo.gr, για την μέχρι τώρα διαδρομή και τα έργα του, για τα χτες, το παρών και το μετά του, με αφορμή την εμφάνισή του στο Προαύλιο του Badminton την Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου.

Πάμε να μιλήσουμε για το πρόγραμμα της παράστασης στο όμορφο αυτό Προαύλιο που θυμίζει τα «θρυλικά» αναψυκτήρια.
Θα είναι μία επιλογή από τους 9 δίσκους που έχω παρουσιάσει μαζί με δύο καινούρια τραγούδια. Με συντροφεύουν η Εύα Ατματζίδου στην κιθάρα και το μαντολίνο και ο Αλέξανδρος Ιακώβου στο βιολί. Θα παίξουν κι αυτοί ένα-δύο νέα τραγούδια από τη δική τους δουλειά, γιατί πέρα από βιρτουόζοι μουσικοί είναι και δημιουργοί. Πάνω - κάτω αυτή θα είναι η διάρθρωση του προγράμματος, μαζί με μερικές εκπλήξεις και ευελπιστούμε να αρέσει, αφού παρουσιάζουμε αυτό το πρόγραμμα ήδη ένα χρόνο και έχουμε θετικές ενδείξεις.

Τα νέα τραγούδια σημαίνουν πως βρίσκεσαι στο στάδιο της δημιουργίας μια νέας δισκογραφικής εργασίας;
Πιθανόν, αλλά με τους ρυθμούς που δουλεύω, δε ξέρω πότε αυτό θα ολοκληρωθεί ή πότε θα αισθανθώ καλά με τη διαδικασία που λέγεται παραγωγή, και η οποία είναι μια διαδικασία που ποίος ξέρει πόσους μήνες θα κρατήσει μέσα στο στούντιο και όλα αυτά. Παράλληλα θα πρέπει να βρεθεί και μία λύση με τις δισκογραφικές, οι οποίες κι αυτές περνάνε μια κρίση.

Οι δισκογραφικοί ρυθμοί σου είναι σε γενικές γραμμές αργοί;
Άλλες φορές είναι αργοί, άλλες φορές είναι γρήγοροι. Όπως ακριβώς είναι ένα τραγούδι. Άλλες φορές βγαίνει σε πέντε λεπτά κι άλλες σε τρία χρόνια.

Πες μας ενδεικτικά ένα που προέκυψε σε πέντε λεπτά κι ένα που βγήκε σε τρία χρόνια.
Σε πέντε λεπτά βγήκε το "Κάτι μου κρύβεις" και σε τέσσερις μήνες η "Φωτοβολίδα". Τρία χρόνια έκανε να γεννηθεί το "Όταν μεταφράζω στίχους από τα τραγούδια μου τ' αμερικάνικα". Δηλαδή είχα τον πρώτο στίχο και ο δεύτερος ήρθε μετά από τρία χρόνια.

Ποιά είναι η διαφορά του "κάνω σήμερα ένα δίσκο" από τότε που δημιουργούσες τη "Φωτοβολίδα".
Τώρα αισθάνομαι περισσότερο έμπειρος με τη διαδικασία δημιουργίας, ηχογράφησης και παραγωγής. Όταν έγραψα τη "Φωτοβολίδα" χρειάστηκα τέσσερις μήνες, όχι γιατί ήταν τόσο δύσκολο τραγούδι ή επειδή ήθελε τόσο "σκάψιμο" και εμβάθυνση, αλλά γιατί ήμουν άπειρος. Όλοι οι συνθέτες και οι τροβαδούροι, είναι αυτοδίδακτοι. Δε διδάσκεται στο Ωδείο η συγγραφή ενός τραγουδιού. Μέσα από το «ψάξιμο» δηλαδή, έμαθα να δημιουργώ και τραγούδια.

Τώρα δηλαδή αισθάνεσαι περισσότερο «ψημένος»;
Είμαι πιο έμπειρος, είμαι πιο γρήγορος στο να καταλάβω αν αυτό αξίζει να το συνεχίσω ή να το πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων. Αν και δεν πετάω εύκολα, κι αυτό είναι κακό, γιατί αν είχα μάθει να πετάω πιο γρήγορα κι ευκολότερα τα άχρηστα, θα ήταν καλύτερα για μένα. Επίσης, αυτή η εποχή είναι διαφορετική, διότι έχει άλλες προκλήσεις απ' ότι υπήρχαν όταν ξεκίνησα στη δεκαετία του '90. Τότε η ευδαιμονία και ο νεοπλουτισμός βρισκόντουσαν σε έξαρση, που ήταν κι αυτό ένα θέμα "προς συζήτηση", δηλαδή πώς να το πω, ένα θέμα τραγουδιού, το οποίο το '98 το έκανα. Ήτανε το τραγούδι "Εθνικό έλλειμμα". Τώρα βιώνουμε τα αποτελέσματα εκείνης της εποχής του "στυψίματος", σε συνδυασμό με την κακή διεθνή συγκυρία που επικρατεί, γι' αυτό και εμείς πληρώνουμε το μάρμαρο πολύ βαρύτερα. "Έχουνε βάλει μπροστά" την Ελλάδα και λένε "οι τεμπέληδες Έλληνες, οι απατεώνες Έλληνες", όμως οι μαφιόζοι έχουνε θρησκεία, εθνικότητα και πατρίδα; Παντού υπάρχουν απατεώνες. Η Cosa Nostra έχει πατρίδα; Πρέπει να βρούμε τους απανταχού απατεώνες, όχι μόνο τους Έλληνες.

Το χρήμα δεν έχει πατρίδα…
Το χρήμα! Είχε ποτέ πατρίδα; Είχε χρώμα;

Πώς δημιουργείς ένα τραγούδι;
Έρχεται η ιδέα πρώτα. Αυτό ας πούμε, το ότι οι απατεώνες δεν έχουν εθνικότητα, είναι ένα τραγούδι! Έτσι δεν είναι; «Ελλάδα, Ελλάδα χώρα μου και χώρα όλου του κόσμου...» Κάτσε να το διαβάσω (παίρνει το κινητό του), είναι ένα στιχάκι που βασανίζω αυτή την εποχή, πάνω σ' αυτό το θέμα. «Ελλάδα, Ελλάδα χώρα μου και χώρα όλου του κόσμου/ γιατί οι απανταχού ληστές μου κλέβουνε το φως μου/ μαφιόζοι κρύφτηκαν στη σκιά κι οι Έλληνες στη μόστρα/ δεν έχει γένος και φυλή, πατρίδα η cosa nostra...»

Η «εποχή» καθορίζει και τη θεματολογία των τραγουδιών;
Αρκετά συχνά, όχι πάντα. Γιατί υπάρχουν και τραγούδια με θέμα, πώς να το πω, διαχρονικό. Ένα αιώνιο θέμα είναι το ερωτικό τραγούδι, το οποίο υπάρχει από τότε που υπάρχει τραγούδι.

Κι αυτό το θέμα όμως πάλι συνδέεται με την εποχή, γιατί αλλιώς αγαπούσες πριν, αλλιώς αγαπάς τώρα... Βέβαια, αγαπάς κι αυτό δεν αλλάζει.
Η αγάπη αλλάζει και «παίζει» ανάλογα με την ηλικία και με την εποχή. Όσο μεγαλώνει κανείς, δε ξέρω, ίσως αγαπάει πιο πολύ... Μπορεί, μπορεί... αν είναι τυχερός.

Στις μέρες μας το δισκογραφικό τοπίο φαντάζει χαοτικό. Έκανες ένα δίσκο με τους μήνες, ένα concept almum σε μια περίοδο που δεν ευνοεί αντίστοιχες απόπειρες. Τα τραγούδια βγαίνουνε με το «κιλό» αφού πια ο καθένας έχει τη δυνατότητα να «ψευτοηχογραφεί» στο σπίτι του, και ανεβαίνουν στο διαδίκτυο υπό μορφή «χιονοστιβάδας». Όποιος έχει πολλούς «φίλους» έχει και «θεάσεις». Πώς αισθάνεσαι σε αυτό το σκηνικό, εσύ που είσαι μαθημένος με τους ρυθμούς σου να δημιουργείς, να "κεντάς" ένα δίσκο, να ξεκινάς από την ιδέα, και να καρφώνει μετά, διπλοβελονιά, τη μελωδία, την κάθε νότα, την κάθε φράση; Σε προβληματίζει ή όλη κατάσταση ή αισθάνεσαι καλυμμένος μιας κι έχεις χτίσει την ταυτότητά σου, έχεις το δρόμο σου, τον κόσμο σου, αν θέλεις.
Κοίταξε, να με αναγκάσει να γίνω, ας πούμε, πιο ταχύς ή να είμαι λιγότερο της λεπτομέρειας... Δεν ξέρω αυτό αν θα μπορέσει να μου το κάνει, γιατί εγώ είμαι μουσικός. Εμένα μ' ενδιαφέρουνε κι οι λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο δίσκος με τους μήνες ήταν εκτός εποχής, γιατί ξεκίνησε το 2005 και ολοκληρώθηκε πέρσι. Έκανε δηλαδή πέντε χρόνια. Θα μου πεις, είναι κι αυτό ένα θέμα συζήτησης… Πέντε χρόνια; Τι δίσκος είναι, τι ετοιμάζεις, ας πούμε, την 9η του Μπετόβεν; Αλλά, ο καθένας έχει τους χρόνους του. Αυτό το θέμα δηλαδή, των δώδεκα μηνών, ήτανε το όνειρό μου. Ήτανε όνειρο ζωής να ηχογραφήσω ένα θεματικό δίσκο οπότε δε μπορούσα να το δημιουργήσω άρπα κόλλα. Ήθελα να κάνω τη δουλειά, όσο καλύτερα γινότανε. Τώρα βέβαια, βγήκα από την εποχή αν και δε ξέρω το 2005 αν θα έβγαινε τι ανταπόκριση θα είχε και πόσο γνωστός θα γινότανε. Σημασία για μένα έχει ότι έκανα ένα δίσκο που τον αγαπώ πολύ κι είμαι περήφανος γι' αυτόν και θα τον έχω για πάντα.

Άλλα καλλιτεχνικά απωθημένα έχεις;
Όχι, δεν έχω άλλα, ένα μονάχα, ένα μικρούλι, πολύ μικρούλι. Όταν είχα ασχοληθεί με το θέατρο, δηλαδή μου ζήτησαν να κάνω μια μουσική για ένα θεατρικό έργο, διαπίστωσα μετά λύπης μου ότι όταν γράφεις μια μουσική για θέατρο, όταν κατεβαίνει η παράσταση, τελειώνει και η μουσική. Πάει η μουσική! Εγώ συνηθισμένος απ' τους δίσκους, όπου όταν κάνω κάτι, το καταγράφω και μένει, έχω κρατήσει μελωδίες που γράφτηκαν εδώ και χρόνια για θεατρικά έργα και που πιστεύω έχουν ένα ενδιαφέρον. Αλλά και πάλι διστάζω, διότι είναι κι αυτό θεματικού χαρακτήρα, είναι ένα θέμα το θέατρο… Αν και στην ουσία μιλάμε για τραγούδια, δεν είναι δηλαδή τίποτα περίεργες μουσικές και ακόρντα που πρέπει να επενδύσουν μια εικόνα. Δεν έχω όμως πάρει ακόμα το θάρρος να δουλέψω αυτά τα πράγματα, γι' αυτό λέω πως είναι μικρό το απωθημένο.

Από τις μέχρι τώρα καταθέσεις σου συμπεραίνω πως σου αρέσει η ποίηση; Διαβάζεις πολύ;
Μ' αρέσει πάρα πολύ η ποίηση, όπως μ' αρέσει και η λογοτεχνία. Ήταν μια εποχή, μια δεκαετία περίπου, που διάβασα πολλή λογοτεχνία και ποίηση και για λόγους επαγγελματικούς, επειδή έπρεπε να γνωρίσω κάποιους ποιητές, να μελοποιήσω, παραγγελίες για το θέατρο, και με αφορμή αυτά, ξέρεις, ένα βιβλίο σε οδηγεί σε άλλα πέντε. Ας πούμε ένα ποίημα του Σκαρίμπα, είναι ικανό να σε κάνει να διαβάσεις όλο το Σκαρίμπα και τα άπαντα και τα διηγήματά του. Ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη, να σε ταράξει, να σε συγκινήσει τόσο πολύ που να τα διαβάσεις όλα. Αυτό συμβαίνει… τουλάχιστον έτσι συμβαίνει μ’ εμένα.

Ποιος ποιητής σε οδηγεί ευκολότερα στη μελοποίηση; Ποιός σου δίνει το ρυθμό, το κέντρισμα;
Υπάρχουν κάποιοι ποιητές του μεσοπολέμου, Έλληνες, όπως ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο οποίος έχει γράψει ποιήματα που είναι σα στίχοι. Όποιο ποίημα είναι σα στίχος σε ερεθίζει να το μελοποιήσεις. Στίχους ποιήματα, έχει γράψει και ο Παπαδιαμάντης και ο Δροσίνης.

Τα τραγούδια που «παλεύεις» τώρα είναι σε στίχους δικούς σου ή άλλων ποιητών ή στιχουργών;
Όχι, δικά μου, δικά μου. Αλλά διαβάζω και στίχους άλλων, βλέπω δηλαδή τι κυκλοφορεί.

Μουσική ακούς; Δίσκους ακούς;
Όχι πάρα πολύ… Ακούω βέβαια, αλλά συνήθως, αν θα με ρωτήσεις θα με πιάσεις αδιάβαστο, διότι είμαι στο δικό μου κόσμο… Μου αρέσει το πιάνο κι αφιερώνω πολλές ώρες σε αυτό. Ακόμη στα δικά μου τα οποία με βασανίζουν, γιατί αν ένα τραγούδι ξεκινήσει αλλά δε μπορέσει να βρει το δρόμο του στο ρεφραίν κτλ, αυτό είναι ένα βάσανο που θα με κάνει να ασχολούμαι μέρες και μέρες με τη λύση του. Οπότε ο χρόνος για ν' ακούσω μουσική είναι μόνο στο αυτοκίνητο και καμιά φορά, ξέρεις, δε θες ν' ακούσεις κιόλας. Θέλεις ν' ακούσεις μόνο κλασική μουσική, δε θέλεις να ενημερωθείς, θες να ξεκουραστείς, έχει ανάγκη το αυτί απ' αυτό. Ή καμιά φορά, τίποτα, θες να πας και ν' ακούσεις τον άνεμο, στη φύση να περπατήσεις, που είναι και αντικαταθλιπτικό. Μια βόλτα στη φύση.

Η καθημερινότητά σου είναι αυτή δηλαδή;
Ναι, περίπου ναι! Έχω ξαναγεννηθεί κι έχει αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον η ζωή μου με το πιάνο. Εδώ και πέντε χρόνια καταπιάνομαι και μου αρέσει πάρα πολύ το πιάνο. Είναι κάτι που το είχα αφήσει 25 χρονών για το πτυχίο της κιθάρας και για τα θεωρητικά και συνεχίζεται. Μία πενταετία είναι μεγάλο διάστημα, φαίνεται δεν είναι μια τρέλα που θα περάσει. Έχω βρει εκεί πέρα ένα αποκούμπι, ξεκουράζομαι μελετώντας.

Σου ζητάνε τραγούδια οι ερμηνευτές; Συμμερίζεσαι τα καλέσματά τους;
Βεβαίως και προσπαθώ όσο μπορώ να ανταποκριθώ σ' αυτό το αίτημα. Η μόνη προϋπόθεση είναι οι τραγουδιστές αυτοί να μου πηγαίνουν, να είναι στο στιλ μου. Παράδειγμα, ο Μανώλης Λιδάκης, η Λιζέτα Καλημέρη.

Έχεις συνεργαστεί μαζί τους.
Και συνεχίζω. Πιθανόν να έχουμε κάτι, αλλά δε ξέρω πότε θα γίνει η παραγωγή, πότε θα ακουστούν. Κάτι έχω γράψει για το Μανώλη το Λιδάκη, σε στίχους του Γκόνη… Θα δούμε, είναι τα πράγματα στη βράση τώρα.

Θυμάμαι όταν είχανε βγει οι «Αλυσίδες» και το «Κάτι μου κρύβεις», προετοίμαζα τη βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη και του είχα βάλει ν' ακούσει αυτά τα τραγούδια, μαζί με αρκετά ακόμη συνοδοιπόρων σου. Τα δικά σου του είχαν προξενήσει μεγάλη εντύπωση και του άρεσαν, όπως μου έλεγε, πολύ.
Χαρά μου δίνεις τώρα, μεγάλη. Όταν έγραφα το "Φεύγω", άκουγα τη φωνή του. Μάλιστα, θα 'λεγα πως άκουγα κάτι ανάμεσα σε Καζαντζίδη και Μητροπάνο. Κι έχουν φύγει και οι δύο... Εκεί στο γύρισμα "Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά" το ααα αυτό είναι Καζαντζίδης. Το ααα του Καζαντζίδη! Λέει μία δασκάλα φωνητικής, απαντώντας σ' ένα ερώτημα μιας μαθήτριας: "πως θα πω το ααα", λέει: "ν' ακούς Καζαντζίδη!” Το ααα του Καζαντζίδη είναι το σωστό!

Δανειζόμενος μια ερώτηση από τη φίλη και συνεργάτιδα, Έλενα Κρεβατά, πες μου σε ποιος νομίζεις ότι χρωστάς ένα ευχαριστώ;
Οπωσδήποτε στο Νίκο Παπάζογλου, του το 'πα κιόλας… Όπως και στο Μανώλη Ρασούλη. Ευχαριστώ χρωστάω και στον αγαπημένο μου φίλο το Σωκράτη Μάλαμα, που καθώς μου μιλάει με αυτό το λόγο σαν ποταμό, εγώ ακούω και φτιάχνω τραγούδια στο μυαλό μου που του τα παίζω μετά. Ευχαριστώ χρωστάω σε όλους τους ανθρώπους που με επηρέασαν, γνωστούς και άγνωστους, μεγάλους και μικρούς, στους Jethro Tull, στους Beatles, στον Μπαχ, στους αναγεννησιακούς συνθέτες, στους μπαρόκ της προκλασικής μουσικής, στο δημοτικό τραγούδι, στα ηπειρώτικα, στα ριζίτικα, στο Γιάννη Μαρκόπουλο, στο Χατζιδάκι, στο Θεοδωράκη… Δε ξέρω σε πόσους χρωστάω ευχαριστώ!

Υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει;
Πως! Φοβάμαι συνέχεια. Κοίταξε, ο άνθρωπος αυτό που φοβάται περισσότερο στη ζωή του είναι ο θάνατος. Εντάξει, δεν είμαι υποχόνδριος, δεν είμαι μελαγχολικός, αφού θα πεθάνω κάποτε, δεν έχω θανατοφοβία έντονη, αλλά αν με φοβίζει κάτι στα κατάβαθα, είναι ο θάνατος. Με φοβίζει η κακοτυχία. Με φοβίζει ότι μπορεί να συμβεί κάτι κακό σε ανθρώπους που αγαπάω χωρίς να είμαι δίπλα τους για να τους βοηθήσω. Πολλά πράγματα με φοβίζουν.

Αλλά έχεις τη μουσική και γαληνεύεις...
Ε, η μουσική είναι η μεγάλη μου παρηγοριά σε όλα αυτά, σε όλα.

Η οικονομική και κοινωνική κατάσταση τώρα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στην πατρίδα μας και παγκόσμια σε απασχολεί, σε αγχώνει; Θα βγει στο σώμα του τραγουδιού;
Σίγουρα θα βγει. Δεν ξέρω πότε θα βγει. Δε ξέρω αν έχει βγει ήδη και δεν το ξέρουμε. Αλλά, έτσι όπως είναι τα πράγματα, έτσι όπως η μουσική παραγωγή έχει ισοπεδωθεί, μπορεί να αργήσουνε τα καινούρια παιδιά να εκφράσουνε τα νέα δεδομένα και κυρίως να ακουστεί η φωνή τους. Έχουν αλλάξει οι εποχές, μέσω ίντερνετ δουλεύουν τα πράγματα τώρα, δε δουλεύουνε όπως ήταν τότε με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και με τις τηλεοράσεις και με τις δισκογραφικές εταιρείες. Επίσης, θέλουμε χρόνο για να αφομοιώσουμε τις σφαλιάρες που 'ρχονται από παντού και με ταχύτητα πολυβόλου και πρέπει να ηρεμήσουμε, να κάτσουμε σε μία γωνία ήσυχοι χωρίς να μας καρπαζώνουνε για να μπορέσουμε να αποδώσουμε τα γεγονότα. Είναι μια αγωνία όλη αυτή η κατάσταση που περνάει η χώρα μας. Δε γνωρίζουμε πόσο μακριά είναι το φως στο τούνελ κι αν ακόμα μας το δείχνουνε, δε ξέρουμε πόσα χιλιόμετρα έχουμε να διανύσουμε. Τούνελ! Πράγματα πρωτόγνωρα, καταστάσεις, προβλήματα δυσεπίλυτα. Μπορεί και άλυτα. Φοβερά τραγικό θα έλεγα, το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Έχουμε ανεργία, ξαναμιλάμε σιγά σιγά για ξενιτιά, οι μετανάστες... Ένα χάος από προβλήματα.

Τι να πιάσεις και τι ν' αφήσεις...
Ναι! Όταν μιλάμε για την κρίση που περνάει η Ελλάδα και ο κόσμος γενικότερα, την καταστροφή του περιβάλλοντος, όλα αυτά έχουνε μια... (και είναι και ωραίες ερωτήσεις αυτές που μου κάνεις, γιατί τις κάνεις με τέτοιο τρόπο που αρχίζει και ξεδιπλώνεται κάτι μες το μυαλό μου), λοιπόν όλα αυτά έχουν ένα εσωτερικό νήμα που τα συνδέει, σχετίζονται άμεσα μεταξύ τους. Η μετανάστευση, οι άνεργοι, η γιγαντοποίηση της οικονομίας της Κίνας, οι Αμερικάνοι, το ευρώ, όλα αυτά, τι να σου πω… άσε με να πάω στο πιάνο μου!

Στη δεκαετία του ΄90, εσείς οι τραγουδοποιοί, καθένας με την ταυτότητα και το χαρακτήρα του, δημιουργήσατε ένα ρεύμα που έδωσε πολύ ωραία τραγούδια που εξακολουθούν να μας αφορούν. Αρκετοί συνεχίζετε να βρίσκεστε στη σκηνή και να γεννάτε τραγούδια αλλά κάπου μου φαίνεται ότι ο δρόμος που χαράξατε στένεψε. Ξαφνικά έγινε λεωφόρος και μετά ξανάγινε μονοπάτι. Δεν υπάρχουν συνεχιστές, αυτό θέλω να πω.
Καλύτερα μονοπάτι. Γιατί, επαναλαμβάνω συνέχεια, το τραγούδι είναι υψηλής μορφής τέχνη και πρέπει να εμφανίζεται όταν υπάρχει λόγος. Δηλαδή να εμφανιστεί ένα καλό τραγούδι κι αν δεν είναι καλό, να χαθεί. Επιβάλλεται να χαθεί, διότι έχουμε γεμίσει πολύ σκουπίδι και εν πάση περιπτώσει, τα καλά τραγούδια είναι πάντα λίγα. Πάντα λίγα ήταν σε κάθε εποχή! Έτσι λοιπόν, εμένα δε με τρομάζει το ότι έγινε από λεωφόρος ατραπός. Δε μ' ενδιαφέρει αυτό, μάλλον καλό είναι γιατί πάντα τα καλά τραγούδια θα βγαίνουνε με φειδώ, επειδή η μούσα είναι τσιγκούνα και… όποιος αντέξει. Έχουμε και τα παλιά τραγούδια! Κάνε ένα φλας μπακ στο παρελθόν… καινούρια δεν έχουμε για την ώρα.

Απ’ τα παλιά ποιά είναι τα αγαπημένα σου; Είναι δημιουργίες όσων ανέφερες νωρίτερα;
Άκουγα τα πάντα. Μου άρεσαν ας πούμε οι Nuova Compania di Canto Popolare, μου άρεσαν οι γυναίκες απ' τη Σόφια, αυτό το φοβερό φωνητικό συγκρότημα. Με τρέλαιναν εμένα αυτές και με τρελαίνουν ακόμα. Σου λέω πράγματα που με χαρακτηρίζουν, με καθορίζουν και αγαπάω ξεχωριστά.

Θέλεις κάτι να προσθέσουμε πριν ρίξουμε αυλαία;
Θέλω μόνο να σταθώ στους συντελεστές της παράστασης, που είναι η Εύα Ατματζίδου, ακουστική κιθάρα, μαντολίνο και μπουζούκι, ο Αλέξανδρος Ιακώβου στο βιολί και η Χριστίνα Χομπιτάκη στα κρουστά. Ένα κουαρτέτο είμαστε, αυτοί είμαστε.

Σου ταιριάζει το λιτό σχήμα;
Τώρα τελευταία ανακάλυψα κι εγώ ότι μόνο το λιτό σχήμα μου ταιριάζει. Μου αρέσει αυτή η αφαίρεση, εννοώ να μην έχουμε πολύ ηλεκτρισμό, πολύ ρεύμα, ηλεκτρικά μπάσα, σίνθια και τέτοια, κι έτσι αισθάνομαι ότι καθάρισε λίγο το αυτί μου τα τελευταία χρόνια.

Όταν τραγουδάς, τι σκέφτεσαι;
Όταν τραγουδάω... Όλοι κάτι σκεφτόμαστε όταν τραγουδάμε... Κι αυτοί που τραγουδάμε, κι αυτοί που τ' ακούνε. Άλλες φορές ας πούμε, σκέφτομαι συνεχώς τα ίδια - έχει κάποιες εμμονές ο άνθρωπος, ξέρεις - άλλες έχω αγωνία μη ξεχάσω τα λόγια… κάτι που το διώχνω αμέσως από το μυαλό λέγοντας όταν έρθει η ώρα εκείνου του στίχου, θα το ξανασυζητήσουμε. Και καθώς το ξεχνάω, έρχεται και φεύγει σαν νερό. Συνήθως δεν τα χάνω τα λόγια πια…

Υπάρχουν σχέδια για το μετά;
Θα δούμε τι θα κάνουμε το χειμώνα, κάποιες εμφανίσεις θα γίνουν, αλλά συγκεκριμένα δεν έχω κάτι να πω, που να' ναι ανακοινώσιμο.

Όταν είσαι στη σκηνή, περνάς καλά;
Ναι, ναι! Στη σκηνή περνάω πολύ καλά, γιατί αυτή είναι η ζωή μου εμένα, να τραγουδάω. Μου αρέσει αυτό κι έχω καταφέρει και τραγουδάνε και κάποιοι απ' το κοινό μαζί μου κι είναι μεγάλη χαρά για μένα. Είναι μια άσκηση η σκηνή... Ξέρεις, πρέπει να είσαι ούτε πολύ, ούτε λίγο. Πρέπει να μην πας ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να περπατάς στο τεντωμένο σχοινί, δηλαδή, κι είναι μια άσκηση αυτό, μ' αρέσει εμένα η άσκηση. Έχει και τα απρόοπτα πάντα ένα ζωντανό πρόγραμμα και θέλει εκεί τον καπετάνιο να μαζέψει τα πράγματα, να μην τουμπάρει η βάρκα. Όλα αυτά, έχουν μια γοητεία.

Το στούντιο το απολαμβάνεις; Εννοώ τη διαδικασία της ηχογράφησης.
Και το στούντιο μ' αρέσει. Είναι βέβαια, πολύ κουραστικό γιατί δε γίνεται κάθε μέρα, γίνεται μία στα δύο χρόνια, ας πούμε, και είναι μια κοπιαστική διαδικασία. Αλλά είναι μια δημιουργική εργασία, που με τη σειρά της έχει γοητευτικές στιγμές.

Επιμέλεια συνέντευξης: Κίκα Α. Ρόκα
Βίντεο, φωτογραφίες: Πάνος Παπαιωάννου

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!