Γιώργος Βανάκος : Ο αινιγματικός καλλιτέχνης που συνδύασε μουσική και μόδα

Μιλάει για όλα στο Ogdoo.gr
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν στο Remember, τo 1983, όπου έφθασα οδικώς μαζί με εκατοντάδες άλλα άτομα ακολουθώντας τους Iron Maiden από το Happening στην Χαριλάου Τρικούπη ως την Ανδριανού στην Πλάκα, όπου επίσης πήγαν για το promotion του νέου δίσκου τους. Εκεί είδα το σινγκλ του If You Want To Go To Amsterdam και τον Βανάκο να υπογράφει τα δισκάκια του, στα πολύ πάνω του τότε. Υπέγραψε και το δικό μου. Η αφιέρωσή του έγραψε : «ΜΕ ΧΟΧΟΥ ΒΑΝΑΚΟΣ !!!». Ύστερα από χρόνια μου εξήγησε ότι ο τόνος ήταν στο Χού και όχι στο Χο που νόμιζα έως τότε !

Πέρασαν περίπου 15 χρόνια και τον ξαναπέτυχα σε μια υπερρεαλιστική βραδιά ποίησης του περιοδικού Φαρφουλά, στου Γκύζη, όπου για πρώτη και τελευταία φορά απήγγειλα ένα ποίημα της Γώγου και την ώρα αυτή είδα τον Βανάκο ανάμεσα στο ακροατήριο να στέκεται όρθιος. Αμέσως μετά φόρτωσα ένα τεράστιο και βαρύ, καθότι καδραρισμένο, κολλάζ του Λουκά Στέργιου, και την στιγμή που προσπαθούσα να το βάλω στην σκεπή του αυτοκινήτου και να το δέσω, να’ σου ο Βανάκος : Να σου πω θέλω…Δεν βλέπεις έχω δουλειά, βοήθησε με καλύτερα μην μου πέσει και σπάσει, αλλά θα φύγω αμέσως, δεν έχω χρόνο, θα τα πούμε άλλη φορά. Σκέφτηκα ότι κάτι δεν πάει καλά να θέλει να μου μιλήσει κάποιος, μια τέτοια στιγμή. Μετά τον πέτυχα σε την βραδιά παρουσίασης του βιβλίου του Αντώνη Τουρκογιώργη «Το Συγκρότημα» στον Ιανό, όπου θα ήμουν ομιλητής και είχα ένα τρακ κι εκείνος επέμενε να μου δώσει τη νέα ποιητική του συλλογή και να μου μιλήσει γι’ αυτή ! Μετά όσες φορές είχα πάει στην Μύκονο, εμφανιζόταν μπροστά μου ο Βανάκος, θαμώνας στην Παράγκα. Στο μεταξύ είχαμε γνωριστεί καλά. Μια μέρα πήγε να μου δείξει ένα ξενοδοχείο φίλου του εκεί στον Αγ. Σώστη, το αγαπημένο μέρος του καθώς δεν έχει γίνει ακόμη τουριστικό, και είχε μαζί του μέσα σ’ ένα μαύρο ταγάρι όλα τα αποκόμματα για τη δουλειά του !

Μεγάλη εντύπωση μου έχει κάνει το γεγονός ότι στα παζάρια δίσκων ο πιο περιζήτητος δίσκος είναι το σινγκλ του I Hate Disco…Not The Dance που μόλις εμφανιστεί κάπου, εξαφανίζεται σχεδόν αμέσως ! Παρεμπίπτοντος με τον Βανάκο d.j. έχω ρίξει τους καλύτερους χορούς. Είναι μαέστρος στα decks. 

Η ιστορία του αρχίζει έτσι…

12
O Βανάκος στο «Μικρό Καφέ» ξεκινά την αφήγηση

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Στην οδό Αναπαύσεως. Δίπλα στο Ιλισσό ποταμό. Στην αρχή της Λ. Βουλιαγμένης ήταν ο κινηματογράφος Άννα, εμείς ήμασταν ακριβώς απέναντι. Μετά πήγαμε στην περιοχή του Φιξ κι έπαιζα σε μια παιδική χαρά εκεί απέναντι. Ο παππούς μου ήταν μαθηματικός, ο πατέρας μου της Παντείου, ζωγράφιζε, έπαιζε βιολί, ενδιαφέρον άνθρωπος. Είχε τρεις κινηματογράφους. Ήμασταν οικογένεια του Φιλοποίμην, του ιδιοκτήτη της Φίνος Φιλμ, καθώς η θεία μου η Τζέλλα Βανάκου, τραγουδίστρια της όπερας, ήταν η γυναίκα του. Ο Φίνος ήταν φωτογράφος, γνωρίστηκαν μέσα στη δουλειά με την Τζέλλα και παντρεύτηκαν. Έτσι εγώ γεννήθηκα κατά κάποιο τρόπο στο στούντιο της Φίνος Φιλμ στην οδό Χίου, στον Αγ. Παύλο, στην Κυψέλη. Ο αδερφός της και θείος μου, ονόματι επίσης Γιώργος Βανάκος ήταν υπεύθυνος όλης της επιχείρησης και τον ήξεραν όλοι. Μια φορά που είπα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη : δεν πρέπει να το φορέσει αυτό, μου απάντησε : Και ποιος είσαι εσύ ; Ο Γιώργος ο Βανάκος ! Δεν το καταλαβαίνεις αυτό το ρούχο σε κάνει χοντρή, γι’ αυτό είμαι εγώ σε αυτή τη θέση για να εξηγώ στον κόσμο πώς πρέπει να ανεβεί πάνω στο πάλκο. Σε καταλαβαίνω, μου λέει ! Ήταν στην παράσταση με τον Βλάσση Μπονάτσο : Η σκύλλα που έγινε αρνάκι. Είχε έρθει στο μαγαζί μου στο Κολωνάκι, Ηρακλείτου 12, στο Remember The Future, όπως ερχόταν εκεί η Μαντώ, η Αλέξια και πολλοί ακόμη τραγουδιστές, τραγουδίστριες και οι ηθοποιοί και τους έλεγα τι να φορέσουν. Μαγαζί gallery fashion. Από το 1982 έως τα τέλη της δεκαετίας. Τότε διοργάνωνα διαγωνισμούς χορούς, breakdance, κριτικές επιτροπές σε κλαμπ της Βούλας, σε ντισκοτέκ, στην Αυτοκίνηση, είχα μπει μέσα στο κόλπο δυναμικά. Γιατί όμως; Γιατί ήθελα να είμαι τόσο δυνατός ώστε να μπορώ να πηγαίνω σε άλλο πλανήτη. Αυτά τα έχω πει όλα μέσα στο δίσκο με τους Profiles το Brain Escaping το 1983. Έτσι αν γίνει μια μεγάλη καταστροφή να μπορώ να δραπετεύσω σε ένα άλλο πλανήτη.

-Τώρα είναι σαν να γυρίζουμε ταινία. Οπότε ας πάμε στα κινηματογραφικά. Ποιους κινηματογράφους είχε ο πατέρα σου ;
Το Εσπέρια που ήταν απέναντι από το Αττικόν και δύο άλλους, ο ένας στους Αγ. Αναργύρους και ο άλλος στα Νέα Λιόσια. Επίσης είχε μηχανές προβολής και τους νοίκιαζε σε κινηματογράφους. Είχαμε δική μας κινηματογραφική μηχανή σπίτι και βλέπαμε στο άσπρο τοίχο κάθε βράδυ τα Επίκαιρα, ντοκιμαντέρ δηλαδή που έδειχνε τι γίνεται στον κόσμο. Ο πατέρας μου είχε την άκρη κι έφερνε τις ειδήσεις μέσω των Επίκαιρων στο σπίτι. Τα Επίκαιρα προβάλλονταν στο σινεμά πριν την ταινία. Επίσης βλέπαμε ταινίες του Φίνου και ξένες ταινίες, τις καλύτερες που έπαιζε ο πατέρας μου στον κινηματογράφο. Έκαναν λίστα με τον Φίνο και διάλεγαν ότι καλύτερο. Ταινίες με κατς, τις ταινίες του Elvis Presley που τις πρωτόφερε στην Ελλάδα ο πατέρας μου και τις έπαιζε επί ένα μήνα στα σινεμά του. Έρχονταν ατομάκια με βέσπες, με τις κοπέλλες τους, ψιλομοντέρνοι, ψιλοροκεντρολάδες, να δουν το Πρίσλεϋ και χόρευαν μέσα στον κινηματογράφο ! Εγώ πιτσιρίκι τους έβλεπα να χορεύουν, όπως και την αδερφή μου στο ταμείο, οπότε γινόταν σόου. Η κίνηση του Έλβις, το προφίλ του και η όμορφη χροιά της φωνής του μάγεψε όλο τον κόσμο. Αγνά χρόνια, όμορφα και ωραία.

21
Συναυλία στο Σπόρτινγκ

-Είχες δηλαδή από μικρός μια άμεση επαφή με τον κινηματογράφο…
Με βάζανε να βλέπω τον Βασιλάκη τον Καΐλα για να παίξω κι εγώ στο σινεμά ! Μια μέρα έκλαιγε ο Καΐλας που τον βάζανε να τα πει ξανά και ξανά κι ήμουν εκεί κι έκανα να φύγω. Τα ντεκόρ του Φίνου ήταν μαγικά. Μετά έκαναν μια επέκταση του στούντιο στους Αγ. Αναργύρους και γυρίζονταν εκεί οι ταινίες με τα χορευτικά τους μέρη και μετά πήγαν στα Σπάτα στο πιο σύγχρονο στούντιο που υπήρχε στην Ευρώπη, όχι μόνο στην Ελλάδα. Δύο στούντιο ήταν. Μετά τα πήρε ένας Αιγύπτιος…

-Σου είχε κάνει εντύπωση κάποιος ηθοποιός ή κάποια ηθοποιός εκεί που περνούσες την ώρα σου στο στούντιο χαζεύοντας τα γυρίσματα ;
Η Ζωή Λάσκαρη εννοείτε. Έκανε μπαμ. Τη θυμάμαι που είχε έρθει αργότερα στην Μύκονο μετά από μια γυμνή φωτογράφηση που έκανε στη Δήλο για το Playboy, σ’ ένα ξενοδοχείο. Είχε πάρει πριν ρούχα από το μαγαζί μου και της τα είχε φέρει η κοπέλα που είχα εκεί. Τώρα ήρθες στην Μύκονο που χάλασε ; Ήταν κατεστραμμένη από τους Ιταλούς που είχαν έρθει σωρηδόν από τη Νάπολι και Έλληνες από παντού, ιδιαίτερα από τη Βόρειο Ελλάδα που τους είχε βολέψει το πλοίο που έρχονταν απευθείας στην Μύκονο και το νησί ήταν σε πτώση. Ναι, δεν την ξέρω, μου είπε, η Λάσκαρη. Το 1992. Εγώ πήγαινα από χρόνια ήδη στην Μύκονο ακολουθώντας την συμβουλή μιας φίλης που μου είπε : εκεί είναι για σένα. Τέχνες, τραγούδια, τα πάντα εκεί. Πρωτοπήγα το 1979 με τον μπασίστα των Spandau Ballet, τον Richard Miller και τον ντράμερ των Sex Pistols, τον Paul Cook. Εκεί ένας φίλος μας βρήκε ένα χώρο και ανοίξαμε και το Remember στην Μύκονο, το 1982, ενώ υπήρχε από το 1978 στην Πλάκα.

22
Με τους Tangerine Dream

-Πιτσιρικάς με τι ασχολιόσουν παράλληλα με όλα αυτά;
Μπάσκετ. Ο πατέρας μου, ο Αθανάσιος, με προπονούσε για τερματοφύλακα. Με έγραψε στον ΠΑΟ Ρουφ “Αούστρια”, έτσι λεγόταν το παρατσούκλι της, κάτω στο Ρέντη, αλλά δεν μ’ άρεσε να παίζω τερματοφύλακας! Έφαγα κάτι κλωτσιές…Όταν ήμουν πιτσιρικάς τα έπιανα όλα, αλλά όταν μπήκα στο τέρμα ήταν…600 μέτρα και τα έτρωγα όλα. Μετά ο πατέρας έφτιαξε την ομάδα ΠΑΟ Αγ. Δημητρίου, ήταν ο πρόεδρός της, και με πήγε εκεί. Η μητέρα μου έφτιαξε τις στολές της ομάδας. Εκεί ουσιαστικά γεννήθηκα και ενός έτους πήγαμε στου Φιξ που προανέφερα. Κι εκεί τερματοφύλακας. Ο πατέρας μου έλεγε : το μέλλον είναι το ποδόσφαιρο. Τότε άρχισα να παίζω μέσα, όχι τέρμα. Ήμασταν δυναμικό δίδυμο μ’ ένα άλλο παίκτη, ξανθός κι αυτός και ήμασταν σαν Άγγλοι, κάναμε τις τρίπλες μας, έρχονταν οι βλάχοι μας τάραζαν στις καλαμιές και έτσι το άθλημα έγινε δύσκολο. Πάμε για μπάσκετ ! Στη Δάφνη Αθηνών, πλεϊμέικερ. 1968 στο εφηβικό. Νικάμε και το Σπόρτινγκ που είχε καλή ομάδα. Έπαιζα αλλαγή. Προπονητής μας ήταν ο Στέλιος Βασιλειάδης της ΑΕΚ, της χρυσής πεντάδας που πήρε το Κύπελλο Κυπελλούχων το ’68 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με Τρόντζο, Ζούμα, Αμερικάνο. Η έδρα μας ήταν στον Αγ. Γιώργη Πλάτωνος, στη Λένορμαν. Με τον πατέρα μου πηγαίναμε μαζί και στο Καραϊσκάκη και βλέπαμε τον Ολυμπιακό. Ήταν η ομάδα μας από τότε που το Καραϊσκάκη ήταν χωμάτινο και έμπαινε το καταβρεχτήρι ! Είχα δει τα πάντα Μπέμπη, Κοτρίδη, Υφαντή, Στάθη Τσανακτσή, το τερματοφύλακα που τον φώναζαν Γιασίν, φόραγε τα χρώματα του Πανιωνίου και τον φώναζαν για πλάκα Πανιώνιο…Θαύμαζα φυσικά τον Ρώσο τερματοφύλακα της Δυναμό Μόσχας, τον Λεβ Γιασίν, την Μαύρη Αράχνη, που λέγαμε, ο οποίος έπιανε όλα τα πέναλτυ.

-Πολλά τα ενδιαφέροντά σου δηλαδή σε νεαρή ηλικία…
Ώσπου έπιασα την κιθάρα. Ο πατέρας μου, μου δώρισε μια παιδική πλαστική κιθάρα με πλήκτρα. Μου έβγαλε τα πλήκτρα κι έπαιζα κιθάρα με πένα. Μετά αφού μεγάλωσα μου πήρε μια κανονική κιθάρα με νάυλον χορδές. Ο πατέρας άκουγε κλασσική μουσική και τζαζ. Δεν το ήθελε το ροκ. Μια φορά άκουσε το δισκάκι των Δάμων και Φιντίας που μου είχε χαρίσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και κορόιδευε πώς τραγουδούσε ο Παύλος : τι έχει πάθει αυτός και τραγουδάει έτσι ; Αυτό είπε μόλις έβαλα την Απογοήτευση. Έβαζα Deep Purple κι έλεγε : που δουλεύουν αυτοί ; Σε νταμάρι ; Με τους Beatles άρχισε ν’ ασχολείται κάποια μέρα και εννοείτε ότι άκουγε Elvis καθώς το rock’n’roll ήταν άλλη πλευρά της ζωής. Είχε πολλούς δίσκους 45 στροφών, με αδυναμία στον Frank Sinatra. Αλλά πιο πολύ κλασσική μουσική άκουγε και ιδιαίτερα Σούμαν. Είχαμε δύο πικάπ. Το έπιπλο που είχαν συνήθως τότε στα σπίτια, το οποίο ανοίγει κι έχει μέσα δύο πικάπ και στην μέση ο ενισχυτής και το ράδιο. Εκεί πρωτοάκουσα κι εγώ τους πρώτους δίσκους που πήρα. Το έπιπλο αυτό το έχουμε ακόμη στο σπίτι, στο Μεγάλο Πεύκο. Δεν υπήρχε τότε ακόμη τηλεόραση. Το 1969 που βγήκε η τηλεόραση πηγαίναμε στο θείο μου στη Ν. Φιλαδέλφεια και αράζαμε στο μεγάλο σαλόνι του και βλέπαμε τις Επικίνδυνες Αποστολές.
25
-Έτσι η μουσική μπαίνει στη ζωή σου με όλα αυτά τα εφόδια και μια κιθάρα πλαστική..
Ναι έτσι άρχισα να παίζω μουσική, πρώτα με τον ξάδερφό μου, που ήταν το παιδί – θαύμα τότε και πήγε 9 ετών στην Αμερική. Έπαιζε μπουζούκι. Είναι ο Παναγιώτης Κόγκας που έχει τώρα ένα ταβερνείο απέναντι από το Gagarin, στη Λιοσίων, όπου παίζει κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Εμείς τότε πηγαίναμε σχεδόν κάθε βράδυ σε ταβέρνα, εκτός βέβαια από το σινεμά που πηγαίναμε να δούμε ότι καλή ταινία παιζόταν, καθώς όλοι ήθελαν τον πατέρα μου, τον Τατάκη όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, ήταν πολύ αγαπητός, ο άνθρωπος της παρέας. Ήταν ο θριαμβευτής της διασκέδασης. Μαζί και η θεία η Τζέλλα η Φίνου. Έτσι άρχισα να παίζω με τον Κόγκα κιθάρα, να το συνοδεύω και παίξαμε μαζί το Όνειρο Απατηλό που έλεγε ο Σταμάτης Κόκοτας. Μ’ άρεσε πολύ και το έμαθα στην κιθάρα. Τότε παίζοντας σαν ντουέτο, εξασκήθηκα κι έμαθα πιο πολλά πράγματα. Ήμουν και παχουλούλης τότε, “φάε Γιωργάκη όλο το φαγητό σου και τέτοια”, μετά αδυνάτισα.

-Τι μουσικές επιρροές είχε τότε ;
Elvis Presley και Rolling Stones. Από Beatles μου άρεσε το Obladi Oblada που είχα μάθει και τους στίχους τότε, όπως και το Steal My Guitar Gently Weeps του George Harrison που μου άρεσε επίσης πολύ και το έπαιζα στην κιθάρα. Αλλά οι Stones ήταν το μεγάλο πράγμα. Είχα πάρει μια ηλεκτρική κιθάρα και την συνέδεα με το καλώδιο στο ράδιο και η κιθάρα έπαιζε από το ράδιο ! Ήταν η τότε πατέντα. Άνοιγες το ράδιο κι έπαιζε η ηλεκτρική κιθάρα. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε τρεις και είχαμε τρία ράδια ! Και φτιάξαμε γκρουπ. Ανεβαίναμε στην ταράτσα και βγάζαμε φωτογραφίες. Όλοι με μακριά μαλλιά και περίεργα ντυσίματα. Βλέπαμε τους Rolling Stones με τον Mick Jagger να θριαμβεύουν και λέγαμε πω πω ! Satisfaction ! Iron Butterfly πω πω τι είναι αυτοί, Steppenwolf Παναγιά μου βόηθα, Sookie Sookie Sue, Magic Carpet Ride…τρελάθηκα. Τι ήχος ήταν αυτός ! Sly and The Family Stone! Μετά βγαίνει το Woodstock και βλέπω τον Sly να τραγουδάει και να παίζει με κάτι δακτυλάρες να χτυπάει τα πλήκτρα να λέει : I’m a Higher και να φωνάζει όλος ο κόσμος : Higher, Higher ! Εδώ είμαστε για να φεύγουμε ψηλά. Και βγαίνει Alvin Lee και χώνει..Ο Santana με τα κρουστά…Freedom, Freedom ο Ritchie Havens…χαμός, το είχα δει 25 φορές το έργο ! Η πρεμιέρα του Woodstock έγινε στο Παλλάς. Κόσμος, όλη η Βουκουρεστίου, χύμα έξω. Προσπαθούσε να μπει ο κόσμος μέσα, δεν χωρούσε άλλους, κάνουμε ντου και μπαίνουμε στο διάλλειμα. Είχε έρθει και ο Άγγλος σκηνοθέτης του Woodstock, o Michael Wadleigh, και ήταν επανάσταση. Βλέπω το μισό έργο. Μετά έτρεχα όπου παιζόταν το έργο, το έπαιζαν και άλλοι κινηματογράφοι μετά και γινόταν χαμός μέσα. Σαν συναυλία ήταν. Σηκώνονταν όλοι και χόρευαν. Εκείνη την εποχή έβγαλα το κομμάτι του Alvin Lee : Love Like A Man.

Μ’ άρεσε πολύ και ο Gerry Garcia από τους Grateful Dead. Έτσι ξεκίνησε η μεγάλη φάση. Από το Woodstock. Ήταν σταθμός και για χιπιλέ. Από εκεί και πέρα έγινε χαμός. Έβλεπα τους Socrates με τον Εξαδάκτυλο στο Κύτταρο. 1971. Όλα τα μαλλιά και τα χαϊμαλιά εκεί πέρα. Σκουλαρίκια, μπαλώματα, μπλουτζίνια, μια γωνιά της Αγγλίας στην Αθήνα τότε. Οτιδήποτε καλό υπήρχε ήταν στο Κύτταρο. Στην Πλάκα ήταν το Χρυσό Κλειδί που χωθήκαμε ένα βράδυ και τρελαθήκαμε, νομίσαμε ότι ήταν όλοι ξένοι και μετά τους βλέπαμε στο Κύτταρο και μιλάγανε ελληνικά, ήταν και το Folk 17. Από το Trip πέρναγε ένα κάρο κόσμος. Αφήσαμε για έξι μήνες μαλλιά και μπαίναμε στο Κύτταρο και καλά μεγαλωμένοι να δούμε τους Socrates. Ο Μπουκουβάλας έπαιζε τότε τύμπανα. Μετά μπήκε ο Τρανταλίδης. Χτυπιόταν ο Αντώνης με την μαλλούρα κι έριχνε ο Σπάθας με την κιθάρα. Ο Κώστας ο Δουκάκης, επίσης κιθάρα, ο “κεφάλας”, που τον λέγαμε. Ο Εξαδάκτυλος είχε τον Λάκη Διακογιάννη στο σαξόφωνο. Ο Πουλίκας με το μακρύ κασκόλ που κρεμόταν ως το πάτωμα, έβγαζε την τσάντα του γιατρού. Από εκεί κόπιαρα την τσάντα του γιατρού κι έβγαζα με Συμπληγάδες, μαράκες, ξύστρες, φλογέρες. Πήγαμε και στα Μάταλα μετά να δούμε τι έκαναν οι χίπηδες, δύο βράδια στη σπηλιά, το ’73. Ήμουν μέσα και στην ηχογράφηση Ζωντανοί στο Κύτταρο, στο κοινό. Φωνάζαμε, χειροκροτάγαμε, μας κατεύθυνε ο Πωλ Δαμιανάκος που το είχε διοργανώσει. Κόλλαγε κι ένα ενισχυτή πάνω μας. Οι Εξαδάκτυλος έπαιξαν το Ξεχασμένο Πηγάδι. Ήταν και ο Σαββόπουλος εκεί που είχε πάρει το τρελόχαρτο ως φαντάρος, τα Μπουρμπούλια, ο Ντάλλας και η Στέλλα Γαδέδη που έπαιξε τις φλογέρες και η Δέσποινα Γλέζου που έφαγε ένα κραξιματάκι, αλλά εντάξει. Επειδή ήταν πιο παρφουμαρισμένη για το κοινό του Κυττάρου, κάπως εκτός ροκ, ναι μεν, αλλά. Το κοινό ήταν πολύ χωμένο, δεν μάσαγε. Αν έβλεπε κάτι να ξεφεύγει, τσίναγε. Το κοινό τότε ήταν βασικά φαν των Socrates και του Εξαδάκτυλου. Πεθαίνανε γι’ αυτούς.

Κι εμείς, όλοι οι Συμπληγάδες, ήμασταν Σωκρατικοί. Όταν μετά παίξαμε με τους Socrates στο Κύτταρο, το 1979, ως Συμπληγάδες κι έρχονταν ο κόσμος στο καμαρίνι μας για αυτόγραφα, τους έδειχνα τους Socrates δίπλα μας. Δεν το πίστευα ότι έρχονταν σε μας. Ο Σπάθας εξασκούνταν συνέχεια στην κιθάρα, ήθελε συνέχεια να εξελιχθεί. Του έλεγα : καλά τι παίζεις, είσαι τέλειος. Δεν βλέπεις αλλάζουν οι μουσικές και προσπαθούμε κι εμείς. Κάποια στιγμή ήρθε ο Λουκάς Σιδεράς στο καμαρίνι μας και είπε : ποιο είναι το γκρουπ αυτό ; πω πω ακούω το James Gang και το παίζετε τέλεια. Το παίζαμε ως Συμπληγάδες. Πήραμε το σινγκλάκι και το βγάλαμε επειδή μας άρεσε πολύ το κομμάτι. Οι Socrates το έπαιζαν αλλιώς. Το έπαιζαν με ψυχή. Αλλά μας άρεσε το κομμάτι και το παίζαμε κι εμείς αλλιώς απ’ ότι οι Socrates. Κι έρχεται ο Μήτσος ο “αυτιάς” ο road manager των Socrates και μου λέει : καλά παίζετε το κομμάτι που το παίζουν τα παιδιά ; Το λέω στα παιδιά στα καμαρίνια, το λέω και στον Αντώνη τον Τουρκογιώργη : όχι ρε, δεν τρέχει τίποτα, μου λέει.

20
Συμπληγάδες

-Οι Συμπληγάδες πώς προέκυψαν σαν γκρουπ ;
Ήμουν κολλητός με το Δημήτρη τον Κλεφτάρα, “Μεσσίας” ήταν το παρατσούκλι του στο γκρουπ, γιατί με τα μούσια και τα μαλλιά ήταν σαν τον Χριστό, οπότε έβγαινε ως Δημήτρης Μεσσίας παντού, και με τον αδερφό του ήμουν κολλητός από το γυμνάσιο. Ο Μεσσίας ήταν ο κιθαρίστας μας. Με την εξάσκηση έκανε κάτι δάκτυλα σε στυλ Σπάθας εκείνη την ώρα. Ήταν τόσο καλός που έπρεπε να κάνουμε γκρουπ. Βρίσκουμε ένα μπασίστα, το Φίλιππο Καραγιαννόπουλο και με το Δημήτρη Δασκαλάκη στα τύμπανα, θεός σχωρέστον, κι αρχίζουμε να κάνουμε ένα γκρουπ. Ο Μεσσίας έπαιζε lead κιθάρα, εγώ δεύτερη κιθάρα και στην πορεία βρίσκουμε ένα άλλο κιθαρίστα, για να ξεφύγω εγώ από την κιθάρα και να τραγουδάω μόνο. Τον Γιώργο Θεοδώση, το “Φιφ” από την Κυψέλη. Ένα ωραίο παλικαράκι που σύχναζε κι αυτός στην Κουίντα τη διάσημη, πάνω στη Φωκίωνος Νέγρη, που ήταν το στέκι που τρελαινόμασταν εκεί μέσα, 1976-77 πανικός στην Κουίντα. Ήταν όλο το κύκλωμα το καλό εκεί και d.j. o “Jagger”. Οι επιρροές μας ήταν από Wishbone Ash, ο Μεσσίας τρελαινόταν για τους Wishbone Ash, κι έτσι μελετήσαμε και βγάλαμε κομμάτια τους. Επίσης επιρροές από Dr. Feelgood, εννοείτε Stones – είχαμε βγάλει τα Brown Sugar και Sympathy For The Devil – αλλά εμείς είπαμε να βγάλουμε δικά μας κομμάτια και βγάλαμε 15 κομμάτια Συμπληγάδες που τα παίζαμε στο πρώτο μέρος των live και μετά στο δεύτερο τις διασκευές. Το γκρουπ ξεκίνησε σαν μια ροκ δική μας σκηνή. Λίγο funky. Και μάλιστα πήραμε μαζί και τον Κώστα τον Χάτσιο, στη θέση του “Φιφ” που ήταν εφευρέτης τότε στα κόλπα της κιθάρας, έβαζε μαγνήτες και τέτοια. Φορούσε ρολόι Rolex και κάλτσα ιταλική και μας έλεγε : που να τα δείτε εσείς αυτά ; Είχε τρεις κιθάρες, δούλευε σε μαγαζιά, έκανε εισαγωγές κιθάρων, ήταν γνώστης μεγάλος. Έπαιζε κιθάρα ανάποδα και από πάνω. Είχε τρελάνει κόσμο στο Λονδίνο όταν πήγαμε να δοκιμάσει κιθάρες.

James Gang - Funk 49

-Στο Λονδίνο πώς βρέθηκες ;
Ήταν τότε που είχε σκάσει το Punk και πήγα να δω τι γίνεται. Είδα την ταινία The Great Rock’n’Roll Swindle σε πρεμιέρα στο Λονδίνο και μετά live τους Sex Pistols σ’ ένα υπόγειο στο Basement στην Oxford Street, το Hummer Club, όπου έπαιζαν όλα τα punk γκρουπ. Damned, Buzzcocks..έπεφτε ψάξιμο στην πόρτα, έξω βάραγανε τα πανκιά με τα γκλοπ μπάτσοι πάνω σε άλογα, γινόταν χαμός στο Λονδίνο. Τότε μου άρεσε και ο Elvis Costello που έκανε κάτι άλλο αυτός και το μετέδωσα εκείνη την ώρα στις Συμπληγάδες. Έτσι το γκρουπ πήρε το new wave ύφος. Στην ουσία μετέφερα το ska που ήταν τότε μόδα στην Αγγλία. Το 2-Tone, μαύρο – άσπρο, δύο τόνοι, και ο ήχος ska-reggae.Έτσι έμαθα το χτύπημα του δεξί χεριού να φεύγει στις χορδές και οπωσδήποτε τη φωνή να μπαίνει ενδιάμεσα. To σινγκλ μου If You Want To Go To Amsterdam ήταν επηρεασμένο από το ήχο της 2-Tone. To κομμάτι αυτό το πρωτόπαιξα με Συμπληγάδες, αργότερα το έβγαλα ως Βανάκος σε σιγνκλ. Οι Συμπληγάδες δεν είχαν καμία επαφή με τα υπόλοιπα άτομα τα οποία και καλά δήθεν κάποιοι νομίζανε ότι ήτανε. Μάλιστα όταν έγινε μια συζήτηση στην Πλάκα εκεί που κάναμε πρόβα και ήρθαν καμιά δεκαριά άλλα γκρουπ να πουν ποιο πρέπει να είναι το μεροκάματο του μουσικού, κάτι που ξεκίνησε ο Τζώννυ ο Βαβούρας, όλοι μασήσανε ότι το μεροκάματο πρέπει να είναι στάνταρντ. Βασικά τους έτρωγε που παίζαμε εμείς στο Κύτταρο με τους Socrates και ήθελαν να μας βγάλουν από το Κύτταρο – ήταν η πρώτη φορά που συνόδευε κάποιος τους Socrates στο Κύτταρο – και τους είπα : ότι μπορεί να γίνει, θα γίνεται. Μας φάνηκε σαν ιστορία, κάτι σαν ΚΚ, κι έτσι οι Συμπληγάδες διαχωρίσαμε τη θέση μας από τους υπόλοιπους. Είχε και συνέχεια με δεύτερο ραντεβού στον Πλάτανο, το καφενείο στην Πλάκα, όπου δεν πήγαν οι περισσότεροι γιατί καταλάβανε ότι είναι μαλακία αυτό κι έτσι έμεινε έτσι το πράγμα.

-Που παίζατε με τις Συμπληγάδες ;
Στο Skylab στην Πλάκα, συναυλίες πρωινές σε σινεμά, Παγκράτι, Νίκαια, δεξιά αριστερά, τακτικά σ’ ένα κλαμπ το Puddles σε μια πολυκατοικία πίσω από το δάσος στην Πανεπιστημιούπολη, εκεί δοκιμάζαμε και τα ρούχα που θα φοράγαμε στις συναυλίες, σατέν δερμάτινα, χρωματιστά, τρελαμένη κατάσταση. Επίσης στο σινεμά Κνωσσός, στην Πατησίων, με τέσσερα γκρουπ, και εκεί είδα τον Χάτσιο που είχε τους Chic και έπαιζε τζαζροκιές. Έβγαιναν κουστουμάτοι γιατί ήθελαν το κράξιμο ! Έβγαιναν πρώτοι και τους κράζανε. Ντρεπόμασταν εμείς γιατί τα παιδιά ήταν φίλοι και πολύ καλοί μουσικοί. Κουρδίσανε στη αρχή μια ώρα επίτηδες για να σπάσουν τα νεύρα του κόσμου και ξεκινούσαν μ’ ένα χάλια κομμάτι. Τους κράζανε, πρωινό ροκ. Και ξεκινάγανε το δεύτερο κομμάτι και ο κόσμος τρελαινόταν από ενθουσιασμό ! Μόλις του λέω του Χάτσιου, έρχεσαι στις Συμπληγάδες, μου λέει δεν μπορώ να παίζω το Amsterdam, θέλω να παίζω φανκιές και πολύ δύσκολα κομμάτια. Και να φανταστείς ήταν από τα καλύτερά μας κομμάτια. Όταν το παίζαμε ο κόσμος έκλαιγε και χτυπιόταν από κάτω και φώναζε “Amsterdam”. Τελικά ήρθε ο Κώστας στο γκρουπ.

Giorgos Vanakos - If you want to go to Amsterdam
 
-Σε τι αναφερόταν το κομμάτι αυτό ;
Ήμουν σε μια φάση που είπα : Χαβαλέ ; Φρικιό ; Θες να πας στο Άμστερνταμ και να ξεφύγεις, αλλά τελικά είσαι χαβαλές, φρικιό και να πας στο Άμστερνταμ, να κάνεις τι ; Ναρκωτικά ; Σαν νεκροθάφτης που σκάβεις το λάκκο σου. Είσαι τελικά ένα φρικιό που λέει και ξελέει. Είσαι μέσα σ’ ένα μοτίβο που δεν έχεις πάρει χαμπάρι και χάνεις την υγεία σου. Τα χάνεις όλα. Μου είχε δώσει ο Paul Cook το μαγνητόφωνο που έγραφαν οι Sex Pistols με τρία όργανα – είχε τρεις υποδοχές το κασετόφωνο και κομμάτια rhythm box – κι έβαζες δυο κιθάρες και μια φωνή και το έγραψα επί τόπου. Το έγραψα στο Λονδίνο και κόπηκε σε 2000 κομμάτια στην ΕΜΙ στην Ριζούπολη, σε παραγωγή Remember. Δεν το χειρίστηκε καλά τότε ο Πολυχρονίου που ήταν στην Sony και δεν βγήκε τελικά στην Αγγλία, αν και το κομμάτι ήταν καλό και αγγλικό. Με τον Cook κρατήσαμε επαφή και πηγαίναμε στην Κρήτη και στην Μύκονο μαζί. Οι Sex Pistols πήγαιναν γενικά διακοπές στην Κρήτη. Δεν έλεγαν στις διακοπές τους ότι ήταν οι Sex Pistols. Φιλία είχα και με τον Billy Liesegang που ήταν ο κιθαρίστας της Nina Hagen , που με κάλεσε στο στούντιό του στο Λονδίνο, όπου έγραψε το single μου κι έπαιξε κιθάρες στο κομμάτι μου With the power of love στο βινύλιό μου Friends Το Remember, του ’89

38

-Παίζει ρόλο η εμφάνιση του μουσικού;
Φυσικά, πρέπει να διαφέρεις από τον κόσμο που ήταν κάτω. Να φαίνεσαι. Όταν έκανα το πρώτο προβάδικο, Ασκληπιού και Διδότου, το Jam Studio, πέρασαν διάσημα γκρουπ της εποχής και τους έφτιαχνα στυλιστικά και τους έδινα οδηγίες για το στήσιμό τους στην σκηνή: Σήκω το κεφάλι και κοίτα το κοινό ! Στο εξωτερικό από παλιά ήταν “ηθοποιοί” όλοι που παίζανε. Όταν βγαίνεις στο πάλκο είσαι ο ηθοποιός. Πρέπει να κάνεις τον άλλο να σε πιστέψει ότι δίνεις κάτι εκείνη την ώρα με το ρόλο σου, πραγματικά, άσχετα με το πώς είναι η ζωή σου και τι θα κάνεις μετά την συναυλία. Πάνω στο πάλκο έχεις ένα ρόλο. Και το θέατρο έτσι είναι. Οι περισσότεροι δεν τα καταλάβαιναν αυτά. Έκανα παρέα με ξένους μουσικούς που έρχονταν με όμορφες γυναίκες που μας έλεγαν τι γίνεται έξω. Τι φοράνε, πώς βγαίνουν στα εξώφυλλα, ένα κάρο πράγματα. Από πιτσιρικάς έκανα παρέα με την παρέα του αδερφού μου που ήταν μεγαλύτεροι και ήμουν σαν μασκότ, γλύκαινα με καμιά κοπέλα που την αρπάζανε οι 20άρηδες, αλλά μάθαινα τα μυστικά των μουσικών. Η παρέα αυτή έβγαλε και το λεξιλόγιο ποδανά, στου Παπασπύρου στο Σύνταγμα και μιλάγανε έτσι για να μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι. Μιλάγανε δηλαδή ανάποδα. Στην αρχή μιλάγανε ανάποδα ολόκληρες τις λέξεις και μετά ανάποδα μόνο την πρώτη συλλαβή για να είναι πιο εύκολα. Νομίζανε ότι ήμαστε ξένοι και μας αφήνανε, κάναμε τα καμάκια μας, περνάγαμε ωραία, χορεύαμε και στις Καρυάτιδες που έβαζε σωστή μουσική, η πίστα ήταν γεμάτη κι ακούγαμε Stones, καλοκαίρι στον Άρη, Απόλλωνα, Μέκκα. Στην Πλάκα γινόταν πανικός. Όλος ο τουρισμός, μέχρι το πρωί, δεν υπήρχε ωράριο, έβγαινε ο ήλιος στις ταράτσες και πηγαίναμε τις τουρίστριες βόλτες κατευθείαν Ακρόπολη. Όποτε αυτό ήταν ένα πανεπιστήμιο. Μετά σε καλούσαν στη χώρα τους, μας φιλοξενούσαν όσο μπορούσε η καθεμία και τελείωνε.

-Μια φάση με τις Συμπληγάδες ;
Πήγαμε με αεροπλάνα στην Καλαμάτα να παίξουμε σ’ ένα κλαμπ για να κάνει διαφήμιση στο Βακαλοπούλειο Θέατρο την άλλη μέρα το πρωί. Έρχονται στο διάλλειμα μετά από συμβούλιο κι ενώ είχαμε παίξει στο πρώτο μέρος τα δικά μας κομμάτια, και μας λένε : θα παίξετε γνωστά κομμάτια, δεν τα ξέρουν αυτά τα κομμάτια, δεν χόρεψε κανείς. Πρέπει όλοι να χορέψουνε ! Θα φάτε πολύ ξύλο. Έτσι και δεν παίξετε γνωστά κομμάτια δεν θα φύγετε από την Καλαμάτα. Ξύλο ; Ναι, έχουν αγριέψει ! Έφυγε ο Χάτσιος, πήγε κάτω, γιατί είχε γνωρίσει κάτι κοπέλλες που είχαν κάτι εργοστάσια, κάτι κέντρα, δημόσιες σχέσεις, και μου λέει εσύ που τα ξέρεις παίξτα ! Κι έτσι έγινε. Ο Χάτσιος είχε κιθαρίστα τον Πιλαλί, πιτσιρικά!

Vanakos Kuttaro
Συναυλία στο Κύτταρο

-Με τις Συμπληγάδες τι έγινε τελικά ;
Παίξαμε ένα μήνα πάνω στις γιορτές με τους Socrates στο Κύτταρο, και ξαναπαίξαμε εκεί με άλλα γκρουπ, όπως με τους Schmetterling του Δημητράκα, το 1980. Με τους Socrates παίξαμε και στο Σπόρτινγκ, Socrates – Συμπληγάδες. Μετά είχα σχηματίσει άλλο γκρουπ γιατί πήγαν φαντάροι οι υπόλοιποι και είχα πάρει το Νίκο Γκίνη και παίζαμε ως Συμπληγάδες. Μετά τελείωσε η φάση λόγω στρατού και ο Γκίνης σχημάτισε τους Σύνδρομο. Τελευταία εμφάνιση μας ήταν στο Skylab όταν μπήκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες εκεί. Το είπα στο μικρόφωνο ότι είναι η τελευταία μας εμφάνιση γιατί πάνε φαντάροι τα παιδιά και είχαν μαζευτεί όλοι οι φίλοι μας, ήταν φίσκα.

-Πήγες κι εσύ φαντάρος ;
Πήγα λίγο. Δεν γινότανε. Έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου. Δεν μπορούσα να κάθομαι εκεί μέσα και να κάνω ότι θέλουν αυτοί. Τους είπα : Δεν αντέχω ! Τι ; Ποιος είσαι εσύ που δεν αντέχεις ; Λάθος έκφραση λοχαγέ. Δεν μπορώ. Όχι δεν θέλω. Δεν μπορώ. Όλα αυτά που μου κάνουν, δεν τα μπορώ. 
32
Μετά τις Συμπληγάδες : Nick Sansi, Tolis - D, Vanakos, Nick Ginis,Tzeny, Athan-C

-Πότε γεννήθηκε η ιδέα για το Remember ;
Το 1978. Όταν παίζαμε με Socrates, τότε είχε ξεκινήσει το Remember. H ιδέα γεννήθηκε πριν με τον αδερφό μου τον Δημήτρη τον Τσουανάτο που ασχολιόταν με το εμπόριο ρούχων με τους θείους μου που ήταν στη δουλειά αυτή χρόνια. Μου λέει λοιπόν αφού έχω σχολή μοντελίστ, είμαι σχεδιαστής, μέσα στις μουσικές, να κάνουμε ένα άλλο κόλπο. Κάτι διαφορετικό. Όχι στα πολυκαταστήματα, όχι στα πολυφορεμένα. Να το κάνουμε εμείς όπως πρέπει. Οπωσδήποτε στο στυλ του Λονδίνου, όπου κυριαρχούσε το πανκ. Είχα πάει και στο Παρίσι με μια Γαλλίδα και προσπάθησα να μπω στη Μποζάρ, στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν ήξερα Γαλλικά, όμως παρακολούθησα κάποια μαθήματα κι έτσι πήγα στην Αθήνα σε σχολή, στη Φιλελλήνων, κι έβγαλα τη διακόσμηση. Πήγα και στη Γαλλική Ακαδημία στη Σίνα, αλλά δεν τα κατάφερα γιατί μιλούσαν μόνο Γαλλικά και ήθελε διάβασμα στο σπίτι. Έτσι βρήκαμε το μέρος στην Ανδριανού, στην Πλάκα, στο αριθμό 79, και πήραμε στην αρχή το πάνω χώρο και μετά όλο το κτίριο και ανοίξαμε το Remember. Είχαμε σχεδιαστές που έφτιαχναν τα ρούχα σύμφωνα με τις οδηγίες μας. Επειδή ταξίδευα στο Λονδίνο έφερνα αυτό το ρεύμα που κυριαρχούσε εκεί, το 2-Tone, άσπρο – μαύρο. Καπελάκια, μαντηλάκια, όλα αυτά τα συμπαθητικά αξεσουάρ. Έδωσα μια πνοή, που άρεσε και στα παιδιά που δουλεύανε στο μαγαζί καθότι πάνκια. Ο αδερφός μου επέμενε να πάει πανκ το πράγμα με το Remember. Εγώ ήμουν στο rockers και mods. Στο πνεύμα των Who και του Quadrophenia, στο οποίο με είχε βάλει παλιότερα ο Δημήτρης. Λίγο πιο κάτω ήταν ο ανταγωνιστής μας, ο Παντελής ο Πανκ με κατάστημα ρούχων κι αυτός, αλλά πολύ πιο μικρό από το Remember. Ο οποίος πριν ήταν καρεκλάς, πορτιέρης στις Καρυάτιδες με μαλλί David Bowie και τσόκαρο που ήταν μόδα. Κι έγινε ξαφνικά πανκ και άνοιξε μαγαζί, μια τρύπα. Ήταν μαγαζί με σκουλαρίκια πριν. Πήγε λέει στο Λονδίνο και τρελάθηκε. Το μαγαζί του έγραφε έως τότε Funky. Και ξαφνικά έφυγε το Υ από το Funky και το F έγινε P…Punk έγραφε ο καθρέπτης από την μια στιγμή στην άλλη κι ο Παντελής σκάει με ρεβέρ και τιράντες.

24Με τον Nick Cave

-Τι πελάτες αγοράζανε τα ρούχα σας ;
Ροκάδες ήταν. Ακούγανε και βλέπανε τι συμβαίνει και πέσανε στο new wave και στο punk. Ήρθαν και οι Socrates και ντυθήκανε τότε, αλλά και μετά που γυρίσανε από το Λονδίνο με τον Άγγλο τον πληκτρά. Βγάζαμε εμπορικά σχέδια. Ήταν νεωτερίστηκα, δεν ήταν πανκ. Βάλαμε κι ένα ράφι με δίσκους, εμπλουτίστηκε έτσι το μαγαζί. Στον πάνω όροφο εμείς κάναμε πρόβες και κοπανιόμαστε. Παίζαμε τότε στο Tiffany’s. Δούλευε στο Remember η αδερφή μου, ο ανιψιός, όλοι. Έμπαινα λίγο, έφευγα και μετά άνοιξα το μαγαζί Remember The Future στο Κολωνάκι, Ηρακλείτου 12. Μια άλλη φάση. 1982 και μετά από λίγους μήνες άνοιξε το Remember στη Μύκονο. Μετά το μαγαζί στην Ηρακλείτου, το πήρε το Metropolis. Επωφελήθηκαν την λήξη συμβολαίου. 1989. Έβγαζα και ένα περιοδικό το Future.

-Οι Socrates δηλαδή έπαιξαν στο Σπόρτινγκ ως Plaza με ρούχα του Remember ;
Ναι, αλλά τους επέστησα την προσοχή για την συναυλία αυτή. Είπα του Αντώνη, πρόσεχέ το δεν είναι απλή συναυλία στο Σπόρτινγκ όπως έχουμε ξανακάνει. Κρέμεται από μια κλωστή. Έχετε έρθει με άλλο όνομα, Plaza. Και θα παίξετε κουρεμένοι. Νιουγουεβίστικο στυλ. Έφυγε το στυλ του Αντώνη, το χιπιλέ. Το κοινό στην έχει στημένη. Θέλει να δει τι θα παίξετε. Επιμένω, τι θα ακούσουν, πώς θα το παίξετε, τι θα δώσετε. Στην συναυλία του φεύγει το βύσμα. Τότε δεν ήταν ασύρματα, ήταν με καλώδιο. Έτρεχε ο Μήτσος ο “αυτιάς”, ο road manager, το’χωνε. Μέχρι να το βάλει δεν ακουγότανε το μπάσο. Άντε πάλι. Έτσι υπήρχε ένας ήχος περίεργος συνολικά. Δεν είχε καλό ήχο το Σπόρτινγκ για γκρουπ που έρχεται από το Λονδίνο, με δίσκο και Άγγλο πληκτρά. Είχε κόσμο, αλλά με κρύα καρδιά το κοινό. Δεν πούλησε ο δίσκος. Η Virgin Αγγλίας περίμενε να δει πώς θα πάει ο δίσκος, δεν είχε κλείσει οριστικά το συμβόλαιο. Να δούμε τι πουλάει αφού είναι διάσημο γκρουπ στην Ελλάδα και πάμε.

Vanakos Remember 1981
Στο Remember, 1981

-Στο Remember θυμάσαι ποιοι άλλοι μουσικοί πέρασαν να ντυθούν ;
Ο Rory Gallagher όταν ήρθε για συναυλία στην Αθήνα ήρθε στο μαγαζί, όπως και όλοι οι μουσικοί που βρίσκονταν για το λόγο αυτό στην Ελλάδα. Οι Iron Maiden, οι Scorpions που τους έφερνε ο Γιάννης ο Κουτοβός, ντυνόντουσαν συνέχεια στο Remember, η Debbie Harris των Blondie, o Joe Jackson πήρε το μυτερό παπούτσι στο δίσκο του που ήταν 2-Tone. Πάθαιναν πλάκα με την ατμόσφαιρα του μαγαζιού, όπου έπαιζαν μέσα συνέχεια μουσικές από d.j. Ήθελα να είναι day club, όχι night club. Επίσης είχαν έρθει η Nina Hagen και η Lena Lovich με τις οποίες βρισκόμασταν και στο Λονδίνο, τις έντυνα, είχα κάνει κι εγώ τα μαλλιά μου σαν της Nina Hagen εκεί που έφτιαχνε τα δικά της ! Είναι τρελές αυτές οι δύο τσακωθήκανε και δεν ξαναπαίξανε μαζί. Η Hagen με πήγε στην μεγάλη στουντιάρα στο Camden Town του Λονδίνου, στο βωμό που είχε φτιάξει με όλους τους d.j. μέσα, καμιά δεκαπενταριά, που παίζανε soul to soul προγράμματα, τότε το 1990. Μου δείχνει την μεγάλη κονσόλα ο Jazzie B που τον παρασημοφόρησε μετά η βασίλισσα, και μου λέει θα σου κάνω παραγωγή και θα μου δώσεις τόσες λίρες, ας πούμε 10.000 ευρώ σε σημερινά χρήματα. Σκέφτηκα και δεν το’ κανα. Ήταν δύσκολο να πω πληρώνω να το κάνει, αλλά έτσι γινότανε. Είχα τα λεφτά, αλλά δεν τα έδωσα.

23
Ο Βανάκος με τους Bauhaus

-Με τους Bauhaus τι είχε γίνει ;
Τους έχω γνωρίσει στο Northampton. Μια ώρα με το τραίνο από το Λονδίνο. Εκεί ήταν μια εταιρία η Acme που έφτιαχνε ρούχα πανκοειδή. Παντελόνια, μπλουζάκια. Μου λένε λοιπόν εκεί ότι έχουν ένα γκρουπ που το ντύνουνε και το προμοτάρουνε. Ήταν οι Bauhaus ! O Daniel Ash, ο κιθαρίστας τους, είχε μια τσόπερ, ροκάς. Τους έφερε η Ντόζι με τον Άκη στην Ελλάδα. Είχαν φέρει τότε και τους Talking Heads. Κάναμε βόλτες με τους Bauhaus τους κάναμε κι ένα ντυσιματάκι, έπαιξαν κι έφυγαν.

-Και φτάνουμε στους Profiles…
Ήμουν με τον Αντώνη τον Λόξα, τον ντράμερ, που γούσταρε πολύ έγχρωμο ρούχο, ήταν τρελός μ’ αυτό. Έπαιζε αριστερά και δεξιά και στο Tiffany’s με τον Τζίμη το Βατικιώτη και στο Skylab με το «λαγό», τον Γιάννη το Γιοκαρίνη, με τα πεταχτά δόντια. Έπαιζε και λαϊκά με τον Νταλάρα και τη Βίσση. Του είπε ο Νταλάρας : Ν’ ακούσω Αντώνη. Τι ν’ ακούσεις ; Εγώ ήρθα να ακούσω εσένα, αν μ’ αρέσει να κάτσω. Άντε γεια. Τέτοιο άτομο ήτανε. Και στη Βίσση τα ίδια είπε. Μετά πήγε Αμερική. Με τους Profiles τον έβαλα κι έπαιξε…καρφί. Κατευθείαν δηλαδή. Μου ζήτησε ν’ ακούσει την κασέτα, μπήκαμε στο στούντιο και γράψαμε απευθείας. Τι έπαιζε το άτομο ! Πήρε παραμάσχαλα την κασέτα στην Αμερική, το 1983. Μου έστειλε αντί γράμμα, κασσέτα – συνηθιζόταν τότε αυτό – με τη φωνή του που την ακούγαμε στο Remember : Ρε Γιώργο δεν ξέρω τι να πω, τους αρέσει εδώ αυτός ο δίσκος ! Με τους Profiles στο δίσκο έπαιξε και ο Νίκος Γκίνης μπάσο και κιθάρες, έβαλε και τα πλήκτρα του ο Γιώργος Καραγιαννίδης από τους Sharp Ties και βγήκε ωραία δουλειά. New Wave. Κι αυτός ο δίσκος ήταν παραγωγή του Remember. Τον κόψαμε στο Νέο Ηράκλειο, στο εργοστάσιο της Fabel Sound. 1979. Μιλάγαμε τότε με την Wea και τον Μίλτο Καρατζά, και το Γιαννίκο στην Music Box, αλλά τα λεφτά που έδιναν ήταν τρίχες και κάτι άλλους από εδώ κι από εκεί, κι ο Γιάννης Πετρίδης είχε πει κάτι, δεν τα βρίσκαμε. Ήταν τόσο λίγα τα λεφτά με τα ποσοστά που δίνανε, οπότε λέμε δεν το βγάζουμε μόνοι μας ; Διανομή του δίσκου έγινε στον Καβουκλή που είχε μεγάλο δισκάδικο στην Κυψέλη και φυσικά υπήρχε στο Remember και δώσαμε και μερικές κόπιες στο Jazz Rock στον Μπάμπη τον Καραποστόλη. To δίναμε και δώρο σε φίλους που ψώνιζαν ρούχα από το μαγαζί..

34
Remember Show

-To 1983 κάνεις ένα 45άρι το I Hate Disco…Not The Dance…Τι εννούσες με το τραγούδι αυτό;
Οι καρεκλάδες που πήγαιναν σε αυτές τις χαζές ντίσκο ήταν μια εικόνα πολύ ηλίθια. Άλλο πάμε και διασκεδάζουμε, όπως στις Καρυάτιδες που όλοι οι μοντέρνοι άνθρωποι, ωραίοι χορεύανε χωρίς χαζοφιγούρες και χωρίς να είναι σε ένα στέκι που λέγεται ντίσκο, δηλαδή βλάχοι, βάρα γύφτοι. Τι έγινε ρε μάγκες τι είναι αυτό ; Δεν ψαχνόμασταν να δούμε τι έβγαλαν όλοι αυτοί. Όλα αυτά να τα ακούμε σωρηδόν ; Για ποιο λόγο ; Μέχρι ενός σημείου. Αλλά το καραγκιοζιλίκι της disco Barbarella, άντε μια – δυο φορές μετά άντε γεια. Πηγαίναμε δίπλα σε μια άλλη ντισκοτέκ που λεγόταν Video disco που έδειχνε βίντεο, είχαν εμφανιστεί με σύνθια new wave μπάντες, άλλη ατμόσφαιρα. Όλες αυτές οι ντίσκο Atomic, Αιγάλεα…I Hate Disco…Not The Dance. Χορεύω από 5 χρονών. Εγώ κι Michael Jackson. Είχα βγάλει και μια φιγούρα που την είδα να την κάνει κι εκείνος ολοκληρωμένη. Χόρευα στα Αστέρια της Γλυφάδας, που μετά έγινε αναψυκτήριο και το καλεσμένο συγκρότημα έπαιζε κάθε μεσημέρι στη 1.30. Εκεί είχαν παίξει οι Baroques με το Τζο Μισά, αδερφό του Ντέμη Ρούσσου, και τι δεν έπαιξαν : Congratulation, Foxy Lady…με χίπη στυλ, με τα χρωματιστά πουκάμισα, χαϊμαλιά, ο Μισά με καμπάνα χρωματιστή και πελώρια ζώνη με μεγάλη αγκράφα και έλεγε : I’m The King ! Χόρευαν όλοι με τα μαγιό κι έκανα το κάλεσμα στις κοπέλλες στην πίστα και γινόταν ο χαμός.

George Vanakos || I Hate Disco...Not The Dance / Fast In The Night
 
-Στο πίσω μέρος του δίσκου είναι το τραγούδι σου Fast In The Night. Απάντηση στο Lost In The Night του Χαριτοδιπλωμένου;
Όχι, αυτός βρήκε κι έκανε Lost In The Night, το δικό μου ήταν πριν. Ο “ασχημοτυλιγμένος” ! Έτσι τον έλεγα.

-H σχέση σου με τη ζωγραφική πότε ξεκινά ;
Από πολύ μικρός. Στο δημοτικό με βοηθούσε ο πατέρας μου και έφτιαχνα πολύ δυνατούς χάρτες για το μάθημα. Έτσι έμαθα να ζωγραφίζω με το βαμβάκι, με το ξυστό του μολυβιού, να πετάω το χρώμα και να σχεδιάζω. Μετά ξεπατίκωνα τα κόμικς : Σούπερμαν, Εκπληκτικά, Διαπλανητικά, Παράξενα. Κάθε βδομάδα κυκλοφορούσαν τα έπαιρνε ο Μίμης και τα τέσσερα. Τα διάβαζα και μετά σχεδίαζα. Ήταν πολύ μπροστά με ρομπότ, δηλαδή ότι θα γίνει αύριο ήταν εκεί γραμμένο.

-Με το στίχο πότε καταπιάστηκες;
Στην αρχή έγραφα αγγλικό στίχο και άρχισα να γράφω και ελληνικό στίχο λίγο πριν το 2000. Είχαμε προσπαθήσει με τις Συμπληγάδες και παίζαμε στο πρόγραμμα ένα –δύο ελληνικά κομμάτια. Έβγαλα την ποιητική συλλογή Πόλη Παγίδα το 2004. Υπάρχουν σύνορα και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Ο πολύς κόσμος λέει “έφαγα πόρτα”. Κάτι που μπορεί να συμβεί αδιανόητα, εκεί που δεν το περιμένεις. Από τα κλαμπ μέχρι τους τσολιάδες, όπου δεν προχωράς γιατί πάνω είναι οι κέρβεροι και βγάζουν συμπέρασμα οι 300. Λένε προστατεύουμε για να μην γίνει. Αυτό το βλέπω και σαν παγίδα. Μήπως είστε σταλμένοι για να γίνει το θέμα και να μην μπορούμε να μιλήσουμε και να σταθούμε ελεύθεροι ; Υπάρχουν μέτρα και σταθμά. Δεν πας παραπάνω. Αν είσαι μέσα σ’ ένα κόλπο, μέσα σε μια οργάνωση, μέσα σ’ ένα σύνδεσμο, σ’ ένα σύλλογο, λίγο gay, λίγο ανώμαλος από δω, λίγο ανώμαλος από κει, μπορεί να σε βολέψουνε και να προχωράς. Ξεκλειδώνουνε δηλαδή οι πόρτες και προχωράς. Η Πόλη Παγίδα όμως είναι στον σβέρκο. Όλες οι πόλεις έχουν κάποιους νόμους και δεν αφήνουν τον άνθρωπο να είναι ελεύθερος.

36
Ο Γιάννης Αλεξίου με τον Γιώργο Βανάκο

-Η απάντησή σου στην Πόλη Παγίδα είναι η δημιουργία της ομάδας Friends Of Art ;

Οι Φίλοι Της Τέχνης ιδρύθηκαν το 1987 και έκαναν την πρώτη έκθεση στον Ελληνο-Γαλλικό Σύνδεσμο, όπου μένει από τότε γραμμή να κάνουμε κάθε χρόνο μια έκθεση εκεί με μια νέα πρόταση κάθε φορά. Ζωγραφική, μουσική και ποίηση. Η Friends Of Art είναι μια φιλική ομάδα η οποία θα μπορούσε να κάνει εκθέσεις χωρίς να τσακώνεται. Καλλιτέχνες οι οποίοι δεν τσακώνονται μεταξύ τους, καλλιτέχνες οι οποίοι δεν κοιτούν μόνο το χρήμα εκείνη την στιγμή. Αν δημιουργήσεις για να πουλήσεις το έργο, δεν είναι καλό τελικά. Είναι παραγγελία. Δεν είναι δική σου δημιουργία. Εμείς θέλουμε δημιουργία και να πηγαίνει όπως πρέπει το έργο. Δεν το φτιάχνουμε για να έρθει να το πάρει ο τάδε. Η ομάδα δημιουργεί μια αίσθηση δημιουργίας, μια αίσθηση εξέλιξης και όχι πάμε άλλη μια παραγγελία, πάμε να πάρουμε λεφτά. Οι καλλιτέχνες φάνηκαν εδώ και χρόνια ότι είναι περίεργοι και ασυνεννόητοι, και μουσικοί και ζωγράφοι, άστα να πάνε, όλοι κάνουν το ίδιο, όλοι θέλουν. Καθίστε καλά, δεν ασχολούμαι μαζί σας. Οπότε οι Friends Of Art τι είναι ; Εγώ και δυο φίλοι μου. Δεν θέλω να κάνω ομαδικές εκθέσεις. Για ποιο λόγο ; Να είμαστε πολλοί και να τσακωθούμε ; Μπαίνεις στο χώρο και σε πιάνει ο καλλιτέχνης και σου εξηγεί το μεγάλο έργο που έφτιαξε και οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι μέσα στο χώρο. Έλα να το δεις, είμαι εγώ. Αυτό λέει ο καθένας από την ομαδική έκθεση. Άντε γεια.

35
Στο Λονδίνο

-Ποια είναι η αποτίμησή σου για το ελληνικό ροκ ;
Το ροκ έχει κακές, μαύρες στιγμές γιατί όλοι θέλουν να μοιάζουν με τον Gallagher, τέλος πάντων να μοιάζουν με κάποιον. Θέλουν να μπλέξουν το δημοτικο-λαϊκό, το ροκ, ένα αχταρμάς δηλαδή και μια ακουστική εικόνα που δεν σε χαροποιεί, σε μιζεριάζει. Αυτό αποφεύγω, την μιζέρια. Δεν ακούς στίχους για να κλάψεις πάντα. Εντάξει, έρχεται μια ώρα που θέλεις να κλάψεις ή χωρίς να το καταλάβεις κλαίς. Βγαίνει το δράμα που μπορεί να είναι υγιέστατο εκείνη την ώρα, αλλά δεν βγαίνουμε έξω για να πάμε να μιζεριάσουμε. Να δούμε κάποιους τύπους άσχετους που είδαν ότι έρχονται τα φράγκα και λένε κάποιους στίχους και προσπαθούν να γεφυρώσουν το λαϊκό μπουζούκι να το πάνε από δω, να το πάνε από εκεί και να πουν είμαστε ροκάδες. Ή ροκ, κλεισμένα μάτια, παρωπίδες δηλαδή. Το ροκ δημιουργήθηκε πριν πολλά χρόνια, προχωράμε και δεν μπορεί να είσαι ο παλιοροκάς. Δηλαδή βγαίνεις και παίζεις παλιό ροκ και είσαι ευχαριστημένος που μοιάζεις με την εικόνα εκείνου το ’72 ; Ναι μεν μια ανάμνηση, αλλά συνέχεια να γίνεται αυτό το πράγμα και να λέγεσαι ροκάς ; Δεν θέλω να λέγομαι ροκάς.

-Ποιους μουσικούς και συγκροτήματα εκτιμάς στην Ελλάδα ;
Μόνο τους Socrates μπορώ να φανταστώ. Εκτιμώ που επέλεξαν να είναι δάσκαλοι, να παίζουν μουσικές, να έχουν ένα στυλ και να προχωράει ο καιρός και να σκέφτονται όλοι κοίτα πως το παίζουν και δεν άλλαξαν στάση.

-Το καπέλο σου ;
Του Captain Sensible. Ο πρώτος διδάξας.

VANAKOS - FREE IN THE CITY ( F.T.R. NEW DEMO)

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!