Νίκος Βέρτης: φαινόμενο, ναι – ανεξήγητο, όχι (Μέρος Β')

Μιλάει αποκλειστικά στο Ogdoo.gr
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
30/12/2018

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιώργος Μυζάλης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Συνέχεια από το Α' Μέρος
Πώς έγινε, λοιπόν, η αρχή στην Ελλάδα; Πώς μπήκες στη δισκογραφία;
Θυμάμαι ότι κατέβηκα για διακοπές στην Ελλάδα και όταν επέστρεψα στην Ολλανδία ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι φεύγω. Αν θυμάμαι καλά ήταν ή το 1997 ή το 1998. Είχα έρθει για διακοπές ένα μήνα το καλοκαίρι στην Ελλάδα και μια εβδομάδα αφότου επέστρεψα στην Ολλανδία με έπιασε κάτι σα μελαγχολία. Όλες οι αλλαγές στη ζωή μου έχουν συμβεί αστραπιαία. Ποτέ δεν καθόμουν να το πολυσκεφτώ, να περάσει καιρός κλπ. Όλα γίνονταν μπαμ – μπαμ. Αλλά ήμουν πάντοτε σίγουρος. Ανακοίνωσα στην οικογένειά μου, λοιπόν, ότι φεύγω για την Ελλάδα και ότι πάω να δουλέψω πάνω στη μουσική. Δεν ήξερα ακόμα αν θα γινόμουν τραγουδιστής ή αν θα παίζω μπουζούκι γιατί και τα δύο τα αγαπούσα πολύ. Δεν θα με πείραζε καθόλου να παίζω μπουζούκι δίπλα σε μία μεγάλη Ελληνίδα τραγουδίστρια. Σαν επιθυμία το είχα αυτό.

Ποια Ελληνίδα τραγουδίστρια;
Πολλές. Τι να σου πω...

Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη; Ο Στέλιος Ζαφειρίου, για παράδειγμα, δήλωνε ανοιχτά την προτίμησή του στη Μαρινέλλα.
Πολλές. Θα σου ανέφερα τη Μαρινέλλα, την Αλεξίου, πάρα πολλές. Θα αδικήσω τις πιο καινούργιες αν αρχίσω να σου λέω ονόματα. Πάντα μελετούσα γυναικεία σκεπτόμενος ότι παίζω πίσω από μία γυναίκα τραγουδίστρια. Μου άρεσε αυτό. Έτσι, λοιπόν, έφυγα. Πήρα μαζί μου εκατό χιλιάδες δραχμές και ορκίστηκα στον εαυτό μου να γυρίσω κατευθείαν πίσω αν μου τελειώσουνε. Γιατί δούλευα ήδη στην Ολλανδία. Παράλληλα με τη σχολή μου, δούλευα. Δεν σταμάτησα ποτέ. Είτε Σαββατοκύριακα, είτε στις άδειές μου, δούλευα. Δούλεψα και σε εργοστάσιο ξυλείας σε κάποια φάση μετά το στρατό. Έβαλα, λοιπόν, αυτό το στοίχημα. Κατέβηκα στην Ελλάδα, πήγα στις Σέρρες όπου ήταν ο Δημήτρης ο Δέκος, ο μαέστρος μου, και πήγα να μιλήσω με τον επιχειρηματία μήπως και με πάρουνε για δουλειά. Εκείνος με δοκίμασε το μεσημέρι στην πρόβα και μου είπε «σήμερα βγαίνεις» κατευθείαν. Φαντάσου δεν είχα ούτε ρούχα μαζί μου. Ήρθαν οι υπόλοιποι τραγουδιστές και μου έδωσαν, ο ένας τις μπότες του, ο άλλος ένα πουκάμισο, φόρεσα λοιπόν ό,τι βρήκα και βγήκα στη σκηνή το ίδιο βράδυ. Δεν ήξερα καλά και τα λόγια από τα τραγούδια. Κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά, το ένα έφερε το άλλο και όλα έγιναν μόνα τους. Ποτέ δεν έκανα κάτι με στόχο την καριέρα. Πάντοτε έκανα αυτό που μπορούσα, το μέγιστο που μπορούσα, για να νιώθω ότι κάνω κάτι καλό και το απολαμβάνω. Έλεγα πάντα: αν είναι να το κάνω αυτό για ένα χρόνο, ας το κάνω όπως το αγαπώ κι ας μη βγάλω λεφτά κι ας μην αρέσω στους άλλους. Εγώ να γεμίσω, εγώ να πω ότι το έζησα. Θα φτάσω σε μια ηλικία κάποτε και θα μπορώ να πω ότι αυτό το έκανα για ένα χρόνο ή για έξι μήνες ή για δύο χρόνο, όσο θέλει ο Θεός, αλλά το απόλαυσα. Έκανα αυτό που ήθελα εγώ. Με αυτή την διάθεση, το ένα έφερνε το άλλο και συνέβαιναν απίστευτα πράγματα στη ζωή μου.
IMG 1190
Συμπληρωνόντουσαν τα κομμάτια του παζλ.
Ναι. Ερχόντουσαν ένα – ένα.

Δεν είναι μερικές φορές που το νιώθεις ότι «θα γίνει»;
Μετά από ένα σημείο λες «ξέρω που με οδηγεί, άστο να πάει». Και πάει μόνο του.

Το πρώτο τραγούδι πως το έγραψες; Γιατί γράφεις και ο ίδιος.
Το πρώτο τραγούδι μου, μουσικά, το έχω γράψει το 1992 ή το 1993. Σε μικρή ηλικία. Πάντα έγραφα μουσική. Δεν τολμούσα, όμως, να βάλω δικά μου τραγούδια στους δίσκους μου. Το «Πολύ απότομα βραδιάζει» που είναι το πρώτο τραγούδι μου που συμπεριλήφθηκε σε δίσκο μου το 2003, στον πρώτο μου δίσκο, το έβαλε ο Κώστας ο Μπουρμάς που ήταν τότε διευθυντής της Universal Music, με το ζόρι. Εγώ δεν ήθελα καθόλου να βάλω δικό μου τραγούδι μέσα. Και μάλιστα, δεν σου κρύβω ότι του «έκοψα την τύχη του» αρκετά, παρόλο που το κομμάτι ακόμα και σήμερα τραγουδιέται. Δεν επέτρεψα να βγει το τραγούδι στα ραδιόφωνα, δεν επέτρεψα να κάνω βίντεο κλιπ, το «έθαψα» γιατί θεωρούσα άδικο να έχω τόσους συνθέτες μέσα στο δίσκο μου και εγώ να προβάλω το δικό μου τραγούδι. Κάπως έτσι το έβλεπα. Λάθος, έτσι; Το οποίο στην πορεία άλλαξε.

Το 2003 κυκλοφόρησε. Γράφτηκε τότε ή πιο πριν;
Το «Πολύ απότομα βραδιάζει» γράφτηκε το 2001 νομίζω.

Για να γράψεις ένα τραγούδι τι χρειάζεσαι; Ποια είναι η διαδικασία;
Όταν κάθομαι να γράψω μουσική, ό,τι γράφω είναι πλαστικό.

Τι εννοείς;
Όταν δεν κάθομαι επί τούτου και πλησιάσει η κιθάρα στα χέρια μου, γράφω ένα δίσκο μέσα σε δυο ώρες. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες έχουν γραφτεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Είναι εκείνη τη στιγμή. Γεννιέται από μόνο του. Έρχεται από κάπου, δεν ξέρω. Μπαμ – μπαμ. Στίχος – μουσική. Όλοι οι συνθέτες που ξέρω και οι στιχουργοί έτσι κάνουν. Το καλό πράγμα βγαίνει μόνο του. Αν προσπαθείς κάτι και το σκαλίζεις κι επιμένεις, εκεί βγαίνει κάτι πλαστικό. Σπάνια να παιδευτώ για ένα τραγούδι. Τα τραγούδια μου που έχουν γίνει επιτυχίες... ή μάλλον λάθος το λέω. Τα καλύτερα τραγούδια που έχω γράψει – γιατί δεν γίνονται πάντα επιτυχίες τα καλύτερα τραγούδια – γράφτηκαν πολύ γρήγορα. Όταν προσπαθείς, είναι λίγο με το ζόρι.
IMG 1758
Παίζεις μόνος σου.
Εντάξει, όχι μόνος μου.

Εννοώ στο επίπεδο της ευρείας αναγνωρισιμότητας. Μιλώ για κάποιο άλλο μεγάλο όνομα.
Επιλέγω καλλιτέχνες μαζί μου που θεωρώ ότι είναι καλές φωνές, πολύ ταλαντούχοι, και πολλές φορές πιστεύω ότι, τραγουδώντας στα μαγαζιά εδώ, μπορεί να τους δοθεί η ευκαιρία να πάνε στο επόμενο βήμα. Γιατί το αξίζουν πραγματικά. Δεν ξέρω ποια είναι η μαγική συνταγή – αν υπάρχει καν – να γίνει γνωστός κάποιος και να κάνει μια μεγάλη επιτυχία. Έχουν υπάρξει πάρα πολλά παιδιά, πάρα πολλοί συνάδελφοι που έχουμε τραγουδήσει μαζί και που θεωρώ ότι είναι πολύ καλύτεροι τραγουδιστές από μένα, πολύ καλύτεροι στη σκηνή, έχουν πιο ολοκληρωμένο πακέτο και δεν τους «κάθεται». Αυτή είναι η άποψή μου, δεν ξέρω. Κάποια πράγματα ενδεχομένως να είναι και λίγο γραφτά, να πάρει η ευχή.

Μα, αν υπήρχε η συνταγή...
...θα την πουλούσαμε πολύ ακριβά. Μπορώ να σου πω ότι θαυμάζω τους καλλιτέχνες που είμαστε μαζί. Εγώ θα πήγαινα άνετα να τους ακούσω σε μια μουσική σκηνή, σε μια ωραία παραγωγή. Θα πήγαινα να τους απολαύσω, να τους δώσω χρόνο. Προσωπικά, πιστεύω πάρα πολύ στην ενέργεια του καλλιτέχνη και όχι στην εμφάνιση. Όταν λέω ενέργεια εννοώ ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Η σκηνική του παρουσία – χωρίς υπερβολές, η αύρα που βγάζει και να με καθηλώσει ακόμα κι αν δεν κουνιέται καθόλου στην πίστα. Μπορεί να βγει «αγγούρι» και να με καθηλώσει, να μου σηκωθεί η τρίχα.

Πες μου έναν καλλιτέχνη που στο έχει προκαλέσει αυτό.
Που γνωρίζεις ή που δεν γνωρίζεις;

Όποιον θες. Ξένο – Έλληνα. Όποιον θες. Έναν τραγουδιστή που άκουσες και σε έκανε να θες να γίνεις τραγουδιστής.
Ε, πολλοί. Τα δικά μου πρότυπα, τα περισσότερα δεν ζούνε. Από ξένα πρότυπα, έχω τον Frank Sinatra. Που δεν έχει καμία σχέση με το είδος που τραγουδάω, αλλά είναι πρότυπο. Ελληνικά έχω πολλά πρότυπα. Μπορώ να σου πω δέκα, αλλά θα ξεχάσω άλλα πέντε και δεν είναι σωστό. Βάζω να ακούσω φωνές που μου σηκώνεται η τρίχα. Χωρίς να έχει πάντοτε να κάνει με τις τραγουδιστικές δυνατότητες. Δεν σου κρύβω ότι προσπαθώ να μελετώ και τραγουδιστές που παλαιότερα «σνόμπαρα». Τραγουδιστές, δηλαδή, που δε μου άρεσαν και πολύ. Άρχισα να αναθεωρώ. Σκέφτηκα ότι, για να κρίνεις έναν άνθρωπο – οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός (έντεχνος – λαϊκός – παραδοσιακός) – πρέπει να τον δεις ζωντανά. Πρέπει να ακούσεις τις δουλειές του, να τον ψάξεις. Να αφιερώσεις λίγο χρόνο πάνω σε αυτόν και λίγες ημέρες, να συνηθίσεις αυτό το άκουσμα και μετά να πεις ότι δεν σου αρέσει. Ο κάθε καλλιτέχνης, όποιας κατηγορίας και να είναι, για να τραβάει ένα κοινό μαζί του, σημαίνει ότι κάτι έχει. Δεν είναι τυχαίο αυτό το πράγμα. Ακόμα οι καλλιτέχνες που δε μου αρέσουν καθόλου. Καλλιτέχνες που δε μπορώ να τους ακούω. Ωστόσο, πρέπει να βρω τι έχει αυτός ο άνθρωπος που τραβάει κόσμο; Μπορεί να συνεχίσει να μη μου αρέσει. Αλλά πρέπει να βρω «κάτι». Και αυτό το «κάτι» το έχουν όλοι αυτοί. Δεν είναι τυχαίο όταν κάποιος βγαίνει και κάνει επιτυχία. Λέμε συχνά ότι αδίκως κάποιος έκανε επιτυχία. Το λέω και εγώ καμιά φορά. Λάθος. Μπες λίγο μέσα να δεις τι κάνει και μπορεί να έχει ένα 10% καλό. Αυτό το 10% βρες το. Και πες μετά ότι δεν σου αρέσει αυτό που κάνει, αλλά έχει αυτό που αντιπροσωπεύει ένα κοινό. Σεβαστό. Δεν θα τον κατακρίνω. Το ίδιο ισχύει και για αυτό που κάνω εγώ. Μπορεί κάποιος να έχει διαφορετική άποψη. Δεν θα ήταν άσχημο να με ακυρώσουν κι εμένα; Γιατί κι εγώ δουλεύω για αυτό που κάνω. Κι εκείνος δουλεύει για αυτό που κάνει. Όλοι κάνουν κάτι.
IMG 2327
Είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κάνεις στη ζωή σου;
Αυτό είναι χοντρό. Ευτυχισμένος είμαι. Γεμάτος δε νιώθω ακόμα. Ξέρεις γιατί; Πολλές φορές με κοροϊδεύουνε πίσω από την πλάτη μου ευγενικά και με αγάπη οι συνεργάτες μου γιατί δεν εφησυχάζω. Ξέρουνε πολύ καλά πόσα πράγματα έχω στο μυαλό μου και πόσα πράγματα θέλω να κάνω. Τρεις ζωές να είχα μπροστά μου, θα έβρισκα κι άλλα. Δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό που κάνω πάνω στη σκηνή. Έχει να κάνει με το πόσα πράγματα θέλω να κάνω πάνω στη μουσική. Έχω πολλά concept στο μυαλό μου, πολλές παραγωγές που θέλω να παρουσιάσω.

Ένας συνάδελφός σου του εντέχνου λέει: «ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει».
Κι αν δεν το καταφέρεις; Κι αν δεν έρθει; Θα γίνεις δυστυχισμένος; Ευτυχία είναι να προσπαθείς να πετύχεις αυτό που νομίζεις ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Εγώ νομίζω ότι ευτυχία είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς. Αν το έχεις βρει και το έχεις βάλει στη ζωή σου σε εκείνο το έρμο το οχτάωρο (που δεν είναι σχεδόν ποτέ οχτάωρο) και δε νιώθεις κούραση ακριβώς επειδή το αγαπάς, τότε προσεγγίζεις με αξιώσεις την ευτυχία.
Δεν υπάρχει ώρα και χρόνος όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, όπως είπες. Περνάνε οι ώρες και οι μέρες σα δευτερόλεπτα. Πόσο ικανοποιείσαι από αυτό που κάνεις όμως; Βάζεις ένα πλάνο και λες θέλω να κάνω αυτό. Όταν το καταφέρεις, εφησυχάζεις; Λες χόρτασα και είμαι καλά; Ή τώρα τι κάνουμε; Έχω να κάνω κι άλλα πράγματα.
IMG 1062
Αυτή είναι ωραία ερώτηση. Και νομίζω ότι σχετίζεται – και τώρα θα το «ανοίξουμε» κι άλλο – με τον τρόπο που αντιμετωπίζει κανείς το θάνατο. Προσωπικά, ο θάνατος με φοβίζει επειδή θέλω πριν τον συναντήσω να προλάβω να κάνω μερικά πράγματα.
Μα εκεί δεν βασίζεται όλο αυτό το πράγμα; Μέσα στο μυαλό σου, όσο μακάβριο και αν ακούγεται, σκέφτεσαι ότι αν φύγω σήμερα ή αύριο το πρωί, να νιώθω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Είναι έτσι όμως; Είναι το επαγγελματικό κομμάτι της ζωής μας αυτό που θα μας γεμίσει πραγματικά; Μπορεί να το αγαπάμε, αλλά για μένα ευτυχία είναι να έχω δυο – τρεις ώρες ελεύθερες κάθε μέρα και να μπορώ να ανεβαίνω σε ένα βουνό και να κοιτάζω εξ αποστάσεως όλο αυτό που κάνω καθημερινά. Να σκέφτομαι. Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι σα να βλέπεις μέσα από μια κάμερα. Βλέπουμε 180 μοίρες κι αυτό ζούμε. Από ψηλά και τις 360 μοίρες και το πως μας βλέπουν οι άλλοι δεν το κάνουμε πολύ συχνά. Αυτό για να το δεις πρέπει να κάτσεις λίγο, να σβήσεις τον κινητήρα, να κλείσεις τα μάτια σου και να δεις πως σε βλέπουν οι άλλοι. Και τι είναι πραγματικά αυτό που έχεις κάνει. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, αυτό που έχει κάνει, το θεωρεί μεγάλο. Κι αυτό είναι ευτυχία. Για κάποιον άλλο, όμως, το ίδιο πράγμα μπορεί να είναι μηδαμινό. Δεν ξέρω αν μπορείς να μπεις στην ψυχολογία αυτού που σου λέω.

Πολύ καλά. Αλλά από την άλλη, κάποιος θα έλεγε: ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πως σε βλέπουν οι άλλοι.
Εννοείται.

Κι επίσης, ενδεχομένως η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω σου να θεωρεί ότι έχεις κάνει κάτι πολύ μεγάλο. Αν εσύ δεν το βλέπεις έτσι, ενδεχομένως να κινητοποιείσαι για να πας παρακάτω και να κάνεις ακόμα καλύτερα πράγματα. Αν πάρεις αποστάσεις και διαπιστώσεις κι εσύ ότι έχεις κατορθώσει κάτι μεγάλο, τότε ελοχεύει και ο κίνδυνος της επαναπαύσεως.
Δεν εννοώ αυτό ακριβώς. Όταν κάτσεις και σκεφτείς τι έχεις κάνει, μπορεί να δώσεις λίγο χώρο στον εαυτό σου για να συνεχίσεις να το κάνεις ακόμα πιο δυναμικά. Περνάνε τα χρόνια και η ζωή δεν είναι τεράστια. Μπορεί να ζούμε αρκετά χρόνια, όσο θέλει ο Θεός, αλλά περνάνε γρήγορα τα χρόνια. Κι όσο μεγαλώνεις, περνάνε ακόμα πιο γρήγορα. Από το μηδέν μέχρι τα είκοσι είναι αργά, από το είκοσι μέχρι το τριάντα τρέχει, από το τριάντα στο σαράντε σπριντάρει κ.ο.κ. Συνεχώς πάει πιο γρήγορα. Κι όταν δουλεύεις πολύ και κάνεις κι αυτό που αγαπάς και δε βαριέσαι, τρέχει πάρα πολύ ο χρόνος. Τι θα κάνεις λοιπόν όταν φτάσεις σε μια μεγάλη ηλικία – αν καταφέρουμε να φτάσουμε – και γυρίσεις να κοιτάξεις το χρόνο πίσω; Θα πεις, είμαι ευτυχισμένος γιατί έκανα όλα αυτά που αγαπούσα ή θα πεις ότι θα ήθελα να είχα δώσει και λίγο χρόνο στον εαυτό μου από όλο αυτό το πράγμα που έκανα; Ας έκανα και μια παύση: δυο μέρες την εβδομάδα ή ένα μήνα το χρόνο, να έσβηνα τον κινητήρα και να έφευγα, να έκανα κάτι που να γέμιζε και τις μπαταρίες μου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...

Σε καταλαβαίνω. Το κάνεις αυτό;
Τα τελευταία χρόνια όχι. Παλαιότερα το έκανα. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι από του χρόνου θα το ξεκινήσω πάλι. Ακόμα δεν το έχω καταφέρει.

Στα κόκκινα, λοιπόν.
Κόκκινο με σταγόνες μαύρου. Σκουραίνει κιόλας. (γέλια)

Ωστόσο, θα μπορούσες να έχεις εξίσου σημαντική επιτυχία, ενδεχομένως και με λιγότερη δουλειά, με ένα λιγότερο εντυπωσιακό μαγαζί και πρόγραμμα.
Θεωρώ ότι στην ηλικία που είμαι τώρα είμαι στην πιο μεγάλη μου δυναμική. Σε όλα τα επίπεδα. Για έναν λαϊκό τραγουδιστή, η ηλικία 35 – 50, αν προσέχεις τον εαυτό σου, είναι η πιο δυναμική περίοδος. Φυσικά, αν είσαι και σωστός, αν προσέχεις τη συμπεριφορά σου και το κοινό και δεν βγεις στην τηλεόραση να πεις τίποτα ακραίο και σε πάρει σβάρνα. Σε αυτή την περίοδο, λοιπόν, μπορώ να κάνω κάτι μεγάλο. Μετά, θα αλλάξω αυτό το πράγμα. Θα κάνω κάτι πολύ διαφορετικό. Μέσα στο μυαλό μου ξέρω τι θα κάνω μετά τα πενήντα μου. Ξέρω τι θα κάνω μετά τα εξήντα μου, ξέρω τι θα κάνω μετά τα εβδομήντα μου, αν ζω. Ξέρω τι θα κάνω σε κάθε δεκαετία της ζωής μου.

Μουσικά μιλάμε πάντα;
Ναι. Έτσι ώστε να είμαι εγώ ικανοποιημένος με αυτό που κάνω, να προσπαθώ να μην έχω άγχος και ο κόσμος να βλέπει κάτι που να συνάδει με αυτό που είμαι εκείνη τη στιγμή. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις πάρτυ και όλο αυτό τον πανικό στα εξήντα σου. Δεν μπορώ να χοροπηδήσω πάνω στη σκηνή στα εξήντα μου. Βλέπεις σήμερα ότι μπορώ και ξεσηκώνω την πιτσιρικαρία, τους εικοσάρηδες, τους τριαντάρηδες, ακόμα και τους σαραντάρηδες και τους πενηντάρηδες. Ωστόσο, πιστεύω ότι για ακόμα πέντε χρόνια θα μπορώ να το κάνω αυτό. Μετά θα πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να το πάω και λίγο διαφορετικά. Όχι να γυρίσω την πλάτη στα μπουζούκια, αλλά να κάνω κι άλλα πράγματα. Να μη σε λυπούνται, αλλα να σε θαυμάζουν και σε μεγάλη ηλικία. Συνάδελφοί μου έκαναν λάθη σε αυτό τον τομέα. Θέλω να είμαι μέρμηγκας και όχι τζίτζικας επαγγελματικά – όχι οικονομικά. Δηλαδή, να δουλεύω για το μέλλον μου. Όχι για το σήμερα. Να χτίζω το μέλλον. Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα; Έχεις κόσμο που σε ακολουθεί και σε αγαπάει. Ακούν τη μουσική σου. Σε ακούνε σχεδόν καθημερινά κάποιοι. Είναι πολύ επικίνδυνο να σε βαρεθούν. Πρέπει κάθε φορά που θα έρθουν να σε δούνε, να συνεχίζουν να σε θαυμάζουν. Όχι να σε λυπούνται, ούτε να σε βαριούνται. Αυτό που παρουσιάζεις πάνω στη σκηνή πρέπει να είναι πάντα καλύτερο και καλύτερο. Όχι μεγαλύτερο απαραιτήτως. Μπορεί αυτό να μικρύνει. Να παίξεις σε ένα μαγαζί πενήντα τετραγωνικών, αλλά να παρουσιάσεις κάτι που θα τους αρέσει πάρα πολύ. Και μπορεί και πιο πολύ από κάτι τεράστιο. Ο τρόπος που θα το πλασάρεις να είναι τέτοιος που να το θαυμάσουν. Θέλαμε να σε δούμε και έτσι.
IMG 1100
Πάντοτε σε αντίστοιχες συζητήσεις αναφέρω το παράδειγμα του Johnny Cash και των τελευταίων χρόνων της ζωής του, που έριξε τους τόνους και διασκεύασε αγαπημένα του τραγούδια...
Έπαιξε και σε μεγάλα στάδια, πάντως, και στα 65 του. Τεράστιος καλλιτέχνης. Έξυπνος καλλιτέχνης.

Πήρε το μειονέκτημα της φθοράς του και το μετέτρεψε σε πλεονέκτημα.
Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η εξυπνάδα ενός καλλιτέχνη. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να είσαι προσωπικότητα. Να μη σε ενδιαφέρει η εποχή. Και να της πας και λίγο κόντρα μερικές φορές. Το έχουνε κάνει μερικοί καλλιτέχνες αυτό. Ο Michael Jackson δεν τραγούδησε πουθενά για δέκα ολόκληρα χρόνια. Υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι έξυπνοι. Ξέρεις, για έναν καλλιτέχνη, που έχει πολλά ψυχολογικά και ψυχοσωματικά, είναι πολύ δύσκολο να κάτσει σπίτι του και να βλέπει άλλους καλλιτέχνες να κυκλοφορούν επιτυχίες. Να κάθεσαι μέσα και να επιμένεις στην απομόνωσή σου. Να μη νιώθεις ότι χάνεις το τραίνο. Κι ας στο λένε όλοι οι γύρω σου. Μετά, όμως, όταν βγεις, να πέσουν οι τοίχοι. Αλλά να βγεις καλά όταν βγεις.

Είναι και ζήτημα αυτοπεποίθησης.
Θα μου άρεσε πάρα πολύ να ήμουνα manager καλλιτεχνών. Πάρα πολύ. Θα μου άρεσε. Βλέπω καλλιτέχνες του εξωτερικού που κάνουν τεράστια λάθη. Μιλάω – για παράδειγμα – με ένα φίλο μου στην Αμερική και βλέπω τα λάθη που κάνει ο Justin Timberlake που για μένα είναι ο πιο hot από τους pop τραγουδιστές. Κάνει τραγικά λάθη. Δεν είναι τυχαίο που η Μαντόνα, χωρίς να έχει φωνή, χωρίς να έχει καμία σπουδαία εμφάνιση, όταν θα βγει να κάνει περιοδεία θα γεμίσει στάδια. Δεν μπορεί, δηλαδή, η Beyonce που τραγουδάει, χορεύει, είναι μια κούκλα και έχει όλο το «πακέτο» να έρχεται στην Ελλάδα και να κάνει 20.000 εισιτήρια και να έρχεται η Μαντόνα, χωρίς φωνή και playback και να σου κάνει 80.000 εισιτήρια. Δεν τελειώνουν αυτές οι κουβέντες.

Οι μουσικές κουβέντες είναι οι αγαπημένες μου. Δώσε μου συζήτηση μουσική και δεν χορταίνω. Και ένα πράγμα που μου συνέβη μετά την πρώτη μου επίσκεψη εδώ στο ΥΤΟΝ είναι ότι έχω βάλει στο κινητό το live και το ακούω ασταμάτητα.
Σε χαλάσαμε! (γέλια).
Τέλος

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!