Ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης παρουσιάζουν την Παρασκευή 2 και το Σάββατο 3 Μαρτίου στον ιστορικό κινηματογράφο «Τριανόν», παλιά και νέα τραγούδια από τις «Ανάσες Των Λύκων» και το "Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ” (τους δύο δίσκους που κυκλοφόρησαν το 2005 και το 2007) καθώς και καινούργιες διασκευές ρεμπέτικων, λαϊκών και ροκ τραγουδιών.
Με αφορμή τις δύο αυτές εμφανίσεις των «Λύκων» μιλήσαμε με το ένα μέλος της «αγέλης» τον Νίκο Βελιώτη.
Ο Νίκος Βελιώτης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού. Ανήσυχο πνεύμα και εξαιρετικός σολίστας του βιολοντσέλου, τόσο στη φυσική όσο και στην ηλεκτρική του εκδοχή, δεν διστάζει να πειραματίζεται με τις «άπειρες ηχοχρωματικές του δυνατότητες». Είναι ένας άνθρωπος που τον χαρακτηρίζει η ανεξάρτητη άποψη, η ενδιαφέρουσα θεώρηση του κόσμου και το συντριπτικό του χιούμορ.
Παραθέτουμε τη συνομιλία μας που εκτυλίσσεται από απόσταση.
Πώς προέκυψε η σχέση σου με το βιολοντσέλο;
Σε μεγάλη ηλικία (στα 21 μου) αν και ήξερα μουσική από μικρός. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω τι με τράβηξε προς τα κει, φαντάζομαι το ηχόχρωμα του. Έχει μεγάλη έκταση και άπειρες ηχοχρωματικές δυνατότητες που κυμαίνονται από τον άκρατο λυρισμό έως την πριονοκορδέλα, ίσως και πολύ πιο μακριά, το εξερευνώ ακόμα.
Ποιοι καλλιτέχνες σε επηρέασαν αρχικά;
Μ’ επηρεάζει ότι ακούω και ξανακούω. Δεν θα αναφέρω μόνο τις αρχικές μου επιρροές. Έχω όρεξη για κατεβατό: Στην εφηβεία η μεγάλη ανακάλυψη ήταν η electro-pop και η New Wave, οτιδήποτε έβγαζαν labels όπως η Mute Records γιατί ήταν ηλεκτρονικά και ήταν ανεξάρτητες. Οι Depeche Mode (μέχρι το Violator) αλλά και οι Cabaret Voltaire, οι Residents, οι SPK. Αργότερα ήρθα σ’ επαφή με τον Ξενάκη και τον Ligeti και αργότερα αναπόφευκτα με οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ‘πειραματικό’ από τη σιωπή του Radu Malfatti, τα εξαντλητικά drones του Tony Conrad, μέχρι το θόρυβο του Merzbow. Μέταλ μόνο ακραίο, black και technical death (όπως οι Meshuggah) αν και σ’ ένα έρημο νησί θα έπαιρνα μόνο τη δισκογραφία των Portal (των Αυστραλών). Τα λαϊκά και ελαφρολαϊκά του ΚΤΕΛ, το ρωσικό chanson, τα νέο-δημοτικά και ιδίως ο Σταύρος Ζούμπας, οι μή δυτικές ποπ μουσικές που αφομοίωσαν μικρό ή μεγάλο μέρος της δυτικής τεχνολογίας και αισθητικής. Είναι κι άλλα αλλά ας μην μακρηγορήσω…
Προτιμάς τον ηλεκτρικό ή τον φυσικό ήχο; Ποιος αναδεικνύει, πιστεύεις, καλύτερα τη μουσική σου;
Εξαρτάται. Αυτό τον καιρό προτιμώ τον ηλεκτρικό, δηλαδή τον ενισχυμένο. Και με τους Λύκους αλλά και με τους MMMD η μουσική χρειάζεται ενισχυμένο ήχο, είναι φτιαγμένη για ν’ ακούγεται δυνατά (και ιδίως στους MMMD μερικές φορές πολύ δυνατά).
Τι σημαίνει για εσένα ο όρος «πειραματική μουσική»;
Είναι μία ορολογία που στοχεύει στην συνεννόηση. Περιγράφει ένα πολύ ευρύ φάσμα της εκάστοτε σύγχρονης μουσικής δημιουργίας, ένας όρος που δεν είναι ποτέ απολύτως ξεκάθαρος και το χάος που τον περιβάλλει είναι πιστεύω το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα. Η 'πειραματική μουσική' δέχεται ενίοτε βάναυση κριτική (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντίδραση του Camille Saint-Saλns στην εισαγωγή της Ιεροτελεστίας της άνοιξης του Stravinsky) αλλά αυτή η βαναυσότητα είναι που την τροφοδοτεί στις κατά καιρούς επιδρομές της κατά του mainstream. Το mainstream είναι το μαστίγιο και η πειραματική μουσική το καρότο.
Ποιους θεωρείς σημαντικότερους σταθμούς στην πορεία σου;
Δεν ξέρω, με απασχολεί περισσότερο να μη σταματάει η πορεία και οι σταθμοί να είναι σύντομοι, να μην υπάρχει στασιμότητα και ανάπαυση. Νομίζω ο σημαντικότερος σταθμός είναι η στιγμή που αποφάσισα ότι θα είμαι μουσικός και όχι οτιδήποτε άλλο. Αυτό συνέβη πολύ νωρίς και από τότε είμαι στο σωστό τρένο.
Η δημιουργία είναι μια ευχάριστη περιπέτεια ή κάποιες στιγμές γίνεται βραχνάς;
Ποτέ δε έχει γίνει βραχνάς! Αν γίνει κάποτε βραχνάς ελπίζω να βρεθεί κάποιος να μου πει να τα παρατήσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι η περιπέτεια είναι πάντα ευχάριστη, υπάρχουν δυσκολίες και αδιέξοδα αλλά πως να το κάνουμε, και ο πόνος έχει ηδονή.
Υπάρχει κάποια στιγμή από τις Live εμφανίσεις σου που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σου;
Πολλές.
Νίκο, εκτός από τους «Λύκους» με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Εκτός των Λύκων αφιερώνω όλο μου το χρόνο στους MMMD (a.k.a. Mohammad) μαζί με τον ILIOS. Το επόμενο μας εγχείρημα (εκτός από τις νέες κυκλοφορίες που ετοιμάζουμε και τα λάιβ μας) είναι η συνεργασία μας με το μπαρόκ ντουέτο DissensoDuo. Μαζί τους θα ερμηνεύσουμε έργα πρώιμου μπαρόκ αλλά και δικά μας ορίτζιναλ MMMD κομμάτια στις 28 Μαρτίου στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής στο Κ.Π.Ι.Σ.Ν.
Οι παραστάσεις των «Λύκων» έχουν κάτι μυσταγωγικό. Το νιώθεις στη σκηνή ή είναι απλά δική μου ψευδαίσθηση;
Δεν έχω ιδέα. Η σκηνή είναι μία πολύ διαφορετική κατάσταση από την ακρόαση και επίσης η εμπειρία από ακροατή σε ακροατή μπορεί να απέχει έτη φωτός. Ελπίζω να μην είναι ψευδαίσθηση και να ισχύει. Σίγουρα στη σκηνή στοχεύουμε στην υπέρβαση.
Πώς γνωρίστηκες με τον Γιάννη; Τι πιστεύεις ότι σας συνδέει προσωπικά και καλλιτεχνικά;
Γνωριστήκαμε όταν ο Γιάννης έφτιαχνε τη μουσική της ταινίας ‘Ο Χαμένος τα παίρνει όλα’ γύρω στο 2001. Από τότε είμαστε συνοδοιπόροι στη μουσική και στη ζωή. Περαιτέρω συναισθηματισμούς θα τους κρατήσω για μένα...
Πώς θα αυτοπροσδιοριζόσουν καλλιτεχνικά σε κάποιον που δεν γνώριζε τίποτα για τη μουσική σου;
Η απάντηση είναι ρευστή ανάλογα με τον συνομιλητή και την ατμόσφαιρα της στιγμής. Σε άλλους θα πω κάνω ποπ, σε άλλους θα πω κάνω θόρυβο. Έχει τύχει να μην απαντήσω και τίποτα, όχι από αγένεια, αλλά επειδή δεν μου ερχόταν τίποτα στο μυαλό.
Δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις από απόσταση, πάντα έχουν μια αμηχανία. Συμφωνείς;
Νεότερος είχα μία ορμή να μιλήσω για τη μουσική αλλά μεγαλώνοντας νιώθω ότι δεν έχει πολύ νόημα, είναι σαν να περιγράφεις πως ακούγονται τα ρώσικα σε κάποιον που δεν τα έχει ακούσει ποτέ. Πιστεύω πως οι ήχοι είναι μία άλλη γλώσσα, μία διαφορετική μορφή επικοινωνίας και μιας και δουλεύω με ήχους και όχι με λέξεις αυτή η απόσταση, συγχώρεσε με αλλά με βοηθάει. Άσε που δεν μπορείς να φέρεις και αντίρρηση...
