Τον αποκαλούν genius και όχι άδικα. Με το άλμπουμ του «The Storyteller», το 2007, ο Γιώργος Κοντραφούρης έκλεισε την περίοδό του ως πιανίστας και πέρασε στο hammond organ με την ταυτόχρονη κυκλοφορία του «Little Daddy’s Blues» σε Αμερική και Ευρώπη, με δικές του συνθέσεις σε παραγωγή του διάσημου Αμερικανού οργανίστα Tony Monaco. Ο Έλληνας μουσικός κάνει πια διεθνή καριέρα εδώ και χρόνια, με έδρα τη Φιλανδία, έχοντας δημιουργήσει αίσθηση με το παίξιμό του στη Βόρειο Ευρώπη. Ωστόσο καταφέρνει να μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Ελσίνκι, όπου διδάσκει μουσική στην Ακαδημίας Sibelius και παίζει, Κέρκυρας, όπου είναι καθηγητής μουσικής στο τζαζ τμήμα του Ιόνιου Πανεπιστημίου, Αθήνας, αλλά και Πειραιά, όπου είναι το σπίτι του! Το αεροπλάνο είναι κάτι σαν το μετρό για τον ίδιο με τόσο συχνές επιβιβάσεις και αποβιβάσεις!
Ο Γιώργος Κοντραφούρης το 2008 σχημάτισε το Baby Trio με σκοπό να αποτελέσει ένα «σχολείο» για νέους μουσικούς και, παράλληλα, ένα δημιουργικό όχημα, για να εκφράσουν την αφέλεια και τον εφηβικό ενθουσιασμό τους. Όταν ένα νεαρό μέλος του γκρουπ συμπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας του, αποχωρεί παραχωρώντας τη θέση του σε ένα νέο μέλος. Έτσι, το σχήμα, με τη δομή λειτουργίας του, αλλά, το κυριότερο, με την ίδια την πορεία του, αποδεικνύει την αξία της αέναης ανανέωσης και της νεανικής δημιουργίας.
Ο κορυφαίος Έλληνας τζαζ πιανίστας θα παρουσιάσει δύο νέα μέλη του Baby Trio, τον ντράμερ Έκτορα Ρέμσακ και τον κιθαρίστα Κωστή Φανάρα γιορτάζοντας τα 10 χρόνια από την ίδρυση του σχήματος με μια live εμφάνιση στο Vinyl is Back την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου στις 6.30 μ.μ. Μαζί τους στα φωνητικά θα είναι η Δήμητρα Κοκκινοπούλου.
Γεννήθηκε το 1967 στα Ταμπούρια του Πειραιά, είναι απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου και της φιλανδικής μουσικής ακαδημίας Sibelius και ιδρυτικό μέλος του ιστορικού τζαζ σχήματος Page One. Τον συνάντησα στην Αθήνα σ’ ένα ταξίδι - αστραπή. Ο ίδιος είναι χείμαρρος όπως η μουσική του! Ladies and Gentlemen… Mr. George Kontrafouris!
Τι βλέπετε έξω από το παράθυρό σας στο Ελσίνκι;
Φασιανούς! Περιφέρονται ελεύθερα στο δάσος που είναι έξω από το σπίτι μου…
Υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον για τη jazz στη Φιλανδία;
Όσο και στην Ελλάδα, απλώς εκεί δίνουν περισσότερο σημασία σε κρατικό επίπεδο. Κι εκεί ένας μουσικός δεν μπορεί να ζήσει μόνο από τα live, όλοι κάνουν μαθήματα. Επίσης υπάρχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κόσμου για την jazz.
Με τι όργανο παίζετε;
Ένα hammond της μάρκας Hammond του 1964. Έχω κι ένα καινούργιο της ίδιας μάρκας, το ΧΚ-3. Συνήθως παίζω με το παλιό. Πιστεύω ότι καλύτερα εκφράζομαι με το όργανο. Στην Ελλάδα όλοι με γνώριζαν σαν πιανίστα, αλλά πήγα για να μελετήσω στη Φιλανδία, με αφορμή ένα master, είχα πιο πολύ χρόνο να σκεφτώ κάποια πράγματα γύρω από τη μουσική. Πήγα αποστασιοποιημένος εκεί και στην αρχή δεν μπορούσα να ξεκινήσω τίποτε. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ το Storyteller είναι ένας πολύ ειλικρινής δίσκος και μ’ αρέσει πολύ, δεν ενδιέφερε καμιά εταιρία στην Αμερική, ενώ μόλις έστειλα υλικό με όργανο αμέσως το κυκλοφόρησαν. Ήθελα να παίξω όργανο να μου φύγει ένα παλιό απωθημένο και να μπω στη διεθνή jazz σκηνή. Το όργανο το βλέπω σαν μια groove μηχανή στα χέρια μου…
Ποια είναι η ιστορία του παλιότερου άλμπουμ «Little Daddy’s Blues»;
Είχα πάρει τηλέφωνο δύο οργανίστες, τους masters του οργάνου, να με βοηθήσουν, τον Dr. Lonnie Smith και τον Tony Monaco. Έτσι ξεκίνησα το όργανο. Έστειλα υλικό στον Monaco που του άρεσε τόσο πολύ που το έβγαλε. Είχα παρουσιάσει το δίσκο σε συναυλία στην Εσθονία, στο Bali Jazz Festival στην Ινδονησία και στη Δανία.
Πιστεύετε ότι η jazz έχει στην Ελλάδα την απήχηση που της αξίζει για τις προσπάθειες που έγιναν;
Κατ’ αρχάς δεν πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα χωρίς μουσική παιδεία. Στην Ελλάδα ακούμε τραγούδι, δεν ακούμε μουσική, από την παράδοσή μας. Στην αρχαία τραγωδία υπάρχει ο στίχος που είναι έμμετρος λόγος, όπως και στη δημοτική και στη βυζαντινή μουσική. Ρωτάμε πιο τραγούδι σ’ αρέσει όχι τι μουσική ακούς. Μουσική που είναι μόνο μουσική δεν νομίζω ότι είναι στην παράδοσή μας. Και οι Ιάπωνες παίζουν κλασική κι ας μην έχουν σχέση με τον Μπαχ, είναι σαμουράι. Κανείς δεν βγαίνει να πει γιατί ο Κινέζος παίζει τα σόλα του Μπετόβεν; Η μουσική είναι μία και ο καθένας μπορεί να εκφραστεί. Ας δώσουμε λίγο περισσότερο προσοχή και στην Ελλάδα στη μουσική…
Με αφορμή τη διασκευή σας στο «Voodoo Chile» στο «Too Close» ποια είναι η σχέση σας με τη rock μουσική;
Τεράστια. Τα πρώτα ακούσματά μου ήταν στη rock, πήγα στα blues και μετά άκουσα τον Bud Powell και… τελείωσε. Ωστόσο μέχρι σήμερα παρακολουθώ όλες τις μουσικές σκηνές, ακόμη και τη death metal. Στο «Little Daddy’s Blues» υπάρχουν περισσότερο τα rock ακούσματά μου μέσα στην jazz. Είμαι άλλωστε μεγάλος λάτρης των Tony Williams Lifetime, με τους Larry Young και John McLaughlin.
Ποια συνεύρεση με μουσικούς της διεθνούς σκηνής απολαύσατε περισσότερο;
Με τον Benny Golson στην περιοδεία μας, τον τρομπετίστα Tim Hagan, τον Bobby Shepard (Oregon). Επίσης όταν έπαιξα με την τραγουδίστρια Carmen Lundy και άλλους που δεν θυμάμαι τώρα…
Πόσο εφικτές είναι οι συνεργασίες με φτασμένους μουσικούς που ζουν σε Ευρώπη και Αμερική;
Έχουν ανοίξει τα πράγματα σε αυτό το επίπεδο. Όμως το ίδιο καλά παίζω με τον με Σαμαρά τον μπασίστα και τον Κτιστάκη τον ντράμερ. Δεν χρειάζεται να φωνάξω κάποιον απ’ έξω μόνο για το όνομα. Αν ήθελε να παίξει μαζί μου ο Dr. Lonnie Smith θα ήταν ευχής έργο και μεγάλη μου τιμή, αλλά και οι Έλληνες σολίστες παίζουν εξίσου καλά. Έχει ανέβει τρομερά το επίπεδο. Βγαίνουν γκρουπ με όραμα και με συγκεκριμένη μουσική άποψη να καταθέσουν.
Πώς κινείται ένας μουσικός στη Φιλανδία;
Στη Φιλανδία πας στη μουσική ακαδημία και είσαι μέσα σε όλη την κρατική φιλανδική jazz σκηνή. Ε, λοιπόν είμαι κι εγώ μέσα σ’ αυτή… Πέρυσι μόνο βγήκαν 37 δίσκοι jazz.
Ποιος υπήρξε ο δάσκαλός σας στο πιάνο;
Δάσκαλός μου ήταν ο Μάρκος Αλεξίου. Απίστευτος μουσικός. Έγραψε κι ένα κομμάτι που το λέει «Κοντραφούρης»! Συγκινήθηκα πολύ. Ακόμη τον λέω κύριο Μάρκο κι ας μην είναι πια μαζί μας…
Ο Γιώργος Κοντραφούρης το 2008 σχημάτισε το Baby Trio με σκοπό να αποτελέσει ένα «σχολείο» για νέους μουσικούς και, παράλληλα, ένα δημιουργικό όχημα, για να εκφράσουν την αφέλεια και τον εφηβικό ενθουσιασμό τους. Όταν ένα νεαρό μέλος του γκρουπ συμπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας του, αποχωρεί παραχωρώντας τη θέση του σε ένα νέο μέλος. Έτσι, το σχήμα, με τη δομή λειτουργίας του, αλλά, το κυριότερο, με την ίδια την πορεία του, αποδεικνύει την αξία της αέναης ανανέωσης και της νεανικής δημιουργίας.
Ο κορυφαίος Έλληνας τζαζ πιανίστας θα παρουσιάσει δύο νέα μέλη του Baby Trio, τον ντράμερ Έκτορα Ρέμσακ και τον κιθαρίστα Κωστή Φανάρα γιορτάζοντας τα 10 χρόνια από την ίδρυση του σχήματος με μια live εμφάνιση στο Vinyl is Back την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου στις 6.30 μ.μ. Μαζί τους στα φωνητικά θα είναι η Δήμητρα Κοκκινοπούλου.
Γεννήθηκε το 1967 στα Ταμπούρια του Πειραιά, είναι απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου και της φιλανδικής μουσικής ακαδημίας Sibelius και ιδρυτικό μέλος του ιστορικού τζαζ σχήματος Page One. Τον συνάντησα στην Αθήνα σ’ ένα ταξίδι - αστραπή. Ο ίδιος είναι χείμαρρος όπως η μουσική του! Ladies and Gentlemen… Mr. George Kontrafouris!
Τι βλέπετε έξω από το παράθυρό σας στο Ελσίνκι;
Φασιανούς! Περιφέρονται ελεύθερα στο δάσος που είναι έξω από το σπίτι μου…
Υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον για τη jazz στη Φιλανδία;
Όσο και στην Ελλάδα, απλώς εκεί δίνουν περισσότερο σημασία σε κρατικό επίπεδο. Κι εκεί ένας μουσικός δεν μπορεί να ζήσει μόνο από τα live, όλοι κάνουν μαθήματα. Επίσης υπάρχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κόσμου για την jazz.
Με τι όργανο παίζετε;
Ένα hammond της μάρκας Hammond του 1964. Έχω κι ένα καινούργιο της ίδιας μάρκας, το ΧΚ-3. Συνήθως παίζω με το παλιό. Πιστεύω ότι καλύτερα εκφράζομαι με το όργανο. Στην Ελλάδα όλοι με γνώριζαν σαν πιανίστα, αλλά πήγα για να μελετήσω στη Φιλανδία, με αφορμή ένα master, είχα πιο πολύ χρόνο να σκεφτώ κάποια πράγματα γύρω από τη μουσική. Πήγα αποστασιοποιημένος εκεί και στην αρχή δεν μπορούσα να ξεκινήσω τίποτε. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ το Storyteller είναι ένας πολύ ειλικρινής δίσκος και μ’ αρέσει πολύ, δεν ενδιέφερε καμιά εταιρία στην Αμερική, ενώ μόλις έστειλα υλικό με όργανο αμέσως το κυκλοφόρησαν. Ήθελα να παίξω όργανο να μου φύγει ένα παλιό απωθημένο και να μπω στη διεθνή jazz σκηνή. Το όργανο το βλέπω σαν μια groove μηχανή στα χέρια μου…
Ποια είναι η ιστορία του παλιότερου άλμπουμ «Little Daddy’s Blues»;
Είχα πάρει τηλέφωνο δύο οργανίστες, τους masters του οργάνου, να με βοηθήσουν, τον Dr. Lonnie Smith και τον Tony Monaco. Έτσι ξεκίνησα το όργανο. Έστειλα υλικό στον Monaco που του άρεσε τόσο πολύ που το έβγαλε. Είχα παρουσιάσει το δίσκο σε συναυλία στην Εσθονία, στο Bali Jazz Festival στην Ινδονησία και στη Δανία.
Πιστεύετε ότι η jazz έχει στην Ελλάδα την απήχηση που της αξίζει για τις προσπάθειες που έγιναν;
Κατ’ αρχάς δεν πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα χωρίς μουσική παιδεία. Στην Ελλάδα ακούμε τραγούδι, δεν ακούμε μουσική, από την παράδοσή μας. Στην αρχαία τραγωδία υπάρχει ο στίχος που είναι έμμετρος λόγος, όπως και στη δημοτική και στη βυζαντινή μουσική. Ρωτάμε πιο τραγούδι σ’ αρέσει όχι τι μουσική ακούς. Μουσική που είναι μόνο μουσική δεν νομίζω ότι είναι στην παράδοσή μας. Και οι Ιάπωνες παίζουν κλασική κι ας μην έχουν σχέση με τον Μπαχ, είναι σαμουράι. Κανείς δεν βγαίνει να πει γιατί ο Κινέζος παίζει τα σόλα του Μπετόβεν; Η μουσική είναι μία και ο καθένας μπορεί να εκφραστεί. Ας δώσουμε λίγο περισσότερο προσοχή και στην Ελλάδα στη μουσική…
Με αφορμή τη διασκευή σας στο «Voodoo Chile» στο «Too Close» ποια είναι η σχέση σας με τη rock μουσική;
Τεράστια. Τα πρώτα ακούσματά μου ήταν στη rock, πήγα στα blues και μετά άκουσα τον Bud Powell και… τελείωσε. Ωστόσο μέχρι σήμερα παρακολουθώ όλες τις μουσικές σκηνές, ακόμη και τη death metal. Στο «Little Daddy’s Blues» υπάρχουν περισσότερο τα rock ακούσματά μου μέσα στην jazz. Είμαι άλλωστε μεγάλος λάτρης των Tony Williams Lifetime, με τους Larry Young και John McLaughlin.
Ποια συνεύρεση με μουσικούς της διεθνούς σκηνής απολαύσατε περισσότερο;
Με τον Benny Golson στην περιοδεία μας, τον τρομπετίστα Tim Hagan, τον Bobby Shepard (Oregon). Επίσης όταν έπαιξα με την τραγουδίστρια Carmen Lundy και άλλους που δεν θυμάμαι τώρα…
Πόσο εφικτές είναι οι συνεργασίες με φτασμένους μουσικούς που ζουν σε Ευρώπη και Αμερική;
Έχουν ανοίξει τα πράγματα σε αυτό το επίπεδο. Όμως το ίδιο καλά παίζω με τον με Σαμαρά τον μπασίστα και τον Κτιστάκη τον ντράμερ. Δεν χρειάζεται να φωνάξω κάποιον απ’ έξω μόνο για το όνομα. Αν ήθελε να παίξει μαζί μου ο Dr. Lonnie Smith θα ήταν ευχής έργο και μεγάλη μου τιμή, αλλά και οι Έλληνες σολίστες παίζουν εξίσου καλά. Έχει ανέβει τρομερά το επίπεδο. Βγαίνουν γκρουπ με όραμα και με συγκεκριμένη μουσική άποψη να καταθέσουν.
Πώς κινείται ένας μουσικός στη Φιλανδία;
Στη Φιλανδία πας στη μουσική ακαδημία και είσαι μέσα σε όλη την κρατική φιλανδική jazz σκηνή. Ε, λοιπόν είμαι κι εγώ μέσα σ’ αυτή… Πέρυσι μόνο βγήκαν 37 δίσκοι jazz.
Ποιος υπήρξε ο δάσκαλός σας στο πιάνο;
Δάσκαλός μου ήταν ο Μάρκος Αλεξίου. Απίστευτος μουσικός. Έγραψε κι ένα κομμάτι που το λέει «Κοντραφούρης»! Συγκινήθηκα πολύ. Ακόμη τον λέω κύριο Μάρκο κι ας μην είναι πια μαζί μας…
