Στο στούντιο ο Χρήστος Νικολόπουλος κουρδίζει το μπουζούκι. Ο Γιώργος Μαργαρίτης τον ρωτά: «Θα παίξουμε το Βραδιάζει ή Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά;» και γυρνώντας προς τον Γιώργο Παγιάτη συμπληρώνει: «Άντε γιατί πρέπει να κάνουμε και τη συνέντευξη στο κτήμα μου, στο Πολυδένδρι».
Οι παραπάνω κουβέντες και εικόνες είναι στιγμές από την «υπερπαραγωγή» που στήσαμε για τον Γιώργο Μαργαρίτη. Πήγαμε στην «αράχτρα» όπως αποκαλεί ο ίδιος και οι φίλοι του το εξοχικό του, με τους μπαξέδες και τα άλλα καλούδια του, κουβεντιάσαμε μαζί του και βιντεοσκοπήσαμε τη συνομιλία μας. Προνόμιο λίγων και εκλεκτών αφού στο κτήμα του ερμηνευτή, εκτός του ότι το επισκέπτονται μόνο όσοι έχουν τα κατάλληλα «διαπιστευτήρια», δεν έχει διαβεί τις ποτέ πόρτες του για να αποθανατίσει τις ομορφιές του τηλεοπτική κάμερα. (Η εν λόγω συνέντευξη θα εμφανιστεί στο www.ogdoo.gr σε τέσσερις αυτόνομες ενότητες).
Και το σημαντικότερο «βάλαμε» τον Μαργαρίτη στο στούντιο Ν, για να ηχογραφήσει ειδικά για το www.ogdoo.gr κλασικά λαϊκά τραγούδια, «μεράκια μιας ζωής» όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Γιώργος. Στις εγγραφές αυτές δεχθήκαμε κι ένα πολύτιμο «δώρο»: την τέχνη και προσωπικότητα του Χρήστου Νικολόπουλου, που πήρε μέρος σε ορισμένα τραγούδια. Συμπράξεις μοναδικές, ανεπανάληπτες.
Με τον Γιώργο Μαργαρίτη συνδεόμαστε με δεσμούς φιλίας και αλληλοεκτίμησης. Ο Γιώργος είναι λαϊκός τραγουδιστής με Λ και Τ κεφαλαία και βαριά. Μονάκριβος πια συνεχιστής της υψηλής σχολής του Μάρκου, του Παγιουμτζή, του Μοσχονά, του Τσαουσάκη, του Μπίνη, του Λαύκα, του Ευσταθίου, του Περπινιάδη, του Ζαγοραίου και άλλων στιβαρών βάρδων που συνδύαζαν στις ερμηνείες του την τραχιά, αρρενωπή, στακάτη λαλιά με γλυκές, ευαίσθητες πινελιές. Αν και ο Μαργαρίτης στην παλέτα του έχει και υποδόρια χρώματα από Στέλιο μέχρι και Γρηγόρη.
Στα χρόνια του ’70 πέρασε απ’ το σχολειό των ζόρικων μπουζουκάδικων, απόκτησε ρεπερτόριο, εμπειρίες και γνώση. Στη δεκαετία του ’80 μπήκε ως πρωταγωνιστής με όχημα τα τραγούδια του Σούκα, του Ρεπάνη, του Βασιλειάδη, του Μουσαφίρη, του Άκη Πάνου και άλλων δασκάλων, σημειώνοντας χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Έκτοτε κινήθηκε αναλόγως, χωρίς λοξοδρομήσεις και παρατυπίες. Στέρεος και ξάστερος, σίγουρος για τον εαυτό του και τις δυνατότητές του, δίχως να μιμείται κανέναν, χωρίς να επιδιώκει να φαντάζει κάποιος άλλος.
Πρόσφατα σφράγισε με το δικό του ξεχωριστό τρόπο συνθέσεις του Βασίλη Τσιτσάνη ενώ «ξανάσμιξε» δισκογραφικά με τον Χρήστο Νικολόπουλο στον δίσκο Έγκλημα και Τιμωρία, όπου μεταξύ άλλων ερμηνεύει δύο συνθέσεις του τελευταίου σε στίχους Νίκου Αναγνωστάκη: Στοίχημα δε βάζω και το γκραν ζεϊμπέκικο Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά.
Ο λόγος στον Γιώργο Μαργαρίτη:
Ο Νίκος είναι καταξιωμένος επιχειρηματίας αλλά και κρυφό ταλέντο… Τόσα χρόνια μας έκρυβε τις χαρές του αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Γράφει πολύ καλά, με ωραίες λέξεις και δυνατές ρίμες και πιστεύω πως στην πορεία θα αναδειχθεί σε γερό χαρτί. Άλλωστε έχει καλλιτεχνική φλέβα, έχει υπογράψει βιβλία, άρθρα και ο περίγυρός του, οι παρέες κι οι γνωριμίες του, είναι άνθρωποι του τραγουδιού. Έχει γνώση και πλήρη άποψη ο Νίκος για όσα συμβαίνουν στο χώρο και γενικότερα στην κοινωνία μας…
Έχω διαφορά από πολλούς άλλους. Και στα βιώματα και φωνητικά. Έχω ζήσει άλλες καταστάσεις. Ανήκω στους μερακλήδες τραγουδιστές. Και υπάρχει και ανάλογο κοινό που αρέσκεται στα τραγούδια μου και στον τρόπο ερμηνείας μου. Μερακλήδες από 15 έως 105 ετών έρχονται να διασκεδάσουν μαζί μου.
Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, δε λέει ο λαός μας. Θα μου πεις τελευταία το παραμύθι κράτησε παραπάνω. Ίσως να ήρθε η στιγμή για να ξεγυμνωθεί. Εγώ είμαι λαϊκός τραγουδιστής. Ανήκω δηλαδή στο κοινωνικό τραγούδι. Με αυτά μεγάλωσα, αυτά τραγούδησα στα πρώτα μου βήματα και συνεχίζω. Θα ήθελα ο κόσμος που μας διαβάζει καλή ώρα, και μας ακούει, να δώσει βάση στα τραγούδια αυτού του δίσκου. Να προσέξει πολύ το Έγκλημα και τιμωρία όπου ο Ρασούλης θίγει τα κακώς κείμενα και μου δίνει την ευκαιρία να βγάλω τα μεράκια της ψυχής μου. Να ακούσει τον Έλλην, το Κιτάρε, τα Ποτήρια, το Χαπάκι, το Πεθαίνω, το Μοναστήρι, το Απόψε κάτι θα συμβεί, το Στοίχημα, τη Βέρα… Γατί, η βέρα παλιοσίδερο στο χέρι το δεξί, δεν φέρνει φίλε μου την ευτυχία, δεν είναι κοινωνικό τραγούδι; Ερωτικό αλλά κοινωνικό. Τραγούδια που αφορούν το σήμερα, όλα αυτά που ζούμε και μας καίνε. Βέβαια οι ρίζες μου είναι το ρεμπέτικο, το λαϊκό του '50, του '60 αλλά και το έντεχνο τραγούδι. Το πραγματικά έντεχνο όμως…
Μπορώ να αποκοπώ από τον ομφάλιο λώρο μου; Δεν γίνεται. Είναι αλήθεια ότι θέλω να περάσω στους νεότερους την κληρονομιά μας σε σύγχρονες εκτελέσεις, όπως πρέπει και αρμόζει. Γιατί αυτά τα τραγούδια, που είναι και η πολιτισμική μας περιουσία, συχνά όλα αυτά τα χρόνια, έχουν κακοπάθει από ορισμένους που ενώ τα τραγουδούν στην ουσία τα κακοποιούν. Τα βιάζουν τα τραγούδια…
Καλούς τραγουδιστές, νέους, έχουμε. Βιώματα δεν υπάρχουν, οι δασκάλοι έχουν μπει στην άκρη κι οι περισσότεροι βιάζονται να γίνουν αρχηγοί σε μια μέρα. Φταίνε και τα μέσα που δεν προβάλλουν όπως και όσο πρέπει τις αξίες που έχουμε. Γιατί το λαϊκό τραγούδι είναι μεγάλη υπόθεση και απαιτητική. Έχουμε κι άλλους μερακλήδες τραγουδιστές, αλλά κι αυτοί είναι πάνω – κάτω στην δική μου ηλικία. Ο τραγουδιστής όταν ωριμάζει, και έχει φωνή για να τα πει, είναι καλύτερος. Ξέρει να δώσει καλύτερα τον στίχο, προσέχει την παραμικρή λεπτομέρεια, έχει ποτιστεί από την τέχνη και έχει ολοκληρώσει την τεχνική του. Ακούστε το Έγκλημα Και Τιμωρία και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Εδώ μπορείτε να δείτε το δεύτερο και τρίτο μέρος της βιντεοσκοπημένης συνέντευξης του Γιώργου Μαργαρίτη στον Κώστα Μπαλαχούτη.
