Για δυο εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη (30/3 - Μέγαρο Μουσικής) και Αθήνα (2/4 - Θέατρο Τζένη Καρέζη) ετοιμάζεται ο Γιώργος Περρής.
Τίτλος των εμφανίσεών του: Playlist. Σαν τις λίστες που όλοι φτιάχνουμε στη σύγχρονη εποχή και ακούμε με διάφορους τρόπους. Μια τέτοια λίστα θα παρουσιάσει και ο ταλαντούχος Γιώργος Περρής, με μοναδικό συνδετικό κρίκο, ανάμεσα στα τραγούδια που αυτή θα περιλαμβάνει, την αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι.
Με αφορμή τις δυο αυτές συναυλίες κάναμε μια όμορφη κουβέντα.
Τι θα περιλαμβάνουν οι φετινές σας εμφανίσεις σας, τόσο στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (30/3), όσο και στο θέατρο Τζένη Καρέζη στην Αθήνα (2/4); Πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές θα είναι σε σχέση με τις προηγούμενές σας;
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο φετινό πρόγραμμα, ήταν ξεκάθαρο μέσα μου πως δεν ήθελα κάποια συγκεκριμένη θεματολογία. Έχω την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια όλοι ψάχνουν ένα περιβόητο concept, περισσότερο από ό,τι ψάχνουν το ίδιο το τραγούδι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες φορές να χάνεται η ουσία, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη μουσική και το τι θέλει να εκφράσει ο κάθε καλλιτέχνης. Φέτος λοιπόν αποφάσισα, ξεκινώντας από την δική μου δισκογραφία και περνώντας στα τραγούδια δημιουργών που αγαπώ και έχουν επηρεάσει το ποιος είμαι σήμερα, να επικεντρωθώ μόνο σε αυτό: τη μουσική. Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, κινηματογραφικά, παραδοσιακά, ερωτικά και υπαρξιακά, όλα συνυπάρχουν και συνθέτουν ένα καρδιογράφημα συναισθημάτων. Βέβαια, έχουμε πειράξει πολύ τις ενορχηστρώσεις και σε κάποια κομμάτια του ρεπερτορίου μου για πρώτη φορά έχουμε δώσει έναν πιο ηλεκτρικό χαρακτήρα. Επίσης, για πρώτη φορά θα παρουσιάσω κάποια τραγούδια από τον δίσκο που ετοιμάζουμε με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και περιμένω πώς και πώς να δω την αντίδραση του κόσμου σε αυτά τα τραγούδια.
Τραγουδάτε εδώ και πολλά χρόνια επαγγελματικά. Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείτε τα χρόνια του «ερασιτεχνικού τραγουδιού» της ανωνυμίας; Πόσο έχει επηρεάσει η αναγνωρισιμότητα τον τρόπο που αντιμετωπίζετε το τραγούδι;
Δεν νομίζω πως θα χάσω ποτέ την «ερασιτεχνική» αγάπη που έχω για τη μουσική. Ναι μεν έγινε επάγγελμά μου και με τα χρόνια μπορεί να άλλαξε ο τρόπος που κάνω μουσική, όπως άλλαξαν και οι συνθήκες, τα μέσα και οι απαιτήσεις μου ως προς αυτό που κάνω, αλλά το 4χρονο παιδί που δεν έβρισκε καμία άλλη διέξοδο εκτός από το να τραγουδά είναι ακόμα εδώ. Αυτή η ενέργεια είναι που με κάνει ακόμα να παλεύω παρά τις δυσκολίες και να μην χάνω ποτέ τον ενθουσιασμό μου. Η αναγνωρισιμότητα απλά με κάνει πιο προσεκτικό και με έμαθε να μετράω τη σιωπή μου παραπάνω από πριν.
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία «πνέει τα λοίσθια», τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο άνθρωπο, ένα νέο καλλιτέχνη, να θέλει να κυκλοφορήσει ένα cd;
Είναι σαν να με ρωτάτε για ποιο λόγο θέλει το χορτάρι να φυτρώσει σε καμένη γη. Γιατί απλούστατα δεν έχει άλλη επιλογή, αυτή είναι η φύση. Όσο κι αν καταρρέει η δισκογραφία διεθνώς και κυρίως όσο κι αν έχει υποβαθμιστεί η αξία της μουσικής στο κοινό, εκείνη δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Πάντα θα υπάρχουν νέοι που ηχογραφούν κάτι στο δωμάτιό τους, στο κινητό τους ή οπουδήποτε αλλού. Εγώ απλούστατα αρνούμαι να παραδώσω τα όπλα, δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου κάτι τέτοιο. Θα παλέψω γι’ αυτό που έχω να πω και αυτό που έχω να επικοινωνήσω με τον κόσμο.
Η καλλιτεχνική σας δράση δεν περιορίζεται στον ελληνικό χώρο, αλλά εκτείνεται και στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία. Ποιον από τους δύο «δημιουργικούς στίβους» προτιμάτε και για ποιο λόγο; Τι σας κάνει να επιστρέφετε στην Ελλάδα, όταν κατορθώνετε σημαντικά πράγματα στο εξωτερικό;
Μου την κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί το ένα θα έπρεπε να αναιρεί το άλλο. Η διεθνής καριέρα δεν σημαίνει αυτόματα ότι παύεις να υπάρχεις στη χώρα σου. Δεν μου αρέσει να θεωρούμε αυτονόητο ότι η εγχώρια καριέρα είναι λιγότερο σημαντική από αυτή στο εξωτερικό ή ότι αντίθετα, επειδή έχω διεθνή καριέρα δεν έχω θέση στη μουσική της Ελλάδας. Μπορεί να μην φαίνομαι όσο οι άλλοι συνάδελφοί μου ή να μην είμαι τόσο παρών στα πράγματα, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω των υποχρεώσεών μου κι όχι γιατί δεν επενδύω στη χώρα μου. Στην Ελλάδα πάντα θα επιστρέφω γιατί εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και πρωτοϋπήρξα σαν καλλιτέχνης και αυτό για όσο αισθάνομαι ότι κάτι έχω να πω. Δεν έχω προτίμηση σε κάποιον από τους δύο «στίβους» όπως λέτε, άλλες δυνατότητες μού προσφέρει ο καθένας, όπως και άλλες δυσκολίες και εμπόδια.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή να είναι και μουσικός ταυτόχρονα; Κάνετε μαθήματα φωνητικής; Πόσο σημαντικά είναι αυτά για έναν τραγουδιστή;
Όσο σημαντικό είναι και το ένστικτο. Η τεχνική γνώση είναι απαραίτητη και σου προσφέρει μία άλλη οπτική στη μελέτη και τη δουλειά σου. Σε βοηθάει να εμβαθύνεις και να αντιληφθείς την ουσία της μουσικής εντελώς διαφορετικά. Από την άλλη, υπάρχουν ατελείωτα παραδείγματα σπουδαίων τραγουδιστών που δεν διάβαζαν μουσική, από τον Luciano Pavarotti και την Barbra Streisand ως την Βίκυ Μοσχολιού, αλλά τι τεράστιο ταλέντο είχαν πέρα από την παρτιτούρα και τι δίψα για να υψώσουν τον πήχη της τέχνης τους… Εγώ ξεκίνησα πιάνο όταν ήμουν πολύ μικρός και τα μαθήματα φωνητικής γύρω στα 19 και από τότε δεν έχω σταματήσει. Καθημερινά μελετάω αυτούς τους μύες που είναι η φωνή. Άλλωστε, δεν έχω κάποια άλλη περιουσία, παρά μόνο τις χορδές μου, για να προσέξω.
Πότε και σε ποια συγκυρία ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο;
Είχα την τύχη να ζήσω αρκετές «πρώτες φορές». Θυμάμαι όταν άκουσα για πρώτη φορά στα 22 μου το «Καραβάνι» από τον Μελωδία την ώρα που οδηγούσα. Κόντεψα να τρακάρω από τον ενθουσιασμό μου! Μερικά χρόνια αργότερα, το 2012 βρισκόμουν σε ένα ταξί στον Καναδά όταν άκουσα το πρώτο μου γαλλικό τραγούδι στο ραδιόφωνο και μάλιστα όταν είπα στον ταξιτζή ότι ήμουν εγώ που τραγουδούσα, αρνήθηκε να μου πάρει χρήματα γιατί ήταν από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια. Η άλλη πρωτιά ήταν στην Αυστραλία, όταν με το που έφτασα εκεί, πήγα σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ και άκουσα το «I will wait for you» να παίζει… Θυμάμαι ότι σταμάτησα στο διάδρομο με τα ζυμαρικά, έμεινα ακίνητος και δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να χοροπηδήξω! Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.
Σε ποιες περιστάσεις και με ποιους τρόπους ακούτε μουσική; Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα πρώτο - πρώτο από το πρωί που ξυπνήσατε;
Ακούω μουσική καθημερινά, κυρίως κλασική, όπερα και κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ ιδιαίτερα. Επίσης, παρακολουθώ τους καλλιτέχνες της γενιάς μου ανά τον κόσμο, τουλάχιστον αυτούς που θεωρώ πως με εκφράζουν. Σήμερα ήταν η εξαίρεση, άκουσα μόνο το τραγούδι της θάλασσας, είναι η πιο όμορφη μελωδία στον κόσμο.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες; Ποια είναι τα πρώτα σας ακούσματα, εκείνα που θυμόσαστε από παιδί;
Είναι πολλοί… τα πρώτα μου ινδάλματα ήταν η Νάνα Μούσχουρη και η Μαρία Κάλλας. Νομίζω πως οι δύο αυτές σπουδαίες Ελληνίδες είχαν μία παράλληλη καριέρα, η καθεμία στο δικό της χώρο. Από την Μούσχουρη έμαθα το ζεστό, λυρικό και απλωμένο φραζάρισμα στο τραγούδι αλλά και την απίστευτη θέληση, ενώ από την Κάλλας ήταν σαν να δέχτηκα μέσα μου τους κραδασμούς όλης της σοφίας που μπορεί να περάσει μία φωνή στο σύμπαν. Αργότερα στην εφηβεία ερωτεύτηκα την Lara Fabian, γιατί έβλεπα μία νέα κοπέλα η οποία είχε κατακτήσει τον κόσμο μέσα από αυτή την ουράνια φωνή και γράφοντας η ίδια τα κομμάτια της. Τεράστια επιρροή στη ζωή μου υπήρξε ο Μάνος Χατζιδάκις, ήταν η πατρική φιγούρα που δεν είχα ποτέ, κι ας μην τον γνώρισα.. Η πιο οικεία ελληνική φωνή στα αυτιά μου είναι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, έχει τη θάλασσα στο λαρύγγι της. Επίσης έμαθα πολλά μελετώντας τον Γιώργο Νταλάρα.
Ποιο όνειρο θα θέλατε να εκπληρώσετε μέσα από το τραγούδι;
Η λίστα παραείναι μεγάλη για να χωρέσει σε αυτή τη συνέντευξη… Είναι τόσα πολλά τα όνειρα, εύχομαι να μην πάψω ποτέ να τα κυνηγώ. Άλλωστε, γι’ αυτό ήθελα τόσο πολύ να τραγουδήσω, για να ονειρευτώ όλα όσα έλειπαν από τη ζωή μου.
Έχετε τραγουδήσει δίπλα σε σπουδαίους δημιουργούς και ερμηνευτές. Ξεχωρίζετε κάποια από αυτές τις συνεργασίες και για ποιο λόγο; Υπάρχει κάποια συνεργασία που επιθυμείτε ιδιαιτέρως και δεν έχει συμβεί έως τώρα;
Η καθεμία από αυτές τις συνεργασίες ήταν σημαντική και με έμαθε κάτι. Θα ξεχώριζα τη «μαθητεία» μου δίπλα στον Μάριο Φραγκούλη, καθώς μου επέβαλλε να βρω τον εαυτό μου, να μην κάνω υποχωρήσεις στο ποιος είμαι και να βάζω τον πήχη πάντα ψηλά, αλλά και με τον θρυλικό Michel Legrand, ο οποίος δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από την ατελείωτη αναζήτηση της τελειότητας. Με πολλούς καλλιτέχνες θα ήθελα να συνεργαστώ, μου αρέσει πολύ αυτή η ανταλλαγή ενεργειών. Στο εξωτερικό θα ήθελα πολύ με τον Sting και τον Sam Smith, ενώ θα ήθελα σαν τρελός να τραγουδήσω την μουσική του Abel Korzeniowski. Στην Ελλάδα, παιδικό μου όνειρο θα ήταν να τραγουδήσω με τον Γιώργο Νταλάρα αλλά κάποια στιγμή ελπίζω να βρεθούμε επί σκηνής και την φίλη μου Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη γενιά σας, τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε δημιουργικό επίπεδο; Υπάρχει «νέο αίμα» στο τραγούδι;
Ακούω πολλά και διαφορετικά είδη. Πολλή κλασική και όπερα, τζαζ, μεγάλους τραγουδοποιούς του κόσμου, μεγάλες φωνές, gospel, ποπ, παραδοσιακό τραγούδι. Στα δύσκολα, παρατηρώ πως πάντα επανέρχομαι στο δικό μου πυρήνα, σε αυτούς που με διαμόρφωσαν σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο: Κάλλας, Χατζιδάκις, Μούσχουρη, Brel, Barbara, Bach. Ακούω πολύ τους καλλιτέχνες της γενιάς μου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με εμπνέουν, όσο διαφορετικό είδος μουσικής κι αν κάνουμε. Μου αρέσει που βρίσκω νέα παιδιά με πάθος, ιδέες, υπομονή και τρέλα, γιατί πρέπει να είσαι πραγματικά τρελός για να θέλεις να κάνεις μουσική στην εποχή μας! Υπάρχει νέο αίμα και είναι εδώ, με σεβασμό προς τους παλιότερους, αλλά και με θράσος προς το μέλλον. Κι αυτό είναι υγιές.
Πείτε μου μια συναυλία που παρακολουθήσατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Γιατί την επιλέγετε;
Σεπτέμβριος του 1987 στο Καλλιμάρμαρο. Ήμουν μόλις 4, αλλά τρέλανα τους γονείς μου για να με πάνε να δω τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο και τη Νάνα Μούσχουρη. Όταν κλείνω τα μάτια, ακόμα πετάγονται μέσα από το λαβύρινθο της μνήμης μου εικόνες και ήχοι από εκείνο το βράδυ.
Και μια συναυλία που θα θέλατε να παρακολουθήσετε ή να έχετε παρακολουθήσει.
Θα έδινα τα πάντα για να είχα δει την Κάλλας στο Βερολίνο το 1955 να παίζει την Lucia di Lamermoor, αλλά και για να είχα δει τον Freddie Mercury σε οποιαδήποτε συναυλία του.
Ευχαριστώ θερμά.
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ.
Τίτλος των εμφανίσεών του: Playlist. Σαν τις λίστες που όλοι φτιάχνουμε στη σύγχρονη εποχή και ακούμε με διάφορους τρόπους. Μια τέτοια λίστα θα παρουσιάσει και ο ταλαντούχος Γιώργος Περρής, με μοναδικό συνδετικό κρίκο, ανάμεσα στα τραγούδια που αυτή θα περιλαμβάνει, την αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι.
Με αφορμή τις δυο αυτές συναυλίες κάναμε μια όμορφη κουβέντα.
Τι θα περιλαμβάνουν οι φετινές σας εμφανίσεις σας, τόσο στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (30/3), όσο και στο θέατρο Τζένη Καρέζη στην Αθήνα (2/4); Πόσο ίδιες και πόσο διαφορετικές θα είναι σε σχέση με τις προηγούμενές σας;
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο φετινό πρόγραμμα, ήταν ξεκάθαρο μέσα μου πως δεν ήθελα κάποια συγκεκριμένη θεματολογία. Έχω την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια όλοι ψάχνουν ένα περιβόητο concept, περισσότερο από ό,τι ψάχνουν το ίδιο το τραγούδι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες φορές να χάνεται η ουσία, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη μουσική και το τι θέλει να εκφράσει ο κάθε καλλιτέχνης. Φέτος λοιπόν αποφάσισα, ξεκινώντας από την δική μου δισκογραφία και περνώντας στα τραγούδια δημιουργών που αγαπώ και έχουν επηρεάσει το ποιος είμαι σήμερα, να επικεντρωθώ μόνο σε αυτό: τη μουσική. Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, κινηματογραφικά, παραδοσιακά, ερωτικά και υπαρξιακά, όλα συνυπάρχουν και συνθέτουν ένα καρδιογράφημα συναισθημάτων. Βέβαια, έχουμε πειράξει πολύ τις ενορχηστρώσεις και σε κάποια κομμάτια του ρεπερτορίου μου για πρώτη φορά έχουμε δώσει έναν πιο ηλεκτρικό χαρακτήρα. Επίσης, για πρώτη φορά θα παρουσιάσω κάποια τραγούδια από τον δίσκο που ετοιμάζουμε με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και περιμένω πώς και πώς να δω την αντίδραση του κόσμου σε αυτά τα τραγούδια.
Τραγουδάτε εδώ και πολλά χρόνια επαγγελματικά. Υπάρχουν στιγμές που νοσταλγείτε τα χρόνια του «ερασιτεχνικού τραγουδιού» της ανωνυμίας; Πόσο έχει επηρεάσει η αναγνωρισιμότητα τον τρόπο που αντιμετωπίζετε το τραγούδι;
Δεν νομίζω πως θα χάσω ποτέ την «ερασιτεχνική» αγάπη που έχω για τη μουσική. Ναι μεν έγινε επάγγελμά μου και με τα χρόνια μπορεί να άλλαξε ο τρόπος που κάνω μουσική, όπως άλλαξαν και οι συνθήκες, τα μέσα και οι απαιτήσεις μου ως προς αυτό που κάνω, αλλά το 4χρονο παιδί που δεν έβρισκε καμία άλλη διέξοδο εκτός από το να τραγουδά είναι ακόμα εδώ. Αυτή η ενέργεια είναι που με κάνει ακόμα να παλεύω παρά τις δυσκολίες και να μην χάνω ποτέ τον ενθουσιασμό μου. Η αναγνωρισιμότητα απλά με κάνει πιο προσεκτικό και με έμαθε να μετράω τη σιωπή μου παραπάνω από πριν.
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία «πνέει τα λοίσθια», τι είναι αυτό που κάνει ένα νέο άνθρωπο, ένα νέο καλλιτέχνη, να θέλει να κυκλοφορήσει ένα cd;
Είναι σαν να με ρωτάτε για ποιο λόγο θέλει το χορτάρι να φυτρώσει σε καμένη γη. Γιατί απλούστατα δεν έχει άλλη επιλογή, αυτή είναι η φύση. Όσο κι αν καταρρέει η δισκογραφία διεθνώς και κυρίως όσο κι αν έχει υποβαθμιστεί η αξία της μουσικής στο κοινό, εκείνη δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Πάντα θα υπάρχουν νέοι που ηχογραφούν κάτι στο δωμάτιό τους, στο κινητό τους ή οπουδήποτε αλλού. Εγώ απλούστατα αρνούμαι να παραδώσω τα όπλα, δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου κάτι τέτοιο. Θα παλέψω γι’ αυτό που έχω να πω και αυτό που έχω να επικοινωνήσω με τον κόσμο.
Η καλλιτεχνική σας δράση δεν περιορίζεται στον ελληνικό χώρο, αλλά εκτείνεται και στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία. Ποιον από τους δύο «δημιουργικούς στίβους» προτιμάτε και για ποιο λόγο; Τι σας κάνει να επιστρέφετε στην Ελλάδα, όταν κατορθώνετε σημαντικά πράγματα στο εξωτερικό;
Μου την κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί το ένα θα έπρεπε να αναιρεί το άλλο. Η διεθνής καριέρα δεν σημαίνει αυτόματα ότι παύεις να υπάρχεις στη χώρα σου. Δεν μου αρέσει να θεωρούμε αυτονόητο ότι η εγχώρια καριέρα είναι λιγότερο σημαντική από αυτή στο εξωτερικό ή ότι αντίθετα, επειδή έχω διεθνή καριέρα δεν έχω θέση στη μουσική της Ελλάδας. Μπορεί να μην φαίνομαι όσο οι άλλοι συνάδελφοί μου ή να μην είμαι τόσο παρών στα πράγματα, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω των υποχρεώσεών μου κι όχι γιατί δεν επενδύω στη χώρα μου. Στην Ελλάδα πάντα θα επιστρέφω γιατί εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και πρωτοϋπήρξα σαν καλλιτέχνης και αυτό για όσο αισθάνομαι ότι κάτι έχω να πω. Δεν έχω προτίμηση σε κάποιον από τους δύο «στίβους» όπως λέτε, άλλες δυνατότητες μού προσφέρει ο καθένας, όπως και άλλες δυσκολίες και εμπόδια.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή να είναι και μουσικός ταυτόχρονα; Κάνετε μαθήματα φωνητικής; Πόσο σημαντικά είναι αυτά για έναν τραγουδιστή;
Όσο σημαντικό είναι και το ένστικτο. Η τεχνική γνώση είναι απαραίτητη και σου προσφέρει μία άλλη οπτική στη μελέτη και τη δουλειά σου. Σε βοηθάει να εμβαθύνεις και να αντιληφθείς την ουσία της μουσικής εντελώς διαφορετικά. Από την άλλη, υπάρχουν ατελείωτα παραδείγματα σπουδαίων τραγουδιστών που δεν διάβαζαν μουσική, από τον Luciano Pavarotti και την Barbra Streisand ως την Βίκυ Μοσχολιού, αλλά τι τεράστιο ταλέντο είχαν πέρα από την παρτιτούρα και τι δίψα για να υψώσουν τον πήχη της τέχνης τους… Εγώ ξεκίνησα πιάνο όταν ήμουν πολύ μικρός και τα μαθήματα φωνητικής γύρω στα 19 και από τότε δεν έχω σταματήσει. Καθημερινά μελετάω αυτούς τους μύες που είναι η φωνή. Άλλωστε, δεν έχω κάποια άλλη περιουσία, παρά μόνο τις χορδές μου, για να προσέξω.
Πότε και σε ποια συγκυρία ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο;
Είχα την τύχη να ζήσω αρκετές «πρώτες φορές». Θυμάμαι όταν άκουσα για πρώτη φορά στα 22 μου το «Καραβάνι» από τον Μελωδία την ώρα που οδηγούσα. Κόντεψα να τρακάρω από τον ενθουσιασμό μου! Μερικά χρόνια αργότερα, το 2012 βρισκόμουν σε ένα ταξί στον Καναδά όταν άκουσα το πρώτο μου γαλλικό τραγούδι στο ραδιόφωνο και μάλιστα όταν είπα στον ταξιτζή ότι ήμουν εγώ που τραγουδούσα, αρνήθηκε να μου πάρει χρήματα γιατί ήταν από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια. Η άλλη πρωτιά ήταν στην Αυστραλία, όταν με το που έφτασα εκεί, πήγα σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ και άκουσα το «I will wait for you» να παίζει… Θυμάμαι ότι σταμάτησα στο διάδρομο με τα ζυμαρικά, έμεινα ακίνητος και δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να χοροπηδήξω! Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.
Σε ποιες περιστάσεις και με ποιους τρόπους ακούτε μουσική; Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα πρώτο - πρώτο από το πρωί που ξυπνήσατε;
Ακούω μουσική καθημερινά, κυρίως κλασική, όπερα και κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ ιδιαίτερα. Επίσης, παρακολουθώ τους καλλιτέχνες της γενιάς μου ανά τον κόσμο, τουλάχιστον αυτούς που θεωρώ πως με εκφράζουν. Σήμερα ήταν η εξαίρεση, άκουσα μόνο το τραγούδι της θάλασσας, είναι η πιο όμορφη μελωδία στον κόσμο.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες; Ποια είναι τα πρώτα σας ακούσματα, εκείνα που θυμόσαστε από παιδί;
Είναι πολλοί… τα πρώτα μου ινδάλματα ήταν η Νάνα Μούσχουρη και η Μαρία Κάλλας. Νομίζω πως οι δύο αυτές σπουδαίες Ελληνίδες είχαν μία παράλληλη καριέρα, η καθεμία στο δικό της χώρο. Από την Μούσχουρη έμαθα το ζεστό, λυρικό και απλωμένο φραζάρισμα στο τραγούδι αλλά και την απίστευτη θέληση, ενώ από την Κάλλας ήταν σαν να δέχτηκα μέσα μου τους κραδασμούς όλης της σοφίας που μπορεί να περάσει μία φωνή στο σύμπαν. Αργότερα στην εφηβεία ερωτεύτηκα την Lara Fabian, γιατί έβλεπα μία νέα κοπέλα η οποία είχε κατακτήσει τον κόσμο μέσα από αυτή την ουράνια φωνή και γράφοντας η ίδια τα κομμάτια της. Τεράστια επιρροή στη ζωή μου υπήρξε ο Μάνος Χατζιδάκις, ήταν η πατρική φιγούρα που δεν είχα ποτέ, κι ας μην τον γνώρισα.. Η πιο οικεία ελληνική φωνή στα αυτιά μου είναι η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, έχει τη θάλασσα στο λαρύγγι της. Επίσης έμαθα πολλά μελετώντας τον Γιώργο Νταλάρα.
Ποιο όνειρο θα θέλατε να εκπληρώσετε μέσα από το τραγούδι;
Η λίστα παραείναι μεγάλη για να χωρέσει σε αυτή τη συνέντευξη… Είναι τόσα πολλά τα όνειρα, εύχομαι να μην πάψω ποτέ να τα κυνηγώ. Άλλωστε, γι’ αυτό ήθελα τόσο πολύ να τραγουδήσω, για να ονειρευτώ όλα όσα έλειπαν από τη ζωή μου.
Έχετε τραγουδήσει δίπλα σε σπουδαίους δημιουργούς και ερμηνευτές. Ξεχωρίζετε κάποια από αυτές τις συνεργασίες και για ποιο λόγο; Υπάρχει κάποια συνεργασία που επιθυμείτε ιδιαιτέρως και δεν έχει συμβεί έως τώρα;
Η καθεμία από αυτές τις συνεργασίες ήταν σημαντική και με έμαθε κάτι. Θα ξεχώριζα τη «μαθητεία» μου δίπλα στον Μάριο Φραγκούλη, καθώς μου επέβαλλε να βρω τον εαυτό μου, να μην κάνω υποχωρήσεις στο ποιος είμαι και να βάζω τον πήχη πάντα ψηλά, αλλά και με τον θρυλικό Michel Legrand, ο οποίος δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από την ατελείωτη αναζήτηση της τελειότητας. Με πολλούς καλλιτέχνες θα ήθελα να συνεργαστώ, μου αρέσει πολύ αυτή η ανταλλαγή ενεργειών. Στο εξωτερικό θα ήθελα πολύ με τον Sting και τον Sam Smith, ενώ θα ήθελα σαν τρελός να τραγουδήσω την μουσική του Abel Korzeniowski. Στην Ελλάδα, παιδικό μου όνειρο θα ήταν να τραγουδήσω με τον Γιώργο Νταλάρα αλλά κάποια στιγμή ελπίζω να βρεθούμε επί σκηνής και την φίλη μου Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Τι μουσική ακούτε; Πώς βλέπετε τη γενιά σας, τόσο σε ερμηνευτικό, όσο και σε δημιουργικό επίπεδο; Υπάρχει «νέο αίμα» στο τραγούδι;
Ακούω πολλά και διαφορετικά είδη. Πολλή κλασική και όπερα, τζαζ, μεγάλους τραγουδοποιούς του κόσμου, μεγάλες φωνές, gospel, ποπ, παραδοσιακό τραγούδι. Στα δύσκολα, παρατηρώ πως πάντα επανέρχομαι στο δικό μου πυρήνα, σε αυτούς που με διαμόρφωσαν σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο: Κάλλας, Χατζιδάκις, Μούσχουρη, Brel, Barbara, Bach. Ακούω πολύ τους καλλιτέχνες της γενιάς μου, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με εμπνέουν, όσο διαφορετικό είδος μουσικής κι αν κάνουμε. Μου αρέσει που βρίσκω νέα παιδιά με πάθος, ιδέες, υπομονή και τρέλα, γιατί πρέπει να είσαι πραγματικά τρελός για να θέλεις να κάνεις μουσική στην εποχή μας! Υπάρχει νέο αίμα και είναι εδώ, με σεβασμό προς τους παλιότερους, αλλά και με θράσος προς το μέλλον. Κι αυτό είναι υγιές.
Πείτε μου μια συναυλία που παρακολουθήσατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Γιατί την επιλέγετε;
Σεπτέμβριος του 1987 στο Καλλιμάρμαρο. Ήμουν μόλις 4, αλλά τρέλανα τους γονείς μου για να με πάνε να δω τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο και τη Νάνα Μούσχουρη. Όταν κλείνω τα μάτια, ακόμα πετάγονται μέσα από το λαβύρινθο της μνήμης μου εικόνες και ήχοι από εκείνο το βράδυ.
Και μια συναυλία που θα θέλατε να παρακολουθήσετε ή να έχετε παρακολουθήσει.
Θα έδινα τα πάντα για να είχα δει την Κάλλας στο Βερολίνο το 1955 να παίζει την Lucia di Lamermoor, αλλά και για να είχα δει τον Freddie Mercury σε οποιαδήποτε συναυλία του.
Ευχαριστώ θερμά.
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ.
