Δισκογραφικά και ενίοτε στη σκηνή έχει συνεργαστεί, εκτός από τη Χαρούλα Αλεξίου, με τους: Δημήτρη Μητροπάνο, Λιζέτα Καλημέρη, Μανόλη Λιδάκη, Βασίλη Καρρά, Πίτσα Παπαδοπούλου, Σοφία Παπάζογλου, Μαρία Παπανικολάου και τους στιχουργούς, Γιώργο Κορδέλα, Φωτεινή Λαμπρίδη και Δημήτρη Κίτσιο. Επίσης, μελοποίησε Κώστα Καρυωτάκη και Κατερίνα Γώγου. Έχει γράψει μουσική για παιδικό θέατρο και ντοκιμαντέρ ιστορικού ενδιαφέροντος. Τελευταία του δισκογραφική κατάθεση το «Παράθυρο ανοιχτό».
«Παράθυρο ανοιχτό» ο τίτλος της τελευταίας σας δισκογραφικής δουλειάς, ενός βιβλιοCD, που κυκλοφορεί από το Μετρονόμο. Ας πούμε λίγα λόγια για το περιεχόμενο του δίσκου αυτού, που είναι ο τρίτος σας.
Ο δίσκος αυτός ήταν μια υπόσχεση στον εαυτό μου, ένα τάμα. Τίποτα παραπάνω, δεκατρία παραδοσιακά Ηπειρώτικα τραγούδια, παιγμένα από καρδιάς, όπως θέλαμε εγώ κι οι μουσικοί που συμμετέχουν. Τραγούδια της χαράς, του γλεντιού, του πόνου του αποχωρισμού, που ακούγονται σε όλο το τοπίο της Πίνδου, από τα Τζουμέρκα ως τα Ζαγοροχώρια, από τα Γιάννενα ως τα Γρεβενά, ειδωμένα με τη ματιά τη δική μας. Κάποια περισσότερο «πειραγμένα», κάποια λιγότερο και κάποια καθόλου, γιατί δεν μας το επέτρεπαν αυτά τα ίδια.
Γιατί αποφασίσατε να ηχογραφήσετε παραδοσιακή μουσική; Ήταν μιας κάποιας μορφής «συνέχεια» των προηγούμενων δίσκων σας;
Πρώτα απ’ όλα γιατί αγαπώ τα τραγούδια αυτά και την πεντατονία. Δεν θα ‘λεγα πως είναι συνέχεια των προηγούμενων δίσκων μου, αν και το χρώμα αυτό υποβόσκει σε αρκετές από τις συνθέσεις μου, κυρίως ήταν η επιθυμία μου να τραγουδήσω αυτά τα τραγούδια, δίνοντάς τους λόγο ύπαρξης στο νεοελληνικό παρόν, χωρίς να τα αντιμετωπίσω ως μουσειακό είδος. Ξέρετε η ελληνική επαρχία, ακούει αυτά τα τραγούδια, θεωρώντας τα ζωντανά. Δεν είναι αστικά τραγούδια με καθωσπρεπισμούς, είναι τραγούδια απλά, ανθρώπινα, αληθινά, αποστάγματα της καρδιάς και της μνήμης. Παιγμένα μέσα στο χρόνο, έχουν κρατήσει μόνο τα απαραίτητα στολίδια τους και όλη την αλήθεια των ανθρώπων που τα δημιούργησαν και τ’ αγάπησαν. Επειδή όμως κι εγώ κι οι μουσικοί ζούμε στο σήμερα, θελήσαμε να τους δώσουμε κάτι από τη δική μας αισθητική. Αν αυτό δεν έγινε σωστά, θα δεχτούμε την όποια κριτική, αν αρέσει ακόμα καλύτερα!
Στο δίσκο «Γλυκό Μεθύσι» του 2008 συμμετείχαν ερμηνευτικά η Χαρούλα Αλεξίου & ο Δημήτρης Μητροπάνος. Θα ήθελα να σταθούμε κατ’ αρχήν στη συνεργασία με το Μητροπάνο και να σας ζητήσω να θυμηθείτε στιγμές στο στούντιο, αλλά και στην παρουσίαση που έγινε στον Ιανό.
Η ιδέα να τραγουδήσει το συγκεκριμένο τραγούδι ο Δημήτρης Μητροπάνος, ήταν της Χαρούλας, η οποία συνέβη να είναι και ο παραγωγός της πρώτης μου προσωπικής δισκογραφικής δουλειάς. Δεν πρόλαβα να τον καλογνωρίσω το Δημήτρη, η επαφή μας περιορίστηκε στην ηχογράφηση εκείνη και στην παρουσίαση του δίσκου στον Ιανό. Ίσως να υπήρξαν άλλες δύο συναντήσεις μας, μία για φαγητό και την άλλη σε κάποια συναυλία που συμμετείχε. Από το λίγο αυτό όμως, κατάλαβα πως επρόκειτο για ένα πολύ σοβαρό άνθρωπο, λιγομίλητο και καθαρό. Η αντιμετώπιση δε που είχα στο στούντιο ήταν πάνω από το αναμενόμενο. Τραγούδησε οκτώ φορές το τραγούδι κι όταν του είπα πως φτάνει, γνωρίζοντας το πρόβλημα υγείας του και μη θέλοντας να τον κουράσω κι άλλο, μου απάντησε, «αν πρέπει θα το τραγουδήσω άλλες τόσες». Βέβαια δε χρειάστηκε, γιατί ομολογώ πως και οι οχτώ ήταν μοναδικές. Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ, είναι η σεμνότητα που ανέδυε από τα μάτια αυτού του ανθρώπου, που θήτευσε πλάι σε όλους τους μεγάλους. Δε θα ξεχάσω αυτό που μου μετέφερε, μιλώντας μου για την πρώτη συνάντηση που είχε με τον Γιώργο Ζαμπέτα. «Κοίταγα» μου είπε «τα φώτα στο μαγαζί, μικρός εγώ τότε, γεμάτος δέος, όταν με ρώτησε ο Ζαμπέτας - τι κοιτάς; - Τα φώτα, του λέω εγώ με θαυμασμό! - Α, πρόσεξε μόνο φεύγοντας, μην τα πάρεις μαζί σου», ήταν το σχόλιο του Ζαμπέτα. Θέλοντας να του πει, να μείνει πάντα σεμνός!
Με τη Χαρούλα Αλεξίου η συνεργασία σας πηγαίνει ακόμα πιο πίσω, στο 2003, όπου εκείνη ερμήνευσε το πρώτο σας τραγούδι στη δισκογραφία, ενώ ήσασταν κι ο ένας απ’ τους δύο βασικούς συνθέτες του επόμενου δίσκου της. Πείτε μας δυο λόγια και γι’ αυτή τη συνεργασία.
Για τη Χαρούλα μπορώ να μιλάω ώρες. Πρώτον γιατί συγκαταλέγομαι κι εγώ σε κείνα τα εκατομμύρια Ελλήνων που την αγαπούν, κυρίως όμως γιατί είμαστε φίλοι. Αυτή λοιπόν η μάγισσα φωνή, στην πρώτη μας συνεργασία στο στούντιο, γράφοντας το «Θα μεγαλώνουμε μαζί», επέμενε να της τραγουδώ το τραγούδι για να καταλάβει τα δικά μου γυρίσματα. Εγώ συνεσταλμένος και ντροπαλός το απέφευγα ώσπου γυρνά και μου λέει «δικό σου είναι το τραγούδι και πρώτα απ’ όλα θέλω να αρέσει σε σένα». Είναι στ’ αλήθεια πολύ ωραίο και σημαντικό στην πρώτη σου συνεργασία να πέφτεις στο Έβερεστ της ελληνικής δισκογραφίας. Αρκεί να φροντίσεις μετά να κατέβεις από εκεί, γιατί τις δάφνες μπορεί να τις κρεμάμε στον τοίχο για να θυμόμαστε, αλλά μην ξεχνάμε πως πρέπει να ζούμε στο παρόν κι όχι στο παρελθόν. Την αγαπώ πολύ κι αλήθεια χαίρομαι ακόμα και την πιο σκληρή κριτική της σε όσα κάνω.
Γράφετε ο ίδιος μουσική & στίχους στα περισσότερα τραγούδια σας. Από πού πηγάζει η έμπνευση;
Συνήθως από τα καθημερινά και μικρά, αυτά που απασχολούν όλους μας πρωτίστως. Επίσης από ένα βιβλίο που μπορεί να διαβάσω και να μου αρέσει, κυρίως όμως γράφω στα ζόρια μου, όταν κλειδώνομαι και μιλάω με τον εαυτό μου.
Καλώς ή κακώς, η Αθήνα είναι το «κέντρο» των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Εσείς επιλέγετε να μένετε στην Κοζάνη. Πόσο δυσκολεύει αυτό τις δραστηριότητές σας;
Ευτυχώς Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, για να μην πω Ελλάδα δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Τόπος διαμονής μου είναι η Κοζάνη, ωστόσο όλες οι δισκογραφικές μου δουλειές, μετά το «Γλυκό μεθύσι» που ήταν παραγωγή της Χαρούλας, έγιναν σε συνεργασία με την ολλανδική Silvoxrecords. Και οι «Άγκυρες» και το «Παράθυρο ανοιχτό», αλλά και ένα μουσικό dvd από παραστάσεις μου στην Ολλανδία, έγιναν σε συνεργασία με τους Ολλανδούς, που κάθε χρόνο με φιλοξενούν για δέκα παραστάσεις στη χώρα τους αλλά και στο Βέλγιο. Το «Παράθυρο ανοιχτό» θεωρήθηκε στην Ολλανδία ως ο καλύτερος ethnic δίσκος της χρονιάς 2013. Παράλληλα, με δεδομένο ότι στη χώρα μας τελευταία, από άποψη παραγωγής, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά, αποφάσισα να ασχοληθώ και με την παραγωγή, πάντα σε συνεργασία με τους Ολλανδούς. Στα κοντά θα κυκλοφορήσει ένας δίσκος με τσιγγάνικα από την Αλβανία και έπονται κάποια σχέδια ακόμη, που αφορούν νέους καλλιτέχνες, που οι δουλειές τους σύμφωνα με τη δική μου κρίση, έχουν κάτι να πουν. Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να πω πως αισθάνομαι μειονεκτικά που ζω στην Κοζάνη, άλλωστε το έχω ξαναπεί αστειευόμενος, ζω πιο κοντά στην Ευρώπη.
Υπάρχει κάποια άλλη συνεργασία που θα επιθυμούσατε έντονα; Είστε ικανοποιημένος απ’ την ως τώρα πορεία σας;
Σαφώς κι υπάρχουν πολλά ονόματα που θα ήθελα να συνεργαστώ, ένα από όλα αυτά είναι η Ελένη Βιτάλη, υπάρχουν όμως και πολλά νέα παιδιά που έξω από φώτα, τραγουδάνε υπέροχα και πολλοί επίσης τραγουδοποιοί που γράφουν αριστουργήματα μέσα στο σύγχρονο ομιχλώδες ελληνικό τοπίο. Αυτό όμως, που κυρίως με ενδιαφέρει, είναι να μπορώ να παίζω ζωντανά και να χαίρομαι μαζί με τον κόσμο! Αναφορικά με το αν είμαι ικανοποιημένος, το μόνο που μπορώ να εύχομαι, είναι να βρίσκομαι σε πορεία και να αγαπώ αυτά που κάνω!
Τα καλλιτεχνικά σχέδιά σας για το μέλλον.
Μόλις είμαι έτοιμος, θα δισκογραφήσω και πάλι, αυτή τη φορά όμως δικά μου τραγούδια. Τον Απρίλη του 14 θα είμαι στην Ολλανδία για δέκα παραστάσεις, έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά τα κείμενα του βιβλίου «Παράθυρο ανοιχτό» και στα κοντά θα ανέβει ξανά η μουσικοθεατρική παράσταση, αφιέρωμα στον Άσιμο «Είμαστε όλοι τρομοκράτες». Προέχει βέβαια να’ χουμε την υγειά μας πάνω απ’ όλα και διάθεση για δημιουργία!
Για κλείσιμο, ένα στιχάκι σας που θα θέλατε να αφιερώσετε σε όσους μας διαβάσουν.
Θέλω να σας πω ένα, από ένα τραγούδι μου, «Του Δρίνου το γεφύρι».
Τι ‘ναι αυτό δεν την παλεύω
όλο ψάχνω και γυρεύω
λες κι αυτή η γη ποτέ της δεν με χώρεσε
χωριστά μυαλό και σώμα
η καρδιά χτυπάει ακόμα
κάτι θέλει, μα να μου το πει δεν μπόρεσε.
www.seviloglou.gr | Η φωτογραφία είναι του Μιχάλη Παπαδόπουλου
