Νίκος Βέρτης: φαινόμενο, ναι – ανεξήγητο, όχι (Μέρος Α')

Μιλάει αποκλειστικά στο Ogdoo.gr
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
27/12/2018

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιώργος Μυζάλης
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αν έπρεπε να αναφερθώ σε μία μόνο εκ των ιδιοτήτων του Νίκου Βέρτη, αυτή θα ήταν εκείνη του μουσικού. Και είναι πολύ ιδιαίτερη (αλλά δικαιολογημένη) αυτή η επιλογή για έναν τραγουδιστή της δικής του δημοφιλίας και του δικού του είδους. Έχοντας επισκεφτεί αρκετές φορές πια το ΥΤΟΝ (το μαγαζί που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια), σε αυτή του την ιδιότητα «αναγκάζομαι» να σταθώ πρωτίστως. Γιατί όλη του η προσέγγιση έχει αυτή ακριβώς την αφετηρία. Είναι ο ίδιος μουσικός. Και μετά τραγουδιστής. Παράλληλα, παρουσιάζει το πιο ποιοτικό συνολικά «προϊόν» της αθηναϊκής νύχτας. Μαγαζί, ορχήστρα, φώτα, φωνές, προσωπικό, όλα φροντισμένα στην εντέλεια και όλα με σεβασμό στον ακροατή/πελάτη. Μια δοκιμή θα σας πείσει, όπως ακριβώς έπεισε και μένα.

Πώς έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τη νυχτερινή διασκέδαση; Και τι διαφορετικό συμβαίνει εδώ στο ΥΤΟΝ και πηγαίνει τόσο καλά;
Οι περισσότεροι επιχειρηματίες και καλλιτέχνες – και μιλάω για φίλους μου, έτσι; - λόγω κρίσης οδηγούνται σε περικοπές. Σωστό είναι αυτό, δεν είναι λάθος. Νοικοκυριό κάνεις. Όμως, αυτό το πράγμα το κάνουμε από αγάπη. Όποιος κάνει αυτή τη δουλειά, την κάνει επειδή την αγαπάει. Θα την έκανε και χωρίς να πληρώνεται, έτσι δεν είναι; Και από την τσέπη σου θα βάλεις. Πως είναι τα νεότερα παιδιά στις γειτονιές που μαζεύονται πέντε μουσικοί, κάνουν ένα ροκ συγκρότημα και πληρώνουν από την τσέπη τους ένα στούντιο για να παίξουν ή για να κάνουν πρόβα; Εγώ το ιδιο θα έκανα. Αν μου έλεγε κάποιος ότι δεν έχω δουλειά πλέον, ότι δεν με παίρνουν στα μαγαζιά, θα έβρισκα άλλα πέντε άτομα και θα έλεγα πάμε να παίξουμε δυο – τρεις φορές την εβδομάδα σε ένα στούντιο. Πόσο κάνει αυτό; Τόσο. Θα πάω να κάνω μια άλλη δουλειά – κανένα πρόβλημα – θα πάρω τα λεφτά από εκεί και θα τα χρησιμοποιήσω για να περνάω καλά. Έτσι δεν είναι; Δεν πρέπει να μας παρασύρει το οικονομικό. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε λίγο πιο επιθετικά αυτό το θέμα. Πολλές φορές μου έχει τύχει να με λένε τρελό ή να με κοροϊδεύουν – στα μούτρα μου, όμως, όχι πίσω από την πλάτη μου – και δικαίως. Και συνάδελφοί μου και επιχειρηματίες. Αυτό εμένα...

Σε πεισμώνει;
Όχι, δε με πεισμώνει απλώς. Είμαι και λιοντάρι εγώ. Λέω θα το καταφέρω, δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν πέφτω έξω σε αυτό. Ο κόσμος, λόγω της κρίσης, έχει γίνει πολύ απαιτητικός. Με πεισμώνει, λοιπόν, όλο αυτό επειδή το πιστεύω. Είναι σα να μου πει κάποιος ότι δεν μπορώ να περπατήσω είκοσι βήματα. Αν πιστεύω κάτι, το πιστεύω. Κι αν φαω τα μούτρα μου, ας τα φάω. Και τι έγινε; Το δοκίμασα, έτσι δεν είναι;
IMG 2197
Έχεις, όμως, μια εξήγηση για το φαινόμενο ΥΤΟΝ; Τι είναι αυτό που κάνει το μαγαζί να γεμίζει ασφυκτικά και Κυριακές;
Αυτό «χτίστηκε» μέσα στα χρόνια. Εμείς όλοι – οι συνεργάτες μου και όλη η ομάδα – προσπαθούμε να μην το «φωνάζουμε» αυτό το πράγμα, δεν είναι σωστό. Θέλουμε να το διαδίδει ο κόσμος που έρχεται. Καλό είναι να έρθει κάποιος να το δει μια φορά. Αν το κάνει αυτό, τότε σίγουρα θα διαπιστώσει ότι είναι κάτι που αξίζει. Όσον αφορά στο φαινόμενο που αναφέρεις για τις Κυριακές, είναι κάτι που το «χτίζουμε» εδώ και πολλά χρόνια. Μάθαμε τον κόσμο ότι την Κυριακή το βράδυ είναι διαφορετικά. Είμαι ένας άνθρωπος που, από την εφηβεία μου και λίγο πιο μετά, όταν ζούσα στην Ολλανδία, έβγαινα μόνο Κυριακή βράδυ. Πήγαινα στο Ρότερνταμ και στο Άμστερνταμ σε όλα τα house parties – επειδή άκουγα πολλή house μουσική – στα καλύτερα πάρτυ που γίνονταν πάντοτε την Κυριακή το βράδυ. Το Σάββατο δεν έβγαινα ποτέ. Το θεωρούσα λίγο πιο μαζικό και όντως είναι μαζικό. Η Κυριακή είναι πιο ποιοτική για να βγεις να διασκεδάσεις. Δεν θα πω ότι έχει καλύτερο κόσμο γιατί για μένα όλος ο κόσμος είναι καλός, αλλά την Κυριακή το βράδυ θα περάσεις πιο καλά αν βγεις έξω. Μπορεί να είσαι πιο κουρασμένος τη Δευτέρα, επειδή θα κοιμηθείς μόνο δυο ώρες, αλλά δεν είναι τσαγκαροδευτέρα αυτή η Δευτέρα πλέον.

Ε, ναι. Εξάλλου τις πρώτες πέντε ώρες της Δευτέρας θα έχεις περάσει καλά.
Και, πίστεψέ με, το 80% των ανθρώπων που έρχονται Κυριακή βράδυ εδώ πέρα και φεύγουν στις πέντε το πρωί, δουλεύουνε κανονικά τη Δευτέρα το πρωί. Δεν είναι τεμπέληδες, δεν είναι άνθρωποι που δε δουλεύουν. Απλά επιλέγουν να βγουν Κυριακή. Το Σάββατο θα καθίσουν μέσα ή θα πάνε να δούνε μια ταινία ή ένα θέατρο, κάτι πιο νωρίς, να ξεκουραστούν.

Το θέαμα που παρουσιάζετε, εδώ στο ΥΤΟΝ, είναι μουσικά προσανατολισμένο. Υπάρχει πολυμελής ορχήστρα, με χάλκινα πνευστά, με έγχορδα... Προσωπικά, δεν εντόπισα ούτε ένα λάθος όλο το βράδυ...
Ε, πώς. Συμβαίνουνε κάποια λάθη αλλά τα «μπαλώνουμε» (γέλια).

Ούτε ένα τρίξιμο μικροφώνου, επίσης. Αν άκουσα ένα στις 5 το πρωί.
Και παίζουμε και με πολλά ντεσιμπέλ.

Γεγονός. Ωστόσο, μοιραία, θέλω να σε ρωτήσω: ποιο είναι το μουσικό σου υπόβαθρο; Ποια είναι γενικά η αφετηρία σου; Τι έχεις σπουδάσει, πως μπήκες στη μουσική;
Η σχολή που πήγαινα ήταν δομικών έργων, αρχιτεκτονική και δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική.
IMG 1071
Έχω την πληροφόρηση ότι ίσως έχει σχέση με το ΥΤΟΝ.
Με το σχέδιο του χώρου, οπωσδήποτε, ναι. Κοίταξε, ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος αρχιτέκτονας ενός σπιτιού; Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης. Αυτή είναι η αρχή του κάθε σωστού και καλού αρχιτέκτονα. Ένας αρχιτέκτονας, αν θέλει να θεωρείται σωστός, πριν κάνει ένα σχέδιο θα κάτσει να κάνει μια συνέντευξη με τον ιδιοκτήτη. Να μάθει τι του αρέσει, ποιο είναι το ύφος που του αρέσει. Όταν συλλέξει όλη την πληροφορία για το γούστο του ιδιοκτήτη, μπορεί να επέμβει και να κάνει την αρχιτεκτονική του. Θεωρώ ότι έτσι πρέπει να είναι και τα μαγαζιά. Σίγουρα δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι καλλιτέχνες και όλοι οι επιχειρηματίες να λειτουργούν έτσι. Μπορεί και να μην τους ενδιαφέρει. Εμένα, όμως, με ενδιαφέρει. Το ίδιο είναι και με τα αυτοκίνητα. Σου δίνω άλλο παράδειγμα. Εγώ από μικρός αγαπούσα τα αυτοκίνητα. Θεωρούσα ότι κάθε αυτοκίνητο πρέπει να ταιριάζει και στο χαρακτήρα του ιδιοκτήτη του. Αν δεις ένα φανταχτερό αυτοκίνητο με τεράστιες ζάντες και χρυσό χρώμα, αυτός που θα βγει από μέσα θα είναι κάτι αντίστοιχο. Αν δεις ένα διακριτικό αυτοκίνητο, αντίστοιχος θα είναι και ο χαρακτήρας του ιδιοκτήτη. Ξέρεις τι άνθρωπος περίπου θα βγει από ένα αυτοκίνητο.

Καταλαβαίνω τι εννοείς, Κάπως έτσι παρατηρώ τους ανθρώπους που οδηγούν το ίδιο αυτοκίνητο με εμένα, μήπως και καταφέρω να εντοπίσω κοινά σημεία ή μήπως και καταλάβω πως φαίνομαι ο ίδιος μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο.
Μη στεναχωριέσαι, πάντως, γιατί ο καθένας το βλέπει και από άλλη οπτική γωνία (γέλια). Στη δική μου περίπτωση, από τα πρώτα χρόνια της δισκογραφικής μου πορείας, έδινα πάντοτε σημασία στην ανακαίνιση του χώρου όπου επρόκειτο να εμφανιστώ. Ήθελα πάντα να βάζω το δικό μου λιθαράκι στη σκηνή, στο χώρο. Ξεκίνησα από πολύ νωρίς στα σχέδια. Με κοιτούσαν παράξενα οι επιχειρηματίες. Όταν ξεκινούσαμε ένα μαγαζί δεν έλεγα ποτέ τι λεφτά θέλω. Πήγαινα στο ραντεβού και με ρωτούσαν τι μεροκάματο θέλω. Και τους απαντούσα ότι δε με ενδιαφέρει το μεροκάματο, αλλά θέλω να με στηρίξουν σε όλα αυτά που δεν θέλω να ασχοληθώ και να με αφήσουν να φτιάξω το μαγαζί όπως το θέλω εγώ. Να μου παραχωρήσουν τα συνεργεία και να με αφήσουν να δουλέψω και να κάνω την ανακαίνιση και τα σκηνικά που θέλω. Να στήσω τον ήχο και τα φώτα όπως τα θέλω εγώ. Αργότερα, αφού έφευγα από αυτούς, πολλοί επιχειρηματίες μου έλεγαν: συμφέρεις πολύ γιατί είσαι πέντε σε ένα.
IMG 1111
Συνήθως, δηλαδή, τι απασχολεί τους επιχειρηματίες;
Οι περισσότεροι επιχειρηματίες προσπαθούν να πείσουν τον καλλιτέχνη με ζητήματα που αφορούν στην πολυτέλεια του καμαρινιού του. «θα σου κάνω τζακούζι κλπ». Το τελευταίο που κοιτάω εγώ είναι το καμαρίνι. Και το συγκεκριμένο καμαρίνι, που βρισκόμαστε τώρα, είναι το μόνο πράγμα που δεν έκανα εγώ στο μαγαζί. Το έκανε ο κύριος Γιγουρτάκης. Ήταν το μόνο πράγμα που δεν ασχολήθηκα εγώ. Είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά εμένα αν με έβαζες σε ένα χώρο όσο είναι και η γκαρνταρόμπα, πέντε τετραγωνικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα, θα αλλάξω και θα βγω. Θεωρώ ότι το καμαρίνι είναι ένας χώρος μεν που έρχεται ο κόσμος και σε βλέπει, αλλά το βλέπει το 10%. Το μαγαζί είναι το σημαντικό. Ο χώρος μέσα, η υποδοχή, οι τουαλέτες, η είσοδος.

Η πλειοψηφία του κόσμου δεν θα έρθει στο καμαρίνι.
Έτσι. Οπωσδήποτε να είναι ωραίο το καμαρίνι, να είναι καθαρό, αλλά δεν είμαι υπέρ της πολυτέλειας και της υπερβολής. Μερικοί καλλιτέχνες, βέβαια, το βλέπουν το καμαρίνι και σαν σπίτι. Εγώ μπορει να έρχομαι νωρίς, αλλά επειδή χρειάζομαι μια ψυχολογική προετοιμασία για να ανέβω στη σκηνή. Να στο πω απλά: εκεί (δείχνει τη σκηνή) μαγειρεύουμε. Εδώ (στο καμαρίνι) κόβουμε τα κρεμμύδια (γέλια).
IMG 1190
Σε άκουσα πριν ότι έκανες «ζέσταμα», οπότε ας επιστρέψουμε στο μουσικό κομμάτι. Η μουσική πως μπήκε στη ζωή σου;
Η μουσική μπήκε στη ζωή μου γιατί κατάγομαι από μουσική οικογένεια, κυρίως από τον πατέρα μου. Μουσικός ο πατέρας μου, ακκορντεόν, ο παππούς μου βιολί, πάντα παράλληλα με τις δουλειές που κάνανε, γιατί είχε σχολή οδηγών στην Ολλανδία ο πατέρας μου. Ήταν υποχρεωτικό, τότε, να ξεκινήσω κάποιο μουσικό όργανο. Μου άρεσε πάρα πολύ το πιάνο, αλλά επειδή ο αδερφός μου έπαιζε αρμόνιο... ο αδερφός μου αγαπούσε πολύ τη ντραμς, αλλά δεν μπορούσε να παίζει σε ένα σπίτι 60 τετραγωνικών που μεγαλώσαμε, θα έφευγε όλη η γειτονιά ή θα φεύγαμε εμείς (γέλια). Οπότε, αναγκαστικά έπρεπε να επιλέξω ένα άλλο όργανο και πήγα στο μπουζούκι. Το ξεκίνησα έξι χρονών, αλλά άρχισα να το αγαπάω μετά τα 9 – 10 μου χρόνια. Στην αρχή ήταν λίγο αγγαρεία. Τα υπόλοιπα παιδιά παίζανε κάτω και οι γονείς μου επέμεναν να μελετήσω. Λίγο πριν την εφηβεία, όμως, δεν ήθελα εγώ πια να βγω να παίξω με τα άλλα παιδιά γιατί είχα αγαπήσει το μπουζούκι πια. Με κυνηγούσαν να βγω να παίξω με τα παιδιά της ηλικίας μου κι εγώ δεν ήθελα, προτιμούσα τη μουσική. Για μένα, θα έπρεπε όλα τα παιδιά να μαθαίνουν μουσική. Είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει στη ζωή του παιδιού – κυρίως του παιδιού – γιατί σε βοηθάει να ξεσπάσεις πάνω στη μουσική όλα τα παράξενα και όλα τα ψυχολογικά που μπορεί να βγάλεις σαν παιδί. Κυρίως στην εφηβεία του, στα 12 – 13 – 14 που αρχίζει και ενηλικιώνεται. Εκεί που θα μαλώσεις με το γονιό, θα πιάσεις το όργανό σου να ξεσπάσεις πάνω σε αυτό. Βοηθάει πάρα πολύ. Είμαι τυχερός που έμαθα μουσική. Για εμάς η μουσική ήταν πάντα «μάθε τέχνη κι άστην κι αν πεινάσεις πιάστην». Και πάντοτε ήταν σε δεύτερο πλάνο. Δεν είχα ποτέ στόχο...

Αυτά τα μαθήματα γινόντουσαν στην Ολλανδία;
Όχι, γινόντουσαν στη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκα στην Ολλανδία, έξι χρονών – στην πρωτη δημοτικού – ήρθα στην Ελλάδα, έκανα δημοτικό και γυμνάσιο στην Ελλάδα και στην πρώτη λυκείου έφυγα ξανά για Ολλανδία. Συνέχισα εκεί και πήγα και στη σχολή.

Παίζοντας παράλληλα;
Πάντα. Δουλειά ξεκίνησα από μικρός. Ξεκίνησα από δεκαπέντε χρονών σε ελληνικά εστιατόρια στην Ολλανδία. Τουριστική μουσική;

Τι παίζατε εκεί δηλαδή;
Zorba the Greek. Όλα τα κλασικά. Τα παιδιά του Πειραιά, τη Φραγκοσυριανή, ό,τι τουριστικό φαντάζεσαι. Από Τσιτσάνη, Μπιθικώτση... Αυτά που ξέρουν περισσότερο οι ξένοι. Μετά ξεκίνησα, ερχόμενος στην Ελλάδα για διακοπές μετά τα 18 μου και αφού έκανα τη στρατιωτική μου θητεία εδώ, στην Ολλανδία να οργανώνω μερικές βραδιές – «parties». Νοίκιαζα φώτα, ήχο, χώρους, αίθουσες, έβρισκα προσωπικό, σερβιτόρους κλπ και έκανα μουσικές βραδιές. Μαζεύαμε πάρα πολύ κόσμο για την Ολλανδία. Έτσι μπήκε το μικρόβιο. Γνώρισα στο στρατό το μαέστρο μου μέχρι και σήμερα και έτσι ξεκίνησα. Με παρότρυνε να κατέβω στην Ελλάδα και να δοκιμάσω την τύχη μου. Άφησα το μπουζούκι στην άκρη και βγήκα στη σκηνή. Εκείνη ήταν από τις πιο δύσκολες μουσικές στιγμές της ζωής μου. Ξέρεις τι είναι να έχεις συνηθίσει με ένα μπουζούκι στα χέρια σου;

Να κρύβεσαι, να προστατεύεσαι πίσω από αυτό.
Ακριβώς. Και ξαφνικά να σε παίρνουν και να σε βάζουν στη σκηνή. Θυμάμαι, πραγματικά, που έβγαινα σαν «αγγούρι». Τα χέρια μου παθαίναν αγκύλωση, τα δάχτυλά μου ήταν παγωμένα. Δεν ήξερα τι να κάνω και από που να πιαστώ. Ήταν σα να μην είχα ισορροπία. Πέρασε καιρός για να το συνηθίσω αυτό το πράγμα.

Πάντως, ακόμα και τώρα, ανεβαίνεις στην σκηνή με την κιθάρα, τακτική που δεν συνηθίζεται στα μαγαζιά.
Αν με αφήσεις με ένα όργανο στα χέρια μου είμαι σε άλλο κόσμο.

Επίσης, δεν συνηθίζεται σε αυτό το ρεπερτόριο, ο τραγουδιστής να είναι και μουσικός, να είναι και «παίχτης».
Αναλόγως. Υπάρχουν συνάδελφοι που παίζουν μουσική.

Πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή να είναι ταυτόχρονα και μουσικός;
Κοίταξε, είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα την ορχήστρα. Μπορείς να μπεις μέσα στις ενορχηστρώσεις, μπορείς να καταλάβεις πιο εύκολα τον ήχο, ακόμα και να μιλήσεις με τον ηχολήπτη. Όλο αυτό το πράγμα σε βοηθάει. Βέβαια, υπάρχουν και μουσικοί που δεν έχουν αυτί. Για μένα, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να έχεις αυτί. Υπάρχουν τραγουδιστές – συνάδελφοί μου – που δεν παίζουν κανένα όργανο και έχουν απίστευτο μουσικό αυτί και καταλαβαίνουνε πάρα πολλά πράγματα, χωρίς να μπορούν ούτε να γρατζουνίσουν ένα μουσικό όργανο. Είναι ταλέντο. Έμφυτο. Για κάποιον, όμως, που δεν είναι ταλέντο – ένας στους πενήντα, ένας στους εκατό έχει το ταλέντο, είναι σπάνιο να μην παίζεις κανένα όργανο και να τα ακούς όλα αυτά – είναι πολύ σημαντικό να παίζει μουσική.

Συνεχίζεται...

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!