Τον εκτιμώ βαθιά. Τον διαβάζω ανελλιπώς ό,τι κι αν γράφει, είτε αυτό είναι μουσικό review, είτε αυτό είναι μπασκετική ανάλυση, είτε είναι κοινωνικό σχόλιο.
«Ο Νίκος λείπει», λοιπόν, από την Key Books. Οι τρεις ιδιότητες του Νίκου «μπλέκονται» σε ένα χορταστικό βιβλίο όπου το ταξίδι, η μουσική και το μπάσκετ αναμειγνύονται σε ισόποσες δόσεις προσφέροντας «τροφή» στον αδηφάγο αναγνώστη. Μοναδικό «πρόβλημα» του βιβλίου: διαβάζεται απνευστί και τελειώνει γρήγορα. Τόσο γρήγορα που, μάλλον, χρειάζεται και δεύτερο μέρος. Φίλτατε Νίκο, καλοτάξιδο το βιβλίο, καλοτάξιδος να είσαι και ο ίδιος.
Πώς και δεν είχες καθίσει να γράψεις αυτές τις ιστορίες έως τώρα και τι σε έκανε να το αποφασίσεις;
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ενθάρρυνσης από φίλους, γνωστούς και αγνώστους, αφού είμαι τεμπελάκος και, το σημαντικότερο, δεν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που θα έμενε για πάντα (ή για καιρό) αδημοσίευτο. Ο κύβος ερρίφθη όταν εμφανίστηκαν τα παιδιά των Key Books, πρόθυμα να μου παραχωρήσουν γη και ύδωρ για να γράψω ό,τι ήθελα και όπως ήθελα. Ελπίζω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει την εμπιστοσύνη τους.
Πόσο καιρό σου πήρε η ολοκλήρωση του «Ο Νίκος Λείπει» από το μηδέν μέχρι την τελευταία τελεία; Ήταν δύσκολο το εγχείρημα;
Η πρώτη λέξη γράφτηκε στις 26 Νοεμβρίου 2017 και η τελευταία τρεις μήνες αργότερα, σε κάποιο καφέ του Μεταξουργείου όπου μου άρεσε να γράφω τα απογεύματα, πίνοντας ζεστό τσάι με μέλι. Ακολούθησαν 3-4 εβδομάδες επεξεργασίας, αφού το αποτέλεσμα ήταν ανομοιογενές και λίγο χαοτικό. Το δύσκολο ήταν να πάρω την απόφαση και να ξεκινήσω. Τα υπόλοιπα ήρθαν εύκολα.
Αποδέχεσαι τον τίτλο του συγγραφέα, πλέον;
Ακούγεται μεγαλεπήβολο και βαρύγδουπο! Μία φορά ίσον καμία, σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα ήταν σαν να δηλώσει δημοσιογράφος κάποιος που έχει γράψει μόλις ένα κείμενο στην εφημερίδα ή έχει παραδώσει ένα μονάκριβο ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Την αφήνω στην άκρη λοιπόν την ετικέτα.
Στο βιβλίο πρωταγωνιστούν οι τρεις μεγάλες σου αγάπες: το μπάσκετ, η μουσική και τα ταξίδια. Αν έπρεπε να τα ιεραρχήσεις ως ατομικές δραστηριότητες και όχι συνδυαστικά, σε ποια σειρά θα τα έβαζες και γιατί;
Πρώτα το ταξίδι, αφού άλλωστε μπορεί να συμπεριλάβει όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες και να τις εμπλουτίσει. Έπειτα, η μουσική, την οποία μου αρέσει να ξεψαχνίζω και όχι να χρησιμοποιώ ως «χαλί». Το μπάσκετ το αφήνω τελευταίο, αφού αφορά περισσότερο τον βιοπορισμό, άσχετα αν μου έχει προσφέρει σπάνιες στιγμής ευ ζην.
Θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου και, αν ναι, πότε αναμένεται αυτή;
Θα γίνει οπωσδήποτε, αφού εκτός των άλλων θα ήθελα να συναντήσω και να ευχαριστήσω από κοντά όλους όσους με διάφορους τρόπους έχουν μερίδιο σε αυτό το εγχείρημα. Και είναι πολλοί! Ελπίζω να πάμε και στη μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη και στην πατρίδα μου την Κρήτη και αλλού. Ίσως και στην Κύπρο, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου έχει ξεφύγει!
Ποιους από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου σου θα ήθελες παρόντες και γιατί;
Τον πατέρα μου, που «ταξιδεύει» σε άλλους κόσμους εδώ και 20 χρόνια. Όλους τους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Επίσης, τους νοήμονες αναγνώστες μου, που μου δίνουν δύναμη για να συνεχίσω αυτό που κάνω. Τον Νίκο Γκάλη. Τον Μπρους Σπρίνγκστην.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή στην πορεία μέχρι την κυκλοφορία του «Ο Νίκος λείπει»;
Τα επαινετικά μηνύματα που λαμβάνω από αγνώστους, οι οποίοι διάβασαν το βιβλίο που ένιωσαν να τους αγγίζει ή να τους ωθεί προς ταξίδια αυτογνωσίας και εξερεύνησης. Και φυσικά, η στιγμή που πρωτοπήρα στα χέρια μου το βιβλίο, με σάρκα, οστά και αγνό, παρθένο χαρτί!
Πώς σου κόλλησε το «μικρόβιο» της μουσικής σε επίπεδο δημοσιογραφίας και review; Ποια ήταν η πρώτη σου μουσική ανταπόκριση και ποια η καλύτερη;
Η πρώτη μου μουσική ανταπόκριση ήταν ένα κειμενάκι 100 λέξεων, στην Ελευθεροτυπία, για μία συναυλία του Moby, για την οποία φυσικά είχα πληρώσει εισιτήριο. Η ματιά του απλού ακροατή (ή φιλάθλου, εάν μιλάμε για αθλητισμό) είναι συχνά πιο καίρια από αυτή του «επαγγελματία». Κατά τα άλλα, οι κανόνες της δημοσιογραφίας είναι ίδιοι, άσχετα με το αντικείμενο και την ειδίκευση.
Τι θα ήταν αυτό που θα σε έκανε ευτυχισμένο αν συνέβαινε με την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου;
Να πειστεί ο αναγνώστης να ταξιδέψει, αφήνοντας κατά μέρος κορώνες τύπου «η Ελλάδα είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου και ο ομφαλός της γης». Η εσωστρέφεια είναι το μεγαλύτερο βαρίδι της κοινωνίας μας.
Μπασκετική στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Μουσική στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Ταξιδιωτικός προορισμός που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Αναφέρονται και οι τρεις στο βιβλίο;
Ασφαλώς αναφέρονται στο βιβλίο τα «best of» της ζωής μου, αλλά θα χρειαστεί λίγο ψάξιμο για να τα ανακαλύψει ο αναγνώστης, στις 375 σελίδες και 73 ιστορίες του. Η αλησμόνητη μπασκετική στιγμή ήταν η νίκη της Εθνικής επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ 2006 στη Σαϊτάμα, ενώ από τις εκατοντάδες συναυλίες που έχω δει θα ξεχωρίσω αυτή του Μπρους το 2016 στο αρχαίο ιπποδρόμιο Circo Maximo της Ρώμης ή την παρθενική μου, Bauhaus στο Σπόρτινγκ, το 1983. Ταξίδια ζωής έχω κάνει πολλά, αλλά δεν υπάρχει προορισμός που να μπορεί να συγκριθεί με την Κόστα Ρίκα και με το Νεπάλ.
Υπάρχει σχέση του μπάσκετ με τη μουσική; Υπήρχε/υπάρχει μπασκετμπολίστας «κολλημένος» με τη μουσική;
Ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό είναι ο Χάρης Γιαννόπουλος, παίκτης της ΑΕΚ και της Εθνικής Ανδρών, που έχει τρέλα με τη ροκ μουσική και γυρίζει κάθε καλοκαίρι τα ξένα φεστιβάλ. Ο Κώστας Τσαρτσαρής άκουγε χιπ-χοπ πριν αυτή γίνει μόδα. Οι περισσότεροι ακούνε λαϊκά ή ποπ του συρμού, αλλά στον ρυθμό του μπάσκετ ταιριάζει περισσότερο το αστικό σάουντρακ των γκέτο και γενικά η μουσική των μαύρων. Και το Final Countdown φυσικά!
Τέλος, ήταν όνειρο για σένα το βιβλίο αυτό; Και, θα υπάρχει και sequel;
Όνειρο δεν ήταν, αλλά πάντοτε υπήρχε σε κάποια άκρη του μυαλού μου ως σχέδιο. Εφ’ όσον αποφασίσω ότι άξιζε τον κόπο και τον χρόνο και εφ’ όσον μου στρωθεί ξανά κόκκινο χαλί από τους εκδότες, ίσως γράψω ξανά. Ο Έλληνας δεν πολυδιαβάζει, αλλά εμένα με ενδιαφέρει να με διαβάσουν αυτοί που αξίζει να κάνω παρέα μαζί τους. Και ας μην είναι πάρα πολλοί.
«Ο Νίκος λείπει», λοιπόν, από την Key Books. Οι τρεις ιδιότητες του Νίκου «μπλέκονται» σε ένα χορταστικό βιβλίο όπου το ταξίδι, η μουσική και το μπάσκετ αναμειγνύονται σε ισόποσες δόσεις προσφέροντας «τροφή» στον αδηφάγο αναγνώστη. Μοναδικό «πρόβλημα» του βιβλίου: διαβάζεται απνευστί και τελειώνει γρήγορα. Τόσο γρήγορα που, μάλλον, χρειάζεται και δεύτερο μέρος. Φίλτατε Νίκο, καλοτάξιδο το βιβλίο, καλοτάξιδος να είσαι και ο ίδιος.
Πώς και δεν είχες καθίσει να γράψεις αυτές τις ιστορίες έως τώρα και τι σε έκανε να το αποφασίσεις;
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ενθάρρυνσης από φίλους, γνωστούς και αγνώστους, αφού είμαι τεμπελάκος και, το σημαντικότερο, δεν ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που θα έμενε για πάντα (ή για καιρό) αδημοσίευτο. Ο κύβος ερρίφθη όταν εμφανίστηκαν τα παιδιά των Key Books, πρόθυμα να μου παραχωρήσουν γη και ύδωρ για να γράψω ό,τι ήθελα και όπως ήθελα. Ελπίζω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει την εμπιστοσύνη τους.
Πόσο καιρό σου πήρε η ολοκλήρωση του «Ο Νίκος Λείπει» από το μηδέν μέχρι την τελευταία τελεία; Ήταν δύσκολο το εγχείρημα;
Η πρώτη λέξη γράφτηκε στις 26 Νοεμβρίου 2017 και η τελευταία τρεις μήνες αργότερα, σε κάποιο καφέ του Μεταξουργείου όπου μου άρεσε να γράφω τα απογεύματα, πίνοντας ζεστό τσάι με μέλι. Ακολούθησαν 3-4 εβδομάδες επεξεργασίας, αφού το αποτέλεσμα ήταν ανομοιογενές και λίγο χαοτικό. Το δύσκολο ήταν να πάρω την απόφαση και να ξεκινήσω. Τα υπόλοιπα ήρθαν εύκολα.
Αποδέχεσαι τον τίτλο του συγγραφέα, πλέον;
Ακούγεται μεγαλεπήβολο και βαρύγδουπο! Μία φορά ίσον καμία, σε τέτοιες περιπτώσεις. Θα ήταν σαν να δηλώσει δημοσιογράφος κάποιος που έχει γράψει μόλις ένα κείμενο στην εφημερίδα ή έχει παραδώσει ένα μονάκριβο ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Την αφήνω στην άκρη λοιπόν την ετικέτα.
Στο βιβλίο πρωταγωνιστούν οι τρεις μεγάλες σου αγάπες: το μπάσκετ, η μουσική και τα ταξίδια. Αν έπρεπε να τα ιεραρχήσεις ως ατομικές δραστηριότητες και όχι συνδυαστικά, σε ποια σειρά θα τα έβαζες και γιατί;
Πρώτα το ταξίδι, αφού άλλωστε μπορεί να συμπεριλάβει όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες και να τις εμπλουτίσει. Έπειτα, η μουσική, την οποία μου αρέσει να ξεψαχνίζω και όχι να χρησιμοποιώ ως «χαλί». Το μπάσκετ το αφήνω τελευταίο, αφού αφορά περισσότερο τον βιοπορισμό, άσχετα αν μου έχει προσφέρει σπάνιες στιγμής ευ ζην.
Θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου και, αν ναι, πότε αναμένεται αυτή;
Θα γίνει οπωσδήποτε, αφού εκτός των άλλων θα ήθελα να συναντήσω και να ευχαριστήσω από κοντά όλους όσους με διάφορους τρόπους έχουν μερίδιο σε αυτό το εγχείρημα. Και είναι πολλοί! Ελπίζω να πάμε και στη μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη και στην πατρίδα μου την Κρήτη και αλλού. Ίσως και στην Κύπρο, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου έχει ξεφύγει!
Ποιους από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου σου θα ήθελες παρόντες και γιατί;
Τον πατέρα μου, που «ταξιδεύει» σε άλλους κόσμους εδώ και 20 χρόνια. Όλους τους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Επίσης, τους νοήμονες αναγνώστες μου, που μου δίνουν δύναμη για να συνεχίσω αυτό που κάνω. Τον Νίκο Γκάλη. Τον Μπρους Σπρίνγκστην.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή στην πορεία μέχρι την κυκλοφορία του «Ο Νίκος λείπει»;
Τα επαινετικά μηνύματα που λαμβάνω από αγνώστους, οι οποίοι διάβασαν το βιβλίο που ένιωσαν να τους αγγίζει ή να τους ωθεί προς ταξίδια αυτογνωσίας και εξερεύνησης. Και φυσικά, η στιγμή που πρωτοπήρα στα χέρια μου το βιβλίο, με σάρκα, οστά και αγνό, παρθένο χαρτί!
Πώς σου κόλλησε το «μικρόβιο» της μουσικής σε επίπεδο δημοσιογραφίας και review; Ποια ήταν η πρώτη σου μουσική ανταπόκριση και ποια η καλύτερη;
Η πρώτη μου μουσική ανταπόκριση ήταν ένα κειμενάκι 100 λέξεων, στην Ελευθεροτυπία, για μία συναυλία του Moby, για την οποία φυσικά είχα πληρώσει εισιτήριο. Η ματιά του απλού ακροατή (ή φιλάθλου, εάν μιλάμε για αθλητισμό) είναι συχνά πιο καίρια από αυτή του «επαγγελματία». Κατά τα άλλα, οι κανόνες της δημοσιογραφίας είναι ίδιοι, άσχετα με το αντικείμενο και την ειδίκευση.
Τι θα ήταν αυτό που θα σε έκανε ευτυχισμένο αν συνέβαινε με την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου;
Να πειστεί ο αναγνώστης να ταξιδέψει, αφήνοντας κατά μέρος κορώνες τύπου «η Ελλάδα είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου και ο ομφαλός της γης». Η εσωστρέφεια είναι το μεγαλύτερο βαρίδι της κοινωνίας μας.
Μπασκετική στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Μουσική στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Ταξιδιωτικός προορισμός που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Αναφέρονται και οι τρεις στο βιβλίο;
Ασφαλώς αναφέρονται στο βιβλίο τα «best of» της ζωής μου, αλλά θα χρειαστεί λίγο ψάξιμο για να τα ανακαλύψει ο αναγνώστης, στις 375 σελίδες και 73 ιστορίες του. Η αλησμόνητη μπασκετική στιγμή ήταν η νίκη της Εθνικής επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ 2006 στη Σαϊτάμα, ενώ από τις εκατοντάδες συναυλίες που έχω δει θα ξεχωρίσω αυτή του Μπρους το 2016 στο αρχαίο ιπποδρόμιο Circo Maximo της Ρώμης ή την παρθενική μου, Bauhaus στο Σπόρτινγκ, το 1983. Ταξίδια ζωής έχω κάνει πολλά, αλλά δεν υπάρχει προορισμός που να μπορεί να συγκριθεί με την Κόστα Ρίκα και με το Νεπάλ.
Υπάρχει σχέση του μπάσκετ με τη μουσική; Υπήρχε/υπάρχει μπασκετμπολίστας «κολλημένος» με τη μουσική;
Ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό είναι ο Χάρης Γιαννόπουλος, παίκτης της ΑΕΚ και της Εθνικής Ανδρών, που έχει τρέλα με τη ροκ μουσική και γυρίζει κάθε καλοκαίρι τα ξένα φεστιβάλ. Ο Κώστας Τσαρτσαρής άκουγε χιπ-χοπ πριν αυτή γίνει μόδα. Οι περισσότεροι ακούνε λαϊκά ή ποπ του συρμού, αλλά στον ρυθμό του μπάσκετ ταιριάζει περισσότερο το αστικό σάουντρακ των γκέτο και γενικά η μουσική των μαύρων. Και το Final Countdown φυσικά!
Τέλος, ήταν όνειρο για σένα το βιβλίο αυτό; Και, θα υπάρχει και sequel;
Όνειρο δεν ήταν, αλλά πάντοτε υπήρχε σε κάποια άκρη του μυαλού μου ως σχέδιο. Εφ’ όσον αποφασίσω ότι άξιζε τον κόπο και τον χρόνο και εφ’ όσον μου στρωθεί ξανά κόκκινο χαλί από τους εκδότες, ίσως γράψω ξανά. Ο Έλληνας δεν πολυδιαβάζει, αλλά εμένα με ενδιαφέρει να με διαβάσουν αυτοί που αξίζει να κάνω παρέα μαζί τους. Και ας μην είναι πάρα πολλοί.
