Ο Νίκος Μακρόπουλος δικαίως θεωρείται στις μέρες μας ένας σύγχρονος λαϊκός ερμηνευτής. Από τους λίγους που μπορούν να στηρίξουν το είδος με αξιώσεις και απήχηση στο ευρύ κοινό. Ο Μακρόπουλος, με τη μέχρι τώρα στάση και διαδρομή του, έχει καταφέρει να αποσπάσει θετικά σχόλια από όλες τις όχθες και τις γειτονιές του τραγουδιού. Καθιερώθηκε με σουξέ που εμπεριείχαν σλόγκαν, λέξεις-κλειδιά, κράχτες. Τόσο σε αυτά όμως όσο και στους δίσκους όπου περιλαμβάνονται συναντάμε στοιχεία που πηγάζουν από το γάργαρο ποτάμι του ορθόδοξου λαϊκού τραγουδιού, που σε συνδυασμό με την ερμηνεία και την προσωπικότητά του αποκτούν υπόσταση και ειδικό βάρος.
Ο λόγος στον ίδιο (1):
Λαϊκό τραγούδι είναι το τραγούδι το οποίο απευθύνεται στον κόσμο, στον λαό. Αυτό είναι το μοτίβο μου· εκεί κινούμαι. Με εκφράζει το συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Δεν μπορώ να προδώσω ούτε αυτό ούτε και το κοινό που με πίστεψε μέσω αυτών των τραγουδιών…
Δεν με ενδιαφέρει το όνομα του συνθέτη και του στιχουργού , αλλά το τραγούδι που θα έχει περιεχόμενο. Συνεχώς ψάχνω να βρω συνθέσεις που μπορεί να προέρχονται από οποιονδήποτε, από οπουδήποτε, αρκεί να έχουν να πουν κάτι. Γενικά, βρίσκομαι σε συνεχή αναζήτηση του καλού τραγουδιού. Κάποτε μου είπαν «δίνεις ευκαιρία σε νέους ανθρώπους». Δεν δίνω ευκαιρία σε νέους ανθρώπους· δίνω ευκαιρία σε καλά νέα τραγούδια…
Τα τραγούδια είναι Λόττο . Γιατί δεν υπάρχει στίχος που να μην έχει ξαναειπωθεί, δεν υπάρχει μελωδία που να μην έχει ξανακουστεί. Οπότε, το να βρεις ένα κομμάτι που να ακουμπάει και από εδώ και από εκεί και να πηγαίνει και παραπέρα, αγκαλιάζοντας όλον τον κόσμο, είναι πια σπάνιο φαινόμενο.
Το να βρεις πλέον ένα τραγούδι που να κάτσει στιχουργικά, μουσικά, ερμηνευτικά και να ανταποκρίνεται σε όλο το φάσμα, είναι μία στο εκατομμύριο. Κι αυτά που γίνονται γνωστά στις μέρες μας, γιατί νομίζεις ότι γίνονται; Γιατί υπάρχει επανάληψη, υπάρχει το promo , υπάρχει το ραδιόφωνο, υπάρχει γενικότερα η προώθηση των πραγμάτων . Αλλά το να κάνεις ένα σταυρωμένο τραγούδι, όπως έλεγε ο Ζαμπέτας ο συχωρεμένος, δηλαδή δημιουργία γενικής αποδοχής, είναι πολύ δύσκολο.
Όλοι βαδίζουν την πεπατημένη , και αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα κουράζει και σε σπρώχνει προς την καταστροφή. Όμως είναι πάρα πολύ δύσκολα πράγματα η γέννηση και η δημιουργία. Το να βρεις μια πρόταση η οποία θα ανατρέψει τα δεδομένα και αξίζει να ρισκάρει ένας επιχειρηματίας για να υλοποιήσει την τρέλα που σκέφτηκε ένας καλλιτέχνης, είναι το ζητούμενο. Έχει να κάνει με το όραμα, με τη δημιουργία, με πολλά. Το να βρεις και συνεργάτες που θα στηρίξουν αυτή την τρέλα και θα ρισκάρουν, με τη σειρά τους, σε κάτι πρωτόγνωρο, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη δική μας δουλειά. Όλοι προτιμούν τις σίγουρες λύσεις. Όλα είναι μια κόπια και το να ξεφύγεις απ’ αυτή είναι τόλμημα μεγάλο. Και εγώ διαφωνώ πλέον μ’ αυτό, ότι βάζεις δηλαδή την κασέτα με τα τουριστικά…
Η δισκογραφία χωλαίνει, κουτσαίνει . Άρα, εκ των πραγμάτων μειώθηκε πάρα πολύ ο προϋπολογισμός μιας δουλειάς και κατά συνέπεια η ποιότητά της. Όσο μικρότερο είναι το μπάτζετ τόσο λιγότερες ώρες θα διαθέσεις για την ενορχήστρωση, το ρεμίξ, το κάθε τι. Μπορεί να μην είναι σε θέση ο ακροατής να καταλάβει αν παίζουν φυσικά τύμπανα στο κομμάτι, όμως κάτι τον χαλάει, κάτι δεν του πάει σαν αίσθηση.
Τα υψηλά κασέ ανήκουν πια στα παραμύθια . Γιατί η δουλειά μας έγινε part - time . Εφόσον καταλήξαμε να εμφανιζόμαστε Παρασκευή και Σάββατο, δύο ημέρες την εβδομάδα, μένουν για δουλεύουμε 104 μέρες τον χρόνο. Αν αναλογιστείς ότι κανένας καλλιτέχνης δεν εργάζεται από τον Γενάρη έως τον Δεκέμβρη, καταλήγουμε σε 50 μεροκάματα τον χρόνο. Πες μου ποιος καλλιτέχνης μπορεί να ζήσει με αυτούς τους ρυθμούς, όσο κι αν είναι το κασέ του; Από τους σερβιτόρους και τους βοηθούς έως τους τραγουδιστές, ο κλάδος υποφέρει, τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και δεν μιλάμε για τις εξαιρέσεις. Δέκα εξαιρέσεις υπάρχουν σε όλους τους τομείς.
Όσο μεστώνω τόσο προσπαθώ να χτίσω τη δική μου ταυτότητα. Στο υποσυνείδητο είναι καρφωμένα όλα τα παλιά ακούσματα. Θες δε θες, δεν μπορείς να τα αποβάλεις. Δεν ακούς κανέναν, μα τους ακούς και όλους μαζί. Όταν ξεκινάς πατάς πάνω σε κάποιον, μιμείσαι. Όσο περνάνε τα χρόνια παίρνεις στοιχεία από ’δώ και από ’κεί, κάποιες φορές μοιάζεις με εκείνον, άλλες με τον άλλον, αλλά ξεφεύγεις από το να μοιάζεις με έναν. Τότε πρέπει να βγάλεις τη δική σου προσωπικότητα. Ο Στράτος είναι ένας απ’ αυτούς που ακούω στο υποσυνείδητό μου. Και με τον Στέλιο έχω καλές παρτίδες.
(1) Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Νίκου Μακρόπουλου στον Κώστα Μπαλαχούτη, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Όασις.
