«Ναι σε όλα» ο τίτλος της (διαβάστε εδώ) και έρχεται δύο χρόνια μετά το «Έτσι απλά τελειώνει η αγάπη», (διαβάστε εδώ) το δίσκο με τον οποίο συστήθηκε δισκογραφικά στο κοινό. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Κώστας Μανιάτης, σταθερός και συνειδητοποιημένος, δίνει το δικό του «αγώνα» στο χώρο της μουσικής και μιλά για όλα όσα τον ρωτήσαμε στα γραφεία του Ogdoo Music Group.
«Ναι σε όλα» ο τίτλος του δεύτερου δίσκου σου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ήθελες να πεις κάτι μ’ αυτό τον τίτλο;
Ο τίτλος βγήκε λόγω του ομώνυμου τραγουδιού που άρεσε πάρα πολύ στο συνθέτη κι επειδή σαν μήνυμα είναι πιο θετικό σε σχέση με όλα τα άλλα που περιλαμβάνει ο δίσκος. Ήταν εντελώς τυχαίο, δηλαδή, δεν εμπεριέχει κάποιο μήνυμα, θα ήταν παρεξηγήσιμο! (γελάει)
Πες μου λίγα πράγματα για το νέο δίσκο.
Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις του Βαγγέλη Βασιλείου, τον οποίο γνώρισα από τον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο και θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί από ανθρώπους του χώρου σαν κι εκείνον πάντα μαθαίνεις πράγματα. Έχει γράψει φοβερά και γνωστά κομμάτια σε μεγάλους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα «Το τρένο» στην Άννα Βίσση. Πιστεύω πως σαν δίσκος έχει μια ταυτότητα, πατάει στο σήμερα με το λαϊκό ύφος που θέλω. Είναι όλα κομμάτια που με καλύψανε.
Στον πρώτο σου δίσκο συμμετείχαν πολλοί και διάφοροι!
Ναι, ο Γιώργος Λεκάκης, φοβερός στιχουργός, ο Παναγιώτης Στεργίου, που έγραψε ένα κομμάτι, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης από τον οποίο πήρα δύο υπέροχα τραγούδια, το ένα σε στίχους της κόρης του Βιβής, ο Δημήτρης Χιονάς και άλλοι. Ο δίσκος περιέχει κι ένα ανέκδοτο τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα και ήταν μεγάλη μου τιμή που η οικογένεια μου το έδωσε.
Πώς έφτασε στα χέρια σου το τραγούδι αυτό;
Ο Γιώργος Λεκάκης έχει σχέσεις με την οικογένεια, εκείνος μου το βρήκε.
Άρα ο Γιώργος Λεκάκης, εκτός από στιχουργός, λειτούργησε και ως παραγωγός σου, έτσι;
Ναι, στο ξεκίνημά μου έτσι έγινε, εκείνος βρήκε τα τραγούδια. Στην ουσία ήταν σαν πνευματικός μου πατέρας, σε όλα μαζί μου. Με βοήθησε πάρα πολύ. Με άκουσε σε μια ταβέρνα, με πήρε, με γνώρισε στο Θανάση Πολυκανδριώτη, προσπαθήσαμε να μαζέψουμε κομμάτια με τον παλιό τρόπο, γιατί κι εγώ δεν ήμουν στο χώρο όπως λειτουργεί τώρα και σιγά σιγά συγκεντρώθηκε το υλικό. Ο Πολυκανδριώτης με βοήθησε δίνοντάς μου τα τραγούδια που έβαλα στο δίσκο. Κάναμε κι ένα ντουέτο μαζί, ένα χασάπικο.
Όταν γνωρίστηκες με το Θανάση Πολυκανδριώτη ποια ήταν η βασική του συμβουλή;
Να παραμείνω έτσι! Να παραμείνω λαϊκός, ταπεινός και να μην καβαλήσω ποτέ το καλάμι, ό,τι μου λένε και οι γονείς μου δηλαδή. Να μην αλλάξω ποτέ κι ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Εσύ αρχικά πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Σκέψου ότι από τότε με θυμάμαι, τραγουδούσα. Οκτώ χρονών πήρα ένα μπαγλαμά, αν κι ο πατέρας μου προσπαθούσε να μη μ’ αφήσει να μπλέξω μ’ αυτά. Όπου έβρισκα ευκαιρία να παίξω και να τραγουδήσω, το έκανα. Στα 12 ξεκίνησα να παίζω μπουζούκι με καθηγητή στο σπίτι. Μέχρι τα 18 τραγουδούσα μεν, αλλά δεν είχα πάει να δουλέψω τη φωνή μου. Πατήματα είχα, στις νότες ήμουν σωστός, αλλά δεν είχα εμπειρία και τεχνική. Μέχρι που γνώρισα τον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο, ο οποίος είχε προχωρήσει πολύ στη μουσική, είναι φοβερός μουσικός και μαέστρος. Με παρότρυνε να το δουλέψω και να το δω πιο επαγγελματικά. Μου γνώρισε το Γιώργο Λεκάκη κι άρχισαν όλα.
Κι έτσι φτάσατε στον πρώτο δίσκο…
Ναι. Επειδή όμως δεν το είχα δουλέψει, πιστεύω βιάστηκα να κάνω τον πρώτο δίσκο. Τότε μου φαινόταν σαν όνειρο, αλλά τώρα που πέρασε ο καιρός κι εν τω μεταξύ το σπούδασα, τελείωσα αρμονία, θεωρία μουσικής, τα πάντα – μόνο η Βυζαντινή μου έχει μείνει που θέλω να τελειώσω – ακούγοντας τον εαυτό μου με την έλλειψη εμπειρίας τότε, νομίζω πως βιάστηκα.
Θεωρείς, λοιπόν, πως αν το δίσκο αυτό τον ξανάγραφες τώρα θα ήταν διαφορετικός;
Αυτό συμβαίνει πάντα. Ακόμα και τον δεύτερο όταν τελείωσα, από την επόμενη μέρα έλεγα ότι μπορώ να τα πω καλύτερα, αν και ήμουν πολύ πιο έτοιμος και εμπειρικά και στη φωνή μου. Πλέον είχα και το θάρρος να εκφράσω κι ο ίδιος απόψεις, γιατί είχα μάθει μουσική. Στον πρώτο δίσκο ήμουν εντελώς χαμένος, δεν είχα άποψη.
Το δίσκο τον ήθελες ως μια μορφή «ταυτότητας»;
Και αυτό. Μέσα στα μαγαζιά μου λέγανε διάφορα πράγματα που δε μπορούσα να τα καταλάβω. Ότι δε συμβαδίζει η εμφάνισή μου με το λαϊκό για παράδειγμα κι εγώ μέσα μου έλεγα ότι δε θα «αλλαξοπιστήσω» ποτέ, δηλαδή δε θα πω άλλα τραγούδια για να «γίνω» κι ας μη γίνω ποτέ! Αυτός ήταν και ο λόγος που με συμπάθησε πάρα πολύ ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, το γεγονός ότι έμεινα σταθερός. Αν έλεγα μοντέρνα τραγούδια για να μπορέσω να φτιάξω όνομα, δε θα ήμουν ο ίδιος ευχαριστημένος, δε θα μπορούσα να δώσω στον κόσμο αυτό που πραγματικά αγαπάω.
Ασχολούνταν κανείς άλλος από την οικογένεια με τη μουσική;
Η αδερφή μου παίζει πιάνο, κλασσικό. Αλλά ο αδερφός μου άκουγε ανέκαθεν λαϊκά κι είχα τα ακούσματα από μικρός. Μανώλη Αγγελόπουλο, Στέλιο Καζαντζίδη, Πάνο Γαβαλά, Στράτο Διονυσίου, όλους τους παλιούς. Και γυναίκες εννοείται, Ρίτα Σακελλαρίου κι όλες τις μεγάλες αυτές τραγουδίστριες. Ακόμα και στο γυμνάσιο, που ήταν «της μόδας» τα ξένα, δεν άκουγα κάτι άλλο.
Τώρα εδώ που έχεις φτάσει, ποιο είναι το επόμενό σου σχέδιο για το μέλλον;
Το σχέδιο δεν ήταν ποτέ να με μάθει όλη η Ελλάδα εν μια νυκτί. Το σχέδιο ήταν και είναι να με μάθει μεν η Ελλάδα, αλλά να ξεκινήσω από επαρχία, να έχω χρόνο στο πρόγραμμα, να μπορέσω να πω τα τραγούδια που θέλω, να έρθω πιο κοντά στον κόσμο. Γι’ αυτό και αυτό το διάστημα παίζω από μαγαζί σε μαγαζί με μια ορχήστρα που έχω φτιάξει και δε μένω σταθερά κάπου. Είναι θέμα εμπειρίας, όσο δουλεύεις, τόσο γίνεσαι καλύτερος.
Τι θα κάνεις το καλοκαίρι λοιπόν;
Θα είμαι με τον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο, που παίζει μπουζούκι, κάνει τις ενορχηστρώσεις και είναι πάντα μαζί μου. Έχουμε κλείσει κάποιες εμφανίσεις στην Καλαμάτα στις 9 Αυγούστου, στο Αίγιο στις15 Αυγούστου, στο Ναύπλιο στις 18 και άλλες.
Σε ποιους θα έλεγες ένα δημόσιο ευχαριστώ;
Στο Γιώργο Λεκάκη σίγουρα. Στο Θανάση Πολυκανδριώτη, στο Δημήτρη Χιονά, που είναι κι αυτός μεγάλος σολίστας, στον Παναγιώτη Στεργίου εννοείται, μεγάλος και τρανός, στον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο που με παρότρυνε.
Εσύ ο ίδιος γράφεις;
Έχω αρχίσει και γράφω μουσικές, ναι. Αλλά δεν τα βγάζω προς τα έξω, δε θέλω. Δε θέλω να φορτώσω ούτε τον εαυτό μου, ούτε τον κόσμο. Ξαφνικά, δηλαδή, γίνομαι και τραγουδιστής και γράφω. Γράφω για μένα. Μπορεί τελικά να μην πετύχω στο τραγούδι και να τα εμφανίσω μετά από 5 – 10 χρόνια ή και ποτέ. Ό,τι έχω γράψει ως τώρα είναι καθαρά από δικές μου εμπειρίες. Στο στίχο, πάντως, δε νομίζω πως το έχω. Αν έγραφα, θα ήταν υπερβολικά στενάχωρος, ίσως και λόγω των ακουσμάτων που έχω.
Θεωρείς πως αν δούλευες σε μεγάλη πίστα με μεγάλο όνομα, θα σε βοηθούσε;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Απ’ τη μια σε βοηθάει γιατί σε βλέπει κόσμος, αλλά απ’ την άλλη δε δίνουν σημασία και είναι λογικό. Αναγκάζεσαι, ανοίγοντας ένα πρόγραμμα, να λες τραγούδια που ενδεχομένως δεν είναι στο ύφος σου, άρα δεν καταλαβαίνει ο κόσμος ποιος είσαι. Δε μου λέει τίποτα αυτό, χίλιες φορές να κάτσω σπίτι! Δε θα φάω τα χρόνια μου να αναλώνομαι σε αυτό το πράγμα. Σπουδάζω τη μουσική μου, συνέχεια τραγουδάω και ασχολούμαι, ακόμα κι αν δεν εμφανίζομαι πάντα «δουλεύω», δεν κάθομαι. Θα μου πεις δε σε βλέπει ο κόσμος. Ναι, το δέχομαι, αλλά χίλιες φορές να μη με βλέπει συχνά, αλλά όταν με βλέπει να κάνω το πρόγραμμα που θέλω εγώ, που μου αρέσει και μπορώ να δώσω στον κόσμο. Το να εμφανίζομαι με μεγάλα ονόματα ίσως να βοηθούσε αν κάποια στιγμή ακουγόταν ένα δικό μου τραγούδι, στο να πουν «α, αυτό το παιδί εμφανιζόταν στον τάδε»!
«Ναι σε όλα» ο τίτλος του δεύτερου δίσκου σου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ήθελες να πεις κάτι μ’ αυτό τον τίτλο;
Ο τίτλος βγήκε λόγω του ομώνυμου τραγουδιού που άρεσε πάρα πολύ στο συνθέτη κι επειδή σαν μήνυμα είναι πιο θετικό σε σχέση με όλα τα άλλα που περιλαμβάνει ο δίσκος. Ήταν εντελώς τυχαίο, δηλαδή, δεν εμπεριέχει κάποιο μήνυμα, θα ήταν παρεξηγήσιμο! (γελάει)
Πες μου λίγα πράγματα για το νέο δίσκο.
Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις του Βαγγέλη Βασιλείου, τον οποίο γνώρισα από τον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο και θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί από ανθρώπους του χώρου σαν κι εκείνον πάντα μαθαίνεις πράγματα. Έχει γράψει φοβερά και γνωστά κομμάτια σε μεγάλους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα «Το τρένο» στην Άννα Βίσση. Πιστεύω πως σαν δίσκος έχει μια ταυτότητα, πατάει στο σήμερα με το λαϊκό ύφος που θέλω. Είναι όλα κομμάτια που με καλύψανε.
Στον πρώτο σου δίσκο συμμετείχαν πολλοί και διάφοροι!
Ναι, ο Γιώργος Λεκάκης, φοβερός στιχουργός, ο Παναγιώτης Στεργίου, που έγραψε ένα κομμάτι, ο Θανάσης Πολυκανδριώτης από τον οποίο πήρα δύο υπέροχα τραγούδια, το ένα σε στίχους της κόρης του Βιβής, ο Δημήτρης Χιονάς και άλλοι. Ο δίσκος περιέχει κι ένα ανέκδοτο τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα και ήταν μεγάλη μου τιμή που η οικογένεια μου το έδωσε.
Πώς έφτασε στα χέρια σου το τραγούδι αυτό;
Ο Γιώργος Λεκάκης έχει σχέσεις με την οικογένεια, εκείνος μου το βρήκε.
Άρα ο Γιώργος Λεκάκης, εκτός από στιχουργός, λειτούργησε και ως παραγωγός σου, έτσι;
Ναι, στο ξεκίνημά μου έτσι έγινε, εκείνος βρήκε τα τραγούδια. Στην ουσία ήταν σαν πνευματικός μου πατέρας, σε όλα μαζί μου. Με βοήθησε πάρα πολύ. Με άκουσε σε μια ταβέρνα, με πήρε, με γνώρισε στο Θανάση Πολυκανδριώτη, προσπαθήσαμε να μαζέψουμε κομμάτια με τον παλιό τρόπο, γιατί κι εγώ δεν ήμουν στο χώρο όπως λειτουργεί τώρα και σιγά σιγά συγκεντρώθηκε το υλικό. Ο Πολυκανδριώτης με βοήθησε δίνοντάς μου τα τραγούδια που έβαλα στο δίσκο. Κάναμε κι ένα ντουέτο μαζί, ένα χασάπικο.
Όταν γνωρίστηκες με το Θανάση Πολυκανδριώτη ποια ήταν η βασική του συμβουλή;
Να παραμείνω έτσι! Να παραμείνω λαϊκός, ταπεινός και να μην καβαλήσω ποτέ το καλάμι, ό,τι μου λένε και οι γονείς μου δηλαδή. Να μην αλλάξω ποτέ κι ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Εσύ αρχικά πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Σκέψου ότι από τότε με θυμάμαι, τραγουδούσα. Οκτώ χρονών πήρα ένα μπαγλαμά, αν κι ο πατέρας μου προσπαθούσε να μη μ’ αφήσει να μπλέξω μ’ αυτά. Όπου έβρισκα ευκαιρία να παίξω και να τραγουδήσω, το έκανα. Στα 12 ξεκίνησα να παίζω μπουζούκι με καθηγητή στο σπίτι. Μέχρι τα 18 τραγουδούσα μεν, αλλά δεν είχα πάει να δουλέψω τη φωνή μου. Πατήματα είχα, στις νότες ήμουν σωστός, αλλά δεν είχα εμπειρία και τεχνική. Μέχρι που γνώρισα τον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο, ο οποίος είχε προχωρήσει πολύ στη μουσική, είναι φοβερός μουσικός και μαέστρος. Με παρότρυνε να το δουλέψω και να το δω πιο επαγγελματικά. Μου γνώρισε το Γιώργο Λεκάκη κι άρχισαν όλα.
Κι έτσι φτάσατε στον πρώτο δίσκο…
Ναι. Επειδή όμως δεν το είχα δουλέψει, πιστεύω βιάστηκα να κάνω τον πρώτο δίσκο. Τότε μου φαινόταν σαν όνειρο, αλλά τώρα που πέρασε ο καιρός κι εν τω μεταξύ το σπούδασα, τελείωσα αρμονία, θεωρία μουσικής, τα πάντα – μόνο η Βυζαντινή μου έχει μείνει που θέλω να τελειώσω – ακούγοντας τον εαυτό μου με την έλλειψη εμπειρίας τότε, νομίζω πως βιάστηκα.
Θεωρείς, λοιπόν, πως αν το δίσκο αυτό τον ξανάγραφες τώρα θα ήταν διαφορετικός;
Αυτό συμβαίνει πάντα. Ακόμα και τον δεύτερο όταν τελείωσα, από την επόμενη μέρα έλεγα ότι μπορώ να τα πω καλύτερα, αν και ήμουν πολύ πιο έτοιμος και εμπειρικά και στη φωνή μου. Πλέον είχα και το θάρρος να εκφράσω κι ο ίδιος απόψεις, γιατί είχα μάθει μουσική. Στον πρώτο δίσκο ήμουν εντελώς χαμένος, δεν είχα άποψη.
Το δίσκο τον ήθελες ως μια μορφή «ταυτότητας»;
Και αυτό. Μέσα στα μαγαζιά μου λέγανε διάφορα πράγματα που δε μπορούσα να τα καταλάβω. Ότι δε συμβαδίζει η εμφάνισή μου με το λαϊκό για παράδειγμα κι εγώ μέσα μου έλεγα ότι δε θα «αλλαξοπιστήσω» ποτέ, δηλαδή δε θα πω άλλα τραγούδια για να «γίνω» κι ας μη γίνω ποτέ! Αυτός ήταν και ο λόγος που με συμπάθησε πάρα πολύ ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, το γεγονός ότι έμεινα σταθερός. Αν έλεγα μοντέρνα τραγούδια για να μπορέσω να φτιάξω όνομα, δε θα ήμουν ο ίδιος ευχαριστημένος, δε θα μπορούσα να δώσω στον κόσμο αυτό που πραγματικά αγαπάω.
Ασχολούνταν κανείς άλλος από την οικογένεια με τη μουσική;
Η αδερφή μου παίζει πιάνο, κλασσικό. Αλλά ο αδερφός μου άκουγε ανέκαθεν λαϊκά κι είχα τα ακούσματα από μικρός. Μανώλη Αγγελόπουλο, Στέλιο Καζαντζίδη, Πάνο Γαβαλά, Στράτο Διονυσίου, όλους τους παλιούς. Και γυναίκες εννοείται, Ρίτα Σακελλαρίου κι όλες τις μεγάλες αυτές τραγουδίστριες. Ακόμα και στο γυμνάσιο, που ήταν «της μόδας» τα ξένα, δεν άκουγα κάτι άλλο.
Τώρα εδώ που έχεις φτάσει, ποιο είναι το επόμενό σου σχέδιο για το μέλλον;
Το σχέδιο δεν ήταν ποτέ να με μάθει όλη η Ελλάδα εν μια νυκτί. Το σχέδιο ήταν και είναι να με μάθει μεν η Ελλάδα, αλλά να ξεκινήσω από επαρχία, να έχω χρόνο στο πρόγραμμα, να μπορέσω να πω τα τραγούδια που θέλω, να έρθω πιο κοντά στον κόσμο. Γι’ αυτό και αυτό το διάστημα παίζω από μαγαζί σε μαγαζί με μια ορχήστρα που έχω φτιάξει και δε μένω σταθερά κάπου. Είναι θέμα εμπειρίας, όσο δουλεύεις, τόσο γίνεσαι καλύτερος.
Τι θα κάνεις το καλοκαίρι λοιπόν;
Θα είμαι με τον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο, που παίζει μπουζούκι, κάνει τις ενορχηστρώσεις και είναι πάντα μαζί μου. Έχουμε κλείσει κάποιες εμφανίσεις στην Καλαμάτα στις 9 Αυγούστου, στο Αίγιο στις15 Αυγούστου, στο Ναύπλιο στις 18 και άλλες.
Σε ποιους θα έλεγες ένα δημόσιο ευχαριστώ;
Στο Γιώργο Λεκάκη σίγουρα. Στο Θανάση Πολυκανδριώτη, στο Δημήτρη Χιονά, που είναι κι αυτός μεγάλος σολίστας, στον Παναγιώτη Στεργίου εννοείται, μεγάλος και τρανός, στον Αλέξανδρο Ψωμόπουλο που με παρότρυνε.
Εσύ ο ίδιος γράφεις;
Έχω αρχίσει και γράφω μουσικές, ναι. Αλλά δεν τα βγάζω προς τα έξω, δε θέλω. Δε θέλω να φορτώσω ούτε τον εαυτό μου, ούτε τον κόσμο. Ξαφνικά, δηλαδή, γίνομαι και τραγουδιστής και γράφω. Γράφω για μένα. Μπορεί τελικά να μην πετύχω στο τραγούδι και να τα εμφανίσω μετά από 5 – 10 χρόνια ή και ποτέ. Ό,τι έχω γράψει ως τώρα είναι καθαρά από δικές μου εμπειρίες. Στο στίχο, πάντως, δε νομίζω πως το έχω. Αν έγραφα, θα ήταν υπερβολικά στενάχωρος, ίσως και λόγω των ακουσμάτων που έχω.
Θεωρείς πως αν δούλευες σε μεγάλη πίστα με μεγάλο όνομα, θα σε βοηθούσε;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Απ’ τη μια σε βοηθάει γιατί σε βλέπει κόσμος, αλλά απ’ την άλλη δε δίνουν σημασία και είναι λογικό. Αναγκάζεσαι, ανοίγοντας ένα πρόγραμμα, να λες τραγούδια που ενδεχομένως δεν είναι στο ύφος σου, άρα δεν καταλαβαίνει ο κόσμος ποιος είσαι. Δε μου λέει τίποτα αυτό, χίλιες φορές να κάτσω σπίτι! Δε θα φάω τα χρόνια μου να αναλώνομαι σε αυτό το πράγμα. Σπουδάζω τη μουσική μου, συνέχεια τραγουδάω και ασχολούμαι, ακόμα κι αν δεν εμφανίζομαι πάντα «δουλεύω», δεν κάθομαι. Θα μου πεις δε σε βλέπει ο κόσμος. Ναι, το δέχομαι, αλλά χίλιες φορές να μη με βλέπει συχνά, αλλά όταν με βλέπει να κάνω το πρόγραμμα που θέλω εγώ, που μου αρέσει και μπορώ να δώσω στον κόσμο. Το να εμφανίζομαι με μεγάλα ονόματα ίσως να βοηθούσε αν κάποια στιγμή ακουγόταν ένα δικό μου τραγούδι, στο να πουν «α, αυτό το παιδί εμφανιζόταν στον τάδε»!
