Νίκος Πολίτης: Έτσι έζησα το ροκ

Έζησε το ροκ με τη ψυχή του. Είχε πάθος για μουσική. Ανήκει σε όλη εκείνη την προικισμένη γενιά, μια μεγάλη παρέα που έκανε τη δική της «επανάσταση» αφήνοντας μακριά μαλλιά και, έχοντας λίγα μέσα και ακόμη λιγότερα χρήματα, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να βγάλουν το συναίσθημα μέσα από τον ήχο μιας ολόκληρης εποχής.

Ο Νίκος Πολίτης ήταν ο μουσικός που θα ήθελε κάθε συγκρότημα στις τάξεις του. Είτε ως κιθαρίστας, είτε ως μπασίστας, έπαιζε σωστά τη μουσική. Είχε πάθος και τα έδινε όλα πάνω στη σκηνή.

Συριανός, το γένος Βαμβακάρη, που μεγάλωσε και ανδρώθηκε μουσικά στον Πειραιά όπου μετοίκισε η οικογένεια του όταν ήταν 6 χρονών. Το 1960. Τότε που άρχισε η γη να κινείται για τους μουσικούς. Οι Beatles κι οι Rolling Stones, οι κιθάρες, τα συγκροτήματα, οι μουσικές κόντρες, μουσικές που έρχονταν από τον αμερικάνικο σταθμό σαν από άλλο πλανήτη που μετουσιώνονταν ακουστικά στο παίξιμο των Ελλήνων μουσικών.

Με το Νίκο Πολίτη δώσαμε ροκ… ραντεβού, από εκείνα τα παλιά. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς ακριβή διεύθυνση, χωρίς συγκεκριμένους δρόμους. «Θα σε περιμένω στο φανάρι απέναντι από τον Βασιλόπουλο στο ύψος του παλιού αεροδρομίου στις 11 το πρωί». Ήταν εκεί στην ώρα του, όπως κι εγώ. Στις 11 το πρωί ακριβώς. Πήγαμε λίγο πιο πέρα, σ’ ένα καφέ στο Daily’s στην περιοχή του Ελληνικού, όπου μένει, το οποίο είχε μέσα μπιλιάρδα και darts. Παιχνίδια που ήταν επίσης στην κουλτούρα των 70ς ροκάδων. Ο «συμπαίκτης» του, Δημήτρης Πουλικάκος, ήταν από τους πιο πιστούς θαμώνες τέτοιων μαγαζιών στις καλές εποχές του ροκ εν ρολ στην Αθήνα. Και ο Νίκος ήταν καλός στο μπιλιάρδο. Είχαν πολλά κοινά τότε οι μουσικοί, αλλά πάνω απ’ όλα το πάθος τους για τη μουσική. Ήταν αυτές οι γερές παρέες που είχαν μια κοινή πορεία στο χρόνο.
Νικος Πολίτης

Ο Δημήτρης Πουλικάκος μετά το τέλος των «Εξαδάκτυλος» δημιούργησε μαζί με τον Δημήτρη Πολύτιμο και τον Νίκο Πολίτη το γκρουπ «Αχ Βαχ». Ο Πολίτης μαζί με τον Πολύτιμο ξαναβρέθηκαν στους Socrates. Και πάει λέγοντας. Το λεγόμενο ελληνικό ροκ ήταν σαν μια αλυσίδα που οι κρίκοι του ήταν τόσο γεροί, που δεν έσπασαν έως σήμερα κι ας έχει πάρει ο καθένας το δικό του δρόμο στη ζωή.

Όταν ξαναβρίσκονται είναι εκεί όλα όσα έζησαν δίπλα τους. Θυμάμαι το Νίκο Πολίτη που ερχόταν στο Cub 22 προ 15ετίας, στο «Magic Bus», στα καμαρίνια να δει τους παλιούς του φίλους και μετά τη σχετική πλάκα και το καλωσόρισμα καθόντουσαν όλοι ήσυχα, χωρίς να πολυμιλάνε, γεμάτοι με όσα έζησαν παρέα και παράλληλα, πολύ δικά τους πράγματα που τους ενώνουν μια ζωή. Ο Νίκος Πολίτης αφηγείται τη ζωή του χωρίς αναμασήματα και περιστροφές, ατόφιος όπως ήταν πάντα. Πάμε λοιπόν…

Με μια παλιά φωτογραφία στα χέρια

Γεννήθηκα στη Σύρο το 1953. Ερμούπολη. Η μητέρα μου ήταν του γένους Βαμβακάρη. Καθολική. Ο πατέρας μου Ορθόδοξος. Το 1960 μετακομίσαμε στον Πειραιά. Στο Κερατσίνι. Ο πατέρας μου, ο Κώστας, ήταν ναυτικός. Όταν γεννήθηκα, έφυγε μεγάλο ταξίδι. Γύρισε μετά από 5 χρόνια. Δεν τον γνώριζα. Δεν αισθανόμουν κάτι. Μετά από μέρες άρχισα να το καταλαβαίνω, καθώς τον φώναζαν τα αδέρφια μου «μπαμπά, μπαμπά». Η μητέρα μου, η Ειρήνη, όταν έφευγε ο πατέρας μου, έμενε μόνη. Τα αδέρφια της είχαν φύγει ήδη στον Πειραιά για μια καλύτερη ζωή. Είχε λίγους συγγενείς και της λείπανε τα αδέρφια της. Έβλεπε τη θάλασσα αγριεμένη από το παράθυρο, σκεφτότανε τον άντρα της που ήταν στις ανοιχτές θάλασσες κι αγριευόταν. Ευαίσθητη γυναίκα. Έτσι αποφάσισε να πάρει την οικογένεια και να πάμε να μείνουμε κοντά στ’ αδέρφια της. Έτσι βρεθήκαμε στον Πειραιά. Εκεί μεγαλώσαμε και μπλέξαμε με συγκροτήματα…

Νίκος Πολίτης - Γιάννης Σπάθας. Νιάτα στον Πειραιά, αρχές 70ς

Η πρώτη επαφή με τη μουσική;
Ο πατέρας μου τραγουδούσε. Ήταν τενόρος. Τραγουδούσε Αττίκ και τα ελαφρά τραγούδια της εποχής εκείνης. Ήταν μάλιστα πολύ καλός, τον έχω ακούσει σε οικογενειακές συνάξεις. Πήγαινε και τραγουδούσε σε μαγαζιά της εποχής, όπου παίζανε μουσική. Σαν θαμώνας που σηκώνεται από το τραπέζι και λέει ένα τραγούδι. Το 1958 μας είχε φέρει από τα ταξίδια του έπιπλο Philips με πικάπ και ραδιόφωνο, λατινοαμερικάνικους δίσκους σε μια εποχή που δεν είχε ο κόσμος ακόμη πικάπ πόσο μάλλον δίσκους, μια κιθάρα στην οποία μάθαιναν τα αδέρφια, μάθαινα κι εγώ. Το πικάπ είχε μια πλατφόρμα κι έβαζες πολλούς δίσκους κι έπεφτε ο ένας μετά τον άλλον. Μετά ο αδερφός μου, ο Γιώργος που ήταν κατά 5 χρόνια μεγαλύτερός μου, έφτιαξε στον Πειραιά συγκρότημα και έκαναν πρόβες μέσα στο σπίτι με κιθάρες που κοιτούσα και μου έτρεχαν τα σάλια. Έπαιζαν ροκαμπίλυ της εποχής, Presley και τέτοια. Κοιτούσα προσεκτικά πίσω από την πόρτα τι ακόρντα έπιαναν, τα σημείωνα στο κεφάλι μου κι έπιανα την ακουστική κιθάρα που είχε φέρει ο πατέρας μου και έπαιζα κι εγώ. Έτσι μαθαίνω κι εγώ σιγά - σιγά. Είχα έναν κολλητό φίλο που ο πατέρας του είχε περίπτερο στο Κερατσίνι και μαζευόμασταν εκεί μέσα πέντε άτομα κι ακούγαμε Beatles από τον Αμερικάνο στο ραδιόφωνο. Φανατικοί με τους Beatles. Είχε βγει τότε το Come Toghether. 1969. Προσπαθούσα να το εντυπώσω στο μυαλό μου, να τρέξω στο σπίτι, να πάρω την κιθάρα και ό,τι είχα αποθηκεύσει μέσα στο μυαλό μου να το βγάλω στην κιθάρα. Για τέτοιες καταστάσεις σου μιλάω. Το πρώτο συγκρότημα μου λεγόταν Luvs. Οι αγαπούλες. Και παίζαμε Beatles. Στο γκρουπ ήταν ο Γιώργος Κωνσταντινίδης που είμαστε ακόμη φίλοι και ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος, ο ραδιοφωνικός παραγωγός. Ήταν δύσκολο να παίξεις Beatles. Ήθελε πολλές φωνές, δύσκολα κομμάτια. Οι Stones είχαν πιο προσιτά κομμάτια, δηλαδή μπορούσες να τα πλησιάσεις. Με τους Beatles τα πράγματα ήταν δύσκολα. Μετά με τον Πουλίκα γουστάραμε πολύ Stones και παίζαμε πολλά κομμάτια τους.

Και μετά αυτά τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα;
Μεγαλώνοντας γνωρίζω τον Άκη Σκαμάγκα, ένα δάσκαλο μουσικής, που έπαιζε όλα τα όργανα. Πιάνο, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Στη Δραπετσώνα ήταν πολύ γνωστός και όλα τα παιδιά πηγαίνανε εκεί. Είχε δικό του ωδείο. Στον Σκαμάγκα έχει σπουδάσει και ο Κώστας Γανωσέλης. Ο πιανίστας. Πηγαίνω λοιπόν εκεί να μάθω νότες και εκείνος γουστάρει πολύ και φτιάχνουμε συγκρότημα. The Skamagas. Κάναμε μουσικά πρωινά σε κινηματογράφους. Την εποχή αυτή τα μουσικά πρωινά ήταν ό,τι καλύτερο. Παίζαμε Bee Gees που είχαν τότε την επιτυχία Massachusetts και το έλεγε ο μπασίστας μας, ο Στέφανος Αγοραστάκης, μέχρι και soul τραγούδια, όπως James Brown. Οι επιτυχίες της εποχής ήταν πολλές. Πολλά τα ερεθίσματα. Εγώ κιθάρα, ο Σκαμάγκας πλήκτρα, ο Αγοραστάκης μπάσο, ένας τραγουδιστής που δεν θυμάμαι το όνομά του και ο Λεωνίδας Αλαχαδάμης ντραμς.

Με Αλαχαδάμη ήταν οι Skamagas;
Τον Λεωνίδα τον γνώρισα σ’ ένα πάρτι, όπου χόρευε. Σαν χορευτή και τυπά τον γνώρισα. Ψηλός κοκκινομάλλης που χόρευε ωραία. Ποιος είναι αυτός; Παίζει ντραμς, μου λέει ένας φίλος. Γνωριζόμαστε και τον παίρνω στο συγκρότημα. Αυτά ήταν τα πρώτα μουσικά μου ερεθίσματα. Για μένα αυτό το μουσικό κλίμα ήταν το όνειρο. Στον κινηματογράφο Τερψιθέα γινόντουσαν κάθε Κυριακή μουσικά πρωινά. Έπρεπε λοιπόν να πείσω τον πατέρα μου να μου δώσει ένα εικοσάρικο -τόσο έκανε το εισιτήριο- να πάω με τα πόδια από το Κερατσίνι ως τον Πειραιά να δω τις συναυλίες. Ποιοι θα παίζανε δεν με ενδιέφερε. Πήγαινα για τη μουσική. Άνοιγε η σκηνή, ξεκινούσε το συγκρότημα κι ήταν ένα όνειρο. Όλοι αυτοί οι ήχοι της ροκ να σου έρθουν πάνω σου. Με τράβαγε αυτό το πράγμα. Εκεί είδα σ’ ένα μουσικό πρωινό και τον Eric Clapton! Βέβαια δεν ήξερα ποιος ήταν. Είδαμε κάποιους ξένους που έπαιζαν με κάποιους Έλληνες μουσικούς (εν. τους Juniors). Είχαν κι ένα μπασίστα που έλεγαν ότι τον έφεραν από την αμερικάνικη βάση. Αδύνατος κοκκινομάλλης. Πολύ καλός.

Νίκος Πολίτης - Λεωνίδας Αλαχαδάμης

Με τους Εξαδάκτυλος πώς γνωρίστηκες;
Ο Στέφανος, ο φίλος μου που έπαιζε μπάσο με τους Skamagas και ο Λεωνίδας ο Αλαχαδάμης που είχα πάρει εγώ στους Skamagas, είχαμε βγει βόλτα στο Μοναστηράκι για καφέ, όπου ο Λεωνίδας μου λέει ότι «ψάχνουμε να βρούμε κιθαρίστα. Ρε συ δεν έρχεσαι στον Εξαδάκτυλο;». Και με προτείνει ο Λεωνίδας στο γκρουπ. Κάναμε πρόβες στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας, στην Ακαδημίας. Οι άλλοι όροφοι ήταν γραφεία. Ένας πολύ ωραίος χώρος που είχε νοικιάσει ο Πουλικάκος και το είχανε κάνει στούντιο. Μονωμένο. Πολύ καλό. Είχε και κάτι μαγνητόφωνα μέσα. Έπαιξα μαζί τους και γουστάρανε τα παιδιά κι έτσι κόλλησα με τον Εξαδάκτυλο. Εκεί κάναμε τις πρόβες. Ό,τι γράψαμε, ηχογραφήθηκε στο Στούντιο ΕΡΑ, στην Σταδίου, σ’ ένα τετρακάναλο. Ό,τι παίζαμε ήταν μια κι έξω. Δεν μπορούσες να κάνεις playback, δεν υπήρχαν τα πολυκάναλα τότε. Ο Εξαδάκτυλος ήταν πολύ δυνατό γκρουπ. Παίξαμε και στο Ζωντανοί Στο Κύτταρο. Ζωντανή ηχογράφηση. Στο δισκάκι τα Παιδιά Είναι Εντάξει δεν θυμάμαι αν έπαιξα εγώ ή ο Δαπέρης. Δεν είμαι σίγουρος, πρέπει να ρωτήσω τον Πουλίκα… Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια δανεική στον Εξαδάκτυλο, ήταν του Αντώνη Τριανταφύλλου. Ο Αντώνης ήταν κιθαρίστας στους MGC κι έγινε μπασίστας στον Εξαδάκτυλο. Είχε μια κιθάρα Fender κι έπαιζα εγώ με αυτή την κιθάρα. Επίσης η κιθάρα που έπαιζε ο Δουκάκης ήταν του Πουλίκα. Μια Gibson με τρεις μαγνήτες. Και πάλι με δανεική κιθάρα του Πουλίκα έπαιξα εγώ όταν μετά τις πρώτες πρόβες που κάναμε στην Ακαδημίας έπρεπε να βρούμε δουλειά να παίξουμε. Βρήκαμε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, στο Λουξεμβούργο, ένα φοβερό κλαμπ, που έχουν παίξει πολλοί εκεί. Καλοκαίρι του ’71, πρώτη επίσημη εμφάνιση του Εξαδάκτυλου στο Λουξεμβούργο, όπου έρχονται διάφοροι ηθοποιοί εκεί, όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος! Παίζαμε Stones και να χορεύει ο Ηλιόπουλος…

Ποια παιδιά ήταν εντάξει για σας τότε;
Τα παιδιά που γουστάρανε ροκ, η νεολαία δηλαδή της εποχής που δεν είχε να χωρίσει τίποτα. Τα μαλλιά που αφήνανε δεν ήταν κάτι τρομακτικό ή ήταν αλήτες. Είναι εντάξει τα παιδιά, είναι δικοί μας, οι δικοί μας άνθρωποι. Εγώ είχα πολύ μακριά μαλλιά. Τότε ήταν η χούντα και σε έπιαναν αν είχες μακριά μαλλιά, σε κουρεύανε, ζητούσαν ταυτότητες, αν ήταν αργά σε πήγαιναν στο τμήμα για εξακρίβωση, τέτοια πράγματα. Ήταν μιζέρια σκέτη. Τσαμπουκάς με τους μπάτσους είχε γίνει στο Κύτταρο. Παίζαμε εμείς και ήρθαν να σταματήσουν το πρόγραμμα. Τότε υπήρχε ένας τύπος ο Καρούτας, ο οποίος ήταν ο φύλακας του Κυττάρου. Νεαρός, κάνα δυο χρόνια μεγαλύτερός μας. Αλλά ήταν τσαμπούκι ο τύπος. Μπαίνει ο μπάτσος μέσα, ο Καρούτας του βγάζει το καπέλο και τον πλακώνει στις μπουνιές. Του έβγαλε το καπέλο γιατί υποτίθεται αν το φοράει είναι εξουσία. Εμείς δεν πήραμε χαμπάρι γιατί παίζαμε κι είχε κόσμο. Να σκεφτείς παίζαμε Σάββατο βράδυ, Κυριακή απόγευμα και βράδυ. Γινόταν χαμός στο Κύτταρο. Τίγκα.

Ο Εξαδάκτυλος (από αριστερά): Δ. Πουλικάκος (φωνή), Ν. Πολίτης (κιθάρα), Λ. Αλαχαδάμης (ντραμς), Α. Τριανταφύλλου (μπάσο), Κ. Δουκάκης (κιθάρα)

Οι γονείς τι σου έλεγαν;
Ο πατέρας μου γούσταρε που ήμουν μουσικός. Βέβαια τα μαλλιά για εκείνη την εποχή ήταν κάπως, αλλά ευτυχώς οι γονείς μου ήταν λίγο προοδευτικοί οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα. Για τις συντηρητικές οικογένειες ήταν ακραίο να έχεις μαλλιά. Όλη μέρα ήμουν στη μουσική. Τίποτε άλλο. Και σήμερα το ίδιο. Λίγο πριν συναντηθούμε, μελετούσα. Δεν σταματάω. Τώρα θέλω να κάτι πιο progressive και μελετάω. Νομίζω ότι έτσι θα φύγω… μελετώντας (γέλια).

Δική σου κιθάρα πότε πήρες;
Όταν αγόρασα την ηλεκτρική κιθάρα, μια Ibanez σε στυλ Gibson, του Παντελή Δεληγιαννίδη που έπαιζε με τον Παύλο στους Δάμων και Φιντίας. Έτσι πήγα με τον πατέρα μου στον Ανδρεάδη και πήρα ενισχυτή. Δεν υπήρχαν τόσα λεφτά να πάρω και ενισχυτή και κιθάρα. Πολλά τα λεφτά για όργανα σε πολύ δύσκολα χρόνια.

1978 - Με τους Socrates στο Κύτταρο το 1978

Ξεκίνησες λοιπόν σαν κιθαρίστας...
Ναι ξεκίνησα με κιθάρα και με τους Socrates έγινα μπασίστας. Ο πυρήνας των Socrates ήταν ο Γιάννης Σπάθας και ο Αντώνης Τουρκογιώργης και από εκεί και πέρα άλλαζαν πολλά σχήματα. Ξεκίνησαν με τον Ηλία Μπουκουβάλα ως τρίο. Πειραιώτης κι αυτός. Κύτταρο. Εκεί παίζει μαζί τους και ο Τζώνυ Λαμπίτσι, κιθάρα. Ο Λαμπίτσι φεύγει και φέρνει τον Τρανταλίδη που αντικαθιστά τον Μπουκουβάλα. Μένουν ως τρίο και βάζουν μετά τον Κώστα Δουκάκη, κιθάρα. Το 1977 με 79 πήγα στους Socrates. Με τον Τρανταλίδη στα τύμπανα και τον Δημήτρη Πολύτιμο στα πλήκτρα. Ο κόσμος μάλιστα έλεγε ότι οι καλύτεροι Socrates ήταν εκείνη η εποχή. Οι πιο ζεστοί Socrates. Παίζαμε από Hendrix μέχρι Zappa. Στο Κύτταρο. Μετά φεύγει ο Τρανταλίδης κι έρχεται ο Αλαχαδάμης στα τύμπανα.

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα τότε στο Κύτταρο;
Η καλύτερη. Ο κόσμος ήταν πολύ ζεστός. Βέβαια το 71-72 που παίξαμε στο Κύτταρο Εξαδάκτυλος - Socrates ήταν επίσης ωραίες εποχές.

Blues Πέμπτες στο Κύτταρο. Τι θυμάσαι;
Το ρεπερτόριο ήταν πιο blues και εμείς καλούσαμε μουσικούς. Ερχόντουσαν ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας με φυσαρμόνικα, ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος, πολύ κόσμος. Επίσης φίλοι μουσικοί που ανέβαιναν επάνω και γινόταν ο χαμός. Ήταν ωραίες βραδιές, περνούσαμε ευχάριστα, ωραία. Και λεφτά να μην είχες έμπαινες για να παρακολουθήσεις.

Socrates (από αριστερά): Λ. Αλαχαδάμης, Ν. Πολίτης, Γ. Σπάθας, Α. Τουρκογιώργης, Δ. Πολύτιμος

Πώς ήταν οι σχέσεις σου με τα άλλα μέλη των Socrates;
Με το Γιάννη, είμαστε σαν αδέρφια. Τον θεωρώ πιο πολύ αδερφό μου, παρά φίλο. Και με τον Αντώνη το ίδιο, αλλά με το Γιάννη, ακόμα πιο πολύ. Περνούσαμε τέλεια. Κάναμε παρέα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τα βράδια πηγαίναμε και καθόμασταν ώρες στα Νούφαρα, στο Κολωνάκι, ήταν το στέκι μας. Της δικής μας παρέας ήταν το στέκι. Ο Αντώνης, ο Σπάθας, ο Πιτσολάντης, Τρανταλίδης και διάφοροι άλλοι περνούσανε από τα Νούφαρα. Μετά τις δέκα ήμασταν όλοι εκεί.

Με τον Γιάννη τον Σπάθα πώς γνωριστήκατε;
Στο Κύτταρο. Εγώ ως Εξαδάκτυλος και ο Γιάννης με τους Socrates. Υπήρχε στην αρχή μία κόντρα του στυλ να τα δώσεις όλα. Εμείς παίζαμε Stones. Αυτοί παίζανε Hendrix και κάτι δικά τους. Τον Εξαδάκτυλο τον γουστάρανε περισσότερο επειδή ο κόσμος άκουγε πιο πολύ Stones. Τα παίζαμε και καλά, δεν λέω. Παίξαμε τότε μουσικό πρωινό στην Τερψιθέα Εξαδάκτυλος - Socrates και μέσα σε μια νύχτα άλλαξε όλο το σκηνικό. Άλλαξε όλη η εικόνα της μουσικής στην Ελλάδα. Από εκεί που άκουγες Πασχάλη, Charms και όλα εκείνα τα σχήματα που έπαιζαν γλυκανάλατα, άλλαξε όλη η εικόνα. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτά τα δύο γκρουπ αλλάξανε τη μουσική ιστορία στην Ελλάδα. Ο Εξαδάκτυλος τότε ήμασταν ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Αντώνης Τριανταφύλλου, ο Κώστας Δουκάκης, ο Λεωνίδας Αλαχαδάμης κι εγώ. Μέτα ήρθαν ο Λάκης Διακογιάννης με το σαξόφωνό του και ο Δημήτρης Πολύτιμος. Εκεί γνωριστήκαμε με τους Socrates. Δεν υπήρχαν κόντρες μεταξύ μας. Ειδικά εγώ κόλλησα πολύ με τα παιδιά, κάναμε παρέα και όταν διαλύθηκαν οι Εξαδάκτυλος πήγα στους Socrates… Και οι Socrates έδιωχναν τον έναν, έπαιρναν τον άλλον. Προσπαθούσαν να σταθεροποιηθούν, να βρουν το κάτι, να τελειοποιηθούν. Το 1977 με παίρνει τηλέφωνο ο Τρανταλίδης και μου λέει «Δεν έχουμε μπασίστα. Θέλεις να έρθεις να παίξεις εσύ;» Μέσα.

Ο Εξαδάκτυλος σε κάποια φάση επανασυστάθηκε;
Όταν ξαναφτιάξαμε τον Εξαδάκτυλο το 1975 με τον Πουλίκα, πήραμε τον Γιώργο Φιλιππίδη - αργότερα μπασίστας των Sphinx - που τον ήξερα από το ’69, ένα φίλο μου ντράμερ από τη Νότιο Αφρική, τον Βασίλη Χαλκιά και παίξαμε στο Hobby. Ο Εξαδάκυλος διαλύθηκε το 1973. Την εποχή που δεν υπήρχε το γκρουπ, στο ενδιάμεσο δηλαδή πριν επανασυσταθούμε, τότε γυρίστηκε και η ταινία του Ανδρέα Θωμόπουλου, το Αλδεβαράν με τους Εξαδάκτυλος. Τα γυρίσματα με το κομμάτι της ταινίας που παίζει ο Εξαδάκυλος έγιναν στο Κολωνάκι, σ’ ένα σπίτι πάνω από τη Λυκόβρυση, υπήρχε το εργαστήρι κινηματογράφου. Μαζί μας ήταν και κάποιοι φίλοι, όπως ο Άγγελος Μαστοράκης, ο οποίος κάνει ότι παίζει, αλλά επειδή είναι καλός φίλος και φάτσα είναι κι αυτός μέσα στην ταινία. Όπως και ο Γιώργος ο Πορρής. Ο Δήμης ο Παπαχρήστου παίζει κιθάρα. Στο πνευστό που ακούγεται είναι ο Λάκης Διακογιάννης, ο οποίος δεν είχε έρθει εκείνη την ημέρα στο γύρισμα…

Με τη jazz πώς έμπλεξες;
Ο Λάκης ο Διακογιάννης μας έσπειρε το μικρόβιο της jazz. Όταν ήρθε στο γκρουπ είχε πάρα πολλούς δίσκους στο σπίτι του. Αυτός και ο Γιώργος Μπαράκος έχουν τις μεγαλύτερες jazz δισκοθήκες. Είχα ακούσει jazz και επί Σκαμάγκα εποχή, αλλά ήταν περαστική από το αυτί μου. Με το Λάκη καθίσαμε και ακούσαμε πιο πολύ jazz και μπήκα πιο πολύ σε αυτό το ύφος. Αγάπησα πολύ την jazz, όπως και ο Γιώργος Τρανταλίδης κι έτσι ασχοληθήκαμε περισσότερο στη δεκαετία του ’80. Μάλιστα ο Γιώργος είχε πάρει μια εκπομπή στην ΕΡΤ για 4-5 χρόνια και κάναμε μαζί την εκπομπή «Τζαζ στην ΕΡΤ». Στο ραδιόφωνο. Περάσανε πολλοί μουσικοί από εκεί. Και Έλληνες και ξένοι. Την παρουσίαζα εγώ. Με live μουσικούς στο στούντιο της ΕΡΤ. Μάρκος Αλεξίου, David Lynch, Φίλιππος Τσεμπερούλης… πάρα πολλοί έπαιξαν ζωντανά στην εκπομπή. Με το Γιώργο κάναμε κι ένα σχήμα τζαζ τότε και είχαμε παίξει στο Rodeo club. Πιάνο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς. Είχαμε και μια τραγουδίστρια. Mε τον Τρανταλίδη συνεργαστήκαμε και στο σχήμα ΧΟΡΕΣ όπου κάναμε δύο δίσκους την περίοδο 1985-86, σε παραγωγή των Αδερφών Φαληρέα το Χόρες και Χόρες - Μεσόγειος όπου παίζει κι ο Γιώργος Κόρος βιολί.

Τρανταλίδης, Λάκατος, Πατερέλης, Πολίτης, Σπάθας, Attila. Ο Αττίλα ποιος ήταν;
Ένας Ούγγρος κιθαρίστας. Laslo Attila. Φοβερός κιθαρίστας. Λαμπίτσι επί 100! Έχουμε παίξει live οι Τρανταλίδης, Tony Lakatos, Attila κι εγώ.

Τι συγκροτήματα και μουσικούς άκουγες περισσότερο στα νεανικά σου χρόνια;
Στην εποχή της ροκ, μου άρεσαν πιο πολύ οι Rolling Stones γιατί παίζαμε και Stones με τον Εξαδάκτυλο. Φυσικά μου άρεσαν και οι Beatles πάρα πολύ. Οπωσδήποτε από κιθαρίστες οι Eric Clapton και Jimi Hendrix με είχαν επηρεάσει, όπως και όλους μας τότε. Με τον Πουλικάκο παίζαμε πολύ blues. Ακούγαμε πολύ John Hammond. Μου άρεσε πολύ ο Beefheart. Ήταν ο αγαπημένος μου.

Όλα αυτά πού τα άκουγες;
Εμείς δεν είχαμε και πολλά λεφτά για δίσκους. Ο Πουλικάκος όμως είχε φοβερή δισκοθήκη. Ό,τι καινούργιο έβγαινε το είχε πάρει ο Δημήτρης. Έμενε στο Κολωνάκι, πάνω από το Νοσοκομείο Νίμιτς και μαζευόμασταν στο σπίτι του σχεδόν κάθε βράδυ και ακούγαμε καινούργια πράγματα. Steppenwolf, Paul Butterfield, Edgar Winter, Johnny Winter, B.B. King, Beefheart… τα πάντα. Είχε μια δισκοθήκη απίστευτη. Ήταν σαν μια ιεροτελεστία. Πηγαίναμε όλο το γκρουπ και καθόμασταν στο σαλόνι του, όπου είχε ένα φοβερό στέρεο και τη δισκοθήκη του. Ο Πολύτιμος, ο Διακογιάννης, ο Δουκάκης, ο Αλαχαδάμης, όλο το γκρουπ και ενίοτε κάποιοι φίλοι. Έφερνε δίσκους το Pop Eleven, αλλά ήταν δύσκολο ν’ αγοράσεις δίσκους τότε, έπρεπε να έχεις φράγκα. Πού να τα βρούμε όμως. Ο Πουλίκας είχε τη δυνατότητα. Έχουμε ακούσει στο σπίτι του πολύ πράμα. Απίστευτη δισκοθήκη. Αυτές ήταν από τις πιο όμορφες συνάξεις που κάναμε. Η παρέα, το γκρουπ, η αγάπη για τη μουσική και τα καινούργια πράγματα που ακούγαμε κάθε φορά ήταν το κάτι άλλο.
Ο Νίκος Πολίτης σήμερα

Ο Κώστας ο Δουκάκης τι φάση ήταν;
Λίγο μονόχνοτος. Στον κόσμο του. Κλεισμένος. Αμίλητος. Δεν μπορούσες να του πάρεις λόγια. Ενώ όλοι κάναμε πλάκα, αυτός ήταν στον κόσμο του. Με τον Κώστα δεν θυμάμαι ποτέ να καθίσαμε να συζητήσουμε. Και ο Δήμης ο Παπαχρήστου ήταν κλειστός τύπος, αλλά μπορούσες να συζητήσεις μαζί του για μουσική και για άλλα θέματα πράγματα.

Ο Λαμπίτσι;
Αυτός ήταν και πιο μεγάλος, είχε ταξιδέψει πολύ, τον φοβόσουνα και λίγο με την καλή έννοια. Πιο περπατημένος. Πολύ καλό παιδί και καλός κιθαρίστας. Κάναμε πολύ καλή παρέα όταν βρισκόμασταν, γινόταν πλάκα.

Ο Τζονιχάκης;
Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ, αλλά μου έλεγαν γι’ αυτόν τα παιδιά ότι είχε μια τρέλα. Τραγουδιστής, αλλά πιο πολύ χαβαλέ. Έπαιζε το γκρουπ κι έβγαζε μια εφημερίδα και διάβαζε τα κείμενα της εφημερίδας. Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως κάποιον Beefheart της εποχής. Τρελαίνομαι γι’ αυτό το μουσικό style.

Ν. Πολίτης, Λ. Διακογιάννης (πάνω), Πέρρης, Δ. Πουλικάκος (κάτω)

1979. Crazy Love στου Ζωγράφου ή «Η Συναυλίας της Βροχής». Τι θυμάσαι;
Μαζευτήκαμε όλοι κι έγινε ένα φοβερό χάπενινγκ. Αυτό το έκανε ο Πουλίκας και το οργανώσαμε σχεδόν μαζί. Και μάλιστα τη φάση με τις κότες εγώ του την πρότεινα: «Όταν πούμε το Σουπερμάρκετ να πετάξουμε τις κότες πάνω στην σκηνή». Του άρεσε η ιδέα κι έτσι βάλανε σ’ ένα κουτί δυο κότες και τις έβγαλε ο Δημήτρης όταν είπαμε το κομμάτι κι έγινε ωραία φάση. Όλοι ήμασταν εκεί. Τα Μπουρμπούλια, ο Ντάλας, ο Σιδηρόπουλος, ο Λογαρίδης, ο Διακογιάννης, ο Δήμης, ο Πολύτιμος, ο Λουκάς Σιδεράς, ο Τέρρυ Παπαντίνας, ο Αλαχαδάμης, ο Άγγελος Μαστοράκης… όλοι εκεί. Ο πυρήνας ήμασταν εμείς, ο Εξαδάκτυλος. Η house band. Όλοι οι άλλοι μουσικοί ήταν εμβόλιμοι. Εγώ τότε ήμουν φαντάρος γι’ αυτό αν δεις τις φωτογραφίες ήταν κοντά τα μαλλιά μου. Υπηρετούσα στο Χαϊδάρι, στις διαβιβάσεις, κι έπρεπε να πάρω άδεια για τη συναυλία. Υπηρετούσα με τον Τάκη Μαρινάκη των Πελόμα. Είχαμε μαζί συγκρότημα μέσα στο στρατό! Ήμασταν στην ορχήστρα του ΚΕΔΔ και λουφάραμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πήρα άδεια που είχα κανονίσει από πριν και πήγα κατευθείαν στου Ζωγράφου για τη συναυλία. Έπαιξα και κιθάρα και μπάσο, ανάλογα το κομμάτι και ποιος ανέβαινε στη σκηνή. Όλα πήγαν καλά στη συναυλία, ευχαριστημένοι όλοι. Μόλις τέλειωσε, έφυγα καθώς ήμουν παντρεμένος και πήγα στην οικογένεια.

Ο Άγγελος ο Μαστοράκης τι φάση ήταν;
Ο Άγγελος ήθελε να γίνει μουσικός. Πανέξυπνο παιδί που ξεκίνησε από πιτσιρικάς σε συγκροτήματα, έκανε τον τραγουδιστή, έπαιζε σαξόφωνο σ’ ένα σχήμα που όταν διαλύθηκε του πήραν το σαξόφωνο γιατί το είχαν πληρώσει όλοι κι έτσι δεν έμαθε ποτέ σαξόφωνο. Ήταν το όνειρό του. Πολύ μορφωμένο παιδί, διαβαστερό. Μια εποχή έκανε τον ηχολήπτη. Μέτα έγραφε σε περιοδικό και σε εφημερίδα ως δημοσιογράφος. Ήταν ο διανοούμενος της παρέας. Έκανε με τον Διονύση Σαββόπουλο πολύ παρέα. Ήταν ένα αγαπητό παιδί, ο φιλόσοφος της παρέας.

Μετά τον Εξαδάκτυλο;
Φτιάχνουμε τους Αχ Βαχ! Ήταν ο Πουλικάκος, ο Σταμάτης Σπανουδάκης μπάσο και φωνητικά, εγώ κι ο Δήμης Παπαχρήστου ηλεκτρικές κιθάρες, ο Άλεξ Σπυρόπουλος στα πλήκτρα από το αγγλικό συγκρότημα Nirvana. Στα τύμπανα ο Γιάννης, γνωστός ντράμερ, αλλά δεν θυμάμαι το επίθετό του. Παίζαμε στην Αρχιτεκτονική. Ένα κλαμπ που ήταν απέναντι από του Zonar’s σε μια στοά. Εκεί ήταν ο Απότσος, ένα μεζεδοπωλείο πολύ γνωστό της εποχής. Δίπλα ήταν κι ένα κοσμηματοπωλείο. Τον Σταμάτη τον Σπανουδάκη τον γνώρισα την εποχή του Πολυτεχνείου, το ’73. Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν σπίτι του στην Κηφισιά κι ακούγαμε τα τανκς να περνούν απ’ έξω. Έμενε σε μια βίλα.
Στο σπίτι του Νίκου Πολίτη, στο Ελληνικό

Η επαφή με την ηχοληψία σε επαγγελματικό επίπεδο πότε ξεκίνησε;
Μετά, όταν ο Σταμάτης αγόρασε ένα σπίτι στην Παιανία, όπου εκεί κάνει κι ένα στούντιο για προσωπική του χρήση. Το Studio Stam. Ο αδερφός του τον παρότρυνε να το κάνει πιο επαγγελματικό. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω στο στούντιο, με τον Σταμάτη Σπανουδάκη, ο οποίος μου έδειξε τα βασικά πράγματα στην κονσόλα και μπήκα στο στούντιο ως ηχολήπτης. Έχω κάνει πολλές δουλειές εκεί και πολύ καλές μάλιστα για την εποχή εκείνη. Δούλεψα στο στούντιο με τους Φατμέ στον πρώτο τους δίσκο που ήταν και από τις πρώτες μου δουλειές, τον Παύλο Σιδηρόπουλο στο Εν Λευκώ, τους Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, Socrates στο Breaking Through, TVC, Sharp Ties στο Safari Boys, Apocalypsis, Δημήτρης Ταμπόσης, Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ στο Άκυρο, Λουκιανός Κηλαηδόνης στη Χαμηλή Πτήση, Psycho και άλλους. Το demo των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω το άκουσε ο Μάνος Χατζιδάκις και τους έδωσε μάλιστα συγχαρητήρια για τη δουλειά τους αλλά και για την ηχοληψία. Θυμάμαι ήρθαν με χαρά να μου το πουν. Και τα παιξίματά τους είχαν συμβουλές δικές μου. Μετά βγήκε ο δίσκος τους στην Lyra, με παραγωγό το Θοδωρή Μανίκα. Επίσης έκανα αργότερα την ηχοληψία του προσωπικού δίσκου του Αργύρη Αμίτση, από τους Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, Φώτα Από Τη Θάλασσα, που έβγαλαν οι Αδερφοί Φαληρέα, το 1987. Έβγαλα καλό όνομα ως ηχολήπτης κι όλα τα γκρουπ έρχονταν στην Παιανία, αν και μακριά τότε με τα μέσα που υπήρχαν. Μετά ο Σπανουδάκης δεν έβγαινε οικονομικά, έπρεπε να δουλεύει πολύ. Ο Σταμάτης ήθελε το 8ωρό του γιατί έκανε δικά του πράγματα. Έτσι το σταματήσαμε.

Ο πιο «δύσκολος» μουσικός στο στούντιο;
Ο Λάκης Παπαδόπουλος! Τελικά κάναμε πολύ καλό δίσκο.

Οι Taxi με Νίκο Καρβέλα (αριστερά) και Νίκο Πολίτη (καθιστός)

Κεφάλαιο Taxi, με Νίκο Καρβέλα…
Με το Νίκο ήμασταν από πιτσιρικάδες γνωστοί. Ο Νίκος ήταν ντράμερ, είχε συγκρότημα με τον Δήμη τον Παπαχρήστου. Ήταν παιδιά του Παλαιού Φαλήρου. Κάποια στιγμή λοιπόν, το 1979, ο Νίκος θέλει να κάνει ένα γκρουπ με τη σύνθεση: Νίκος Καρβέλας πλήκτρα και φωνή, Γιάννης Σαρόγλου φωνή και μπάσο κι εγώ κιθάρες και φυσαρμόνικα, Ο δίσκος δεν αναφέρει τον Τάκη Μαρινάκη που έπαιξε τύμπανα. Στη φωτογραφία του εξωφύλλου και στη σύνθεση που αναγράφεται στο δίσκο έχουμε βάλει για ντράμερ έναν φίλο του Καρβέλα γιατί ο Τάκης εκείνη την εποχή παίζει στην Κρατική Ορχήστρα κρουστά και για δικούς του λόγους δεν θέλει να μπει το όνομά του. Ήταν καθαρός δίσκος με άποψη. Αν γινόταν με συνθήκες εξωτερικού, παραγωγάρα δηλαδή, θα ήταν ίσως από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από ελληνικό γκρουπ. Το δίσκο δεν τον υποστηρίξαμε με συναυλίες. Ήταν τόσο progressive η δουλειά που για να παιχθεί ζωντανά ήταν πολύ δύσκολο από άποψη να στηθεί όλο αυτό. Αλλά και να παιζόταν ποιος θα ερχόταν; Δεν είχε κάποια προϊστορία το γκρουπ. Βγήκε ο δίσκος και αυτό ήταν.

Φάση με drugs πέρασες;
Εντάξει, τα περάσαμε όλα. Γίνεται να μην περάσεις τότε; Αλλά δεν κόλλησα. Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, μια συμβουλή του Πουλίκα ήταν: εντάξει κάνα τσιγαράκι, αλλά μην μπλέξετε με άλλα. Εγώ το κράτησα αυτό. Έχω καπνίσει στη ζωή μου αρκετά, αλλά δεν κάπνιζα για να τη βρω, αλλά για ν’ ακούσω τη μουσική. Όταν καπνίζεις χαλαρώνεις τόσο πολύ, όλες οι αισθήσεις αναπτύσσονται, τ’ αυτιά σου γίνονται ραντάρ. Χαλαρώνεις και ακούς πολύ ωραία. Το κακό είναι να παίζεις μουσική. Εκεί δεν έχεις κριτήριο γιατί ακούς κάτι άλλο. Μια εποχή ήταν τα τρυπάκια. Στη ζωή μου έχω πάρει τέσσερα - πέντε όλα κι όλα. Αυτή η ιστορία με το τρυπάκι σε κρατούσε 24 ώρες τσιτωμένο. Περνούσε ένα 8ωρο που είχες παραισθήσεις κι άκουγες διάφορα κι έβλεπες εικόνες περίεργες, αλλά μετά σε κρατούσε. Αισθανόμουν ότι μέσα μου κυλούσε κάτι σαν ένα δηλητήριο. Δεν το άντεχα αυτό. Πρέζα δεν έχω κάνει ποτέ. Πολλοί κολλήσανε και φύγανε έτσι χαζά. Αυτό το να τρυπάς το σώμα σου με ενέσεις το θεωρούσα τρελό. Εδώ φοβόμασταν στο γιατρό να κάνουμε μια ένεση (γέλια). Για δες πίσω, κάτι παππούδες κάνουν κούνια! (μου δείχνει στο πάρκο πίσω μας όρθιους κάτι ηλικιωμένους όρθιους να κάνουν πέρα - δώθε σε κάτι κούνιες! (γέλια πιο πολλά…)

Έπαιξες και στο Φλου των Σπυριδούλα με τον Παύλο;
Ναι σε ένα κομμάτι. Με τον Παύλο κάναμε παρέα πολλή. Πήγαινα στο σπίτι του. Παίζαμε χαρτιά. Πολύ cool τύπος. Πολύ καλό παιδί. Θυμάμαι τους γονείς του, καλοί άνθρωποι, να σε περιποιηθούν, πολύ φιλόξενοι στο σπίτι του. Και στα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού παίζω κοντραμπάσο. Επίσης έχω παίξει slide κιθάρα, εκτός της ηχοληψίας, στο δίσκο Breaking Through των Socrates, όπου το ομώνυμο κομμάτι Breaking Through το γράψαμε μαζί με το Σπάθα. Ακόμη έχω τραγουδήσει στη Ντενεκεδούπολη του Γιάννη Μαρκόπουλου που τον θεωρώ από τους καλύτερους κι ήμουν ο κοντραμπασίστας στην ηχογράφηση του Latin με Γιώργο Νταλάρα - Al Di Meola. Στο Polysound, από τις πολύ καλές δουλειές του Γιώργου, εξαιρετική παραγωγή. Σ’ όλες τις καλές δουλειές είμαι από πίσω. Έχω συνεργαστεί με όλους, εκτός του Μάνου Χατζιδάκι.

Γιώργος Τρανταλίδης, Νίκος Πολίτης, Al Di Meola

Έζησες το rock’n’roll ως μουσικός, ηχολήπτης, στη δισκογραφία, μέλος συγκροτημάτων, τι σκέψεις κάνεις σήμερα μετά από τόσα χρόνια;
Για μένα η ζωή μου είναι η μουσική. Πέρασα πολύ καλά με τη μουσική. Η ενέργεια και το πάθος που δώσαμε πιτσιρικάδες είναι το κάτι άλλο. Με τον Εξαδάκτυλο, 22 χρονών, τότε έκανα την προσωπική επανάστασή μου, τα έδωσα όλα. Θέλαμε να γκρεμίσουμε τον κόσμο. Το ροκ είναι για μένα στάση ζωής. Είναι η ηλικία, το πάθος, η εποχή. Τα δώσαμε όλα. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το αισθανθείς. Είναι όλη η ζωή μου. Με πολιτικά δεν ανακατευόταν κανένας. Καμία σχέση. Έτσι το βλέπουν οι πολιτικοί. Φοβούνται τη νεολαία που έχει αυτή τη δύναμη που δεν την έχει ο 40άρης κι ο 50άρης. Το ροκ έχει άποψη. Είναι στάση ζωής.

Ένοιωθες τότε ότι κάτι μπορεί να γίνει με τη μουσική;
Πιο πολύ η μουσική για τη μουσική. Αυτό το πάθος του να παίζεις live με τον κόσμο απέναντί σου, μου έδινε δύναμη. Δεν πίστευα ότι θα γινόμουν κάποιος σταρ. Το ροκ ήταν στην άλλη πλευρά. Το να γίνεις γνωστός μπορεί να ήταν για κάποιους οικονομικά κάτι, για μένα δεν ήταν κάτι το σημαντικό. Για μένα σημαντικό ήταν να παίζεις καλή μουσική και να βγαίνει πάθος από μέσα σου, να μην κοροϊδεύεις τον άλλο που είναι από κάτω και σ’ ακούει. Να είμαι όσο πιο πολύ αληθινός. Για μένα η μουσική είναι η αλήθεια, αλλά παίζει ρόλο πόσο αληθινός είσαι την ώρα που είσαι στη σκηνή. Δεν κοροϊδεύεις. Αυτό νομίζω το έχω κρατήσει. Ακόμη κι όταν παίζω με λαϊκούς, πάντοτε κυριαρχεί το πάθος μου για τη μουσική. Αγαπούσα ό,τι έπαιζα. Προσπαθώ να το περάσω από το φίλτρο μου και να είμαι αληθινός. Τώρα η μουσική είναι και επιβίωση. Η μουσική γενικά με οδήγησε σαν άνθρωπο να αισθάνομαι τι γίνεται γύρω μου. Νομίζω ότι η αίσθηση κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει. Όχι το ροκ συγκεκριμένα. Τα κατάφερα. Έκανα και οικογένεια. Έχω πέντε κόρες! Εφτά εγγόνια. Με δύο γυναίκες. Τρείς κόρες με την πρώτη και δύο με τη δεύτερη, δύο κόρες. Αυτή είναι η ζωή, να περνάς καλά, να είσαι αληθινός, να μην κοροϊδεύεις τους γύρω σου και να μπορέσεις να ζήσεις την οικογένειά σου αξιοπρεπώς.

Η παρέα με τους Socrates. Από αριστερά: Αντώνης Πιτσολάντης, Αντώνης Τουρκογιώργης, Νίκος Πολίτης, Γιάννης Σπάθας. Όλοι Πειραιώτες

Κράτησες επαφή με τους μουσικούς από τα γκρουπ που έπαιξες;
Με τον Πουλικάκο, τον Πολύτιμο και τους παλιούς συνεργάτες και φίλους. Λίγους φίλους. Σαν άνθρωποι οι φίλοι μας είναι μετρημένοι στα δάκτυλα.

Τι μουσική ακούς τώρα;
Περισσότερο jazz. Ακούω πολύ John Scofield. Και τι δεν ακούω. Και Herbie Hancock, και Chick Corea… και ό,τι καινούργιο βγαίνει. Ξέρεις τι γίνεται; Είναι σαν να τα έχω ακούσει όλα. Επειδή ζήσαμε την εποχή της επανάστασης στη μουσική, όπου βγήκαν τα πάντα, τότε γεννήθηκαν τα πάντα, τώρα ο ήχος μπαίνει από εκεί και τον διαμορφώνουν. Ναι, είναι σαν τα έχω ακούσει. Για να ακούσω κάτι πραγματικά καινούργιο και να πω «εδώ κάτι συμβαίνει», δεν υπάρχει. Υπάρχει ένας μουσικός κορεσμός. Αλλά υπάρχουν μονάδες που έχουν κάτι ιδιαίτερο.

O Νίκος Πολίτης θυμάται τις παλιές καλές μέρες

Τι κάνεις σήμερα;
Μετά από Εξαδάκτυλος, Socrates κι όλα αυτά πήρα το δρόμο του επαγγελματισμού, βέβαια με την αγάπη του ερασιτέχνη μουσικού. Έχω παίξει με όλους. Με Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο… Τα τελευταία χρόνια επαγγελματικά είμαι με τον Γιάννη Πάριο. Παίζω μαζί του, ως κοντραμπασίστας της 9μελούς ορχήστρας του, σε συναυλίες, μαγαζιά. Τώρα παίζουμε στο Baraonda. Ξεκινήσαμε πέρυσι εκεί, μαζί με τη Γλυκερία.

Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ωραίες αναμνήσεις!
Επίσης σ’ ευχαριστώ Γιάννη!
Μαζί στο Ελληνικό

Φωτογραφίες συνέντευξης: Γιάννης Αλεξίου, παλιότερες φωτογραφίες από το αρχείο του Νίκου Πολίτη.